ผู้ล่า (1)

'ถ้าเราจะมาเจอกันอีกจะได้ไหม' ริมฝีปากหนาก้มกระซิบข้างใบหูเล็กด้วยน้ำเสียงกระเส่า ดวงตาสีอำพันของเจ้าของใบหูคู่เล็กนั้นเบิกโพลง ขนอ่อนทั่วทั้งตัวชูชันด้วยความสยิวอย่างไม่คุ้นชิน อาโปค่อนข้างตกใจกับสิ่งที่อีกฝ่ายพูด พลันสมองก็ตื้อขึ้นมาเสียดื้อๆ ความคิดดีชั่วปะปนกันไปหมด ความคิดแรกบอกว่าอย่าเลยไม่อยากสร้างความผูกพันและอีกอย่างคนตัวสูงที่ยืนรอคำตอบด้วยปากหยักยิ้มแบบเจ้าเล่ห์เองก็เป็นเพื่อนในกลุ่มของเพื่อนตนเองเสียด้วยสิ

'อืมม...ขอกูคิดดูก่อนก็แล้วกัน' ร่างเล็กกว่ากระเถิบหนีออกห่างจากคนตัวสูงเล็กน้อย ก่อนจะเชิดหน้าขึ้นอย่างมีชั้นเชิง คนเรามันก็ต้องเล่นตัวหน่อยแหละ จะมายอมง่ายๆ ได้ยังไงเสียระบบหมด (แต่ก็ยอมง่ายตั้งแต่ต้นแล้วไหมคุณอาโป)

'กูแล้วแต่มึงเลย แต่ถ้าอยากก็ทักมาแล้วกัน' พอเห็นท่าทางเชิดหน้าอย่างดื้อรั้นของอีกฝ่าย เขาเองก็ขี้เกียจจะเสียเวลา ใช่ว่าตัวเองขี้ริ้วขี้เหร่ถึงขนาดต้องตามตื๊ออีกฝ่ายเสียเมื่อไหร่ แค่เห็นว่าเจ้านี่ตัวเล็กกว่าแต่พออยู่บนเตียงกลับตอบสนองเขาได้อย่างถึงใจเลยอยากสานต่อก็เท่านั้น

ฮิลล์แสยะยิ้มเยาะเมื่อเผลอคิดย้อนไปตอนเริ่มต้นที่เขาและอาโปตกลงจะมีความสัมพันธ์แบบนี้ คงเหมือนกับ 7-11 หิวเมื่อไหร่ก็แวะมา ฟังดูอาจจะเลว แต่โลกมันก็แบบนี้ ผู้ที่อ่อนแอกว่าย่อมตกเป็นเหยื่อของผู้ที่แข็งแรงกว่า

"อื้ออ~" เสียงครางแผ่วเบาของอาโปดังขึ้นเมื่อนิ้วของฮิลล์ลากผ่านตุ่มไตนูนกลางหน้าอก

"ร่านแบบนี้จะไปห่างจากกูได้เหรอ" ใบหน้าของฮิลล์ก้มใกล้ใบหูเล็กก่อนจะเล็บลิ้นออกมาตวัดหยอกไปหนึ่งครั้ง เครื่องหน้าของหมอนี่ถือว่าอยู่ในขั้นพอใช้ได้ ไม่ว่าจะเป็นจมูกโด่งเป็นสัน ดวงตาเรียวยาวที่มีขี้แมลงวันแต้มประดับอยู่ล่างตาซ้าย ปากอิ่มอมชมพู แต่มันก็เท่านั้น เขาเองมีคนในใจอยู่แล้ว และถ้าหากให้เลือกระหว่างเขาคนนั้นกับคนตรงหน้านี้ นั่นก็ไม่ใช่เรื่องยากที่จะตัดสินใจ

"เสือก!" อาโปเม้มปากสกัดกั้นตนเองไม่ให้เปล่งเสียงตามที่อีกฝ่ายต้องการ แต่พอได้ยินคำพูดแสลงหูเลยแจกคำสุภาพให้ไปหนึ่งคำ

