เดียร์นั่งลงแล้วเริ่มจับจีบขนม พีทมองที่เธอทำอย่างสนใจ ส่วนษาก็นั่งลงข้างๆพีทเช่นกัน
"แล้วนี่ทำอะไรกันอยู่คับ...ป้านิ่ม"พีทถาม "กำลังทำขนมช่อม่วงอยู่ค่ะ...คุณพีท"ป้านิ่มตอบ "น่าสนุกนะคับ..ขอผมลองทำดูบ้างได้มั้ย"พีทพูด เดียร์เงยหน้ามามองพีทแล้วอมยิ้ม เธอไม่พูดอะไรแต่คิดว่าอย่างเขานี่นะจะทำขนมแล้วก็ก้มหน้าจับจีบขนมต่อ "เดียร์สอนพี่บ้างสิ..พี่อยากลองทำดู"พีทมองหน้าเดียร์ที่ก้มหน้าจับจีบขนมอยู่ "ษาว่า...พี่พีทอย่าทำเลยค่ะ..เลอะมือป่าวๆ"ษาพูด "แล้วษาไม่ทำบ้างเหรอ"พีทถาม "ไม่ล่ะค่ะ..ษาทำเล็บมาตั้งแพง..มาทำขนมเล็บก็เสียหมดสิคะ..อีกอย่างก็มีคนใช้ทำให้กินอยู่แล้ว..จะหาเรื่องลำบากอีกทำไมคะ...ยายเดียร์ชอบหาเรื่องลำบากเหมือนแม่ไม่มีผิด"ษาว่า "พี่ษาจะว่าก็ว่าเดียร์คนเดียวสิคะ...ทำไมจะต้องว่าแม่ด้วยล่ะ"เดียร์มองหน้าษาอย่างไม่พอใจ "ทำไมจะว่าไม่ได้..ก็แม่ทำอย่างที่ชั้นพูดจริงๆ...ชั้นจะว่าแกจะทำไม...ยายเดียร์"ษาพูดแล้วมองหน้าเดียร์ เดียร์ลุกขึ้นยืนทันที เธอจ้องหน้าของษาอย่างโกรธจัด มือทั้งสองข้างกำจนแน่น เธอหันหลังแล้วเดินหนีไปทางหลังบ้านทันที พีทมองตามหลังของเดียร์ไปอย่างเป็นห่วงความรู้สึก แล้วหันมามองหน้าของษาที่ทำเหมือนไม่แคร์กับสิ่งที่ตัวเองพูดไป "คุณษาไม่น่าจะว่าไปถึงคุณแม่เลยนะคะ..คุณษาก็รู้ว่าคุณเดียร์ไม่ชอบอ่ะค่ะ"ป้านิ่มพูด "ทำไมชั้นจะว่าไม่ได้..ก็ยายเดียร์ชอบทำตัวเหมือนแม่จริงๆ...มีคนไว้ใช้ก็ไม่ใช้...ชอบทำเอง..สมน้ำหน้าแล้ว..ว่านิดว่าหน่อยก็ไม่พอใจ..ชั้นไม่สนหรอก"ษาว่า ป้านิ่มส่ายหัวกับความงี่เง่าเอาแต่ใจของษา พีทเองพอได้ฟังที่ษาพูด ก็พอจะรู้ว่านิสัยของษาเป็นอย่างไร และก็พอจะรู้ว่าทำไมเดียร์ถึงได้ย้ายไปอยู่ที่คอนโด "คุณษาคะ.."น้อยเรียก "มีอะไรก็พูดมา...เรียกอยู่ได้"ษาว่า "คุณอรนุชมาค่ะ..เธอบอกว่านัดกับคุณษาไว้แล้ว..เธอจอดรถรออยู่ที่หน้าบ้านค่ะ"น้อยบอก "ไปบอกว่า..เดี๋ยวชั้นไป"ษาพูด "ค่ะ..คุณษา"น้อยพูดแล้วเดินออกไป "พี่พีทไปดูหนังและช๊อปปิ้งกับษามั้ยคะ"ษาหันไปชวนพีท "ไม่ดีกว่า..เดี๋ยวพี่ก็จะกลับเหมือนกันคับ...พอดีต้องไปทำงานต่อ"พีทบอก "แหม!...น่าเสียดายจังเลยค่ะ..พี่พีทน่าจะไปด้วยกันกับษา"ษาบอกด้วยเสียงออดออ้น "เอาไว้วันหลังนะคับ"พีทพูด "ก็ได้ค่ะ..งั้นษาไปก่อนนะคะ"ษาพูด เธอเอาปลายมือแตะที่ริมฝีปากของเธอแล้วเอาไปแตะที่แก้มของพีทเบาๆ ก่อนจะหันหลังเดินเข้าบ้านไป "นุ่น..