บทที่ 2

#รักแลกร้ายเลว_EP.1

การ์ฟีลด์

ผมนั่งมองเธอ...จนร้านจะปิดเพื่อนที่มาด้วยกันจะพับกันหมดแล้ว พวกนี้เป็นเพื่อนที่ทำธุรกิจสีเทานี่แหละ ชวนมาร่วมหุ้น ส่วนพวกสามเกลอมันไม่ชอบอะไรแบบนี้ จะลงแค่ผับบาร์ ส่วนคาสิโน ค้าอาวุธ มันไม่เอาเลย เพราะห่วงลูกห่วงเมีย

ผมมองเธอที่เดินไปหยิบเสื้อโค้ทก่อนจะพาดไว้ที่แขนหยิบกระเป๋า Prada Crossbody ใบเล็กมาสะพายและโบกมือลาเพื่อนๆ

ผมลุกตามขึ้นไป เธอที่เดินเอามือละผนังกำแพงตามทางก่อนจะยองๆ ลงและเอามือตบที่หน้าผากตัวเอง

"พิมพ์! แกจะมาเมาหลับแถวนี้ไม่ได้นะ! ตื่นๆๆๆๆๆ" ผมมองเธอที่พูดคนเดียวและเอามือตบหน้าผากตัวเอง เธอเป็นคนไทยจริงๆ

"ไปๆ อีกนิดเดียว ฮึบบบบบ" เธอดันตัวเองขึ้นก่อนจะยืนตรงเซๆ ผมยกยิ้มให้ตายเถอะรู้ว่ากินไม่ไหวก็ดันกินซะเยอะ

"ครอสนะครอส! ฉันม่ายยยชนกับคุณแล้วว โอ้ยยย" สงสัยจะเป็นแฟนไอ้เหี้ยครอสจริง!

"มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ?" ผมเดินเข้าไปถาม เธอไม่ตอบแต่จับกำแพงไว้แทน

"ไปให้พ้น!! ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน!" เธอเหวี่ยงกระเป๋ามาฟาดผมก่อนผมจะหลบทัน

"น่ารำคาญ!" ผมงงมากอะไรของเธอผมยังไม่ได้ยุ่งอะไรเลย

ผมหันไปหาลูกน้องที่ยืนอยู่ห่างก่อนมันจะเดินเอาผ้าเช็ดหน้าที่เปียกชื้นส่งมาให้ ผมรับไว้และเดินเข้าไปหาเธอ

"ผมว่าคุณไม่ไหวแล้ว...เช็ดหน้าเช็ดตาก่อน" ผมเดินเข้าไปรวบตัวเธอๆ ดิ้นก่อนจะใช้ผ้าเช็ดไปบนใบหน้าเธอ

"อื้อออ ปล่อยยย" สักพักเธอก็ล้มลงในอ้อมกอดผม

"เอาไปไว้ในรถ! และเก็บงานให้เรียบร้อย" ผมออกปากสั่งลูกน้องก่อนจะเดินนำหน้าไปยังรถที่จอดรออยู่

พิมพ์ใจ

ฉันตื่นขึ้นปวดหัวแทบระเบิดก่อนจะคว้ามือไปหัวเตียงเพื่อหยิบน้ำขึ้นดื่ม ไม่เจอ! ปกติฉันจะวางไว้ตรงนี้นิ...ระหว่างที่ฉันคิดอยู่ว่าฉันลืมหรอ ไม่น่าลืมนะเพราะมันคือความเคยชิน ก่อนภาพแฮ้งเอ้าท์กับเพื่อนจะค่อยชัดๆ และจำอะไรไม่ได้อีกเลย โอ้ยยยหัวจะระเบิด!!

ฉันลืมมาโพร่งขึ้นมาด้วยความตกใจ!! เพดานสีเทา!! และชันตัวเองลุกขึ้น ห้องใคร!! ห้องมืดๆ โทนอึมครึมทั้งหมด ฉันก้มดูเสื้อผ้าตัวเอง เห้อ...ยังอยู่ครบ!

"ตื่นแล้วหรอ..." ฉันหันไปตามเสียง ผู้ชายตัวสูงผมสีน้ำตาลอ่อน เป็นฝรั่งหน้าตาดี พูดไทยชัดแจ๋ว

"อย่าเข้ามานะ!!" ฉันขู่ฟ่อก่อนจะหยิบโคมไฟหัวเตียงขึ้นมาป้องกันตัว

"ใจเย็นๆ ก่อน...ผมไม่ได้คิดร้ายกับคุณครับ" ฉันมองเค้าด้วยความไม่ไว้ใจ

"ฉันจะเชื่อคุณได้ไง!!" ฉันตะโกนออกไป

"ถ้าผมคิดจะทำอะไรคุณจริงๆ คุณคงไม่ได้มานั่งด่าผมฉอดๆ แบบนี้หรอก" เออก็จริง ฉันยอมลดโคมไฟในมือลง

"ทำไมฉันมาอยู่ที่นี่..."

