ความทรงจำสีหม่น (50%)

“แค่นั้นจริงๆ เหรอวะ” เผ่าเอ่ยถามเป็นเชิงย้ำด้วยสีหน้ากลั้นยิ้ม

“ก็เออสิวะ”

สามหนุ่มได้แต่มองหน้ากัน แล้วลอบอมยิ้ม เพราะรู้เท่าทันว่าภายใต้ถ้อยคำปฏิเสธหน้าตายนั้นมันอาจจะมีอะไรมากกว่าคำว่าหมั่นไส้ซุกซ่อนอยู่    

วันนี้คิริมาตื่นสายกว่าปกติ เพราะอยู่ๆ ก็เกิดนอนไม่หลับในค่ำคืนที่ผ่านมา กว่าจะข่มตาหลับได้ก็ปาเข้าไปเกือบตีหนึ่ง หัวสมองน้อยๆ เอาแต่หมกมุ่นอยู่กับเรื่องเด็กผู้ชายหัวสีเทาคนนั้น เจอกันแค่เพียงครั้งแต่เธอกลับจดจำเขาได้อย่างติดตา ไม่ว่าจะเป็นใบหน้าหล่อใสสไตล์โอปป้า แววตาร้ายๆ และท่าทางกวนประสาทจนน่าหมั่นไส้       

สาวน้อยผมสั้น นัยน์ตากลมโต ผิวขาวอมชมพู ใบหน้ากระจ่างใสสมวัยถูกซุกซ่อนไว้ภายใต้แว่นตาหนาเตอะสุดเชย จนใครต่อใครต่างก็มองว่าเธอเฉิ่มเชย ร่างแน่งน้อยก้าวลงจากบันไดของคฤหาสน์หลังงามอย่างเชื่องช้า ด้วยเบื่อหน่ายกับบรรยากาศสุดอ้างว้างอย่างเช่นทุกเช้าที่ไร้เงาของบิดาและมารดา บ้านหลังใหญ่ดูเงียบเหงาแบบนี้มากว่าสองปีแล้ว หากแต่พอเดินมาถึงห้องครัวเท้าเรียวเล็กก็ถึงกับชะงักกึก ดวงตาหวานปนเศร้าพลันเปล่งประกายเจิดจ้าในวินาทีที่เหลือบไปเห็นแผ่นหลังของผู้หญิงที่เธอรักและเทิดทูนที่สุดในโลก          

“แม่ขา…อรุณสวัสดิ์ค่ะ” เสียงใสๆ ร้องทักทายด้วยท่าทางเริงร่า ทำเอาคนที่กำลังง่วนกับการทำอาหารหันมาส่งรอยยิ้มหวานละมุนเจืออบอุ่นให้บุตรสาว   

“มอร์นิ่งจ้ะสาวน้อย”

จากนั้นเจ้าของร่างสมส่วนในชุดทำงานหรูดูภูมิฐานซึ่งมีผ้ากันเปื้อนลายน่ารักๆ คาดอยู่ตรงเอวก็หันกลับไปทำอาหารต่อ ท่าทางคล่องแคล่วและดูมีความสุขของคนที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาทำอาหารทำให้คนที่แทบไม่มีช่วงเวลาใดๆ ร่วมกับแม่ในระยะหลังๆ มานี้ถึงกับยิ้มไม่หุบ หัวใจดวงน้อยอุ่นซ่านอย่างหามีใดเสมอเหมือน 

“แม่ทำอะไรกินคะ หอมจังเลย” คิริมาเอ่ยถามอย่างยิ้มๆ ขณะเดินมาหามารดา หยุดยืนในลักษณะซ้อนหลัง แล้วชะโงกหน้าไปมองสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังใช้ตะหลิวคนไปมาอยู่ในกระทะ

“โห…ข้าวผัดกุ้ง”

“ของโปรดหนูไงลูก”

คนที่ถึงจะอายุสี่สิบต้นๆ แต่ยังสวยไม่สร่างเอ่ยอย่างยิ้มๆ ขณะหยิบเครื่องปรุงมาปรุงรส เอื้อมมือไปหยิบช้อน แล้วตักแบบพอดีคำ เป่าจนแน่ใจว่ามันจะไม่ร้อน จากนั้นจึงนำมาจ่อปากจิ้มลิ้มของลูกสาว ซึ่งคิริมาก็อ้าปากรับเอาข้าวผัดกุ้งที่แม่ป้อนให้ชิมอย่างกระตือรือร้น ก่อนจะทำตาพราวระยับด้วยความถูกอกถูกใจ ชูนิ้วโป้งให้มารดาแทนคำตอบว่าอร่อยมาก เรียกรอยยิ้มจากคนสละเวลามาทำอาหารเช้าได้เป็นอย่างดี     

