2  แพรว&พุท  มนุษย์ของกลาง

“ใหญ่จะไปไหนลูก”  นางเกตุวดีรีบถามเมื่อเห็นบุตรชายลงจากชั้นบน  แต่งตัวเหมือนจะออกไปข้างนอกทั้งที่วันนี้เป็นวันหยุด

“เอ่อ..ผมมีธุระจะต้องไปจัดการครับแม่”  ธาดายังไม่อยากบอกปัญหาที่พบในตอนนี้กับบิดามารดาเพราะเขาเกรงว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่

“ธุระด่วนไหม  ลูกไม่มีนัดเรื่องงานไม่ใช่เหรอ  พ่อแม่มีเรื่องอยากคุยด้วยอยู่คุยกันก่อนได้ไหม”

สายตาขอร้องกึ่งบังคับทำให้ธาดาต้องเปลี่ยนใจจากการออกไปตามหาหัวขโมยเป็นการอยู่คุยกับบิดามารดาก่อน

คุณเธียรนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่น  ตรงหน้าชายสูงวัยมีรูปภาพเซ็ทเดียวกับที่ชายหนุ่มมีนั่นคือภาพของพิชชาและลูกๆ ของเธอ

“หมอกิตเขาบอกพ่อหมดแล้ว  เรื่องใหญ่ขนาดนี้ลูกจะไม่ปรึกษาพ่อแม่ก่อนเหรอ”  คุณเธียรถามลูกชาย

“ผมตั้งใจว่าจะไปคุยกับผู้หญิงคนนี้ก่อนครับแล้วค่อยมาเรียนพ่อกับแม่” 

สีหน้าคุณเกตุวดีค่อนข้างคิดหนักเมื่อฟังบุตรชายพูด

“ลูกจะไปคุยอะไรกับเขา  เท่าที่แม่รู้มาทางนั้นก็ไม่ได้ตั้งใจ เขาไม่รู้ว่าสเปิร์มที่เขาได้ไปไม่ใช่สเปิร์มบริจาค” 

“หมอกิตบอกแม่อย่างนั้นเหรอครับ” 

          “ใช่  บ้านเรากับเขารู้จักกันมานานเขาไม่ใช่คนปกป้องลูกน้องโดยที่ไม่มีเหตุสมควร” 

“แล้วเขาตอบได้ไหมละครับ  ว่าทำไมลูกน้องเขาถึงเอาสเปิร์มของผมไปผสมให้ผู้หญิงคนนั้น” 

“ใหญ่..พ่อว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิดนะ  หมออนันต์เองก็ฝากสเปิร์มที่นั่นเหมือนกัน  เขาน่าจะตั้งใจหยิบของตัวเองไปใช้มากกว่าเพราะงานนี้เขาทำส่วนตัว  หนูพิชชาไม่ได้เข้าระบบคนไข้ของโรงพยาบาล” 

“พ่อจะบอกว่าเขาตั้งใจหยิบของตัวเองไปใช้แต่หยิบผิดมาเอาของผมไปเนี่ยนะ”  ธาดาเสียงสูงแต่เธียรพยักหน้า

“ใช่  ช่องเก็บของแกกับของหมออยู่ติดกัน  รหัสติดกันมันก็เป็นไปได้นี่ที่จะมีเรื่องผิดพลาด”

“แต่ความผิดพลาดของเขามันส่งผลตามมาขนาดไหน  พ่อก็เห็นนี่ครับ  พ่ออาจจะเห็นแก่หมอกิตเลยไม่อยากเอาเรื่องโรงพยาบาล  แต่จะให้ผมอยู่เฉยๆ ไม่ทำอะไร ผมทำไม่ได้ยังไงตัวต้นเหตุก็ต้องรับผิดชอบ”  

“แล้วใหญ่จะให้ทางนั้นรับผิดชอบยังไง  เรื่องมันผ่านมาตั้งนานแล้วไอ้ลูกอ็อดของลูกก็กลายเป็นเด็กตาดำๆ สองคนนี่จะยัดกลับเข้าท้องแม่เขาก็ไม่ได้แล้วนะ” 

