Mag-log inShare
เจอกันอีกครั้ง
Huling Na-update:
2025-05-19 11:47:49หลังจากผมจัดการทำความสะอาดให้เธอเรียบร้อย พร้อมป้อนยาแก้เมาค้างเผื่อว่าวันพรุ่งนี้เธอจะได้ไม่ต้องปวดหัวจากอาการแฮงค์เมาค้างมากตอนนี้ร่างกายเขาเองก็ต้องการการพักผ่อนเหมือนกัน ชายหนุ่มนอนห่มผ้าให้เธอก่อนที่เขาเองก็นอนกอดเธอและเผลอหลับไป
เช้าต่อมา “ห้ะ! แกว่าไง อาชิ! ฉันอุส่าหนีมาพักที่ญี่ปุ่น แกยังจะเรียกฉันมาใช้งานอีกหรอว่ะ” “เอ่อ ๆ รู้แล้ว ๆ แกก็นัดลูกค้าเป็นช่วงบ่ายสิ เพราะสภาพฉันตอนนี้..หึ ๆ ขอเวลาให้ตัวเองก่อนว่ะ” “ เอ่อ ๆ รู้แล้ว ๆ บ่นจังว่ะ ไม่เล๊ยยย ไม่ได้ทำอะไรไม่ดีเลย ฉันแค่เมาหนักไปหน่อย ครับ ๆ ยังไงเดี๋ยวโทรหาอีกทีแล้วกัน ที่บริษัท ไทโออาร์ดี อินเตอร์ แล้วกัน เอ่อ ๆ” เขาที่ตื่นเพราะเสียงคนคุยโทรศัพท์ของเธอคนนั้นที่กำลังคุยอยู่กับใครสักคน แต่ที่น่าแปลกใจคือเธอจะไปทำอะไรที่บริษัทเขา บริษัทที่เขานั้นเป็นผู้บริหารกับน้องชายซึ่งเขาคือประธานบริษัทและผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุดซึ่งเขาและน้องชายก็มีหลายบริษัทที่จะต้องดูแลกันอยู่แล้ว ซึ่งนี้เป็นแค่บริษัทหนึ่งในญี่ปุ่นที่เขามาตีตลาดและมันเริ่มเติบโตขึ้นเรื่อย ๆ เขาเองก็มีแผนที่จะกลับไปเปิดสาขาบริษัทที่ไทย เพื่อขยายฐานบริษัทให้ใหญ่ขึ้น หลังจากหญิงสาวคุยโทรศัพท์เสร็จเธอก็เดินมาสกิดเขา “นายชื่ออะไรนะ? ” หึ..เอากันทั้งคืนเธอดันไม่แม้จะถามชื่อเลยนะเขาพึมพำเบา ๆ จากนั้นเขาก็ตอบเธอไป “ไทกะ” คนญี่ปุ่นสินะเธอเองก็พึมพำไม่ต่างกันซึ่งเขานั้นอยากจะบอกออกไปกับเธอว่าเขานั้นเป็นลูกครึ่งต่างหาก แต่เขาก็เลือกที่จะไม่อธิบายต่อ “ไทกะ นายพอจะแนะนำร้านทำผมแถวนี้ได้ให้ฉันได้ไหม” เขาขมวดคิ้วก่อนจะยืนมือขอมือถือจากเธอแล้วเลือกร้านให้กับหญิงสาวไปที่เขารู้เพราะร้านที่เขาแนะนำเธอไปนั้นเป็นร้านของน้องสาวของเขาเองจากนั้นเขาก็ยื่นมือถือคืนเธอกับไป “ ไทกะแถวนี้ที่ไหนหรอ” “ยามานาชิ” “เอ่อ..พอดีฉันจะกลับที่พักฉันอ่า นายช่วยดูแมพให้ฉันได้ป่ะ” เธอยื่นมือถือมาให้เขาอีกครั้งภายในใจเขาก็คิดว่าเธอคงมาเที่ยวคนเดียวจริง ๆ สินะวันนี้คงไม่ต้องรับผิดชอบอะไร “ผมขอนอนพักอีกหน่อยได้ไหม เดี๋ยวผมไปส่งคุณเอง” เธอรีบปฏิเสธเขาทันทีพร้อมสายหน้าอย่างรัว ๆ “ไม่ต้องลำบากหรอก ฉันกลับเองดีกว่า” เขาที่เห็นว่าเธอไม่ยอมจึงตัดสินใจลุกจากที่นอน พร้อมบอกให้เธอรออีกครั้ง เขาเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตากลับออกมาพบเพียงเงินที่วางไว้บนโต๊ะข้างเตียงจำนวนหนึ่ง “น่าสนใจจริง ๆ ” เขาอดที่จะยิ้มไม่ได้เขาตกใจเธอตั้งแต่เมื่อคืนตอนที่เธอจะจ่ายค่าเหล้าแล้วซึ่งเขาเองก็คิดเพียงว่าเธอคงเมาจนพร้อมเปย์..