(ไตรฉัตร) ตอนที่ 9 ข้ออ้าง

ไตรฉัตรยืนพิงขอบประตูห้องน้ำในท่าสบายๆ เจ้าเหมียวหน้ายุ่งยังอยู่ในอ้อมกอดเขา เธอยืนล้างมืออยู่ที่อ่างล้างหน้า

"แต่งตัวแบบนี้ค่อยดูเป็นเธอหน่อย"

"จะด่าก็ด่าตรงๆ ชมแบบนี้ดูไม่ค่อยเหมือนนายเลย" เธอเลียนคำพูดเขาในตอนท้ายและเหมือนไตรฉัตรจะรู้เขาหัวเราะเบาๆ ในลำคอ

"เอ้า ฉันชมจริงๆ นะ ถูกแม่หลอกมาหรือไง ถึงไม่รู้ว่าเป็นบ้านฉัน"

"ถ้าฉันรู้ว่าเป็นบ้านนายฉันก็ไม่มาหรอก"

"ก็ถึงว่า" เธอเหลือบไปมองหน้าคนพูด แต่ไม่ทันได้เห็นหน้า เพราะเขาก้มตัวลงปล่อยเจ้าเหมียววิ่งไปทางไหนก็ไม่รู้ แล้วก็เดินมาล้างมือที่อ่างข้างๆ เธอ

"แมวตัวนั้น ใช่ที่มหาลัยหรือเปล่า" เหมือนแพรตัดสินใจถามสิ่งที่อยากรู้

"อืม"

"นายเก็บมันกลับมาหรือ"

"ไม่เก็บมามันจะมาอยู่นี่หรือไงล่ะ ถามแปลกๆ"

"ชิ ถามดีๆ มันชื่ออะไร มีชื่อเปล่า"

"ไม่มี เรียกอีเหมี่ยว"

เธอพยักหน้ารับรู้ แล้วก็เดินอ้อมคนตัวสูงมาหยิบกระดาษชำระเช็ดมือ แต่ไตรฉัตรหันมาทางเธอ แล้วเขาก็ใช้แขนคร่อมเธอไว้ที่เคาน์เตอร์หินอ่อนตรงอ่างล้างมือนั่น

"ทำอะไรของนาย" เหมือนแพรถอยหลังจนสะโพกกลมชิดขอบเคาน์เตอร์

"เธอไม่รู้หรือว่ามาที่นี่ทำไม"

"รู้ แล้วทำไม"

"คราวนี้น่าจะสมใจเธอ" คำพูดของไตรฉัตรทำเอาเหมือนแพรหน้าช้าไม่น้อย ใช่เธอเคยชอบเขามาก แต่คำถามของเขาแบบนี้ทำให้เธอรู้สึกแย่ไม่น้อยเลยทีเดียว

"ฉันว่าพี่คุณเขาก็น่ารักดีนะ ดูใจดี เป็นผู้ใหญ่" เธอพยายามฝืนยิ้มอย่างเต็มที่ตอนที่พูดกับเขา

"แล้วไอ้มอสล่ะ จะควบสองเลยหรือ" เธอแทบไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองมีสีหน้าแบบไหนกันแน่ ตอนที่เขาถาม

"เกี่ยวอะไรกับมอส"

"ก็เห็นมันประกาศอยู่ปาวๆ จะคบกับเธอให้ได้"

"ไม่เกี่ยวกับฉันนี่ ถอยไป" เธอผลักเขาออกห่าง แล้วก็เดินกลับไปที่โต๊ะอาหารทันที

เหมือนแพรเดินกลับมาที่โต๊ะอาหารด้วยความมึนงงไม่น้อย เพราะก่อนหน้านี้ที่เธอทำงานกับไตรฉัตร เหมือนจะเริ่มคุยกันได้บ้าง ไม่แขวะไม่กัดกันเหมือนตอนแรก แต่ทำไมวันนี้อยู่ๆ เขาก็เกิดผีเข้าขึ้นมาอีกหรือไง เธอฝืนยิ้มเดินเข้าไปที่ห้องอาหารอีกครั้ง กินอาหารพอเป็นพิธีอีกสองสามคำ ก็รวบช้อน อาหารหวานหน้าตาน่าทานเธอก็เลือกชิมไปเพียงสองชิ้น กับผลไม้อีกหนึ่งชิ้น