ไปดูคุณเดียร์สิว่าอยู่ที่บ่อปลาหรือป่าว"ป้านิ่มบอก "จ๊ะป้า"นุ่นพูดแล้วเดินไปทางหลังบ้าน "ป้านิ่มคับ..ปกติษากับเดียร์ทะเลาะกันบ่อยเหรอคับ"พีทถาม "จริงๆแล้วต้องบอกว่าทุกวันมากกว่าค่ะ...คุณษากับคุณเดียร์คุยกันได้ไม่เกิน2ประโยคก็เป็นแบบนี้ตลอด"ป้านิ่มบอกแล้วถอนหายใจ "ทำไมล่ะคับ"พีทถามต่อ "...คุณษาชอบว่าคุณเดียร์แต่ลามไปถึงคุณวิที่เป็นคุณแม่ทุกครั้ง..คุณเดียร์เธอไม่ชอบที่คุณษาชอบว่าคุณแม่ก็เลยทะเลาะกัน...จนในที่สุดคุณเดียร์ก็กลัวว่าจะทำให้คุณนาวินไม่สบายใจที่เห็นลูกๆทะเลาะกันบ่อยๆ เธอเลยขอออกไปอยู่ที่คอนโด คุณนาวินรู้ว่าคุณเดียร์เลี่ยงที่จะทะเลาะกับคุณษาจึงอนุญาตให้ไปค่ะ นานๆคุณเดียร์จะกลับมาบ้านที แต่กลับมาก็เป็นอย่างนี้ทุกครั้งเลยค่ะ...ป้าล่ะสงสารคุณเดียร์จริงๆ"ป้านิ่มพูดพลางส่ายหัว "แล้วนี่เดียร์เดินหนีไปไหนแล้วล่ะคับ"พีทถาม "คงไปที่บ่อปลาข้างหลังบ้านแหละค่ะ...เวลาทะเลาะกับคุณษาทีไรก็มักจะไปนั่งร้องไห้คนเดียวทุกที"ป้านิ่มบอก "เดียร์ไม่เถียงษาหรือคับป้านิ่ม"พีทถาม "โดยปกติคุณเดียร์จะไม่เถียงค่ะ..ถ้าไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไร..เธอจะเงียบและก็ไปแอบร้องไห้คนเดียวทุกที"ป้านิ่มบอก "งั้นป้าพาผมไปที่บ่อปลาทีได้มั้ยคับ...ผมอยากไปดูเดียร์สักหน่อย"พีทพูด "ได้ค่ะ..งั้นคุณพีทก็ตามป้ามาค่ะ"ป้านิ่มบอกแล้วเดินนำพีทไปทางหลังบ้าน เมื่อมาถึงข้างหลังบ้าน พีทก็มองเห็นบ่อปลาขนาดไม่ใหญ่มาก บริเวณโดยรอบร่มรื่น มีต้นไม้ใหญ่ปลูกอยู่รอบๆบ่อ ทำให้แลดูเงียบสงบน่ามานั่งหรือนอนเล่น เขามองเห็นเดียร์ที่นั่งอยู่กับพื้นหญ้าหันหน้าไปทางบ่อปลาและกำลังขว้างเม็ดหินลงไปในบ่อ เธอนั่งหันหลังให้จึงไม่เห็นว่าเขาเดินมากับป้านิ่ม "นั่นไงคะ..คุณเดียร์"ป้านิ่มชี้มือไปข้างหน้า "คับ..งั้นเดี๋ยวผมเดินไปหาเดียร์เองคับ"พีทบอก "ค่ะ..งั้นป้าไปทำขนมต่อนะคะ...ฝากคุณพีทคุยเป็นเพื่อนคุณเดียร์ด้วยค่ะ"ป้านิ่มบอก "คับป้า"พีทพูดทุกคนจึงคุยกันเพื่อเตรียมตัวที่จะไปกินข้าวที่บ้านของเดียร์จนกระทั่งรถบิ๊กไบค์ของเดียร์เข้ามาจอดที่หลังร้าน "อ้าว!เดียร์มาถึงเร็วจังนะ..วันนี้"ชัยพูด "ค่ะ..พอดีไม่มีธุระอะไรน่ะค่ะ..แล้วนี่พี่ช่ามาหรือยังคะ"เดียร์ถาม "ช่ามาแล้ว..นั่งคุยกับไอ้พีทอยู่ในห้องทำงานน่ะ..