Semua Bab รักเล่ห์เสน่ห์ร้าย: Bab 1 - Bab 10

ธาดา เสขสุรักษ์ ชายหนุ่มที่เป็นทายาทคนเดียวของตระกูลเก่าแก่ คนในครอบครัวเขาล้วนแล้วแต่ประสบปัญหามีลูกยาก ดังนั้นเขาจึงทำการฝากสเปิร์มไว้กับโรงพยาบาลชื่อดัง สำหรับใช้กับภรรยาที่จดทะเบียนสมรสกันถูกต้องตามกฎหมายในอนาคต แต่ใครจะรู้ว่าในอีกห้าปีต่อมาสเปิร์มของเขา..มันหายไป“ผมอยากรู้ว่าเรื่องบ้านี้มันเกิดได้ยังไง”ร่างสูงสีหน้าเคร่งขรึมพูดด้วยความโมโห เขาเชื่อใจว่าที่นี่คือโรงพยาบาลเอกชนที่ดีที่สุดแห่งหนึ่งของประเทศ หากเขาไม่มาถามว่าครบห้าปีแล้วเขาต้องฝากสเปิร์มชุดใหม่หรือไม่ ก็คงไม่ได้รู้ว่าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น“ทางเราจะสืบหาความจริงมาให้คุณทราบเร็วที่สุดนะครับ แต่ขอว่าอย่าเพิ่งให้เป็นคดีเลย” ผอ.โรงพยาบาลที่ต้องลงมารับหน้าเสื่อด้วยตัวเองพูดด้วยท่าทีหนักใจพิชชา วงศ์เหมกร คุณแม่ของเด็กแฝดชายหญิงวัยสี่ขวบที่เกิดจากการผสมเทียม หญิงสาวไม่คิดจะแต่งงานแต่อยากมีลูกจึงไปปรึกษา อนันต์ รุ่นพี่ที่เป็นนายแพทย์ประจำศูนย์ผู้มีบุตรยากที่โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง และผลจากการที่เธอทำตามที่เขาแนะนำหญิงสาวตั้งครรภ์สมใจโดยที่แลกกับเงินก้อนโตที่เธอจ่ายให้รุ่นพี่คนนั้น เวลาผ่านมาเกือบห้าปีที่พิชชาไม่

“ใหญ่จะไปไหนลูก” นางเกตุวดีรีบถามเมื่อเห็นบุตรชายลงจากชั้นบน แต่งตัวเหมือนจะออกไปข้างนอกทั้งที่วันนี้เป็นวันหยุด“เอ่อ..ผมมีธุระจะต้องไปจัดการครับแม่” ธาดายังไม่อยากบอกปัญหาที่พบในตอนนี้กับบิดามารดาเพราะเขาเกรงว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่“ธุระด่วนไหม ลูกไม่มีนัดเรื่องงานไม่ใช่เหรอ พ่อแม่มีเรื่องอยากคุยด้วยอยู่คุยกันก่อนได้ไหม”สายตาขอร้องกึ่งบังคับทำให้ธาดาต้องเปลี่ยนใจจากการออกไปตามหาหัวขโมยเป็นการอยู่คุยกับบิดามารดาก่อนคุณเธียรนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่น ตรงหน้าชายสูงวัยมีรูปภาพเซ็ทเดียวกับที่ชายหนุ่มมีนั่นคือภาพของพิชชาและลูกๆ ของเธอ“หมอกิตเขาบอกพ่อหมดแล้ว เรื่องใหญ่ขนาดนี้ลูกจะไม่ปรึกษาพ่อแม่ก่อนเหรอ” คุณเธียรถามลูกชาย“ผมตั้งใจว่าจะไปคุยกับผู้หญิงคนนี้ก่อนครับแล้วค่อยมาเรียนพ่อกับแม่” สีหน้าคุณเกตุวดีค่อนข้างคิดหนักเมื่อฟังบุตรชายพูด“ลูกจะไปคุยอะไรกับเขา เท่าที่แม่รู้มาทางนั้นก็ไม่ได้ตั้งใจ เขาไม่รู้ว่าสเปิร์มที่เขาได้ไปไม่ใช่สเปิร์มบริจาค” “หมอกิตบอกแม่อย่างนั้นเหรอครับ” “ใช่ บ้านเรากับเขารู้จักกันมานานเขาไม่ใช่คนปกป้องลูกน้องโดยที่ไม่มีเหตุสมควร” “แล้วเขาตอบได

พิมาลาให้พิชชาขึ้นไปพาเด็กๆ ลงมาลาธาดาก่อนที่เขาจะกลับในวันนั้น ณพิชย์และพิชนันท์มองชายหนุ่มหน้าดุอย่างสนใจ“คุณลุงยังไม่กลับเหรอฮะ” “กำลังจะกลับครับ เราชื่อพุทใช่ไหมเป็นพี่หรือเป็นน้อง” ธาดามองหน้าเล็กๆ ที่คุยกับเขาแบบไม่เกรงกลัวผิดกับเด็กคนอื่นๆ ที่เขาเคยเจอ“เป็นน้องฮะ แต่แม่เคยบอกว่าฝาแฝดพี่จะถีบน้องออกมาก่อน” ณพิชย์พูดแจ้วๆ“แต่คุณหนูผ่าคลอดไม่ใช่เหรอครับ แล้วจะถีบคุณหนูแพรวออกมาก่อนได้ไง” ฌานขัดทำให้เด็กชายหันมาค้อน“เห็นมะ เขาบอกแล้วว่าตัวเป็นน้อง ตัวก็ไม่เชื่อ” พิชนันท์พูดขึ้นบ้าง บรรดาผู้ใหญ่หัวเราะทำให้เด็กชายยิ่งหน้ามุ่ย“ลูก... อย่าทำหน้าแบบนี้สิ ทำไมเราหงุดหงิดง่ายจังเดี๋ยวคุณลุงกลับแม่จะพาไปกินไอศกรีมนะคะ” พิชชาคุยกับณพิชย์ทำให้เด็กชายสีหน้าดีขึ้น"เหมือนคุณใหญ่เลยครับ หงุดหงิดง่ายแต่หายเร็ว” ฌานออกความเห็น ทำให้คนที่ถูกพาดพิงหันไปมองเหมือนด่าด้วยสายตา“พุทชอบกินไอศกรีมเหรอแล้วน้องแพรวล่ะครับ” ธาดาถามเด็กทั้งสอง ณพิชย์พยักหน้ารับส่วนพิชนันท์ตอบเสียงใส“แพรวชอบกินทุเรียนค่ะ แต่ไอศกรีมก็กินได้แต่ถ้ามีรสทุเรียนจะดีม๊าก” เด็กหญิงทำเสียงสูงให้รู้ว่าชอบจริงๆ

