(ไตรฉัตร) ตอนที่ 9 ข้ออ้าง 2

อีกด้านของบ้านบริรักษ์ไพศาล หลังจากส่งแขกคุณไตรภพก็เข้ามานั่งที่ห้องรับแขกกับลูกชาย สายตาผู้เป็นพ่อสำรวจลูกชายแต่ละคน

"แกว่าหนูบี๋ โอเคไหมเจ้าคุณ"

"ก็น่ารักดีนะครับ ไม่คิดว่าจะสวยขนาดนี้"

"เจ้าไตรถ้าแกไม่ชอบหนูบี๋ ก็ไม่เป็นไร ไว้เดี๋ยวพ่อจะแนะนำลูกสาวเพื่อนให้ใหม่ แบบที่แกชอบ"

"ไม่ต้องแล้ว ยายนี่ก็ได้ ขืนไม่ตอบตกลงพ่อได้เอาผมไปเร่ขายอยู่สนามกอล์ฟไม่เลิก" คุณไตรภพหัวเราะกับคำพูดและท่าทางลูกชายคนเล็ก ทำให้ไตรวิทย์ขยับแว่นตามองน้องชายตัวเองด้วย พลางส่ายหน้าเบาๆ

"เจ้าไตร แกไปเรียกหนูบี๋อย่างนั้นได้ยังไง" คุณประไพรยกจานผลไม้เดินเข้ามาทันได้ยินพอดี จึงเอ่ยต่อว่าลูกชาย

"ก็ยายนั่นเป็นเพื่อนผม ผมก็เรียกกันมาอย่างนั้นแต่ไหนแต่ไรแล้ว"

"มิน่าล่ะ" คุณไตรภพพยักหน้าน้อยๆ สองพี่ชายหันหน้ามามองกันพร้อมกับทำตาโตขึ้นเล็กน้อย

"เพื่อนสมัยมหาลัยน่ะหรือ"

"ครับ" เสียงตอบขึ้นจมูก

"ฉันว่านังบี้นี่ก็เพราะหนูบี๋หรือเปล่าทำให้แกเก็บแมวถังขยะมาบ้าน" คนถูกถามทำสีหน้าปั้นยาก ไม่ตอบคำถามคุณประไพร ยิ่งทำให้คุณไตรภพหัวเราะออกมาอีกครั้ง

"เออดี แสดงว่าสายตาฉันยังดีอยู่"

"พ่อก็รีบหาให้พี่คุณอีกสักคน ถ้าช้ากว่านี้อีกหน่อยพวกสาวๆ ของพี่คุณจะได้มากดกริ่งอยู่หน้าบ้านแน่" ไตรวิทย์รีบยุบิดาต่อ เพราะข่าวคาวที่สาวๆ ของไตรคุณไปอาละวาดที่โรงแรม ทำให้คุณไตรภพถึงกับออกปากว่าห้ามเลี้ยงดูผู้หญิงอีกเด็ดขาด ให้ซื้อกินแล้วจบ

"เสือกเลย" คนถูกกล่าวถึงประเคนเท้าใส่น้องชายเบาๆ จนทำให้คุณประไพรถึงกับเอ่ยปากดุว่าทำน้องแบบนั้นได้อย่างไร

"ฉันละปวดหัวกับพวกแกจริงๆ แต่ละคน อย่างกับเด็กไม่รู้จักโต อิจฉาคุณราตรี มีลูกสาวเรียบร้อยน่ารักแบบนั้น"

"เดี๋ยวก็รู้เรื่อง ดื้ออย่างกับอะไร" ทุกคนหันไปมองคนพูดเป็นตาเดียวกัน แต่ไตรฉัตรกลับทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

"ดีแล้วแหละ จะได้มากำราบแกซะบ้าง" คุณประไพรได้แต่ทำหน้าเหนื่อยใจกับลูกชายตัวเอง และเมื่อไตรฉัตรออกจากห้องรับแขกกลับไปห้องตัวเอง ก็ทำให้บทสนทนาในห้องนั้นเปลี่ยนเป็นเรื่องอื่นไปโดยปริยาย