เดียร์เข้าไปสิ"ชัยบอก เดียร์เดินไปที่ห้องทำงานแล้วเปิดประตูเข้าไป "เดียร์มาถึงแล้วเหรอ.."ชาช่าถาม "ค่ะ..พี่ช่า..แล้วนี่พี่พีทมาถึงนานแล้วเหรอคะ"เดียร์ถาม "พี่มาถึงได้สักพักแล้วล่ะ"พีทบอกยิ้มๆ "ค่ะ..อ่ะนี่ยำผักกูดของพี่ช่า พี่แอนดิวกับพี่ชัย...และนี่ของพี่พีทค่ะ" เดียร์ส่งกล่องยำผักกูดให้กับชาช่าและพีท "ขอบใจจ้า..น้องสาว..น่ารักจริงๆใช่มั้ยคะพี่พีท"ชาช่าหันไปถามพีท "ใช่..เดียร์น่ารักที่สุด..ใจดีที่สุดพี่เห็นด้วย"พีทยิ้มแล้วมองหน้าเดียร์ตรงๆ "ไม่ต้องมาชมค่ะ..เพราะไม่ว่ายังไงเดียร์ก็จะทำอาหารมาให้พวกพี่ๆได้กินอยู่แล้ว"เดียร์ยิ้มแล้วมองพีทกลับไป "พี่ไม่ได้ชม...แต่พี่พูดเรื่องจริงนะ"พีทบอก "ค่ะ..จริงก็จริง..งั้น..เดียร์ขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าทำงานก่อนนะคะ"เดียร์ยิ้ม เธอเปิดประตูออกไปแล้วเดินไปห้องแต่งตัว "พี่ว่า..เดียร์
"จะตกใจทำไมล่ะคะ..เดียร์แค่ถามเฉยๆ" เดียร์อมยิ้มไม่คิดว่าพีทจะเก็บอาการไม่อยู่เอาเสียเลยแบบนี้ "พี่ไม่เคยบังคับขืนใจใคร..คนที่พี่เอ่อ..นอนด้วย..ต้องยินยอมเท่านั้น" พีทบอกด้วยท่าทางขัดๆเขินๆ เดียร์เห็นแล้วก็อมยิ้ม "ถ้าอย่างนั้น..เดียร์ก็ไม่เกลียดพี่พีทหรอกค่ะ..อย่างนั้นเขาเรียกว่ายินยอมพร้อมใจ..พี่พีทไม่ได้ขืนใจเขาเสียหน่อย...แล้วเรื่องแบบนั้นผู้ชายส่วนใหญ่ก็ทำกันทั้งนั้น" "เดียร์ไม่เกลียดพี่จริงๆนะ..แต่จากนี้ไปพี่จะเลิกนิสัยแบบนั้นแล้วล่ะ..เพราะพี่เจอคนที่ใช่สำหรับพี่จริงๆแล้วและพี่ก็ตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่ทำให้คนที่พี่รักต้องเสียใจเพราะการกระทำของพี่อย่างเด็ดขาด" พีทจ้องหน้าเดียร์ตรงๆ ซึ่งเธอก็จ้องตอบกลับมา "ดีแล้วล่ะค่ะ...อะไรที่เรารู้ว่ามันไม่ดีเลิกทำได้ก็ดีค่ะ...กินต่อเถอะ..จะได้ไปกัน" พีทไม่แน่ใจว่าเดียร์เข้าใจที่เขาพูดหรือป่าว แต่คำพูดของเธอก็เหมือนจะเตือนเขาทางออ้มว่าเธอไม่ชอบนิสัยแบบนั้นของเขา แต่เขาก็ตั้งใจเลิกอยู่แล้วตั้งแต่มาเจอเธอ เดียร์กินก๋วยเตี๋ยวไปก็คิดถึงสิ่งที่พีทบอก เขาไม่เคยจีบใครมาก่อนนี่เองคำพูดที่ใช้จีบเธอจึงออกจะตรงๆ จริงๆมันตรงจนบางครั้งก็ทำให้ใจสั่นและ
