9

EP9 - รักสุดร้าย ลูกชายมาเฟีย (ไคเดน)

ไคเดนที่กลับมาจากทำงานต้องถึงกับกอดอกยืนมองพี่เลี้ยงคนใหม่ที่กำลังพาลูกสาวที่เพิ่งรู้ว่ามีทำในสิ่งที่เขาไม่คุ้นชิน ปกติบ้านหลังนี้มีครัวจริง แต่เป็นแค่ครัวเล็กๆ เพราะคฤหาสน์หลังนี้มีครัวใหญ่ที่ทำอาหารสำหรับทุกบ้านรองในคฤหาสน์หลังนี้อยู่แล้ว แต่บ้านหลังรองทุกบ้าน ทั้งปีกขวา และปีกซ้ายก็จะมีครัวที่เหมือนไว้ใช้ชั่วคราว หรือฉุกเฉินสำหรับนายของบ้านหลังนั้นๆ แต่สำหรับไคเดนที่เป็นผู้ชาย ครัวเขาไม่เคยเปิดใช้งาน และมักจะไม่ชอบให้ใครเอาของกินที่กลิ่นแรงมากเข้ามาในบ้าน

เพียงแค่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปกลิ่นก็แรงมากแล้วสำหรับเขา นั่นทำเอาไคเดนต้องกลั้นอารมณ์ไม่น้อย

"คุณพ่อขา อร่อยค่ะ" ไคย์ลี่เอ่ยเรียกไคเดนพรางยกชามบะหมี่สีชมพูลายกระต่ายให้ผู้เป็นพ่อดู จอนนี้จริงๆมีแค่ไคเดนกับหรรษาเท่านั้นที่ไคย์ลี่ไว้ใจในบ้านหลังนี้ ตอนนี้เริ่มทำความรู้จักกับพี่เลี้ยงคนใหม่

"รีบกินนะครับ"

"คุณกินข้าวแล้วเหรอ เอาด้วยมั้ย"

"ฉันไม่กิน มันเค็ม เดี๋ยวเธอกินเสร็จตามฉันไปที่ห้องทำงานด้วย"

"โอเคค่ะ"

ไคเดนที่เดินกลับห้องนอนก่อนปลดเปลื้องเสื้อผ้าแล้วแช่ตัวลงอ่างอาบน้ำอย่างผ่อนคลาย ตอนนี้ชีวิตทำไมยุ่งเหยิงไปหมดแบบงงๆ เขาได้แต่หลับตาพริ้มในขณะที่แช่ตัวอยู่แบบนั้นจนลืมเวลา

ทางด้านซัมเมอร์ที่กินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเสร็จ ก็เก็บทุกอย่างเรียบร้อย ก่อนพาไคย์ลี่ไปอยู่กับบอดี้การ์ดคนสนิทของไคเดน เธอเดินไปที่ห้องทำงานที่อยู่อีกด้านของห้องติดห้องนอนเขา แต่กลับไม่พบ

"นายพี่ไปไหน บอกให้ไปหาที่ห้องทำงาน" ซัมเมอร์เอ่ยถามการ์ดของไคเดน

"นายน่าจะยังอยู่ในห้องนะน้องซัมเมอร์"

"อ่อ"

"การ์ดที่ให้ไป ใบนั้นที่ใช้เปิดห้องคุณหนู เปิดห้องนายได้นะ นายให้ไว้แสดงว่าอนุญาตให้เข้าได้ เพราะบางวันต้องพาคุณหนูเข้าไป"

"อ่อ โอเคค่ะ เดี๋ยวไปดูก่อน"

ซัมเมอร์ที่ยังเดินไม่ชินก็ชอบหลงชั้น หลงฝั่งอยู่บ่อยๆ แม้บ้านของไคเดนจะไม่ได้ใหญ่เท่าคฤหาสน์หลักก็ตาม แต่มันก็ใหญ่กว่าบ้านราคาหลายสิบร้านของหมูบ้านหรูๆมาก กระทั่งมาถึงหน้าห้องนอนของไคเดน เธอใช้คีย์การ์ดแตะเข้าไป เพราะปกติ ไคเดนใช้ใบหน้าหรือลายสแกนนิ้วตัวเองเปิด แต่เธอต้องใช้การ์ดเท่านั้น

เมื่อเปิดเข้าไป กลับพบว่ามันเงียบ แอร์เย็นฉ่ำ เธอเดินไปรอบๆ นี่เหรอห้องคนรวยมากแบบไคเดน ห้องผู้ชายแน่นะ เรียบร้อยและคุมโทนจนไม่เหมือนห้องผู้ชายเลย เธอเดินมองไปรอบๆก่อนชนเข้ากับใครบางคน

"อ๊ะ"

"เธอเข้ามาทำไม?"

"ว๊าย!!!"