"เจ้าคุณ พาน้องไปนั่งคุยที่ห้องรับแขกโน่นไป ทางนี้พ่อจะสูบไปป์กับคุณวัฒน์เสียหน่อย ได้ยาเส้นมาใหม่"

คุณไตรภพไล่หนุ่มๆ สาวๆ ไปอีกห้อง พวกแม่ๆ ก็เลยต้องออกตามกันมาด้วย

"นังบี้ แกจะมาฝนเล็บที่โซฟาไม่ได้นะ อยากให้พ่อแกเสียเงินซื้อใหม่อีกชุดหรือไง พ่อแกไม่เอาที่ฝนเล็บมาให้ด้วยหรือ" เสียงคุณประไพรโวยวายเบาๆ แต่ก็พอให้คนที่เดินตามมาได้ยินกันถ้วนหน้า

เหมือนแพรทำหน้าเหลอหลา นึกว่าถูกเรียก

"ป้าไม่ได้ว่าหนูบี๋นะ ว่านังบี้นั่น มันชื่อบี้น่ะ" เธอยิ้มน้อยๆ ให้คุณประไพร แล้วก็มองไปที่แมวตัวที่เขาบอกว่ามันไม่มีชื่อ

ไตรฉัตรเดินไปอุ้มมันขึ้นมาแล้วก็เดินเลยไปนั่งที่โซฟาตัวเดี่ยว พี่ชายอีกสองคนไปนั่งตัวใหญ่คนละมุมเหมือนแพรจึงได้นั่งตัวเดี่ยวอีกตัวที่เหลืออยู่

หลังจัดการนังบี้เสร็จคุณประไพรก็ชวนแม่เธอไปคุยกับเชฟในครัว เพราะยังติดใจเรื่องอาหาร ในห้องรับแขกใหญ่จึงมีเพียงสามหนุ่มที่นั่งกันคนละมุม และมีเธอนั่งตัวลีบอยู่

และก็ยังคงเป็นพี่คุณที่ชวนให้เหมือนแพรให้พูดคุย บางครั้งเธอก็ฟังเขาเล่าเรื่องขำขันในวัยเด็กบ้าง วัยเรียนบ้าง โดยมีพี่วิทย์คอยเสริมเป็นระยะๆ ถึงรายนั้นจะมัวแต่จดจ้องอยู่แต่กับโทรศัพท์ แต่เขาบอกว่าตรวจงานนักศึกษาอยู่ ไตรฉัตรนั่งอุ้มเจ้าเหมียวชื่อบี้ มองโทรทัศน์เครื่องใหญ่ คล้ายสนใจกับข่าวที่กำลังเปิดอยู่

บนรถตู้สีดำคันหรู คุณวิวัฒน์ยังพูดเรื่องของบ้านบริรักษ์ไพศาลไม่จบ ขนาดรถออกจากบ้านนั้นมาเกือบจะครึ่งทางแล้ว เหมือนแพรที่นั่งอยู่เบาะหลังคุณนายราตรีเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่ได้สนใจเรื่องที่พ่อเธอกำลังคุยให้แม่ฟังสักเท่าไหร่

"หะ ยายบี๋ ว่าไง" เสียงเรียกของคุณนายราตรีทำเธอหลุดออกจากภวังค์

"แม่ว่าอะไรนะคะ"

"ถามเราว่า เป็นไงหนุ่มๆ บ้านนั้น"

"ก็ดีค่ะ แต่แม่ไม่เห็นบอกหนูคะ ว่าเป็นคุณไตรภพ บริรักษ์ไพศาล"

"เอ้า แม่ก็คิดว่าลูกรู้เสียอีก"

"คนโตเขาก็ดูไม่เลวนะ อัธยาศัยดี" คุณราตรีเอ่ยชมไตรคุณ

"แต่ผมว่าคนเล็กดูท่าทางบุคลิกดี เห็นว่าเปิดบริษัทก่อสร้างเองด้วยนะ"

"ลูกคุณภพเขาก็หล่อท่าทางบุคลิกดีทุกคนนั่นหรือเปล่าคุณ"

สรุปคำถามที่ผู้เป็นแม่เอ่ยถามก็ไม่ทันได้คำตอบ เพราะสองคนนั้นก็เถียงกันไปเรื่องอื่นเสียก่อน ทำให้เธอพอได้หายใจหายคอสะดวกขึ้นบ้าง