ธาดามีท่าทางฮึดฮัดแต่ฌานแอบยิ้มเมื่อได้ยินคุณเกตุวดีพูดคำว่า  “ลูกอ็อด”  แทนการเรียกว่าสเปิร์ม  แถมยังบอกว่าจะให้ยัดเด็กแฝดสองคนกลับเข้าท้องพิชชาก็คงไม่ได้อีกซึ่งเขาก็เห็นด้วย

“แล้วแม่คิดว่าจะแก้ไขยังไงดีที่สุดครับ”  ลูกชายถามเสียงเรียบ

“ใหญ่ไม่ต้องจัดการอะไรเลยก็ได้ลูก  เรื่องหลานพ่อแม่จัดการเองลูกลืมเรื่องนี้ไปเลยก็ได้นะ”  คุณเกตุวดีพูดหน้าตาเฉยแต่ลูกชายทำสีหน้าเหมือนไม่อยากเชื่อ

“แม่ครับ  นั่นน่ะลูกผมที่เกิดมาจากสเปิร์มของผม  ถือเป็นทรัพย์สินของผมที่ผมต้องเอาคืนมา  ไม่งั้นในวันหน้าผู้หญิงคนนั้นเกิดพาเด็กสองคนนั่นมาเรียกร้องค่าเลี้ยงดูหรือทรัพย์สินอะไรเราจะทำยังไง”  ธาดาพูดในด้านที่เลวร้ายที่สุดที่อาจจะเกิดขึ้นได้ก่อน

“ก็ไม่เป็นไรนี่  หลานแม่แม่ให้ได้หรือว่าคุณมีปัญหาคะ”  นางเกตุวดีหันไปถามสามีที่ปฏิเสธทันทีว่าไม่มีปัญหา

ธาดาส่ายหน้าด้วยความหงุดหงิด เขาเดินออกมาทันทีจากห้องนั้นโดยที่มารดาเรียกไม่ทัน

“ตาใหญ่ กลับมาคุยกับแม่ก่อน” 

“ช่างลูกเถอะคุณ  ถือว่าเราพูดแล้วว่าเราคิดยังไง”

################

 หนึ่งชม.ต่อมา  รถยุโรปทรงสปอร์ตสีขาวแล่นมาจอดหน้าบ้านของพิชชา  ธาดานั่งที่เบาะหลังมองตัวบ้านอย่างพิจารณา

“หลังนี้เหรอ” 

“ครับ  หลังนี้ไม่ผิดแน่ผมเคยมาดูแล้วทีนึง”   ฌานตอบ

“ดูท่าทางก็มีฐานะดี  ทำไมทำตัวเป็นหัวขโมยแบบนั้น” 

ธาดาเปิดประตูรถลงไปเขาสั่งให้คนสนิทรอบนรถ  ชายหนุ่มเดินไปที่หน้ารั้วยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะกดกริ่งหรือไม่แต่เสียงเด็กผู้หญิงที่วิ่งมาที่หน้ารั้วและมีเด็กผู้ชายวันเดียวกันวิ่งตามมา ทำให้เขาละสายตามามองเด็กสองคนนี้นิ่งนาน

          “แพรว!  เดี๋ยวเขาจะฟ้องแม่นะว่าตัววิ่ง”  เสียงเด็กชายตะโกนมา

“พุท  ตัวเองเดินช้าอย่ามาว่าเขาวิ่งนะ”  เด็กหญิงผมยาวสีน้ำตาลเข้ม หน้าตาน่ารักเหมือนตุ๊กตาผิวขาวจัดหันไปตอบ

          ธาดาตัวชาเขายืนนิ่งด้วยความตกใจ  ชายหนุ่มเคยเห็นรูปเด็กทั้งสองมาแล้วนั้นใช่  แต่การได้มาพบตัวจริงความรู้สึกนั้นต่างกันราวฟ้ากับเหว  เด็กหญิงตัวเล็กเองที่หันมาเห็นเขาก็นิ่งไปด้วยความตกใจเช่นกัน

