3 จะรู้ได้ยังไงว่าคุณไม่ได้โกหก

พิชชามองหน้าเขาและหันไปมองในตัวบ้าน  เธอนึกออกแล้วว่าที่คุ้นหน้าผู้ชายคนนี้  ความคุ้นนั้นมาจากไหนมันมาจากหน้าของลูกฝาแฝดของเธอนั่นเอง  หญิงสาวขาอ่อนจนธาดาต้องเอื้อมมือข้ามรั้วเตี้ยๆ นั้นมาพยุงตัวเธอไว้ 

เธอเกาะรั้วและเบี่ยงตัวออก  ในใจเหมือนมีกลองตีจนอื้ออึงไปหมด  เธอไม่เคยรู้เลยว่าอนันต์ได้สเปิร์มมาโดยเจ้าของไม่อนุญาตแล้วเธอจะทำอย่างไร

“แต่พี่หมอบอกฉันว่า มันเป็นสเปิร์มที่มีคนบริจาค  ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าคุณไม่ได้เมคเรื่องขึ้นเอง” 

“คุณคิดว่าคนอย่างผม  จะบริจาคสเปิร์มมั่วซั่วให้ใครก็ได้งั้นหรือ  จะบอกให้ว่าผมเก็บสเปิร์มไว้ที่โรงพยาบาลสำหรับภรรยาในอนาคตที่ถูกต้องตามกฎหมายเท่านั้น  ไม่ได้บริจาคให้ใครก็ได้” 

“ถ้าคุณพิชชาจะให้เราเข้าไปคุยข้างใน  ผมมีเอกสารหลักฐานทั้งหมด  รวมถึงภาพจากกล้องวงจรปิดในวันที่คุณหมอหยิบสเปิร์มของคุณใหญ่ออกมาจากตู้เก็บด้วยครับ  และมีบันทึกเสียงคำสารภาพของเขาอยู่ด้วยถ้าคุณอยากฟัง”  

ฌานถือแฟ้มเอกสารที่เขานำติดตัวลงมาจากรถ  ขณะที่พิชชาสมองมึนงงคิดอะไรไม่ออก  เธอกำลังช็อก!

พิชชาโทรตามพี่สาวพี่เขยที่มีบ้านในรั้วเดียวกันมานั่งฟังด้วย  เธอเปิดประตูให้ธาดาและฌานเข้ามา  แผนที่เธอจะพาลูกไปข้างนอกคงต้องพักไว้ก่อน  เธอจึงให้แม่บ้านจัดการเสริฟน้ำแล้วพาเด็กๆ ไปทานของว่างแทน

“แล้วเราจะไม่ไปข้างนอกแล้วเหรอแม่”  ณพิชย์ถาม

“ไปลูก  แต่รอแม่คุยธุระเสร็จก่อนนะ”  พิชชาตอบลูกชาย

“พุทไปเล่นเกมกันเถอะ”  พิชนันท์เดินขึ้นชั้นบน  พิชชารีบหันมาสั่งแม่บ้าน

“อย่าให้น้องเล่นเกมนานนะ ชม.เดียวพอ” 

พิมาลาและอัทธกานต์มาถึงพอดี  ธาดาและฌานจึงแนะนำตัวอีกครั้ง เมื่อฟังเรื่องทั้งหมดและได้ดูเอกสารแล้วพี่สาวจึงทำหน้าเหมือนถูกผีหลอกไปอีกคน  แต่คนละเหตุผลกับน้องสาว

“ไหนพราวบอกว่ามีแฟนแล้วเลิกไปไง”  พิมาลาไม่เคยรู้เลยว่าน้องสาวตั้งครรภ์ได้เพราะความช่วยเหลือจากนายแพทย์อนันต์  หากเธอรู้คงไม่ยอมแน่ๆ

ธาดามองคนที่ทำหน้าจืดเจื่อนเมื่อความลับแตกด้วยสีหน้านิ่งขรึม  ส่วนอัทธกานต์ถอนใจเมื่อเห็นเอกสารทั้งหมด  มันชัดเจนว่าฝ่ายผิดคือพิชชาจนเขาไม่รู้จะหาอะไรมาช่วยเธอได้