หลังจากนั้นอีกหนึ่งอาทิตย์เธอก็ต้องเข้าไปประชุมที่บริษัทของไตรฉัตร เพราะต้องติดตามความคืบหน้าของโครงการ ยังประชุมไม่ทันเสร็จเสียงข้อความของโทรศัพท์เธอเข้ามา

'วันนี้ไปทานข้าวที่บ้านคุณภพด้วยนะ คุณประไพรเขาเชิญ'

เหมือนแพรได้แต่ถอนหายใจเบาๆ เพราะข้อความมาแบบนี้เธอก็ไม่รู้จะปฏิเสธแบบไหน เธอยังไม่ได้เล่าเรื่องที่รู้จักกับไตรฉัตรให้แม่ฟัง แต่อีกสองวันหลังจากกลับมาจากบ้านนั้นแม่เธอกลับรู้เรื่องเกือบทุกอย่าง รู้แม้กระทั่งเธอต้องมาทำงานที่บริษัทของไตรฉัตรด้วย

หลังจากประชุมเสร็จเธอก็ตามไตรฉัตรกลับไปที่ห้องทำงานเขา

"แม่ให้ฉันรับเธอไปกินข้าวที่บ้าน"

"อือ"

"ถ้านายลำบากใจเรื่องบ้านฉัน ก็ปฏิเสธไปก็ได้นะ ผู้ใหญ่เขาแค่อยากให้ทำความรู้จักกันเฉยๆ ไม่ได้บังคับให้แต่งงานกันสักหน่อย"

"แค่นี้ก็เรียกบังคับแล้ว"

"ถ้างั้นฉันจะปฏิเสธให้นายเอง"

"ไม่ต้องเลย" คำตอบของเขาทำเอาเหมือนแพรไม่เข้าใจ ได้แต่เงยหน้ามองเขา

"ขืนเธอปฏิเสธ พ่อฉันเขาก็เตรียมหาคนใหม่มาให้อีก"

"อย่างน้อยก็ไม่ต้องเป็นฉันไง เผื่อนายจะสบายใจ หรืออารมณ์ดีขึ้นบ้าง"

"นี่ฉันก็ไม่ได้อารมณ์เสียนี่"

"วันนั้นนายยังหงุดหงิดใส่ฉันอยู่เลย"

"วันนั้นก็ส่วนวันนั้น วันนี้ก็ส่วนวันนี้"

"นายเป็นไบโพล่าหรือไง" คนถูกกล่าวหาได้แต่หัวเราะเบาๆ

"เดี๋ยวฉันไปรับที่คอนโด ขอเคลียร์งานแป๊บ" ไตรฉัตรเอ่ยบอกเพราะเห็นคนตัวเล็กเตรียมคว้าเอกสารและกระเป๋า ทำท่าเหมือนจะกลับ

"เดี๋ยวไปเองก็ได้" พูดไปแล้วเหมือนแพรก็แทบเก็บคำพูดตัวเองไม่ทัน เพราะสายตาคมที่เหลือบมองเธออย่างเอาเรื่อง ทำให้คนตัวเล็กถึงกับมุ่ยหน้า

"โอเคๆ" พอได้คำตอบที่พอใจ คนเป็นไบโพล่าก็ยิ้มให้ก่อนเธอจะเปิดประตูออกจากห้องไป

เกือบหกโมงเย็นที่ไตรฉัตรมารับเธอที่คอนโด เมื่อกำลังจะขึ้นมาบนรถตู้ เธอก็ต้องตกใจไม่น้อยเมื่อเห็นเจ้าบี้นั่งอยู่บนตักเขาด้วย

"อืม แต่งตัวแบบนี้ค่อยดีหน่อย" เสียงทักทำเอาคนที่กำลังจะก้าวขาขึ้นรถเหลือบมองหน้าคนพูด เพราะชุดเดรสสีฟ้าอ่อนพอดีตัวแบบเรียบร้อยนี่ล่ะมั้ง

"วันหลังฉันจะใส่สีแดงผ่าให้ถึงก้นเลย ให้บ้านนายตกใจ จะได้รีบหาผู้หญิงคนใหม่ให้นายแทน"

"เป็นไงเจ้าเหมี่ยว สบายดีไหม" เสียงใสเอ่ยทักทายเจ้าขนฟู พลางยิ้มให้อย่างอ่อนโยน จนเจ้าของมันได้แต่มองเธอตาขุ่นเพราะเธอแกล้งเรียกมันแบบที่เขาบอก

