บทที่ 16

โป๋ซู่จ้องไปที่แววตาของหยานซู แววตาของหยานซูสว่างไสวดั่งกับทางช้างเผือก บริสุทธิ์ไร้มลทิน

โป๋ซู่เลยคิดถึงคุณแม่ของเขาอีกครั้ง คุณแม่ซึ่งขยันขันแข็งและบริสุทธิ์ใจดีแต่ไม่อาจหลุดพ้นจากเคราะห์ร้ายการถูกทำร้ายรังแกคนนั้น

ในใจของโป๋ซู่ราวกับมีเสียงที่แน่วแน่ดังขึ้นมา : "โป๋ซู่ เจ้าเองจะต้องปกป้องนางให้ดีได้แน่"

"ชอบที่นี่ไหมครับ?" โป๋ซู่ถาม

หยานซูยิ้มอย่างอึดอัด แต่กลับกล่าวด้วยความเห็นที่กลางๆ อย่างมีความสุข : "แม้ว่าการตกแต่งจะดูเก่าไปสักหน่อย แต่กลับมีกลิ่นอายของห้องคนที่เป็นหนอนหนังสืออย่างมาก โดยเฉพาะภาพวาดอักษรวิจิตรและสวนดอกไม้แห่งนี้ ฉันรักมันมากค่ะ"

โป๋ซู่ยิ้ม

รอยยิ้มของเขาเหมือนลมใบไม้ผลิที่พัดผ่านดอกท้อแดงหลายหมื่นลี้ให้แย้มบาน เหมือนฟ้าหลังฝนที่สดใสสาดแสงอบอุ่นดั่งแสงตะวันที่เพิ่งโผล่พ้น

เขาหันกลับมาแล้วหยิบตลับกล่องสวยงามใบหนึ่งออกมาจากลิ้นชัก จากนั้นก็เอาตลับกล่องนั้นที่พอจะหนักอยู่บ้างมอบให้หยานซู

"ซูซู วันนี้ที่ผมเรียกคุณมาก็เพื่อจะมอบของสิ่งนี้ให้กับคุณ"

หยานซูรับตลับกล่องนั้นมาแล้วเปิดออก

ภายในมีกุญแจดอกหนึ่งที่วางนิ่งสงบอยู่ บัตรธนาคารหนึ่งใบ เครื่องประดับมรกตชุดหนึ่งและก็แหวนอัญมณี เพียงเห็นแสงสีที่สะท้อนก็รู้ได้ทันทีว่าต้องมีราคาไม่ธรรมดา เพียงแต่หยานซูไม่รู้จักของฟุ่มเฟือยเหล่านี้ นางจึงได้แต่มองไปที่โป๋ซู่อย่างสงสัย

"ทำไมถึงเอาของที่แพงมูลค่าสูงแบบนี้มาให้ฉันล่ะคะ"

โป๋ซู่ก็ดีดไปที่หน้าผากของนาง : "ยัยบ๊อง นี่มันคือของขวัญสู่ขอแต่งงานของผมต่างหาก"

หยานซูยิ้มขึ้นมาอย่างฝืนๆ : "แต่ฉันไม่ได้มีสินเดิมนะคะ" (สินเดิม คือ เงินของครอบครัวฝ่ายหญิงให้กับเจ้าสาวไว้ใช้ตั้งตัว)

โป๋ซู่กล่าวตอบ : "ผมไม่ได้ต้องการอะไรทั้งนั้น"

เบื้องลึกในแววตาสีดำโป๋ซู่ก็เหมือนกับมีไฟจุดลุกโชน เขามองหยานซูด้วยแววตาที่รุ่มร้อนดั่งอาทิตย์เดือนหก : "ซูซู ผมต้องการแค่คุณ"

หยานซูจ้องมองแน่นิ่งไปภายใต้สายตาอันลึกซึ้งของเขา นางรู้สึกตัวเองใกล้จะมอดไหม้เป็นจุล อุณหภูมิร่างกายสูงขึ้น นางรู้สึกว่าร่างกายที่แต่เดิมก็ร้อนอยู่แล้วได้อาบชุ่มไปด้วยเหงื่อ

หยานซูหันหน้าเบือนออกไปและพูดเปลี่ยนเรื่อง : "ฉันขออาบน้ำก่อนได้ไหม?"