“คุณพราวผิดจริง  แต่เธอไม่ทราบว่าสเปิร์มนั้นเป็นของคุณธาดา  เธอไม่รู้ว่าคุณไม่ได้อนุญาตให้ใช้กับใครก็ได้  ไม่ทราบว่าทางคุณจะพอมีทางไหนให้เราชดเชยหรือแก้ไขได้ไหมครับ  ไหนๆ เจ้าสองแฝดก็เกิดแล้วมันย้อนเวลากลับไปไม่ได้”    

“ผมไม่ได้อยากได้อะไรชดเชย  แต่ผมอยากได้ของที่ถูกขโมยมาคืนไปเหมือนเดิม”  ธาดาพูดด้วยท่าทีสงบ

พิชชาทำหน้าข้องใจ 

“ทำไมคุณพูดอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้ล่ะ  ฉันจะจับลูกยัดกลับเข้าท้องแล้วคืนไอ้สเปิร์มนั่นให้คุณได้ไง  คิดสิคิด” 

“คุณให้ผมคิดแล้วคุณล่ะ  ขอโทษผมบ้างรึยังสักคำนึงน่ะ”    ธาดาสวนทันทีทำให้หญิงสาวหน้าแดงด้วยความโกรธปนอาย

“พราวใจเย็น  เราผิดนะ เขาไม่ผิดอะไรเลยจะไปวีนเขาได้ไง”  พิมาลาเตือนน้องสาว

“แล้วก็จะพูดอะไร ช่วยคิดถึงหมออนันต์ด้วย  ถ้าผมเอาเรื่องตามกฎหมายจริงๆ  รุ่นพี่คุณหมดอนาคตในอาชีพนี้แน่”  ธาดาสำทับและนั่นทำให้พิชชากำมือแน่น

“ใจเย็นๆ กันนะครับ  อย่างที่คุณอัทธ์พูด เราคงย้อนเวลากลับไปแก้ไขไม่ได้  ผมว่าเราหาทางออกร่วมกันดีไหมครับ”  ฌานไกล่เกลี่ย  อัทธกานต์และพิมาลาเห็นด้วย  ส่วนธาดาไม่พูดอะไรแต่พิชชามองเขาด้วยสายตากล่าวหาชัดเจน  เธอคิดว่าธาดาทำให้เรื่องใหญ่เกินจำเป็น  หากเขาไม่สนใจเรื่องนี้เลยตัวเขาก็ไม่ได้เสียหายอะไร  ทำไมมาขออะไรที่เธอให้ไม่ได้

“ก่อนจะหาทางออก  คุณต้องรู้ว่าตระกูลผมมีลูกยากมาก  ทุกรุ่นไม่เคยมีใครท้องมากกว่าหนึ่งครั้ง  คุณควรรู้ว่าความผิดพลาดที่คุณไม่ตั้งใจอาจจะทำให้ผมไม่มีลูกอีกเลยในอนาคต” 

เมื่อธาดาพูดจบ  หญิงสาวถึงกับอ้าปากค้างนี่มันตรรกะอะไรของเขา  เป็นเรื่องบ้าที่เธอไม่เคยได้ยินว่ามันจะเป็นไปได้

“เป็นเรื่องจริงครับคุณพิชชา  ตระกูลเสขสุรักษ์ไม่เคยมีสะใภ้รุ่นไหนท้องมากกว่าหนึ่งครั้ง  ไม่ว่าจะเป็นคุณแม่หรือคุณย่าของคุณใหญ่  ทุกคนต่างตั้งท้องแค่ครั้งเดียวทั้งชีวิต  ว่ากันว่านี่เป็นคำสาปของตระกูลด้วยซ้ำ  คุณใหญ่จึงซีเรียสกับเรื่องนี้มากเพราะคุณกำลังจะทำให้เสขสุรักษ์ไม่มีทายาท”   ฌานกล่าวเสริมด้วยท่าทางจริงจัง

“นี่พวกคุณล้อเล่นใช่ไหม”  พิชชาแทบหาเสียงของตนเองไม่เจอ  หากเป็นอย่างนั้นเขาต้องการอะไร 

“แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไงหรือว่าจะฆ่าลูกฉัน  ฉันไม่ยอมนะ”  พิชชาคิดไปร้อยแปดด้วยความวุ่นวายใจ  นี่มันยิ่งกว่าวันโลกาวินาศอีก  เมื่อเช้าเธอก้าวเท้าผิดออกจากบ้านรึเปล่า

ธาดามองเธอเหมือนเธอพูดอะไรไร้สาระที่สุดเท่าที่เขาเคยได้ยินมา

“ใครจะไปคิดแบบนั้น  ผมว่าคุณควรไปเช็กสมองเสียหน่อยนะ” 

หน๊อย.....หาว่าฉันบ้า  แล้วเมื่อกี้ใครนะที่พูดเรื่องความเชื่อของตระกูลตัวเองที่ดูบ้ามากกว่าเธออีก

“คุณต่างหากที่บ้า  คนที่ควรไปเช็กสมองก็คือคุณไม่ใช่ฉัน  คิดมาได้ไงว่าการที่ฉันมีลูกเพราะน้ำเชื้อของคุณ มันทำให้คุณไม่มีทายาท” 

“ผมว่าเป็นไปได้นะครับ อันที่จริงเมื่อห้าปีก่อนคุณใหญ่เคยจะแต่งงานกับสุภาพสตรีท่านหนึ่ง  ผมขอทราบวันที่คุณผสมเทียมหน่อยนะครับวันไหน”  ฌานพูดแล้วก้มลงอ่านเอกสาร ก่อนจะเงยหน้าพูดต่อ

“นี่ไงครับ  ตอนแรกคุณใหญ่จะแต่งงานแต่พอคุณผสมเทียมเดือนต่อมา  ว่าที่ภรรยาของเจ้านายผมก็บอกเลิกข้อตกลงแล้วย้ายไปอยู่ต่างประเทศ  ผมว่ามันก็เกี่ยวอยู่นะ” 

พิชชาตกตะลึง  ส่วนพิมาลาและอัทธกานต์มองหน้ากัน

“เจ้านายคุณถูกผู้หญิงทิ้งเกี่ยวอะไรกับฉัน  นี่เอาความเชื่อมโยงอะไรมาพูด”  พิชชาใกล้สติแตกนี่เขาต้องการอะไรกันแน่

“ผมต้องการของของผมคืน  ถึงแม้ว่าวันนี้สสารจะไม่ได้อยู่ในรูปเดิม  แต่สสารไม่มีวันเสื่อมสลายไม่ว่าสเปิร์มของผมในตอนนี้อยู่ในรูปแบบใด  ผมก็ยืนยันขอรับคืน”  ธาดาพูดในขณะที่ลูกน้องกุมขมับ เจ้านายจะมาพูดหลักวิทยาศาสตร์อะไรตอนนี้

“ฉันไม่ให้โว้ย... คนบ้านี่”  พิชชาเหลืออดแล้วจริงๆ

“งั้นผมจะเอารุ่นพี่คุณเข้าคุก  คุณจะสบายใจใช่ไหมพิชชา”  ธาดาย้อน

คำตอบของเขาทำให้พิชชาร้องกรี๊ด  ตอนนี้เธอสติแตกแล้วจริงๆ 

“หยุด”  พิมาลาส่งเสียงห้ามพร้อมกับเอาหนังสือเล่มใหญ่กระแทกบนโต๊ะเสียงดัง   พิชชาหยุดเหมือนปิดสวิทซ์

“หยุดทั้งคู่ล่ะค่ะ  เราจะไม่ให้มีการพลัดพรากและไม่มีใครเข้าคุก  เชื่อว่าคุณธาดาก็ไม่อยากเห็นแบบนั้นใช่ไหมคะ”  พิมาลาที่เงียบมานานทนไม่ไหว 

“ครับ”  ธาดาพยักหน้า 

“ขั้นแรกคือเราต้องพาเด็กๆ และคุณธาดาไปตรวจดีเอ็นเอก่อน  ผลออกมาว่ายังไงมาหาทางออกกันอีกทีตกลงไหมคะ”