สายเปย์ด้วยสินะ ณ บริษัทไทโออาร์ดี อินเตอร์ หลังจากที่เธออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอก็ไปร้านทำผมสระผมเปลี่ยนลุคเป็นสาวมั่นสุดสวยและแซ่บพร้อมกับชุดสูทสีขาวเรียบหรู ดีนะ วันนี้ไม่เมาค้างเท่าไร เธอพึมพำระหว่างยืนรออาชิเพื่อนสนิทของเธอที่หน้าบริษัทหลังจากที่เธอได้โทรตามเพื่อนเธอสักพักแล้ว หนุ่มหล่อไทกะเมื่อคืนเธอไม่มั่นใจเท่าไรว่าเขาทำงานอะไรและจ่ายค่าโรงแรมที่พักหรือยังจริง ๆ ชายหนุ่มจะมาส่งเธอด้วยซ้ำแต่เธอเองก็ปฏิเสธไป เพราะคิดว่าไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องรบกวนให้เขามาส่ง แยกย้ายกันไปก็จบ พอนึกถึงเธอก็เผลอยิ้มออกมาพร้อมอาการหน้าแดง แม้เธอจะแสบ ๆ ตรงนั้นใจกลางกายอยู่บ้างแต่ก็เรียกได้ว่าครั้งแรกก็ประทับใจเขาเอามาก ๆ “เฮ้ย! ยิ้มอะไรของเธอยัยกรีนแกต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ” “มาสักทีนะ ใช้เก่งแล้วยังมาช้าอีก” “เอาน่า แกก็คิดว่าฉันหางานหาเงินให้แกนะเนี่ย ฉันช่วยแกนะครับคุณเพื่อน” “หราา ขนาดลูกน้องฉันก็ยังให้ทิ้งข้อความไว้ พอเป็นแกนี้ฉันรีบรับสายแล้วยังจะ..ชิ!” “อะไรอีกเอาน่า งานนี้เดี๋ยวฉันช่วยดูให้แกอีกแรงโอเคไหม” “ต้องแบบนั้นอยู่แล้วครับ” เธอยิ้มแบบประประชดประชันเพื่อนของเธอไป ก่อนเดินไปด้วยคุยงานไปด้วย “ว่าแต่ไหนสรุปคราว ๆ ให้ฉันฟังหน่อย” “คืองี้..พอดีเขาจะขยายสาขามาเปิดที่ไทยนะ บริษัทเป็นแนวพวกรักษาความปลอดภัยให้คนดังคนใหญ่คนโตทั้งในประเทศและต่างประเทศนะ” “โห้! แสดงว่าเป็นแนวบอดี้การ์ดสินะ” “ก็แนว ๆ นั้นล่ะ เขาอยากให้แกช่วยวิเคราะห์พร้อมมองการตลาดทั้งเรื่องกฏหมายที่ไทยด้วย” “ดีมากครับเพื่อนรัก” “จริงใจจังเลยนะเนี่ย” “ แฮร่ ๆ ใกล้ได้เวลานัดแล้วเราไปกันเหอะ” จากนั้นเธอก็เดินตามเพื่อนเธอไปยังห้องรับรองของบริษัทไทโออาร์ดี อินเตอร์ “ว่าแต่นายก็มาใช้บริการที่นี้เหมือนกันหรอ? ” “อื้ม พอดีต้องพาลูกค้ามาญี่ปุ่นนะเลยนัดมาเซ็นสัญญาเลยรู้ว่ามีงานดี ๆ เลยให้แกมารับงานนี้แล้วก็จะให้แกดูพวกสัญญาให้ฉันด้วยไง” “รับทราบค่ะ” จากนั้นกรรมการบริษัทและคุณริวเลขาประธานบริษัทก็เดินเข้ามาพร้อมทักทายกันและกันตามมรรยาท “เดี๋ยววันนี้ผมจะเอาแบบแผนงานและข้อบังคับบริษัท คุณกรีนดูก่อนคราว ๆ ก่อนนะครับและนี่ครับคุณอาชิ สัญญาข้อตกลงการว่าจ้างของเราครับ” อาชิเพื่อนของเธอรับเอกสารมาดูและเธอเองก็ดูแผนพร้อมเอกสารโครงการใหม่ ก๊อก ก๊อก! “ขออภัยค่ะ พอดีผู้บริหารเข้ามาออฟฟิศและจะขอเข้าร่วมประชุมด้วยค่ะ” เลขาหน้าห้องของคุณริวแจ้งคุณริวก่อนที่เขาจะมองหน้าเธอและเพื่อนของเธอซึ่งทั้งสองพยักหน้าอนุญาตเพราะไม่ได้ติดขัดอะไรอยู่แล้ว “ได้สิคะ” เพียงครู่ร่างสูงโปร่งชายหนุ่มคุ้นเคยก็เดินมาเธอนิ่งอึ้งไปเพราะเขาคือไทกะผู้ชายที่เธอเพิ่งนอนด้วยเมื่อคืน “อะไรจะบังเอิญขนาดนั้นว่ะ” เธอพึมพำเบา ๆ “ นี้ครับคุณไทกะเป็นผู้บริหารบริษัท นี่คุณอาชิและคุณกรีนครับ” คุณริวแนะนำให้เธอรู้จักกับเขา ซึ่งเขายื่นมือไปจับกับอาชิและต่อด้วยการจับมือเธอ แน่นอนว่าตอนนี้มือของเธอเย็นไปหมดแต่ก็มีเหงื่อออกที่ฝามือแถมไหลไม่หยุดพร้อมใจที่เต้นรัว ๆ เป็นกลองยาวของเธอ “สวัสดีค่ะ” “ยินดีที่ได้รู้จักครับ เชิญนั่งคุยงานต่อได้เลยครับ” หมับ เธอหันไปมองหน้าเพื่อน เพื่อนเธอก็หันมาทำหน้างง ๆ แล้วยิ้มที่มุมปากหนาของเขาในใจเพื่อนของเธอก็คิดว่าเธอน่าจะกรี๊ดหนุ่มหล่ออย่างเขาแน่ ๆ เพราะเขารู้ว่าปกติเธอกรี๊ดผู้ชายหล่อและยิ่งบุคลิกแบบเขามันคือสเปคเธอเลย ซึ่งตอนนี้เธอไม่มีสมาธิและอารมณ์ทำงานเลย “เอ่อ..ห้องน้ำไปทางไหนคะ” “ออกจากห้องตรงไปจนสุดทางแล้วเลี้ยวซ้ายได้เลยครับ” “ขอบคุณค่ะ” ใครจะไปไหวเล่นนั่งมองจ้องหน้าขนาดนั้น แถมทำหน้านิ่ง ๆ หน้าหมั่นไส้อีกต่างหาก ชิ! ขณะที่เธอพึมพำและกำลังเดินกลับห้องรับรองอยู่นั้นเขาก็มาดักเธอที่ทางเข้า “คุณลืมอะไรรึเปล่า” “อะไรคะ” สักพักเขาขยับเข้ามาพร้อมกระซิบข้างหูเธอเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงกระเส่า พอจบประโยคก็กัดติ่งหูเธอเบา ๆ “ก็เงินที่คุณวางไว้..คุณลืมหรือว่า..ค่าใช้บริการครับ” เธอนิ่งอึ้งตัวแข็งทื่อเพราะปกติเขาคุยกับเธอเป็นภาษาอังกฤษนิ?..รอบนี้เขาพูดภาษาไทยชัดแจ้วเลย “คุ..คุณ เป็นคนไทยหรอ” เธอมองหน้าและสบตากับเขาหน้าเธอที่เริ่มแดงละเลื่อตอนนี้ก็กล้ายเป็นลูกตำลึงแล้ว
Pinakabagong kabanata
รักวุ่นๆของรุ่นผู้บริหาร ชมตัวเองก็เป็น!
