ตอนที่ 1

ร่างอ้อนแอ้นก้าวฉับ ๆ ออกมาจากใต้ตึกของมหาวิทยาลัยด้วยความมั่นใจ ริมฝีปากบางยกยิ้มน้อย ๆ เมื่อได้รับเสียงแซวหยอกเย้าและสายตาสนอกสนใจจากเหล่ารุ่นน้องเฉกเช่นทุกครั้ง

พลันรอยยิ้มหวานก็ฉีกกว้างขึ้น หลังมองเห็นร่างสูงของใครบางคนกำลังยืนพิงตัวรถสปอร์ตสีแดงเพลิงซึ่งจอดรออยู่ด้านหน้าของตึก

แสงแดดยามบ่ายแก่ ๆ ที่สาดผ่านรอยแยกของใบไม้ตกลงมากระทบเสี้ยวหน้าที่ดูเรียบเฉยไร้ความรู้สึก อีกทั้งเสื้อเชิ้ตยังถูกปลดกระดุมลงมากกว่าสองเม็ด เพราะอากาศที่ร้อนอบอ้าวจนเผยให้เห็นแผงอกขาว ๆ นั่น ส่งผลให้เขาดูหล่อเหลาคมคายและแสนเร้าใจไปพร้อม ๆ กัน

“อ่อยอีกละ!”

น้ำค้างเอ่ยค่อนขอดก่อนจะรีบเร่งฝีเท้าเข้าไปหาชายหนุ่มมากขึ้น  เธอกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ตัวแล้วชักสีหน้าไม่พอใจ เมื่อสัมผัสได้ว่าเขากลายเป็นจุดเด่นและดึงดูดความสนใจจากสาว ๆ ที่นี่จนเกินจำเป็น

ฮึ! คนนี้ของฉันย่ะ

น้ำค้างคิดในใจ รีบปรับสีหน้าให้กลับมาร่าเริงแล้วร้องทักทายเสียงใส ก่อนจะกระโจนเข้ากอดร่างสูง โดยไม่สนใจเลยว่าตัวเองกำลังตกเป็นเป้าของสายตาอยากรู้อยากเห็นกี่สิบคู่

“คิดถึงจังงงงง”

การแสดงตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของอย่างเปิดเผยของเธอทำเอาใครหลาย ๆ คนที่กำลังเมียงมองคนทั้งคู่อยู่ ถึงกับรู้สึกเหมือนถูกหักอกกลาย ๆ ในทันที

เพราะน้ำค้าง ถือได้ว่าเป็น 1 ในสาวฮอตที่ติดอันดับของคณะก็ว่าได้ ส่วนชายหนุ่มผู้มาใหม่ก็มีหน้าตาหล่อเหลา แต่งกายดูดี มีรถสปอร์ต มองแค่แวบเดียวก็รู้ว่าโปรไฟล์ไม่ธรรมดา

“รอหนูนานไหม”

“นาน พี่บอกแล้วไงว่าวันนี้พี่ไม่ว่าง”

เกมส์บ่นอุบพลางปัดมือเล็กออกจากรอบคอ หากไม่โดนเจ้าหล่อนโทรตามทุกสิบนาที มีหรือที่เขาจะยอมมาปรากฏกายในสถานที่แบบนี้ ทั้งร้อนทั้งวุ่นวาย พอ ๆ กับนิสัยของเจ้าหล่อนเปี๊ยบ

“ก็ได้ ๆ รอบหน้าหนูอ้อนให้พี่อาร์มมารับแทนก็ได้ อยากเจออยู่พอดี”

“ฮึ!”