เช้าวันรุ่งขึ้นเดียร์ทำรายงานต่อตั้งแต่เช้าจนกระทั่งสายๆมือถือของเธอก็ดังขึ้น ครืด ครืด เดียร์เห็นเป็นเบอร์ของพีทจึงกดรับ "สวัสดีค่ะ..พี่พีท" "สวัสดีคับ..เดียร์ทำอะไรอยู่..พี่โทรมารบกวนหรือป่าว" "เดียร์ทำรายงานอยู่ค่ะ..แต่ไม่รบกวนหรอก...มันใกล้จะเสร็จแล้ว..ว่าแต่พี่พีทมีอะไรหรือป่าวคะ" "พี่อยากจะชวนเดียร์ไปกินข้าวกลางวันด้วยกัน..จะได้มั้ย..รังเกียจพี่หรือป่าว" "เฮ้อ!..เดียร์ไม่รังเกียจหรอกค่ะ...ทำไมพี่พีทถึงคิดแบบนั้นล่ะคะ" "ก็ตอนนั้น.." "เดียร์ก็ขอโทษไปแล้วนี่คะ...เอาเป็นว่าเดียร์ไม่ได้รังเกียจพี่พีท..โอเคมั้ยคะ" "คับ..งั้น..ตกลงว่าเดียร์จะไปกินข้าวกับพี่ใช่มั้ย" "เดียร์ขอถามก่อนนะคะ..ทำไมถึงชวนเดียร์ล่ะ" "ก็พี่..สบายใจที่ได้กินข้าวหรือพูดคุยกับเดียร์ก็เลยโทรมาชวนไงคับ" "หึ..หึ" "เดียร์ขำอะไรพี่..หรือพี่พูดอะไรผิดเหรอ" "ป่าวค่ะ..เดียร์นึกว่า..พี่พีทจะบอกว่าไม่มีเพื่อนกินข้าวน่ะค่ะ" "เอ่อ..พี่ก็อยากจะบอกอย่างนั้นเหมือนกัน..แต่กลัวเดียร์จะว่าพี่อีก" "เอาเป็นว่า..เดียร์ไปกินข้าวด้วยก็ได้ค่ะ..แล้วจะไปที่ไหน..เมื่อไหร่คะ" "ไปร้านที่เดียร์ไปกินประจำนั่นแหละ..เจอกันตอนเที่ย
ชาช่าพาเดียร์ไปรู้จักกับทุกคนจนหมดแล้วต่างก็แยกย้ายกันปิ้งบาร์บีคิวกินกันอย่างสนุกสนาน "พี่ว่าแล้ว..ว่าเดียร์หายไปไหน..ทำไมถึงมานั่งหลบตรงนี้ล่ะ"พีทถาม เขาเดินหาเธอมาสักพักแล้วจนมาเจอเธอนั่งอยู่ที่เก้าอี้ใต้ต้นจำปี "เดียร์ไม่ค่อยชอบงานแบบนี้เท่าไหร่น่ะคะ...ชอบอยู่เงียบๆมากกว่า" "แล้วทำไมถึงได้ไปเป็นดีเจเปิดเพลงในผับได้ล่ะ...ที่นั่นเสียงดังกว่านี้อีก" "เดียร์ไม่ได้ไม่ชอบเสียงดังค่ะ...แต่ไม่ชอบคนมากๆแบบนี้...ถึงที่ผับคนจะมากแต่เดียร์ก็นั่งทำงานคนเดียวไม่มีใครมาวุ่นวายน่ะ" "อ้าว!...แล้วนี่เดียร์จะว่าพี่วุ่นวายกับเดียร์หรือป่าว..ที่คอยตามอยู่เนี่ย" "555ไม่หรอกค่ะ..พี่พีทคิดมาก" เดียร์ขำออกมา พีทมองหน้าของเดียร์เวลาหัวเราะแล้วรู้สึกว่ามันน่ารักมากๆและเขาอยากให้เธอหัวเราะอย่างมีความสุขแบบนี้ตลอดไป "เวลาเดียร์หัวเราะแล้วน่ารักนะ...ทำให้คนที่มองมีความสุขไปด้วยได้เลย...เดียร์น่าจะหัวเราะบ่อยๆนะ" "ไม่ต้องมายอเดียร์หรอกค่ะ..เอาไว้ไปยอคนที่พี่พีทชอบดีกว่านะคะ" "พี่ก็กำลังยอคนที่พี่ชอบอยู่เนี่ยแหละ" พีทพูดแล้วมองจ้องเดียร์ตรงๆ เดียร์หันมามองแล้วหันหน้ากลับไปมองทางเดิม เธอรู้สึกแปลกๆกั
