(ไตรฉัตร) ตอนที่ 8 แมวเหมียว

รถตู้สีดำคันใหญ่เลี้ยวเข้ามาในบ้านทรงโมเดิร์นสมฐานะนักลงทุนรายใหญ่ของพ่อเธอ แค่เพียงก้าวลงจากรถ ชายสูงวัยท่าทางใจดีก็เดินออกมาต้อนรับถึงหน้าประตูบ้าน เหมือนแพรมองดูคุณภพ ก๊วนกอล์ฟของคุณพ่อ จากที่มารดาเธอเล่าให้ฟัง เธอรู้สึกคุ้นหน้าอย่างบอกไม่ถูกเหมือนเคยเห็นที่ไหน สงสัยจะตามสื่อสังคมธุรกิจที่เธอไม่ได้ใส่ใจนั่นล่ะมั้ง

"อ้าวมากันแล้ว เอ้า เชิญๆ ข้างในกันครับ" เจ้าของบ้านในชุดลำลองสุภาพท่าทางสบายๆ เอ่ยต้อนรับแขก เหมือนแพรรีบยกมือขึ้นสวัสดี

"เชิญที่ห้องรับแขกกันก่อนครับ คุณประไพรกำลังตั้งโต๊ะ" เจ้าของบ้านเอ่ยบอกแล้วก็เดินนำไปที่ห้องรับแขกใหญ่ พ่อเธอเดินเคียงไปกับเจ้าของบ้าน เหมือนแพรคล้องแขนมารดาเอาไว้แน่น เดินตามไป

เมื่อเดินเข้าไปถึงห้องรับแขกเธอเห็นมีผู้ชายสูงใหญ่ หน้าตาดีออกจะคล้ายคุณภพอยู่ไม่น้อยนั่งอยู่ที่โซฟาตัวใหญ่ เมื่อเห็นครอบครัวเธอเข้าไปถึง สองคนนั้นก็รีบลุกขึ้นยืนกล่าวทักทายผู้มาเยือน

"ลูกชายผม คนโตนั่นเจ้าคุณ ส่วนคนรองเจ้าวิทย์" คุณภพเอ่ยแนะนำสมาชิกที่นั่งอยู่เมื่อครู่

"เบบี๋สวัสดีพี่เขาซิ" เหมือนแพรยกมือขึ้นสวัสดีสองหนุ่มนั่น ด้วยใบหน้าเขินๆ ที่ถูกเรียกชื่อเล่นเต็มยศแบบนั้น

"ชื่อน่ารักดีนะครับ" คนที่ถูกแนะนำว่าเจ้าคุณ รับไหว้เธอแล้วก็เอ่ยทัก ทำให้เธอได้แต่ยิ้มน้อยๆ

"มากันแล้วหรือคะ"

หญิงสูงวัยรุ่นราวคราวเดียวกับแม่เธอเดินเข้ามาสมทบ เธอเดาว่าคงจะเป็นภรรยาของคุณภพ ยังไม่ทันจะได้เอ่ยแนะนำ เธอก็เห็นชายร่างสูงคุ้นหน้าอีกคนเดินเข้ามาภายในห้องรับแขก สีหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์แบบที่เขาชอบทำ แต่พลันสายตาของเขาที่สบกับเธอเข้าแม้จะมีแววตกใจ แปลกใจ แต่ก็เพียงแค่ชั่วแวบเดียว ก่อนที่เขาจะปรับสีหน้าเป็นเรียบเฉย

"อ้าว มาพอดีคุณประไพร นั่นก็คนเล็ก เจ้าไตรครับ มาสวัสดีคุณวัฒน์กับคุณราตรี เจ้าไตร นั่นหนูเบบี๋" คนถูกเรียกราวกับเด็กให้มาสวัสดีผู้ใหญ่ ทำสีหน้าปั้นยากมองหน้าพ่อตัวเอง ก่อนจะยิ้มแย้มทักทายแขกของพ่อ

"สวัสดีครับคุณอา สวัสดีครับเบบี๋" ไตรฉัตรเอ่ยทักทายเธอด้วยน้ำเสียงหนักๆ

"ไม่ไหว้พี่เขาล่ะ" เสียงมารดาเธอเอ่ยเบาๆ ใช้ข้อศอกกระทุ้งเอวบาง จนเหมือนแพรต้องยกมือขึ้นไหว้อย่างเสียไม่ได้

"ไปที่โต๊ะอาหารกันดีกว่าค่ะ เสร็จเรียบร้อยแล้ว"

คุณประไพร จึงเชิญทุกคนไปที่ห้องอาหารใหญ่ โต๊ะไม้สักตัวใหญ่ขนาดกว่าสิบที่นั่ง ถูกจัดตกแต่งไว้อย่างสวยงาม แค่เพียงทุกคนนั่งประจำที่ ก็มีพนักงานเสิร์ฟชุดสีขาวสะอาดตานำอาหารออกมาเสิร์ฟ คงจะเพราะธุรกิจโรงแรมของครอบครัว และการที่ให้เชฟของโรงแรมมาทำอาหารต้อนรับแขกก็เห็นจะเป็นเรื่องธรรมดา

