ตอนที่ 13 เปิดใจ

ตลอดหนึ่งเดือนเวหามีโอกาสได้ใกล้ชิดกับเมญาวีเพิ่มมากขึ้นเพราะช่วงนี้มารดาของเขากำลังติดเพื่อน เวหาจึงมีเวลาไปรับไปส่งบ่อยขึ้นด้วยเหตุผลที่ว่ามันเป็นทางผ่าน

“คุณเวย์คะ เย็นนี้เมยคงไปทานข้าวกับคุณไม่ได้นะคะ” ผู้ช่วยสาวบอกกับเจ้านายหนุ่มเมื่อถึงเวลาเลิกงาน

“ทำไมล่ะครับผมนึกว่าเราไปจะทานด้วยกันทุกวันเสียอีก” เวหากลัวว่าเธอจะรำคาญที่เขาเอาแต่ตามติดเธอมาตลอด

“เมยนัดกับรินไว้ค่ะ คุณเวย์ไม่ต้องไปส่งนะคะ เดี๋ยวรินจะมารับที่นี่เองค่ะ” เธอรีบบอกเมื่อเห็นว่าเขาเองก็กำลังเก็บของบนโต๊ะทำงาน

“แย่จังนะครับ ผมไม่อยากทานข้าวคนเดียวเลย” เสียงนั้นฟังเหมือนเขากำลังผิดหวัง

“พูดแบบนี้เมยรู้สึกผิดเลยค่ะ”

“ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจพูดให้คุณรู้สึกผิดนะครับ คุณไปกับเพื่อนเถอะ ผมเองก็คงจะไปหาเพื่อนเหมือนกัน” นานแล้วเหมือนกันที่เวหาไม่ได้ออกไปดื่มสังสรรค์กับเพื่อน

“เมยไปก่อนนะคะรินมาถึงแล้วค่ะ เจอกันวันจันทร์นะคะ”

“ครับ เจอกันครับ” เวหาไม่ได้บอกว่าจะเจอกันวันไหน แต่คงไม่ใช่วันจันทร์อย่างที่เธอบอกแน่

เมญาวีคว้ากระเป๋าสะพายแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างรีบร้อน เธอไม่อยากเพื่อนรักรอนาน

หญิงสาวออกจากลิฟต์แล้วตรงไปยังลานจอดรถซึ่งตอนนี้มินิคูเปอร์สีแดงของรินรดาก็มาจอดรออยู่ก่อนแล้ว

“ริน รอนานไหม” เธอถามขณะเปิดประตูเข้าไปนั่งคู่กับคนขับ

“ไม่เลย วันนี้เราจะไปไหนกันดี”

“รินอยากกินอะไรวันนี้เมยเลี้ยง”

“มีเจ้ามืออย่างนี้รินต้องคิดหนักหน่อยแล้ว กินอาหารญี่ปุ่นไหมไม่ได้กินนานแล้วนะ”

“เอาสิ ร้านเดิมนะ กินเสร็จดูหนังต่อเลยไหม รินต้องไปรีบกลับบ้านหรือเปล่า”

“งั้นรินจ่ายค่าตั๋วหนังนะ”

“อือ”

ระหว่างทานอาหารเมญาวีก็เล่าเรื่องความสนิทสนมของตัวเองกับเวหาให้เพื่อนรักฟังอย่างไม่มีปิดบัง

“เมยชอบเขาไหม” รินรดาถามเพื่อนด้วยสีหน้าจริงจัง

          “มันก็มีบ้างนะ แต่กลัวว่าจะแอบคิดไปเองคนเดียวน่ะสิ ตอนนี้เรากินข้าวด้วยกันทุกวันเลย มันแปลกอยู่บ้างเพราะปกติแล้วเจ้านายของเมยจะต้องกลับไปกินข้าวกับแม่ทุกเย็น แต่ตอนนี้เขามากินกับเมย พอเมยถามเข้าก็บอกว่าแม่ออกไปกับเพื่อน”

          “เมยกลัวว่าที่เขามากินข้าวกับเมยเพราะแม่ไม่ว่างอย่างนั้นเหรอ”

          “ใช่สิ” เมญาวีตอบไปตามตรง

          “มันก็น่าคิดนะ ถ้าเพราะแม่ไม่ว่างเลยหาคนกินข้าวด้วย แต่ทำไมต้องเป็นเมยล่ะ เขาไม่มีเพื่อนคนอื่นหรือไง”