ชาช่าเดินนำพีทเข้าไปในครัว พีทเห็นเดียร์กำลังก้มหน้าหั่นผักอยู่แต่เธอหันหลังให้จึงไม่เห็นว่าเขากับชาช่าเดินมาหยุดอยู่ที่ประตูครัว ชาช่ายิ้มแล้วดันตัวพีทให้เดินเข้าไป "มาแอบอยู่ที่นี่เอง..พี่ตามหาแทบแย่"พีทพูด เขาเดินไปยืนตรงข้ามกับเดียร์โดยมีโต๊ะขวางอยู่ "พี่พีท!..สวัสดีค่ะ..พี่พีทตามหาเดียร์ทำไมคะ" เดียร์เงยหน้ามองเมื่อได้ยินเสียงแล้วยกมือไหว้ "ก็พี่ไม่มีเพื่อนน่ะ...เลยตามหาเดียร์" เดียร์มองจ้องหน้าพีทด้วยสายตาที่สงสัย "ทำไมเดียร์ชอบมองพี่ด้วยสายตาแบบนี้ทุกทีเลยล่ะ...ทำเหมือนจับผิดอะไรพี่อย่างนั้นแหละ" "ก็อย่างพี่พีทนี่นะคะ..ไม่มีเพื่อน..แล้วพี่ชัยไปไหนล่ะคะ"เดียร์ยังมองหน้าเขาอยู่ "ไอ้ชัยมันคุยกับเพื่อนคนอื่นอยู่น่ะ..แล้วก็เป็นเพื่อนที่พี่ไม่สนิท..พี่ก็เลยมาหาเพื่อนคุยด้วยแค่นั้น"พีททำหน้าเศร้าๆ "โอเคค่ะ..เดียร์ขอโทษ..พี่พีทไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นเลย"เดียร์ยิ้มนิดๆ "งั้น..ให้พี่อยู่ช่วยเดียร์ทำบาร์บีคิวด้วยนะ"พีทยิ้ม "พี่พีทอยู่ได้ค่ะ..แต่ไม่ต้องช่วยเดียร์หรอก..เดี๋ยวจะเลอะป่าวๆ" "แต่พี่อยากช่วยนะ" "ไม่ต้องค่ะ..พี่พีทนี่ก็ดื้อเหมือนกันนะคะ" "คับ..พี่ไม่ดื้อก็ได้..งั้น
"ไง...น้องสาวคนสวย..ไปกินข้าวกับพวกพี่ก่อนมั้ยคับ..เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง" "ไม่ดีกว่าค่ะ..ขอบคุณนะคะ"เดียร์ตอบ เธอวางหมวกกันน็อคลงที่เบาะรถ "ไปกับพวกพี่ดีๆจะดีกว่านะ..พวกพี่ไม่อยากทำร้ายน้องสาวเลย" "ก็บอกว่าไม่..ไงคะ" "พูดกันดีๆไม่รู้เรื่องใช่มั้ย...งั้นก็อย่าหาว่าพวกพี่ใจร้ายนะ" พวกมันคนหนึ่งพูดจบก็เข้ามาจะจับแขนของเดียร์แต่เธอหลบแล้วคว้าข้อมือของมันบิด ก่อนจะเตะไปที่กลางลำตัว อีกคนเดินเข้ามาเพราะเห็นเดียร์จับเพื่อนของมันไว้ เธอจึงเตะไปที่ปลายคางของมันจนหงายท้องลงไปนอนสลบ หลังจากเตะคนที่สองแล้ว เดียร์ก็ตีเข่าไปที่ปลายคางของคนแรกแล้วปล่อยมือที่จับมันไว้ออก มันลงไปนอนกองกับพื้น คนที่สามเห็นเพื่อนถูกทำร้ายจึงเงื้อกำปั้นจะต่อยท้องของเดียร์ เธอโยกตัวหลบ ก่อนจะจับแขนมันแล้วตีเข่าเข้าที่กลางลำตัวมันสองครั้งแล้วปล่อยมือ มันลงไปนอนร้องโอดโอยอยู่ที่พื้น "คุณหนู..เจ็บตรงไหนหรือป่าวคับ" ชายอายุประมาณ30ปีหลายคนวิ่งเข้าไปที่เดียร์ "เดียร์ไม่ได้เจ็บตรงไหนค่ะ. รบกวนน้าเบิ้มจัดการคนพวกนี้ทีนะคะ..แล้วอย่าบอกพ่อนะคะ..เดียร์ไปก่อนล่ะ..ขอบคุณค่ะ"เดียร์บอกแล้วสวมหมวกกันน็อคก่อนจะขี่รถออกไป ชายเหล่