จากนั้นนางก็ก้าวเดินอย่างร้อนรนหนีไปเข้าห้องน้ำ โป๋ซู่มองดูนางที่กำลังอัดอั้นอารมณ์ไว้ ราวกับขอเพียงฝนในฤดูใบไม้ผลิได้พร่ำตกก็จะสามารถปลดเปลื้องอารมณ์ของหญิงสาวคนนี้ให้บานสะพรั่งได้ แววตาของเขาปรากฎไปด้วยความอ่อนโยนและรอยยิ้ม

ภายในห้องอาบน้ำ

หยานซูนอนแช่อยู่ในอ่างอาบน้ำร้อนที่มีควันลอยอยู่ เลือดลมทั่วร่างได้ไหลเวียนจนนางเองก็ไม่รู้ว่าเพราะน้ำร้อนที่แช่หรือว่าถูกโป๋ซู่จีบนางเมื่อครู่

บนโลกนี้จะมีคนอย่างโป๋ซู่ที่มีแววตาลึกซึ้งแบบนั้นได้อย่างไร? เห็นได้ชัดว่าพวกเขาก็แค่คนแปลกหน้าที่เจอกันไม่กี่ครั้งเท่านั้น

ทำไมเขาต้องมาดีกับนางแบบนี้ด้วย?

หยานซูคิดไม่ตกถึงเหตุผล จนในตอนท้ายก็ได้มโนกับตัวเอง ว่านางอาจคงต้องยอมจมปลักกับความเฮงซวยของกู่หยูเฉิงมาเป็นสิบปี เพื่อให้ได้โป๋ซู่ที่มีความรับผิดชอบและรู้จักหน้าที่มา

หยานซูหลังจากอาบน้ำเสร็จ นางก็ค้นพบเรื่องเศร้าอย่างหนึ่งว่านางไม่ได้มีเสื้อผ้าเปลี่ยน นางยังคงแช่ในน้ำอย่างขี้เกียจและไม่รู้ว่าทำอย่างไรถึงจะดี

โป๋ซู่รู้สึกว่านางอาบน้ำนานเกินไปก็กังวลว่านางนางจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น เขาก็เลยเดินไปเคาะประต้องห้องอาบน้ำ : "ซูซู คุณไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม?"

ในตอนท้าย ซูซูก็ได้แต่ตอบไปอย่างฝืนๆ : "โป๋ซู่ ฉันไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยน"

โป๋ซู่ : "..."

ดังนั้นก็เลยอาบแช่อยู่อย่างนั้น?

ทำไมถึงได้มีคนขี้อายอย่างนี้กันนะ ผู้หญิงคนอื่นต่างหวังที่จะนุ่งน้อยห่มน้อยต่อหน้าเขา

"เด๊่ยวผมไปหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำของผมให้"

ชั่วขณะนั้น หยานซูก็ห่อผ้าเช็ดตัวเดินออกมา โป๋ซู่ก็ส่งเสื้อคลุมอาบน้ำให้ไป หยานซูรู้สึกเขินอายจนยืนนิ่งอยู่กับที่

ตอนเปลี่ยนเป็นเสื้อคลุมอาบน้ำ นางก็ต้องเดินออกไปตัวเปล่าน่ะสิ

薄夙提醒她：“书书，我们是夫妻。”

颜书的脸已经红得滴血。

นางเองก็ไม่รู้ว่าไปเอาความกล้าที่ยอมตายไม่ยอมถอยแบบนี้มาจากไหน นางจู่ๆ ก็ถอดผ้าเช็ดตัวออกและยืนต่อหน้าโป๋ซู่