          “คุณลุงมาหาใครเหรอคะ”  เด็กหญิงพิชนันท์ถอยหลังไปสองก้าวด้วยสัญชาตญาณระวังภัย 

ธาดามองร่างเล็กผ่านประตูรั้ว  เขาไม่มีโอกาสใกล้ชิดเด็กมากนักจึงทำตัวไม่ถูก  ขณะนั้นเด็กชายอีกคนก็มายืนข้างพี่สาวฝาแฝดด้วยท่าทางไม่กลัวใคร

“คุณลุงมาหาใครครับ”  เด็กชายณพิชย์ขยับมายืนด้านหน้าเหมือนจะบังร่างคู่แฝด  ธาดามองปฎิกิริยาปกป้องของเด็กชายด้วยความพอใจโดยไม่รู้ตัว

“คุณแม่หนูอยู่ไหมครับ”  ชายหนุ่มย่อตัวนั่งบนส้นเท้าคุยกับเด็กๆ    ภาพนั้นทำให้ฌานที่เปิดประตูตามลงมา  ขยี้ตาด้วยความไม่แน่ใจว่าสายตาเขาเพี้ยนหรือเปล่า

ณพิชย์ยังคงจ้องมองธาดาอย่างไม่ไว้ใจ  แต่พิชนันท์ส่งเสียงตอบแทน

“คุณแม่อยู่ค่ะ  จะให้บอกว่าใครมาหาคะ”  คำถามของเธอทำให้ธาดารู้ว่าเด็กหญิงได้รับการอบรมอย่างดี

พิชชารีบออกมาหลังจากที่หาลูกในบ้านไม่เจอ  เธอตรงมาหน้าประตูรั้วที่ธาดาและฌานยืนอยู่ด้านนอก  โดยมีลูกฝาแฝดยืนมองชายหนุ่มสองคนอย่างสนใจ

“คุณมาหาใครคะ”  เธอมองหน้าธาดาแล้วขมวดคิ้ว  รู้สึกคุ้นหน้าเขาอย่างประหลาดแต่นึกไม่ออกว่าคุ้นแบบไหน

“ผมมาหาคุณ  คุณพิชชา”  ธาดาตอบมองเธอสลับกับเด็กทั้งสองคน

“มาหาฉัน”  หญิงสาวชี้นิ้วเข้าหาตนเอง 

“ผมชื่อธาดา  เสขสุรักษ์  ทนายของผมส่งจดหมายเตือนมาถึงคุณแล้วแต่ไม่ได้รับการตอบกลับ  ผมเลยต้องมาเอง” 

อ้อ..  คนนี้เองเจ้านายของทนายความคนที่ส่งหนังสือถึงเธอ  แต่พิชชาก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่ามีเรื่องอะไร

“ลูกเข้าบ้านไปก่อนค่ะ  แพรวพุท”  เธอก้มลงบอกเด็กทั้งสองคน  คู่แฝดทำท่าอิดออดแต่เมื่อมารดาย้ำอีกครั้งจึงพากันเดินเข้าบ้านไป

“ฉันไม่เคยเอาอะไรของคุณมา  ถ้าคุณคิดว่าฉันขโมยของอะไรของคุณ คุณน่าจะเข้าใจผิด”  พิชชาแน่ใจว่าชีวิตของเธอไม่เคยเกี่ยวข้องอะไรกับเขา  แล้วเธอจะไปขโมยของเขามาได้ยังไง

“เมื่อห้าปีก่อนหมออนันต์ขโมยของของผมมาให้คุณ”  ธาดาพูด  หญิงสาวคิดตามเธอแน่ใจว่าเธอไม่เคยรับของมีค่าอะไรจากอนันต์เลย

“ไม่จริง  ฉันไม่เคยรับอะไรจากเขา”  เธอยืนยันเสียงแข็ง  เริ่มคิดว่าธาดาเป็นคนโรคจิตหรือจงใจหาเรื่องเธอ

“เมื่อห้าปีก่อน  อนันต์ขโมยสเปิร์มของผมมาผสมเทียมให้คุณ  และหลักฐานก็คือลูกคุณทั้งสองคนนั่นไงคุณยังจะปฏิเสธอีกเหรอว่าไม่ใช่”  ธาดาพูดช้าๆ ชัดๆ