"ไม่ต้องมาล้อเลียน"

"วันนั้นที่หงุดหงิด เรื่องเจ้าบี้ด้วยหรือเปล่า"

"หลายเรื่อง" คนรับสารภาพแต่ไม่บอกเรื่องไหนบ้าง เพราะเห็นวันนั้นอะไรก็ดูขัดหูขัดตาไปหมด

เหมือนแพรเหลือบไปเห็นบ้านแมวที่เบาะข้างหลังเขา แล้วเหมือนจะมีอาหารกับของเล่นมันอีกหลายอย่าง

"จะเอาแมวไปฝากคุณป้าหรือ"

"เปล่า เอามาให้เธอเลี้ยงนั่นแหละ"

"นายว่าอะไรนะ"

"อยู่แค่นี้ไม่ได้ยินหรือไง"

"ได้ยิน แต่ไม่เข้าใจ"

"พรุ่งนี้ฉันต้องไปเชียงราย น่าจะหลายวัน ต้องเอามันมาฝากเธอไว้"

"ไม่ฝากแม่นายล่ะ"

"ไม่เห็นเขาบ่นหรือไง จะให้ฉันซื้อโซฟาใช้อยู่น่ะ"

"แล้วโซฟาบ้านฉันล่ะ"

"เดี๋ยวซื้อให้ใหม่" เหมือนแพรได้แต่ถอนหายใจยาวๆ ใส่เขาอย่างไม่เกรงใจ

"ก็เธออยากได้มันนี่ตอนนั้น"

"แล้วเกี่ยวอะไรกับตอนนี้"

"ก็เห็นเธอว่างๆ ฝากสักสามสี่วัน ไม่สงสารเจ้าบี้มันหรือไง"

เมื่อถึงบ้านบริรักษ์ไพศาล คุณประไพรก็เอ่ยทักทายเจ้าบี้เสียงใสไม่แพ้เธอ

"มาทำไมอีกเจ้าบี้ พ่อแกอยากซื้อโซฟาให้ย่าใหม่หรือไง"

"เปล่าครับ เอามาด้วยเฉยๆ เดี๋ยวจะเอาไปฝากไว้ที่ห้องเบบี๋ ผมต้องไปเชียงราย"

คุณประไพร แทบจะกลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่ ไม่ต่างจากสองพี่น้องที่เดินมาเพราะได้ยินเสียงคุณประไพรอยู่หน้าบ้าน พี่ชายสองคนหันมาเบะปากใส่กันอย่างรู้ทัน หาข้ออ้างเอาแมวไปฝากเขา

หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จไตรฉัตรไปส่งเหมือนแพรที่คอนโด และเธอยังต้องช่วยเขาอุ้มเจ้าบี้ขึ้นไปที่ห้องอีกด้วย โชคดีว่าคอนโดนี้เป็นของครอบครัวเธอ แถมชั้นที่เธออยู่ยังมีแค่สามห้อง จึงออกจะเป็นส่วนตัวไม่วุ่นวายกับใคร

ไตรฉัตรถือสมบัตินังบี้พะรุงพะรัง ทำอย่างกับมันจะมาอยู่สักสามสี่เดือนอย่างนั้นแหละ เมื่อขึ้นมาถึงห้องเขาก็จัดแจงหามุมสงบให้ลูกสาวของตัวเอง เหมือนแพรได้แต่ยืนมอง

หลังจากจัดมุมให้นังบี้เสร็จ เขาก็หันมาสั่งคนรับฝากถึงสิ่งที่ต้องดูแล ทั้งเรื่องให้อาหาร ต้องเล่นกับมันยังไง แถมเธอยังต้องคอยรายงานเขาอีกด้วย ทุกวันต้องส่งรูปนังบี้ให้เขาดู ว่าทำอะไรบ้าง เป็นอย่างไรบ้าง หรือแม้แต่ถ้าเขาถามมาเธอก็ต้องตอบเขาอีกด้วย

"นี่ฉันต้องกลายมาเป็นแม่มันหรือไง"

"อยากเป็นไหมล่ะ"