"ปากดีแบบนี้มึงอยากลองดีว่างั้น!" ฮิลล์เองก็หมดความอดทนเหมือนกัน ขีดความอดทนของเขามีแค่ไหนขึ้นอยู่กับว่าอีกฝ่ายเป็นใคร แต่กับไอ้นี่ขีดของเขามักจะอยู่ต่ำกว่าคนอื่นๆ เสมอ

ฮิลล์ที่ร่างสูงและหนากว่าพลิกร่างเล็กกว่าหันหลังทันทีก่อนจะจับต้นคอกดใบหน้าเล็กนั้นแนบผนังห้องน้ำ จะได้หลาบจำบ้างนะมึงว่าอย่ามาลามปามกู

"โอ๊ย! เจ็บนะโว้ย ไอ้สัสฮิลล์" ถึงแม้จะเจ็บแต่อาโปก็พยายามใช้เสียงให้เบาที่สุด เพราะเขาเองก็ได้ยินเสียงข้างนอกว่ายังมีคนอยู่

"ถ้าเจ็บแล้วมึงจะดิ้นหาพระแสงทำไม" ฮิลล์ก้มกระซิบขณะใช้มืออีกข้างปลดกางเกงตัวเองและของอีกฝ่าย ไอ้นี่ก็สะดีดสะดิ้งเหลือเกินนะมึง

กรอดดดด~ เขากัดฟันจนสันกรามนูนชัดขึ้นหลังจากจับของตัวเองกดเข้าไปช่องทางแคบข้างหลังร่างเล็กของไอ้อาโป

'เสียวชิบหาย' ฮิลล์พึมพำในลำคอ

อุก!! อาโปเสียอีกที่เจ็บจนน้ำตาเล็ด ไอ้สัสฮิลล์ดันของมันเข้ามาโดยไม่มีการช่วยใดๆ ก่อนทั้งสิ้น 

ปังๆๆๆ 

'คนข้างในเบาๆ หน่อย คนข้างนอกได้ยิน'

มีคนทุบประตูห้องที่พวกเขาใช้อยู่

อึก! อาโปยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาอุดปากหวังว่ามันคงจะช่วยปิดเสียงได้บางส่วนก็ยังดี ส่วนอีกข้างใช้พิงกำแพงช่วยพยุงตัวเองไม่ให้ล้มลงอีกแรง

พลั่กๆ ตับๆ  ตับๆ 

เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังแข่งกับเสียงดนตรี อาโปไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน แต่สำหรับเขามันช่างเดินเชื่องช้าเสียเหลือเกิน

"คืนนี้กลับกับกู กูจะไปค้างห้องมึง" ฮิลล์พูดขณะล้างอาวุธนักล่าของตัวเองก่อนจะเช็ดแล้วเก็บเข้าฝัก

"ไม่!" อาโปปฏิเสธ เขากำลังจะหันหลังเปิดประตูหลังจากจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย

พลั่ก! 

ฮิลล์กระชากร่างของอาโปปลิวเข้ามาหาตัวเองทันทีทันใด

"นี่ไม่ใช่ประโยคคำถาม แต่เป็นประโยคคำสั่ง!" เขาบีบกรามอีกฝ่ายแน่น ไอ้นี่เพิ่งโดนสั่งสอนไปแต่ก็ยังวอนอยู่

"กูถามจริงเหอะ นี่มึงติดใจกูขนาดนั้นเลยเหรอวะ" ถึงแม้จะรู้คำตอบแต่เขาเองก็ไม่วายจะหาเรื่องใส่ตัวให้เจ็บ ที่พูดก็แค่อยากยั่วอีกฝ่ายให้โกรธจนปล่อยตัวเองเท่านั้น และอีกอย่างนิสัยปากดีมันชอบโพล่งออกไปก่อนคำนึงถึงผลที่ตามมาเสียด้วยสิ (เอาหน่า ถึงแม้ชีวิตจะไม่มีอะไรดี แต่ก็ยังมีปากที่ดีอยู่)