"คุณเมาอยู่หน้าร้านและเดินมากอดผม...บอกรักผม" ฉันปิดปากร้องพระเจ้า!

"โนววว ไม่มีทาง! ฉันไม่รู้จักคุณ!"

"ก็ใช่น่ะสิ...ผมก็ไม่รู้จักคุณ แต่เห็นเป็นคนไทยด้วยกัน คุณพ่อผมเป็นคนไทยน่ะ ผมเลยพาคุณกลับมาที่นี่เพราะผมก็ไม่อยากทิ้งคุณไว้หน้าร้านคนเดียว" ฉันเม้มปากเป็นเส้นตรงมองหน้าเค้าที่พูด

"ฉันจำอะไรไม่ได้เลย..." ฉันเอ่ยออกไปก่อนจะเอามือยีหัวตัวเอง

"ช่างมันเถอะ...คุณอาบน้ำอาบท่าและออกมาทานอาหารเช้า ผมให้คนเตรียมไว้และทานเสร็จผมจะไปส่ง" และเค้าก็ออกไป ก่อนออกเค้ากดล็อคประตูจากด้านใน

ฉันมองบานประตูที่ปิดอยู่...เค้าดูเป็นสุภาพบุรุษมากเลย จริงๆ เค้าจะทำอะไรฉันก็ได้และฉันคงไม่รู้เรื่องเมาขนาดนัั้น!

อาบน้ำเสร็จฉันเปิดประตูออกมาแบบกล้าๆ กลัวๆ และเดินตามแม่บ้านไปที่ห้องทานอาหาร...ที่นี่เป็นบ้านที่หลังน่าจะใหญ่มากเลย แค่ห้องทานอาหารก็กว้างมากนั่งได้เกือบ 20 คน เค้าที่นั่งอยู่หัวโต๊ะมองมาก่อนจะผายมือเชิญฉันและมีผู้ชายใส่สูทลากเก้าอี้ออกให้ฉันนั่ง

"ผมไม่รู้ว่าอาหารจะถูกปากคุณไหม?" ฉันมองไปที่อาหารตรงหน้า

"ว้าววว อาหารไทย!" ฉันปิดปากร้องดีใจออกมา

"ขอโทษค่ะ...ดีใจมากไปหน่อย" เค้าเอื้อมมือหมุนกระจกกลางโต๊ะและตักสามชั้นผัดพริกแกงให้ฉัน

"ผมให้คนทำแบบไม่เผ็ดมาก...โทษทีนะ ผมไม่รู้ว่าคุณทานรสไหน เลยให้ทำรสกลางๆ" ฉันยิ้มให้เค้าก่อนจะลงมือทานอาหาร

หลังจากทานอาหารเสร็จก็มีของหวานซึ่งฉันไม่รับเพราะเกรงใจเค้ามากแล้ว...คือฉันไม่ได้รู้จักเค้าเลย! ฉันเมา เจอเค้า ต้องพามานอนบ้าน ให้อาบน้ำ และให้อาหารทานอีก!! จะบ้าตาย!

"เดี๋ยวผมไปส่ง...คุณพักอยู่ที่ไหน?"

"เอ่อออ...คือ ฉะ...ฉันกลับเองได้นะคะ" ฉันเอ่ยออกไปอย่างสุภาพที่สุด

"จะให้คุณกลับเองได้ยังไง...ผมเป็นคนพาคุณมา" เค้าส่งยิ้มให้ฉัน รอยยิ้มเค้าทัชใจฉันมาก!

"คือ...เราไม่ได้รู้จักกันนะคะ แล้ว..."

"ผมชื่อฟิวแล้วคุณล่ะ?" เค้าพูดแทรกขึ้นมา

"ฉัน...พิมพ์ใจค่ะ"

"งั้นผมเรียกคุณว่าพิมพ์นะครับ" ฉันหลบสายตาเค้า โอ้ยจะมองอะไรนักหนา!

"ตอนนี้รู้จักกันแล้วเนอะ...ผมก็ไปส่งคุณได้แล้วใช่ไหม?" จะให้ฉันตอบว่าอะไรล่ะ!

"ไปเถอะ...ผมมีงานต่ออีก" และฉันก็ลุกตามเค้าไป