“ขอบคุณนะคะแม่”

“ขอบคุณเฉยๆ ก็พอ ไม่ต้องกอดแม่ เดี๋ยวเสื้อทำงานแม่ยับ”

วาจานุ่มนวลทว่าความหมายคล้ายเหินห่างทำให้คนฟังถึงกับชะงัก หน้าจืดเจื่อนลงถนัดตา วงแขนที่กำลังจะสอดร้อยรัดเอวของผู้เป็นมารดาลู่ลงที่ข้างลำตัว ริมฝีปากอิ่มสีระเรื่อเม้มเข้าหากันแน่น หยาดน้ำใสๆ คลอเคล้านัยน์ตา ก่อนที่ร่างบอบบางจะถอยกลับไปนั่งลงที่โต๊ะกินข้าว 

“เอ้า…รีบทานข้าว จะได้รีบไปโรงเรียน” หลังจากวางจานข้าวผัดกุ้งหอมฉุยลงตรงหน้าบุตรสาวนางครองขวัญก็เอ่ยบอกเบาๆ จากนั้นก็ก้มลงสำรวจความเรียบร้อยของชุดทำงานของตัวเอง ที่ต้องใส่ใจในทุกรายละเอียดขนาดนี้ก็เพราะว่าวันนี้เธอมีนัดสำคัญกับคู่ค้ารายใหญ่  

“แล้วแม่ไม่ทานด้วยกันเหรอคะ” น้ำคำอ้อนๆ บวกกับสายตาเว้าวอนทำให้คนที่กำลังตั้งท่าจะเดินไปหยิบเสื้อสูทและกระเป๋าถึงกับหยุดชะงักเล็กน้อย

“หนูทานเถอะ…แม่รีบ” นางครองขวัญเอ่ยบอกลูกสาว ก่อนจะเดินกลับมาโอบร่างอ้อนแอ้นที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ยกมือขึ้นลูบศีรษะน้อย แล้วเอ่ยเบาๆ 

“เป็นเด็กดีนะลูก”

“ค่ะแม่”

“ดีมากจ้ะ” นางครองขวัญยิ้มอ่อนโยน แล้วก้มลงหอมหน้าผากลูกสาวเบาๆ

“เอ่อ…แล้วพ่อล่ะคะ ครีมไม่เห็นพ่อมาหลายวันแล้ว” คิริมาอ้อมแอ้มด้วยความใคร่รู้ ทันใดนั้นก็รับรู้ได้ถึงปฏิกิริยาแข็งกร้าวเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือของอีกฝ่าย

“อย่าถามถึงไอ้ผู้ชายสารเลวคนนั้นให้แม่ได้ยินอีก” วาจาเฉียบขาดที่หลุดออกมาจากปากผู้เป็นแม่ทำให้สาวน้อยถึงกับน้ำตาซึมด้วยความเศร้าใจ เพราะรู้ดีว่าครอบครัวของเธอจะไม่มีวันกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว พ่อเก็บของและย้ายออกไปอยู่กับเมียน้อยอย่างที่แม่ของเธอว่าจริงๆ

จากนั้นนางครองขวัญก็ผลุนผลันจะไปหยิบของ ทว่ายังก้าวขาไม่ถึงไหน เสียงของคนที่เพิ่งนึกบางอย่างขึ้นได้ก็เอ่ยเป็นเชิงห้ามไว้เสียก่อน 

“เดี๋ยวก่อนค่ะแม่”

“มีอะไรก็ว่ามา วันนี้แม่รีบจริงๆ ลูก” หลังจากหันกลับมามองหน้าลูกสาว คนที่เอาแต่บ้าคลั่งกับการทำงานจนทิ้งลูกให้อ้างว้างอยู่ข้างหลังก็เอ่ยอย่างพยายามที่จะใจเย็น 

“งานวันแม่ที่โรงเรียนปีนี้แม่จะไปไหมคะ” สาวน้อยเอ่ยเสียงติดจะสั่นสะท้าน ด้วยไม่เคยได้กราบแม่ในวันแม่ที่โรงเรียนเหมือนเด็กคนอื่นๆ ทำให้เธอรู้สึกหวาดหวั่นกับคำถามที่เอื้อนเอ่ยออกไป เพราะค่อนข้างคาดหวัง ตื่นเต้น และวิตกกังวลกับคำตอบที่จะได้รับฟังในวินาทีถัดมา 