          “เมยก็ไม่รู้เหมือนกันบางทีอาจเพราะเราทำงานด้วยกันมั้ง แล้วเมยก็รู้มาว่าเขาเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศอาจจะไม่มีเพื่อนที่ไหนก็ได้”

          “แต่เขาโตแล้วนะเมย ไม่ต้องมีคนกินข้าวด้วยทุกมื้อหรอก เขาอาจรู้สึกดีกับเมยก็ได้”

          “แล้วเมยต้องทำยังไง”

          “รินอยากให้เมยลองเปิดใจให้ผู้ชายคนอื่นเข้ามาบ้าง เรื่องในอดีตลืมมันไปเถอะ ผู้ชายที่ทั้งหล่อทั้งนิสัยดีอย่างคุณเวหาถ้าปล่อยไปเสียดายแย่เลยนะ”

          “พูดอย่างกับว่าเขาสนใจเมยจริง ๆ อย่างนั้นแหละ บางทีเมยก็คงคิดไปเองคนเดียว รินอย่าบอกเรื่องนี้กับใครนะ”

          “จะบอกใครได้ล่ะ เราก็สนิทกันอยู่แค่สองคน”

          สองสาวเพื่อนซี้ต่างพากันหัวเราะกับคำพูดนั้นซึ่งมันเป็นความจริงที่ว่าทั้งคู่นั้นไม่มีเพื่อนสนิทคนอื่นที่สามารถพูดคุยได้ทุกเรื่องนอกจากคนที่อยู่ตรงหน้าเท่านั้น

         

          “ขอบใจจะริน ขับรถดี ๆ นะถึงบ้านแล้วไลน์บอกเมยด้วยนะ” เมญาวีบอกเพื่อนรักที่ขับรถมาส่งเธอในเวลาเกือบสี่ทุ่ม

          หญิงสาวกำลังจะเดินขึ้นไปยังห้องของตัวเองก็เห็นรถยนต์ที่คุ้นตาคันหนึ่งจอดอยู่

          เธอไม่ค่อยแน่ใจว่าจะใช่รถของเจ้านายไหมเพราะตรงนั้นค่อนข้างมืด ขณะที่ลังเลว่าจะเดินเข้าไปดูใกล้ ๆ ดีหรือเปล่า เจ้าของรถก็เปิดประตูลงมาพอดี

          “คุณเวย์ มาทำอะไรตรงนี้คะ”

          “ผมมารอคุณ”

          “รอเมยเหรอคะ เราไม่ได้นัดกันนะคะ หรือว่ามีธุระด่วนเรื่องงาน”

“เปล่าครับ ผมรู้ว่าคุณไปกับเพื่อน เลยแวะมาดูว่ากลับมาถึงหรือยัง”

          “อ๋อ แล้วคุณมารอนานหรือยังคะ”

          “ไม่นานครับผมเองก็เพิ่งไปทานข้าวกับเพื่อนมาเหมือนกัน งั้นผมขอตัวกลับก่อนครับมันดึกแล้วไม่อยากรบกวน แค่เห็นว่าคุณกลับถึงบ้านอย่างปลอดภัยก็โอเคแล้วครับ”

          “ขอบคุณนะคะที่แวะมา ขับรถดี ๆ นะคะ”

          “ครับ ถ้าถึงบ้านแล้วผมขอโทรหาได้ไหม พรุ่งนี้ไม่ต้องทำงานคุณคงไม่รีบนอน”

          “ได้ค่ะ เมยจะรอนะคะ” เมญาวีคิดว่าจะลองเปิดใจสักครั้งเลยตอบเขาไปแบบนั้น

          หญิงสาวรีบกลับขึ้นห้องพักแล้วรีบอาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็วเพื่อรอโทรศัพท์ของคนที่เพิ่งขับรถออกไปเมื่อครู่

          เธอดีดตัวลุกขึ้นจากที่นอนทันทีเมื่อได้ยินเสียงเรียกเข้า ใบหน้าหวานดูผิดหวังเล็กน้อยเมื่อคนที่โทรเข้ามาไม่ใช่คนที่เธอกำลังรอ

          “ถึงบ้านแล้วเหรอริน”

          “อือ ถึงแล้วก็รับโทรหาเมยเลย กลัวจะรอนาน”

          “ริน เมยมีเรื่องจะเล่าให้ฟัง”

          “เล่ามาสิ รอฟังอยู่”