"เฮอะ! มึงสำคัญตัวเองเกินไปหน่อยไหม" ฮิลล์แค่นหัวเราะ

"งั้นมึงจะทำแบบนี้ทำไม เราสองคนก็แค่เพื่อนกันป่าววะ" อาโปตอกย้ำตัวเอง (นิสัยปากดีกำเริบ)

"มึงไม่ใช่เพื่อนกู มึงเพื่อนไอ้ฝุ่นต่างหาก" ฮิลล์แสยะยิ้มแบบเคยๆ

"....."

"กูจะไม่พูดซ้ำ เจอกันหลังร้านปิด" ฮิลล์ปล่อยตัวอาโปแล้วปิดประตูห้องน้ำเดินออกไปทิ้งให้อีกฝ่ายยืนนิ่งอยู่แบบนั้น เขาเองไม่ใช่คนใจร้ายขนาดนั้น (หื้มม...พูดใหม่อีกที) แต่หมอนี่ชอบทำให้เขาดูเป็นคนเลวอยู่เรื่อย ฮึ่ยยย อารมณ์เสียโว้ยย!! 

เฮือกก...

ฮิลล์ชะงักเมื่อเห็นร่างของคนที่กำลังกอดอกพิงเคาน์เตอร์ล้างมือลายหินอ่อนสีดำจ้องมาทางเขาเขม็ง

"เอ่ออ...มึงมานานยัง" ฮิลล์เดินไปล้างมือข้างๆ ร่างนั้น

"สักพัก" อีกฝ่ายตอบน้ำเสียงไร้อารมณ์

"......" ฮิลล์

"นานแค่ไหนแล้ววะ" คู่สนทนาเอ่ยถาม

"ไม่นาน.." ฮิลล์ตอบ

"ไอ้ฝุ่นรู้เรื่องมั้ย" อีกฝ่ายถามต่อ

"ไม่รู้.." ฮิลล์ตอบตามความจริง

"แล้ว?" อีกฝ่ายจ้องใบหน้าของเพื่อนตนเองเขม็งด้วยสายตาไม่ค่อยพอใจที่ได้รับรู้เหตุการณ์นี้สักเท่าไหร่นัก เขาคาดหวังคำอธิบายที่มากกว่าการถามคำตอบคำแบบนี้

"ไม่แล้วไง..กูไม่ได้จริงจัง" ฮิลล์ไหวไหล่พลางตอบ ท่าทางไม่ยี่หระของเขาทำราวกับประโยคสนทนาที่เกิดขึ้นเป็นการถามไถ่ชีวิตประจำวัน

"ไม่จริงจัง?" ไซโคลนเลิกคิ้วสงสัยในคำตอบของอีกฝ่าย ปกติเพื่อนของตนไม่เคยมีการกินของเดิมซ้ำๆ 

"เอ่อ!" ฮิลล์สะบัดมือไล่น้ำก่อนจะเดินไปหยิบกระดาษมาเช็ดมือแล้วเดินออกไป

"เฮ้ออ...มึงก็รีบๆ กลับโต๊ะเดี๋ยวคนอื่นสงสัย" ไซโคลนบอกคนที่ซ่อนตัวอยู่ในห้องน้ำ ไม่ใช่ว่าเขาไม่สงสารมันนะแต่นี่เป็นเรื่องของพวกมันสองคนตนเป็นแค่เพียงคนนอกจะไปยุ่งอะไรได้มากมาย เลือกได้เขาจะไม่เข้ามาตามหาไอ้ฮิลล์หรอก เห็นมันหายไปนานนึกว่าโดนรุมกระทืบซะอีก หน้ามันยิ่งกวนบาทาคนอื่นอยู่ด้วย (ไม่ใช่เฉพาะแค่หน้าจ๊ะ) ตอนนี้เขาเหมือนคนน้ำท่วมปาก จะกลืนก็ไม่ได้จะคายก็ไม่ออก ซวยจริงๆ