เหมือนแพรตักอาหารหน้าตาแสนอร่อยนั้นเข้าปากเพียงนิด เพราะคนที่นั่งเยื้องเธอไปเพียงนิด คอยจ้องเธอแทบไม่วางตา เสียงผู้ใหญ่คุยกันดูท่าทางสนุกสนานโดยเฉพาะคุณไตรภพและพ่อเธอที่ขยันเล่าเรื่องขำขันตอนไปตีกอล์ฟให้ภรรยาของท่านฟัง พลอยให้แม่เธอได้หัวเราะไปด้วย ส่วนลูกชายสองคนของท่านก็เพียงทานอาหารด้วยท่าทางสบายๆ แต่อีกคนเหมือนแพรแทบไม่อยากจะหันไปมองทางนั้น

ถ้ารู้ว่าจะเป็นบ้านคุณไตรภพ บริรักษ์ไพศาล เธอจะไม่มาแน่นอน แต่เพียงเพราะที่คุณนายราตรีบอกแค่คุณภพ เธอจึงไม่ได้คิดว่าจะเป็นท่าน เพราะอีกใจก็ไม่ได้ใส่ใจเพื่อนก๊วนกอล์ฟของพ่อเธอด้วย ส่วนลูกชายท่านอีกสองคนนั่น ไตรคุณ ไตรวิทย์ แล้วก็ไอ้บ้าไตรฉัตร เมื่อคิดมาถึงตรงนี้เธอก็ออกจะโมโหตัวเองที่ไม่ถามให้รอบคอบ

"เจ้าคุณน้องตักกับข้าวถึงไหมลูก ดูตักให้น้องด้วยนะ" ไตรคุณหันขวับไปมองบิดาตัวเองเขม็ง แต่พลันได้เห็นสายตาของท่านที่มองไปทางลูกชายคนเล็ก ก็ทำให้ไตรคุณยกยิ้มมุมปาก แล้วหันไปตักกับข้าวให้หญิงสาวตรงหน้า

"เบบี๋ทานเผ็ดได้ไหมครับ" ไตรคุณเอ่ยถามเพราะมือที่กำลังจะตักแกงเขียวหวานส่งให้เธอ

"ได้ค่ะ พี่คุณเรียกบี๋เฉยๆ ก็ได้ค่ะ"

"แต่พี่ว่าเรียกเบบี๋ก็น่ารักดี" เหมือนแพรได้แต่ยิ้มน้อยๆ อย่างเคย

"อร่อยไหมครับ" ไตรวิทย์เอ่ยถามเธอบ้าง

"อร่อยค่ะ เชฟจากที่โรงแรมใช่ไหมคะ"

"ใช่ครับ ไว้วันหลังถ้าเบบี๋อยากทาน พี่พาไปทานได้ตลอดเลย"

"ขอบคุณค่ะพี่วิทย์"

"พอดีแหละ เดือนหน้าเราจะเปิดโรงแรมสาขาที่กระบี่ ไว้พาหนูบี๋ไปเที่ยวด้วย คุณวัฒน์เราไว้ไปออกรอบกันที่นั่น" สุดท้ายสองคุณพ่อก็หันกลับไปสนทนาเรื่องกอล์ฟต่อ

"น้องบี๋เคยไปกระบี่หรือยังครับ" ไตรคุณถามหญิงสาวตรงหน้า

"ยังเลยค่ะ"

"ทะเลที่นั่นสวยมาก น้ำก็ใส ไว้พี่จะพาไปดำน้ำ"

"เดือนหน้าพี่ไม่ได้ไปสิงคโปร์หรอกหรือ" ไตรฉัตรเอ่ยถามพี่ชายคนโต

"ถ้างั้นก็แกก็ต้องพาไปแล้วแหละ หรือเจ้าวิทย์ว่างไหมเดือนหน้า" ไตรฉัตรยังไม่ทันได้ตอบพี่ชาย ไตรคุณก็หันไปถามอีกคนเสียแล้ว

"เดือนหน้าผมน่าจะยุ่ง นักศึกษาสอบแล้ว"

"เจ้าวิทย์มันสอนอยู่มหาลัย..น่ะครับ" ไตรคุณเอ่ยบอกชื่อมหาวิทยาลัยชั้นนำของประเทศ ทำเอาคนฟังทำตาโต

"โห เป็นอาจารย์หรือคะ เก่งจังเลยนะคะ"

"ได้เป็นรองศาสตราจารย์แล้วนะครับ เห็นหน้าแว่นๆ แบบนี้ เออลืมเรื่องกระบี่เลย แกไปได้หรือเปล่าเจ้าไตร ถ้าไม่ได้ฉันจะได้เลื่อนแพลนไปสิงคโปร์"