          “เอาไว้พรุ่งนี้เมยจะเล่าให้ฟังนะ วันนี้ดึกแล้วรินจะได้พัก”

          “เมย รินอยากรู้แล้ว เล่ามาเลยได้ไหม มันค้างคารินคงนอนไม่หลับแน่”

          “เมยก็อยากเล่าใจแทบขาดแต่ตอนนี้เมยกำลังรอสายคุณเวย์อยู่” เธอบอกเพื่อนรักไปตามตรงเพราะถ้าอย่างนั้นรินรดาไม่มีทางจะวางสายแน่ ๆ

          “ตายละรีบว่างเลยนะ ถ้าคุยเสร็จแล้วโทรมาเล่าให้รินฟังด้วยว่าคุยอะไรกัน อ้อ แล้วไม่ต้องอ้างว่าดึกนะเพราะดึกแค่ไหนรินก็จะรอตกลงไหม”

          “งั้นก็ได้ ขอโทษนะรินที่เมยต้องรีบวางก่อน”

          “ไม่ต้องมาขอโทษ รินเข้าใจแค่นี้ก่อนนะ รินจะรีบไปอาบน้ำแล้วมารอฟังเมยเล่าเรื่องผู้ชาย” รินรดาหัวเราะร่วนก่อนจะวางสาย

          วางสายจากรินรดาไม่นานคนที่รอก็โทรเขามาอย่างที่บอกไว้

          ชายหนุ่มโทรมาบอกว่าตอนนี้เขาถึงบ้านแล้ว นอกจากนั้นก็เล่าอีกว่าเมื่อตอนเย็นไปไหนกับใครมาบ้าง เขาบอกเล่าเรื่องทั่ว ๆ ไปแต่คนฟังรู้สึกดี เวหาทำให้เธอได้รู้จักกับชีวิตส่วนตัวมากขึ้น พอฟังเขาเล่าเรื่องของตัวเองให้ฟังแล้ว เมญาวีก็เลยเล่าเรื่องของเธอให้กับชายหนุ่มฟังบ้าง เหมือนเป็นการแลกเปลี่ยนซึ่งกันและกัน

          ทั้งสองคุยกันอยู่นาน ก่อนจะวางสายเวหาก็ชวนเธอไปดูหนังในวันพรุ่งนี้เพราะตั้งแต่กลับมาเขายังไม่เคยเข้าโรงหนังเลยสักครั้ง

          เมญาวีตอบตกลงเพราะเธอเองก็อยากได้รู้จักเขาให้มากขึ้นในฐานะผู้ชายคนหนึ่งไม่ใช่แค่เจ้านายกับลูกน้องอย่างที่เป็นอยู่

          พอวางสายจากเวหาแล้วเมญาวีก็ส่งไลน์ไปถามว่ารินรดานอนหรือยัง เนื่องจากตอนนี้มันดึกกว่าที่คิดไว้มาก แต่ผ่านไปเพียงเสี้ยววินาทีรินรดาก็โทรกลับมาทันที

          “เล่ามาเลยนะเมย คุยอะไรกันตั้งนาน”

          “นึกว่าจะหลับไปแล้วเสียอีก”

          เมญาวีเล่าทุกอย่างให้เพื่อนฟังอย่างไม่ปิดบัง ตอนนี้เพื่อนรักของเธอนั้นเชียร์เวหาจนออกนอกหน้า

          “เมย ถ้าวางสายแล้วรีบมากส์หน้าเลยนะ แล้วพรุ่งนี้ก็ห้ามตื่นเช้าเดี๋ยวหน้าจะโทรม นัดไว้กี่โมงนะ”

          “บ่ายสอง”

          “ให้รินไปช่วยแต่งหน้าแต่งตัวไหม”

          “ไม่ต้องหรอกริน เมยคิดว่าจะแต่งตัวตามปกตินั่นแหละ ไม่อยากต้องแต่งตัวเพื่อเอาใจใคร”

          “ก็ดีนะ ถ้าคนเขาจะชอบแต่งตัวยังไงเขาก็ชอบ”

          วางสายจากเพื่อนแล้วเมญาวีก็รีบมากส์หน้าตามที่รินรดาบอก ส่วนเรื่องแต่งตัวนั้นเธอไม่ได้กังวลเพราะคิดแล้วว่าพรุ่งนี้จะเป็นตัวของตัวเองให้มากที่สุด ถ้าเขารับไม่ได้หรือไม่ชอบเธอจะได้ไม่ต้องเสียเวลา