ซัมเมอร์รีบยกมือปิดตาทันที เมื่อคนที่เธอชนคือไคเดนที่เปลือยท่อนบน ใส่เพียงผ้าขนหนูพันรอบเอวต่ำๆ แต่ยกมือปิดตาแล้วนะ แต่ยังแอบเห็นเรือนร่างของเขาที่ฟิตจนกล้ามหน้าท้องเป็นลอนสวน

"ก็บอกให้ไปหาที่ห้องทำงาน หาไม่เจอเลย..."

"เลยตามมาถึงห้องอาบน้ำฉันเลยหรือไง กล้าเข้ามาทำไมไม่กล้าเปิดตา"

"คะ..คุณ!!!!"

ไคเดนที่เหมือนกำลังเป็นเสือหยอกกระต่าย เขาจับมือของซัมเมอร์เปิดออกให้เห็นร่างกายของเขา เธอหน้าแดงกล่ำเมื่อเห็นแบบนั้นเขายิ่งได้ใจ ทำหน้าตายียวน ก่อนกระชากเธอเบาๆให้เข้าหาตัวทั้งที่ยังรวบมือของเธอไว้จนเธอชนเข้ากับแผงอกเขา

"ทำไม ตื่นเต้น?"

"คะ..คุณปล่อยฉันนะ"

"กลัวทำไม..กล้าเข้าห้องนอนฉันไม่น่าจะกลัวแล้วนะ"

"ฉันแค่มาตามคำสั่ง ไม่ได้จะมาทำแบบนั้นนะ"

"ทำไม แม่บ้านที่นี่อยากจะเข้ามาในห้องนอนฉันเพื่อทำแบบนั้นทั้งนั้น เธอเข้ามาแล้วมีโอกาศนะ ไม่อยากลอง?"

"มะ..ไม่อยาก ฉันออกไปรอข้างนอกดีกว่า"

"นี่เธอไม่เคยเข้าใกล้ผู้ชายหรือไง?"

"นั่นเรื่องส่วนตัวฉัน ฉัน...ไปรอข้างนอกดีกว่า"

"นั่งรอที่นี่แหละ ฉันใส่เสื้อผ้าแปปเดียว"

ซัมเมอร์ที่นั่งรอที่โซฟาในห้องนอนของไคเดน ตอนนี้เขาไปใส่เสื้อผ้า แต่สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้แม้จะไม่มีอะไร แต่ทำไมเธอใจสั่นจนหยุดไมไ่ด้แบบนี้นะ ใช่ซิ เธอไม่เคยเข้าใกล้ผู้ชายคนไหนขนาดนี้มาก่อน ตอนนี้เธอมือสั่น ใจสั่น จนแทบเก็บอาการไม่อยู่ แถมไคเดนยังเป็นผู้ชายหล่อเบ้าหน้าฟ้าประทานอีก แม้ปากจะไม่ค่อยดีไปหน่อย

"เป็นอะไร? หน้าแดงอะไรขนาดนั้น ยังไม่เลิกเขินฉันอีกหรือไง?" ไคเดนที่เดินมาเอ่ยขึ้น

"ปะ..เปล่า คุณเรียกฉันมาทำไม"

"เธอเซ็นเอกสารแล้วซิใช่มั้ย หน้าที่ของเธอคือดูแลไคย์ลี่ทุกอย่าง เธออ่านหรือยัง"

"อ่านแล้ว"

"ต่อให้ไคย์ลี่จะเล่าอะไรให้เธอฟังก็ตาม หรือเรื่องต่างๆในบ้านปีกซ้ายนี้ ห้ามเธอนำออกไปพูดข้างนอกเด็ดขาด"

"เข้าใจ แต่ฉันถามหน่อยได้มั้ย ก่อนจะดูแลไคย์ลี่ฉันเองก็ต้องรู้เรื่องบ้าง ว่าอะไรจะกระทบจิตใจหรือเปล่า"

"ว่ามา"

"แม่ของไคย์ลี่...เสียแล้วเหรอ"

"อืม"

"เป็นอะไรอ่ะ"

"ฉันไม่รู้"

"เมียคุณนะ ทำไมไม่รู้ งงมาก"

"ไม่รู้ของฉันไม่ใช่ว่าไม่รู้ว่าเธอเสียเพราะอะไรอย่างเดียว แต่ไม่รู้ด้วยว่าแม่ของไคย์ลี่เป็นใคร"

"ว่าไงนะ!!! จะบ้าเหรอ เป็นไปได้ยังไง"

"ไคย์ลี่เพิ่งมาที่นี่ได้สองวัน ฉันกำลังสืบ หน้าเธอคือดูแล ไม่ต้องถามเยอะ"

"คนรักเก่าคนไหนของคุณหรือเปล่า"

"ฉันไม่เคยมีแฟนเป็นตัวเป็นตน ใครจะไปรู้"

"คุณไม่เคยรักใครเลยเหรอ มนุษย์แน่นะ"

"ถามเยอะ ฉันไม่มีแฟนมันแปลกตรงไหน ฉันไม่พร้อมผูกมัดกับใครก็เลยไม่มี"

"แต่คุณจะนึกไม่ออกขนาดนั้นเลยเหรอ"

"ไม่ออก"

"ยากมาก"

