อาการน่าเป็นห่วง (50%)

เหตุการณ์อุกอาจที่มีคนร้ายลอบเข้ามาทำร้ายเธอในโรงพยาบาลเมื่ออาทิตย์ก่อนทำให้ธารธาราต้องระวังตัวมาจนกระทั่งถึงทุกวันนี้ บางคราเรื่องการตายของพ่อและแม่ก็ผุดขึ้นมาในหัว ถึงแม้จะแสร้งทำเป็นเข้มแข็งแต่ลึกๆ แล้วหวาดระแวงมิใช่น้อย ได้แต่ภาวนาว่าจดหมายลาออกที่เธอยื่นต่อผู้อำนวยการใหญ่ของโรงพยาบาลโดยตรงจะได้รับการอนุมัติในเร็ววัน เพราะเธออยากจะไปให้พ้นๆ จากที่นี่เหลือเกิน

แต่ครั้นจะให้เธอหนีไปโดยทิ้งภาระการดูแลคนไข้ไว้เบื้องหลัง บอกตรงๆ ว่าเธอทำอย่างนั้นไม่ได้ เพราะทุกๆ เสี้ยววินาทีมีคนเกิดและตายไม่ใช่น้อยๆ ด้วยจิตวิญญาณของความเป็นหมอที่มีอยู่อย่างเต็มเปี่ยมทำให้เธอละทิ้งความต้องการของตัวเองเอาไว้ชั่วคราว แล้วอุทิศตนเพื่อคนป่วยซึ่งหากไร้หมอรักษาก็เหมือนไร้ที่พึ่ง พร้อมกันนั้นก็คิดว่าหากจะตายก็ขอให้ตายอย่างมีประโยชน์สูงสุด ฉะนั้นเธอจึงต้องข่มกลั้นความหวาดหวั่น ควบคุมอารมณ์ตัวเองให้นิ่งเข้าไว้ และปฏิบัติหน้าที่ของตนให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้

สามวันที่แล้วธารธารากลับมามีอาการปวดหัวจนตาพร่าอีกครา อาจจะเนื่องจากว่าเธอเครียดเรื่องคนร้ายพวกนั้นจนนอนไม่หลับ ซึ่งตำรวจยืนยันตอนไปให้ปากคำ