Ep.11 พลาด

EP 11

พลาด

พาร์ทเวย์

คอนโดหรูย่านทองหล่อ

ไม่คิดเลยว่าคนอย่างผมจะพลาดทำเด็กอายุสิบแปดท้อง ยอมรับว่าเป็นผมเองที่ผิดไม่ยอมป้องกันและคึกคะนอง ส่วนตอนนี้คะนองไม่ออกละ

ที่สำคัญคือยังไม่พร้อมที่จะมีลูก แต่เสือกพลาดมีไปแล้วจะทำไงดีวะเนี่ย

“เป็นอะไรไปคะ นั่งหน้าเคร่งเครียดเชียว” ผู้หญิงที่จะนอนด้วยในคืนนี้เอ่ยถาม ก่อนจะนั่งลงข้างๆ แล้วมานัวเนียตามร่างกายผม

“เปล่าน่ะ แค่คิดอะไรนิดหน่อย” ตอบกลับพลางเอาฝ่ามือไปจับที่ก้นงอนๆ “จำข้อตกลงได้ใช่ไหม” ผมย้ำถาม

“ได้ค่ะ แค่เอาไม่ผูกพัน ไม่มีสานต่อ”

“โอเค ถ้าอย่างนั้นก็...”

“พี่อยู่เฉยๆ เดี๋ยวหนูทำเอง”

จะว่าผมเหี้ย เลว ก็ตามสบาย แต่คนมันเป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว จะให้เลิกง่ายๆ ก็คงจะไม่ได้ ให้เลิกทุกอย่างเพื่อผู้หญิงคนเดียว

ผมยอมตัดใจทิ้งผู้หญิงคนเดียวเพื่อให้ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมดีกว่า

ส่วนเรื่องลูก ก็จะทำแค่รับผิดชอบเรื่องเงิน

หลายวันต่อมา

บ้านเพลินฤดี

มาที่บ้านของพายเพื่อจะมาคุยเรื่องการรับผิดชอบ นั่งรออยู่ห้องรับแขกเพราะย่าออกไปทำธุระข้างนอกได้สักพักแล้ว ไม่รู้ว่าจะกลับตอนไหน

นั่งพูดคอจะแตกพายก็ไม่ยอมอ่อนข้อให้กันเลยแม้แต่นิด

“อย่างที่พายเคยบอกไปแล้วว่าพี่ไม่ต้องมารับผิดชอบอะไร แม้แต่เงินบาทเดียวก็ไม่ต้องค่ะ ทางนี้มีเงินมากพอ และที่สำคัญเมื่อลูกเกิดแล้วจะไม่มีชื่อพี่อยู่ในใบเกิด ลูกจะไม่รู้ว่าพ่อที่ให้กำเนิดนั้นเป็นใคร” พายพูดออกมาอย่างเด็ดเดี่ยว สีหน้าเธอดูเด็ดขาดเข้มแข็งไม่มีความอ่อนแอแม้แต่อย่างใด

“อายุแค่นี้คิดว่าจะรับผิดชอบไหวเหรอ” ผมถามแล้วมองหน้าเธออย่างไม่เข้าใจ เป็นผู้หญิงประเภทไหนกันนะ เกิดมาก็เพิ่งเคยเจอ

“มากพอค่ะ”

“แล้วเรื่องเรียนล่ะ”

“ก็ยังไปตามปกติค่ะ ท้องโตแล้วค่อยดรอป”

“พี่อยากให้พายเปลี่ยนใจแล้วรับข้อเสนอพี่นะ ก็แค่นอกกายแต่ใจพี่ก็อยู่กับพาย แบบนั้นมันจะไม่ดีกว่าเหรอ เราได้อยู่ด้วยกัน ลูกก็จะมีพ่อและแม่”

อาจจะฟังดูบ้า แต่ผมก็ยังอยากเสนอแบบนี้

“ชีวิตนี้พี่คงจะใช้แต่หัว...คิดสินะ ในมุมกลับกันถ้าพายเสนอแบบนี้บ้างพี่จะรับได้หรือเปล่า พายนอกกายไปนอนกับผู้ชายคนอื่นแต่ใจอยู่กับพี่เวย์แบบนี้พี่รับได้ไหม ถ้ารับได้ก็วินวินกันไป” เธอย้อนถามผม

“พี่รับไม่ได้” ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นรับไม่ได้จริงๆ ถ้าพายต้องไปเอากับคนอื่น

“พายก็รับไม่ได้ค่ะ เพราะฉะนั้นใจเขาใจเราเถอะนะคะ พายโอเค โอเคมากๆ ขอแค่ต่อจากนี้พี่อย่ามายุ่งวุ่นวายอะไรอีกก็พอค่ะ”

เจ็บว่ะ! อยู่ๆ ก็รู้สึกโคตรเจ็บตรงใจเลย

นี่เป็นครั้งแรกที่โดนผู้หญิงเมินใส่และไล่กูเหมือนหมูเหมือนหมา

“จะเอาแบบนี้จริงดิ”

“จริง”

“เอาตามที่น้องบอกนั่นแหละ” เสียงของย่าดังขึ้น ก่อนจะเดินมานั่งลงที่โซฟา “ถ้าต่างคนต่างเข้ากันไม่ได้ก็แยกกันไปใช้ชีวิตใครชีวิตมันเถอะ”

“คือย่าครับ...”

“ย่าเลือกทางที่ดีที่สุดให้น้องมันแล้ว”

“...” ทางที่ดีที่สุดคืออะไรกัน? 