พี่ไทกะยิ้มขึ้นมาเอาตรง ๆ ฉันก็อึดอัดนะจะมานั่งมองกันแบบนี้ แถมพูดเสร็จก็ส่งสายตาเจ้าเลห์ เหอะ! ฝันไปเถอะไม่อยากกินก็ไม่ต้องกิน หลังจากนั้นฉันเอาแต่เงียบไม่พูดต่อพอกินเสร็จฉันก็เก็บจานไม่แคร์พี่เขาเลย “ใจร้ายจังเลยนะ เราไม่สงสารพี่บ้างหรอ” “ใครบังคับพี่คะ กรีนเรียกพี่แล้วแต่พี่ปฏิเสธเองฉะนั้นจะมากล่าวหาว่ากรีนใจร้ายไม่ได้นะคะ” “เรากลับห้องเราเถอะนะพี่เกรงใจอาชิเขา อีกอย่างพี่ยังไม่ได้อาบน้ำเลยแถมเสื้อผ้าไม่ได้เอามาอีกแต่..ทำไมกรีนมีเสื้อผ้าเปลี่ยนที่คอนโดอาชิด้วย” ฉันกำลังจะจัดการล้างจานพี่เขาก็เขามาช่วย ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรพอพี่เขาพูดจบพี่เขาก็หน้ามุ้ยทันทีคงจะโกรธ แต่เห็นว่าฉันยังคงโกรธอยู่จึงไม่กล้าโกรธหรืองอน “ปกติสมัยก่อนกรีนก็มาพักที่นี้บ้างค่ะ เพราะมาช่วยงานอาชิ จึงมีเสื้อผ้าสำรองไว้“ “พี่กับกัสเราจบกันไปนานแล้ว พี่เคยคบกับเธอจริง ๆ สมัยเรียนมหาลัยและช่วงที่กัสเข้ามหาลัยปี 1 พี่มาต่อโทที่ไทยอีกใบ จากนั้นพี่กับกัสก็เลิกกันไปแล้วและก็ไม่เคยติดต่อกันอีกเลย” “เลิกกันเพราะอะไรคะ” “พี่แค่รู้สึกว่าพี่เข้ากับเธอไม่ได้อีกอย่างพี่
รักวุ่นๆของรุ่นผู้บริหาร เด็กแกหรอ
ผมรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้มันทำให้กรีนรู้สึกแย่แน่ ๆ จากนั้นผมพยายามเดินไปจับมือกรีนให้เดินไปที่รถ ตอนนี้ผมทั้งสับสนและกระวนกระวายใจอย่างบอกไม่ถูกกลัวว่าน้องจะไม่เข้าใจผม กรีน หลังจากที่ฉันได้รู้ว่าพี่ไทกะกับนางนั้นเคยสนิทกันใจฉันมันก็สั้นไหวอย่างบอกไม่ถูก น้ำตาฉันตอนนี้ไหลมาไม่หยุดในหัวคิดวนเวียนเรื่องราวระหว่างเขาสองคน ฉันทำใจไม่ได้ที่รู้ความจริง มันเร็วเกินจะรับไม่ไหวจริง ๆ “เรากลับบ้านก่อนค่อยคุยกันนะกรีน” “กรีนขอเวลาหน่อยนะคะ พี่ไทกะกลับไปก่อนได้เลย” “กรีน! อย่างี่เง่าพี่ขอ กลับคอนโดก่อนพี่จะอธิบายเอง” พี่เขาคงทั้งเหนื่อยและกังวลใจฉันเองก็ไม่ต่างแต่สภาพฉันตอนนี้บอกเลยว่าไม่พร้อมรับฟังอะไรทั้งนั้น “กรีนไม่พร้อมที่จะฟังค่ะ เดี๋ยวกรีนให้อาชิไปส่งเองพี่กลับไปเถอะ” “ทำไมต้องทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ด้วย กลับไปคุยกันที่คอนโด เรื่องแค่นี้เองแถมมันก็เป็นอดีตด้วย” ฉันไม่อยากจะรับฟังจึงเลือกที่จะกดโทรหาอาชิทันที “ฮื่อ..อาชิมารับฉันที่โรงจอดรถอาคารเอชั้นใต้ดินหน่อยฮื่อ..” “อืม รอก่อนฉันจะรีบไป” “ท