เมื่อไปถึงสถานที่รับตรวจดีเอ็นเอเพื่อพิสูจน์ความสัมพันธ์ทางสายเลือด เจ้าหน้าที่สถาบันออกมาต้อนรับเพราะธาดาให้คนติดต่อไว้แล้ว ชายหนุ่มเลือกที่นี่เพราะสามารถนำผลไปใช้ทางกฎหมายได้ด้วย ไม่ว่าจะเป็นการยื่นขอใส่ชื่อบิดาในใบเกิดหรือเอกสารอื่นๆ ของคู่แฝด หากผลออกมาว่าเขาเป็นพ่อของสองหนูน้อยจริงการเก็บตัวอย่างเป็นไปอย่างรวดเร็วหลังจากที่มีการลงชื่อยืนยันตัวตนแล้วทั้งสามคนคือ ธาดา พิชนันท์และณพิชย์“ทางเราจะโทรไปแจ้งผลคืนนี้นะคะภายในเวลาสามทุ่ม แล้วเอกสารจะส่งตามไปค่ะ” “ขอบคุณครับ” “แม่..เรามาทำอะไรกันเหรอ” ณพิชย์ทนสงสัยไม่ไหว เด็กชายเขย่าแขนมารดาถามในระหว่างที่ธาดาไปคุยกับเจ้าหน้าที่"เรามาตรวจกันค่ะ ว่าคุณลุงเป็นพ่อของพุทกับแพรวไหม” พิชชาตัดสินใจบอกลูกตามตรง “หนูว่าใช่” พิชนันท์พูดขึ้นมา ทำให้พิชชามองหน้าลูกสาว“ทำไมล่ะคะ” เธอถามว่าทำไมเด็กหญิงจึงคิดแบบนั้น พิชนันท์ส่ายศีรษะเธอตอบไม่ได้ว่าทำไม“ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวก็รู้ผล” หญิงสาวกอดลูกไว้เต็มสองแขน นึกหวั่นใจว่าต่อไปลูกจะไม่ใช่ของเธอคนเดียวอีกต่อไป เธอจะทำอย่างไรดี เธอไม่ควรปล่อยให้เรื่องมาถึงตรงนี้เลย “แล้วถ้าลุงเป็นพ่

แม้ว่าธาดาจะมั่นใจมากอยู่แล้วว่าพิชนันท์และณพิชย์เป็นลูกของตนเอง แต่เขาก็ยังรู้สึกดีใจเมื่อทางเจ้าหน้าที่ศูนย์โทรมาแจ้งผลตรวจดีเอ็นเอ“แม่ครับผลออกแล้ว” เขาบอกบิดามารดาที่กำลังคุยกันที่ห้องส่วนตัว“ใช่..ใช่ไหมลูก” คุณเกตุวดีระงับความตื่นเต้นไม่ได้ ความหวังที่จะมีหลานทำให้ท่านรอจิตใจจดจ่อ“ใช่ครับ พุทแพรวเป็นลูกผมจริงๆ เก้าสิบเก้าจุดเก้าเก้าเปอร์เซ็นต์” ชายหนุ่มพูดยิ้มๆ“คนกันเองให้ไปเลยสองร้อยเปอร์เซ็นต์” คุณเธียรพูดอย่างอารมณ์ดี“โทรบอกหนูพราวหรือยังลูก แล้วจะตกลงกันยังไงได้คุยกันบ้างไหม” คุณย่าคนใหม่ยังตื่นเต้นไม่หาย“คงจะขอแม่เขายื่นเอกสารทำให้ถูกต้องครับเรื่องใบเกิดแล้วก็รับรองบุตร ในส่วนมากกว่านั้นคงต้องคุยกับพิชชาอีกที”“จดทะเบียนรับรองบุตรเหรอ” คุณเกตุวดีทวนคำช้าๆ คำพูดต่อมาของเธอทำให้บุตรชายถึงกับสำลัก“ถ้าจดทะเบียนสมรสได้ก็ดีน่ะสิ” ################เสียงไอของน้องสาวทำให้พิมาลามองเป็นห่วง “เป็นอะไรไปพราว อยู่ดีๆ ก็ไอจนหน้าดำหน้าแดง” “ไม่รู้สิ อยู่ๆ ก็สำลักกาแฟเฉย” พิชชาที่จิบกาแฟในระหว่างทำงานเอกสารเกิดสำลักขึ้นมาจนตนเองก็ตกใจ“สงสัยมีใครพูดถึง เออ..ตอนนี้ผลต