"ก็คงต้องได้นี่ ไม่มีใครว่าง"

เหมือนแพรเหลือบมองหน้าคนเหมือนจะว่าง พาให้นึกถึงงานที่บริษัทเขา จากที่เธอเข้าไปสัมผัสมาหลายเดือน เห็นเขาหัวหมุนไม่เว้นแต่ละวัน

"แต่ถ้าพี่เคลียร์งานเสร็จเร็วจะรีบตามไป" ไตรคุณหันไปเอ่ยบอกเหมือนแพรอีกครั้ง

"ค่ะ...อุ๊ย" เสียงอุทานตกใจของเหมือนแพรทำเอาหลายคนหันไปมอง

"เป็นไรยายบี๋" คุณนายราตรีละจากคุณประไพรที่กำลังคุยเรื่องอาหารกันอย่างออกรส หันไปถามลูกสาว

เหมือนแพรก้มลงไปมองใต้เก้าอี้ เห็นแมวขนฟูตัวใหญ่ หน้าตาดุๆ นั่นแหงนมองมาที่เธอ หางยาวของมันกวัดแกว่งไปมาจนมาโดนข้อเท้าเธอ

"แมวน่ะค่ะ ตกใจหมด" เหมือนแพรเอ่ยตอบมารดา แต่ก็คงได้ยินกันทั้งโต๊ะ

"ให้ใครเอาไปเก็บที" เสียงคุณไตรภพเอ่ยบอกแม่บ้าน

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มันน่ารักดี หนูแค่ตกใจหางมันมาฟาดขาน่ะค่ะ"

เหมือนแพรรีบแก้ต่างให้เจ้าขนฟูที่ยังแหงนมองหน้าเธอ และเพียงครู่เดียวมันก็กระโดดขึ้นมาบนตัก เธอสะดุ้งตัวนิดๆ แต่ก็อุ้มให้มันนั่งบนตักอยู่แบบนั้น

"เจ้าไตร มาเอาแมวแกไปเลยดูซิ วุ่นวาย ทำชุดหนูบี๋เลอะหรือเปล่า พาน้องไปเข้าห้องน้ำล้างมือด้วย" คุณประไพรบ่นลูกชายคนเล็ก แล้วก็หันมาถามเหมือนแพร

"ขอโทษทีนะหนูบี๋ เจ้าไตรพามันมาฝาก ปกติมันอยู่คอนโดกับเจ้านายมันแหละ พอเห็นเจ้าของเลยมาป้วนเปี้ยนแถวนี้ ช่วงนี้เห็นว่างานยุ่งออกต่างจังหวัดบ่อยไม่มีคนดู เจ้าพ่อใจบุญเขาเอามาเลี้ยงตั้งแต่ตอนอยู่มหาลัย เก็บแมวกองขยะมา มาวันแรกหน้าตาบ้องแบ๊วอย่างกับหนูท่อ ดูทุกวันนี้ซิทำหน้าบอกบุญไม่รับ จะเหมือนเจ้าของมันอยู่แล้ว" เหมือนแพรเกือบจะแอบหัวเราะที่ว่าหน้าตาเหมือนเจ้าของ แต่พลันคำบอกเล่าของคุณประไพร ก็ทำเอาเธอวูบไหวแปลกๆ

"ไตรดูนี่ซิ แมวมันอยู่ในถังขยะ น่าสงสารมันอ่ะ กินข้าวยังเจ้าเหมียว" ไตรฉัตรล้วงไปหยิบแมวสีขาวแต่ดำมอมแมมไปทั้งตัวออกมาจากถังขยะ

เหมือนแพรนั่งยองลงทั้งที่กระโปรงสั้นจับมันชูขึ้นมองหน้ามันชัดๆ

"เสียดายจัง หอที่เราอยู่เขาห้ามเอาสัตว์เข้าไป"

"ที่คอนโดเราก็ห้าม"

เหมือนแพหยิบข้าวเหนียวหมูออกมาจากกระเป๋าสะพายเลือกหยิบแต่หมูวางให้เจ้าเหมียว ก่อนจะจากไปแต่ก็ยังอดห่วงหันไปมองมันอีกไม่ได้

มันคือตัวเดียวกับเจ้าเหมียวตัวนั้นแน่นอน เธอเหลือบมองเขา เห็นเขาเดินอ้อมโต๊ะมาที่เธอ แล้วก็จับมันออกจากตักเธอไปอุ้มไว้ เสียงมันร้องเหมียวน่าเอ็นดู ใช้หัวไถกับแขนเขา

"เดี๋ยวพาไปล้างมือจะได้ทานข้าวต่อ" เสียงเขาเอ่ยบอก เหมือนแพรจึงได้ลุกออกจากโต๊ะเดินตามคนตัวสูงออกมาจากห้องอาหาร