“น้องจะแต่งงานกับผู้ชายที่ดีและพร้อมรับเด็กในท้องเป็นลูก” ย่ากับพายมองหน้าแล้วจับประสานมือ ใบหน้าคลี่ยิ้มให้กันและกัน “โดยที่ทั้งพายและครูพัฒต่างก็เต็มใจทั้งคู่”

“อะไรนะครับ!” ผมถึงกับลุกพรวดนั่งไม่ติด ทั้งตกใจ ทั้งสับสน และทั้งงงไปหมด

“ถ้าว่างก็มาร่วมแสดงความยินดีกับน้องได้นะ งานจะเริ่มเดือนหน้า”

“นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมจู่ๆ ถึงต้องแต่งงานกับคนอื่น”ถามแล้วมองหน้าพาย ผมจ้องหน้าเธออย่างต้องการคำตอบของเรื่องนี้

“พายขึ้นไปพักเถอะ เดี๋ยวย่าคุยกับเวย์เอง”

“ค่ะ” พายรับคำของย่า ก่อนจะเดินออกไปโดยที่ไม่บอกอะไรผมสักนิด

“ฟังให้ดีนะ ที่แต่งกับครูพัฒเพราะเขาดีพร้อมไปทุกอย่าง หน้าตา นิสัย การเงิน และความรับผิดชอบ และเขาเองก็ชอบน้องพายมานาน”

“จะรู้ได้ไงครับว่านิสัยดีมันจะดีไปตลอด”

“อนาคตย่าไม่รู้หรอกนะว่าจะยังนิสัยดีอยู่ไหม แต่เกือบหกปีที่ย่ารู้จักครูพัฒเนี่ยเขาเป็นคนที่เสมอต้นเสมอปลายมาตลอด และย่าเองไม่ได้บังคับแต่อย่างใด ทั้งคู่ต่างเห็นพ้องต้องกัน ที่สำคัญคนอื่นก็จะได้ไม่ตราหน้าว่าหลานสาวย่าท้องไม่มีพ่อ”

มันถึงกับจุกอกจนพูดไม่ออก ความรู้สึกมันหวิวๆ อย่างอธิบายไม่ได้

ผมไม่ได้รักพาย ไม่ได้รักสักหน่อย ไม่สักหน่อย...

มหาวิทยาลัยชื่อดัง

ภายในห้องทำงานผู้อำนวยการ

“นึกไงถึงมาหาพ่อได้ล่ะ”

คนที่ถามนี่คือพ่อสุดที่รักของผมเอง ท่านเป็นทั้งเจ้าของมหาวิทยาลัยและผู้อำนวยการ

“คือผมมีเรื่องไม่สบายใจนิดหน่อย” บอกกับผู้เป็นพ่อด้วยสีหน้าเครียดๆ

“ดูจากสีหน้าแกแล้วคงจะไม่ใช่เรื่องที่ดีสินะ” พ่อผู้ที่รู้ทุกอย่างผ่านใบหน้าของผม

“...” ผมพยักหน้า

“เรื่องอะไรล่ะ?” 

“ผมทำผู้หญิงท้อง”

“ไอ้...!”

“อายุแค่สิบแปด”

“ไอ้ลูก...!!”

“แถมผมยังไปบอกว่าไม่พร้อม”

“ไอ้ลูกเวร!!!”

“และตอนนี้น้องก็กำลังจะแต่งงานกับผู้ชายคนอื่น”

“เออดี นับว่าเป็นบุญของผู้หญิงคนนั้น”

“ผมดันรู้สึกใจแป่ว”

“สมน้ำหน้า ไอ้ลูกสมองหมา!!”

ผู้เป็นพ่อที่ควรจะเข้าข้างและให้กำลังใจลูกสิ แต่นี่กับซ้ำเติมและด่าไม่หยุด

โว๊ะ!!

“ผมควรจะทำยังไงดี” มองหน้าพ่อ ส่งสายตาอ้อนวอนเพื่อให้ได้คำแนะนำ

“ทำใจแล้วเป็นไอ้โง่ที่วันๆ ดีแต่เสเพลไปก็พอ”

“โถ่พ่อ...”

“ฟังพ่อนะ แกอายุก็จะสามสิบแล้ว พลาดได้แต่อย่าพูดว่าไม่พร้อม คนพูดอาจจะไม่คิดอะไร แต่ใจคนฟังน่ะมันแตกเป็นเสี่ยงๆ ไปแล้ว”

“แต่ผมก็เห็นเธอปกติดีนะ”

พายก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมาเลยหนิ ไม่มีเลย

“แล้วลับหลังแกรู้เหรอว่าเขาจะไม่เสียใจ ไม่ร้องไห้ และอายุแค่สิบแปดแกคิดเหรอว่าน้องมันจะรับไหว คนที่ดูเข้มแข็งใช่ว่าจะอ่อนแอไม่เป็นนะเวย์ พ่อพูดแค่นี้แหละ โตแล้วที่เหลือก็ไปคิดเอาเอง” พ่อตบบ่าเบาๆ แล้วเดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้ผมนั่งซึมเป็นส้วมอยู่คนเดียว

โอ๊ย!!

ได้แต่หงุดหงิดตัวเองแล้วทึ้งผมแรงๆ “ไม่ได้รักได้ชอบแล้วทำไมกูต้องมานั่งเป็นบ้าเป็นบอแบบนี้ด้วยวะ!”

หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา กดตัวเลขครบสิบตัว ใจสั่งให้กดโทร.ออกแต่นิ้วแม่งก็ลังเลสองจิตสองใจ

โถ่เว้ย!

ผมเลือกที่จะไม่โทร.หาเธอ ก่อนจะปาโทรศัพท์ทิ้งลงพื้นจนแตกกระจาย

ช่างแม่ง ช่างแม่งดิวะ!

จะไปสนไปแคร์ทำส้นตีนอะไร ก็แค่ผู้หญิงคนเดียว