รักวุ่นๆของรุ่นผู้บริหาร แฟนเก่า(ของไทกะ)
“ไงหายหน้าหายตาไปเลยนะ ไลน์ไปก็บอกว่ายุ่งตลอดเลย เป็นไงบ้างช่วงนี้ สรุปคือเป็นแฟนกับคุณไทกะยัง” เฮ้ออ~ “ก็ยุ่งจริง ๆ อ่า..แถมพี่ตะวันก็กลับมาแล้วด้วยและฉันก็กำลังคบกับพี่ไทกะอยู่อีกต่างหาก เป็นไงแกว่า” “หึ หึ เอาน่า ๆ ยังไงฉันก็อยู่ข้างเธอนะกรีน มีไรให้ช่วยก็บอกอยากปรึกษาอะไรก็ติดต่อฉันมาเลย ไม่ต้องเกรงใจ แต่วันนี้สวยมากเลยนะดูจึ้งมาก” “จริงหรอ? ขอบคุณนะ แต่ฉันออกมานานแล้วอ่า ขอตัวไปหาพี่ไทกะก่อนนะเดี๋ยวพี่เขาเป็นห่วงอ่ะ” อาชิพยักหน้าอย่างเข้าใจ ทันที่ที่เข้าไปในงาน ฉันก็เจอพี่กันต์และไอยูฉันยิ้มให้พวกเขาที่เดินมาแต่ไกลก่อนฉันจะเดินไปทักทาย “สวัสดีค่ะพี่กันต์/ไอยู” “ สวัสดีครับ” “สวัสดีค่ะ วันนี้คุณกรีนสวยจังเลยนะคะ” “คุณไอยูก็เหมือนกันนะคะ” “ไอ้ไทกะไปไหนหรอ ทำไมปล่อยให้เราอยู่คนเดียว” “กรีนหนีไปสูดอากาศข้างนอกมาค่ะ น่าจะอยู่แถว ๆ นี้นะคะ” จากนั้นฉันกวาดสายตามองทันใดนั้นพี่ไทกะก็เดินมาพอดี พี่ไทกะหยักคิ้วให้พี่กันต์และยิ้มให้ไอยู ทั้งสามคนตอนนี้ก็ค่อนข้างที่จะกลับมาปกติกันมากขึ้นหลังจากจบเรื
รักวุ่นๆของรุ่นผู้บริหาร งานเลี้ยง
เธอที่เห็นอาการผมเธอก็เริ่มถอดเสื้อถอดกางเกงและกางเกงในผมก่อนจะลูบไล้ลูกชายผมออกมารูดขึ้นลงผมเองก็ใช้นิ้วเขี่ยถูไถ่ช่องทางรักภายในก็ตอดรัดนิ้วเขาตุบ ๆ อา..อื้ม “อื้ม..หนูจะทำให้พี่คลั่งแล้วนะ” ผมที่ยืนแทบไม่ติดปล่อยให้เธอจัดการลูบไล้ไม่นานเธอก็นั่งคุกเข่าก่อนที่ปากเล็ก ๆ ของเธอก็ยัดท่อนเอ็ดที่ผงาดเต็มเข้าไป ปากเล็ก ๆ ขยับเข้าออกและเร่งจังหวะบ้างผ่อนจังหวะบ้าง สายตาและท่าทางของเธอผมยิ่งเสียวจนเกือบจะเสร็จ จากนั้นผมก็จับตัวเธอลุกขึ้นมาพร้อมทั้งจูบอันเร้าร้อน จ๊วบบบ จ๊วบบบ “อื้ม อาา..พี่ทะไทกะ.. หนูไม่ไหวแล้วนะคะ” พอผมถอนจูบผมที่เห็นอาการเธอก็ยิ่งดูดสองเต้าบีบขย่ำเต็มไม้เต็มมืออย่างเมามันส์ หลังจากนั้นผมก็จัดการให้เธอหันหน้าชนผนังห้องน้ำส่วนก่อนที่ผมจะจับขาเธอให้แยกออกจากกันและผมก็ใส่ท่อนเอ็นแทงเข้าไปในใจกลางกายเธอ เสียงเนื้อที่กระทบกันดังสนั่นพอ ๆ กับเสียงครางของเธอ ยิ่งเห็นแบบนั้นผมก็ยิ่งกระแทกร่างบางไม่หยุดจนใจที่สุดเราก็จุดสุดหมาย พออาบน้ำร่างตัวเสร็จก็ก็อุ้มเธอมาที่เตียงและบรรเลงเพลงรักใหม่เราทั้งคู่เสร็จสมไปรอบที่เท่าไรไม่รู้ จนเกือบจะเช้าถึงจะได้นอนกั
รักวุ่นๆของรุ่นผู้บริหาร คลั่งรัก