"ฉันให้เธอมาเลี้ยงลูกฉัน ไม่ใช่มาเป็นทนายซักประวัติฉัน"

"เข้าใจค่ะ ฉันไปได้หรือยัง"

"ยัง ต่อไปนี้ ห้ามเธอเอาของพวกนั้นให้ไคย์ลี่กินอีก หรือเอาเข้ามากินอีก มันเหม็น ฉันไม่ชอบ"

"โห แค่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเนี้ยนะเหม็น ถ้าเจอส้มตำปลาร้าคุณไม่สลบเลยเหรอ"

"ห้าม ห้าม ห้ามทั้งหมด ของกินแรง ห้าม ห้ามเอาของกินเข้าห้องนอนด้วย"

"โห ข้อห้ามเยอะ"

"เธอดูด้วย บ้านฉันมีซอกไหนไม่สะอาดมั้ย นั่นแหละเหตุผล"

"คุกสำหรับฉันชัดๆ ฉันชอบกินส้มตำ ฉันชอบกินขนมกลางคืน ฉันชอบบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมันกินง่าย"

"เธอก็ไปกินข้างนอกซิ"

"ก็คุณให้ฉันอยู่แต่กับไคย์ลี่ ถ้าไม่เอาเข้ามากิน ต้องออกไปกิน ฉันต้องพาไคย์ลี่ไปด้วยนะ"

"ห้ามพาลูกฉันไปไหนสุ่มเสี่ยงเด็ดขาด" ซัมเมอร์กรอกตาไปมาด้วยข้อความที่แสนยุ่งเหยิ่งเยอะแยะไปหมด

"อีกอย่าง สัญญาเรามีผล1ปี แต่ถ้าใน1ปี เธอเกิดรักฉันขึ้นมา อย่าหาว่าฉันไม่เตือนแล้วกัน" ไคเดนเอ่ยพรางก้มหน้าลงมองซัมเมอร์ด้วยสีหน้าที่หยอกล้อเธอ จนเธอดีดตัวลุกขึ้นวิ่งออกจากห้องของเขา

"ระ..รู้แล้ว ไปนะ"

"หึ"

คืนนั้น ซัมเมอร์พาไคย์ลี่เข้านอน ซึ่งเธอรู้สึกว่าเด้กคนนี้ แม่ของเธอต้องเลี้ยงมาอย่างดีมาก ว่านอนสอนง่าย ไม่ดื้อเลยสักนิด นิสัยต่างจากพ่อแบบไคเดนมาก เมื่อเด็กน้อยหลับ เธอก็รีบคว้ากระเป๋า ก่อนจะเดินออกจากห้องนอนตัวเองที่บ้านปีกซ้ายของไคเดนเพื่อออกไปข้างนอก เะอมาในฐานะพี่เลี้ยง ไม่รู้จักแม่บ้านคนไหนที่นี่เลย เลยไม่รู้ว่าจะต้องคุยกับใคร เลยทำให้เธอตัดสินใจออกไปข้างนอกเพื่อหาบะหมี่ที่เธอชอบกินเพราะยังไมไ่ด้แตะมื้อเย็นเลย

"จะไปไหน?"

"เอ่อ..ไคย์ลี่หลับแล้ว ฉันขอออกไปกินก๋วยเตี๋ยวข้างนอกหน่อย ไมไ่ด้ไปไหน"

"ทำไมไม่กินมื้อเย็นที่บ้าน?"

"ฉันไม่รู้จักใครเลย มาถึงก็เลี้ยงลูกนายเลย ไม่รู้อะไรอยู่ตรงไหน ที่ไหน บ้านนายใหญ่ขนาดนี้ ฉันออกไปซื้ออะไรกินเองหน้าปากซอยง่ายกว่า เดี๋ยวรีบกลับ ฉันพาไคย์ลี่นอนหลับสนิทแล้ว"

พูดจบเธอก็วิ่งออกไป แต่เพราะมันเริ่มมืดมาก และซอยนี้ก็มีแต่บ้านหลังใหญ่ ไม่ได้มีรถสาธารณะเข้าออกมากนัก เธอเดินออกไปเรื่อยๆจนกระทั่งมีเสียงแตรรถหรูดังขึ้น

"อ้าวคุณ"

"ขึ้นรถ" เสียงไคเดนที่เอ่ยขึ้นจากในรถที่ลดกระจกลง

"ฉันเดินไปเองได้ คุณไปธุระเถอะ"

"หูแตกหรือไง ฉันบอกให้ขึ้นรถ" เสียงที่เริ่มดุเอ่ยขึ้นอีกครั้ง จนซัมเมอร์เริ่มกรอกตาไปมา นี่เวรกรรมของจริง เริ่มจากทำสูทเขาเปื้อนเพราะถูกคนอื่นชนจนเป็นเรื่อง เธอไมไ่ด้ปิดเลย แต่ต้องมารับกรรมแท้ๆ

"เจ้านายหรือเจ้าชีวิตเนี้ย"

"เธอหลอกด่าอะไรฉันอีกนะ?"