เกมส์เค้นหัวเราะในลำคอ มองเด็กสาวที่ยืนกอดอกทำหน้าแง่งอนตรงหน้าแล้วส่ายหัวไปมา จากนั้นจึงจับเธอยัดเข้าไปในรถยนต์คันหรูแล้วขับออกมาจากมหาวิทยาลัยก่อนที่จะมีใครบางคนงอแงไปมากกว่านี้

น้ำค้างย่นจมูกใส่คนฟอร์มจัดด้วยความหมั่นไส้ ปากบอกไม่ว่าง ไม่มา แต่สุดท้ายก็เห็นขับรถมารับเธอที่มหาลัยทุกรอบ ต่างจากบางคนที่เสนอตัวแทบจะทุกวันโดยที่เธอไม่จำเป็นต้องหลอกล่อให้เสียเวลา

มือเล็กดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดให้เรียบร้อยก่อนเอนตัวไปพิงไหล่พลขับอย่างออดอ้อน ริมฝีปากบางลอบยิ้มสมใจเมื่ออีกฝ่ายทำเพียงถอนหายใจเบา ๆ แต่ไม่ได้ผลักไสเธอออกอย่างครั้งก่อน ๆ

“ตกลงเรื่องพี่อาร์มนี่มันยังไงแน่คะ ทำไมวันก่อนถึงต่อยตีกับพี่นัทได้”

“ใครบอกเธอ?”

“ใครตีกับพี่นัท ก็คนนั้นแหละค่ะ”

“ฮึ! ยอกย้อนเก่งนะ”

“ก็วันก่อนพ่อเล่าให้ฟังว่าพี่อาร์มไปที่บ้าน หน้าตาฟกช้ำดำเขียวเยอะเชียว หนูก็เลยโทรคุยกันนิดหน่อย แล้วตกลงนี่พี่อาร์มคืนดีกับพี่นัทแล้วใช่ไหมคะ”

“ก็คงงั้น”

เกมส์ตอบอย่างไม่ใส่ใจนักพลางขยับตัวด้วยความอึดอัด ในใจได้แต่นึกภาวนาให้ถนนโล่งเพื่อจะได้ถึงจุดหมายปลายทางเร็ว ๆ

เพราะขืนอยู่ด้วยกันนานเกินไป เขาเกรงว่าเธอจะสังเกตเห็นความผิดปกติบางอย่างที่ดันผงาดขึ้นมาไม่รู้จักเวล่ำเวลา

“ขยับออกมาไปหน่อยก็ได้มั้ง”

“ไม่”

ยิ่งเขาพยายามผลักไส น้ำค้างก็ยิ่งหมั่นไส้แล้วทำในสิ่งที่ตรงกันข้าม

มือเล็กสอดเข้ามากอดท่อนแขนแกร่งแล้วขยับตัวเข้าไปใกล้มากขึ้น ก่อนจะเปล่งเสียงหัวเราะคิกคักออกมาอย่างชอบใจเมื่ออีกฝ่ายหันมาตวัดสายตาดุดันใส่

เกมส์ตั้งใจจะหันไปดุในพฤติกรรมก๋ากั่น ทว่าถ้อยคำต่าง ๆ ก็หลุบหายไปในลำคอพร้อมกับน้ำลายเหนียวหนืดในทันทีที่สายตาปะทะเข้ากับเนินเนื้อขาวอวบของเด็กสาว ซึ่งโผล่พ้นรอยแยกของสาบเสื้อนักศึกษาออกมา

“ฮื้มมม อืมมม”

เกมส์ขบกรามแน่น กระแอมไอเบา ๆ แล้วเบือนหน้าหนีสิ่งล่อตาล่อใจ พยายามตั้งสติและเพ่งสายตาไปยังถนนเบื้องหน้า แต่ดูเหมือนใจที่แสนอกุศลจะไม่ยอมเชื่อฟัง เพราะมันดันหยุดคิดฟุ้งซ่านไม่ได้สักที

สัมผัสอ่อนนุ่มและกลิ่นกายธรรมชาติผสมกลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ คล้ายแป้งเด็กที่โชยออกมาจากร่างอ้อนแอ้นของเด็กสาว ทำเอาท่อนลำยิ่งพองขยายใหญ่ขึ้นจนคับแน่นเต็มกางเกง

น้ำค้างขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วเงยขึ้นมองเสี้ยวหน้าของพลขับด้วยสายตาแปลกใจ ที่เดี๋ยวก็ถอนหายใจ เดี๋ยวก็กระแอมไอถี่ยิบจนผิดสังเกต

“เป็นอะไรคะ คอแห้งเหรอ หิวน้ำไหม?”

“หิว ... หิวนม เฮ้ย! ไม่ ไม่หิว พี่ไม่หิวอะไรทั้งนั้น”