“ แฟนหนูทำไมน่ารักแบบนี้นะ” พูดเสร็จเธอก็จูบผม แน่นอนว่าผมก็จูบตอบกับอย่างออกรสออกชาติ จ๊วบ จ๊วบ อื้มม เสียงมือถือผมสั่นจึงทำให้ผมผละออกจากจูบที่แสนหวานนี้ ผมดูเบอร์โทรเป็นของริว คงจะโทรมาตามไปประชุมต่อ “ว่าไง โอเคไปตอนนี้ล่ะ ” “พี่ไปประชุมก่อนนะ เราก็พักผ่อนรอพี่ก่อนแล้วกัน พี่จะรีบมานะคะ” “ค่ะ ไม่ต้องรีบหรอกค่ะเอางานพี่ก่อนเลย พี่ไทกะไม่ต้องเป็นห่วงหนูนะคะแต่.หนูขอสำรวจห้องนี้ได้ไหมคะ” “ได้สิครับ สำรวจได้ทั้งห้องและได้ทั้งเจ้าของห้องเลย” ผมยิ้มแบบมีเลสนัยให้เธอ เธอทำตาโตเพราะรู้ความหมายที่จะสื่อ “ไปได้แล้วค่ะ เดี๋ยวจะสายให้คนอื่นรอนาน ๆ ไม่ดีนะคะ” จากนั้นผมก็ประชุมต่อ จนถึง00:30 นาฬิกา เอาตรง ๆ ผมตั้งใจจะเลิกเร็วนะ แต่พอทำงานแล้วผมก็ลืมเวลาไปเลย พอผมเข้ามาในห้องก็เจอกรีนกำลังหลับบนโซฟาอยู่ เธอคงเหนื่อยจริง ๆ ผมเก็บของและเข้าไปปลุกเธอ “กรีนครับ ๆ เรากลับบ้านกันเถอะ” “ประชุมเสร็จแล้วหรอคะ” “ค่ะ มาเอากระเป๋ามาพี่ถือให้เราเอง” เธอสะลึมสะลื้องั้วเงี้ยตื่นก่อนจะพยักหน้างึก ๆ ด้วยอาการคนเพิ่
รักวุ่นๆของรุ่นผู้บริหาร ดูจะขี้หึงนะ
“กรีนทำแบบนั้นไม่ได้หรอกค่ะ กรีนรักเขาไปแล้วพี่ตะวันช่วยเข้าใจด้วยนะคะ” “ได้ พี่จะให้โอกาสผู้ชายคนนั้น แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่เขาทำให้กรีนเสียใจ พี่จะทวงคืนเอง หวังว่าวันนั้นกรีนจะแต่งงานกับพี่นะเราโอเคหรือเปล่า” “ก็ได้ค่ะ ถ้าพี่ตะวันคิดว่าจะยอมถอยในครั้งนี้กรีนก็รับปากค่ะ” คงเป็นทางเดียวที่ฉันจะหาทางออกได้ในตอนนี้อย่างน้อย ๆ ตอนนี้ก็หมดปัญหาไปอีกหนึ่งเรื่อง “งั้นเราค่อยขึ้นไปภูเก็ตอาทิตย์หน้าดีไหมคะ กรีนขอเคลียร์งานที่บริษัทซักสามสี่วันก่อนนะคะ” “ได้ค่ะ งั้นเรากินข้าวกันเถอะ” หลังจากนั้นเราก็กินข้าวคุยกันถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกันปกติ สายตาฉันก็ปะทะเข้ากับผู้ชายสูงวัยและสาวน้อยหน้าตาน่ารักคนหนึ่งเดินคุยกันอย่างมีความสุขและออกรถออกชาติ ฉันปลายมองแค่นั้นหัวใจฉันก็เจ็บปวด แต่ฉันต้องเข้มแข็งและตัวเองจะต้องทำเป็นไม่สนใจ แต่พวกเขากับเดินมาที่โต๊ะของเรา “แกไม่คิดจะกลับมาแก้ไขปัญหาบริษัทบ้างเลยรึไง” หึ!! คำพูดที่แรกที่เขาทักทายฉัน “มันมีความจำเป็นด้วยหรอค่ะ อยากพากันได้หนักก็แก้ปัญหาเองสิ” “นางลูกอกตัญญู ฉันกับแม่แกสร้างมาด้วย
Maaari mong magustuhan