“ยังไม่แน่ใจเลยลูก เพราะช่วงนี้แม่ยุ่งๆ อยู่กับการโปรโมตผลิตภัณฑ์ตัวใหม่ของบริษัท แถมยังต้องเดินทางไปอเมริกาอีก ถ้าแม่ไปไม่ได้จะให้ป้าแววไปแทนแล้วกันนะลูก”

ท่านประธานของบริษัทออกแบบตกแต่งภายในยักษ์ใหญ่เอ่ยบอกเร็วๆ ขณะเดินไปหยิบกระเป๋าและเสื้อสูทซึ่งวางอยู่ตรงเก้าอี้ที่อยู่ห่างออกไป

“แต่แม่คะ…”

“แม่ไปล่ะ แม่รีบ”

“หนูแค่อยากจะบอกแม่ว่า หนูไม่ต้องการใคร…นอกจากแม่” คล้อยหลังมารดาสาวน้อยก็เอ่ยเสียงเครือเจือสะอื้น ก่อนที่น้ำตาจะหยดแหมะลงกระทบจานข้าว  

7.29 น.

“ยัยแว่น! ฉันบอกให้เอาการบ้านมา!”

“เอาการบ้านมาให้พวกฉัน ถ้าไม่อยากเจ็บตัว” 

เสียงเข้มๆ ข่มขู่ ตามมาด้วยถ้อยคำบีบบังคับจากสองแฝดนรกประจำห้อง หากแต่คำสั่งเหล่านั้นหาได้ทำให้คนที่โดนแบบนี้เป็นประจำจนชินชาหวาดกลัวแต่อย่างใด ตรงกันข้ามคิริมากลับนั่งทำหน้านิ่งอยู่ท่ามกลางวงล้อมของเพื่อนร่วมห้องจำนวนห้าคน ขาประจำที่มาขู่ลอกการบ้านของเธอ  

“ถ้าเธอไม่อยากมีเรื่องก็เอาให้พวกเขาไปซะสิ” คราวนี้เมริษาหรือมินนี่สาวสุดป็อปประจำโรงเรียนทำเป็นพูดจาดี แต่เเววตากลับกระด้างออกแนวบีบบังคับ สร้างภาพเป็นนางฟ้าในคราบนางมารร้ายชัดๆ     

“พวกเธอก็รู้นี่ ว่าอาจารย์สั่งว่าไม่ให้พวกเธอลอกการบ้านฉัน” คิริมาเอ่ยเสียงเรียบๆ อันที่จริงแล้วเธอไม่ได้หวาดกลัวแก๊งอันธพาลหลังห้องเลยสักนิด เพียงแต่เธอไม่อยากมีเรื่องให้ต้องถูกฝ่ายปกครองเรียกไปสอบสวน เพราะสุดท้ายคนที่ถูกลงโทษด้วยการหักคะแนนความประพฤติก็คือเธอ 

ที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่าทุกครั้งที่มีเรื่องทะเลาะวิวาทเกิดขึ้นทางโรงเรียนจะเชิญผู้ปกครองมาพบ ซึ่งพ่อแม่ของทุกคนต่างก็มากันอย่างพร้อมหน้า ยกเว้นพ่อแม่ของเธอ และทุกครั้งพ่อแม่ของทุกคนก็จะพากันโจมตีคนหัวเดียวกระเทียมลีบอย่างเธอว่าใส่ร้ายลูกของพวกเขาบ้างล่ะ ว่าเธอหาเรื่องลูกพวกเขาบ้างล่ะ เพราะเธอไม่มีพ่อกับแม่มาปกป้องเหมือนอย่างใครเขา สุดท้ายความผิดก็มาตกที่เธออยู่ร่ำไป จนอาจารย์ฝ่ายปกครองคาดโทษว่าหากเกิดเหตุทำนองนี้ขึ้นอีกเธอจะถูกลงโทษขั้นเด็ดขาด ซึ่งนั่นมันไม่ยุติธรรมต่อเธอเลยสักนิด     

“พวกฉันจะลอก…จะทำไม”

“ใช่…ในเมื่อถ้าอาจารย์จับได้จะทำโทษเธอ ไม่ใช่พวกฉันสักหน่อย”

วาจาแสนกระแทกใจทำให้คนฟังเม้มปากแน่นด้วยความคับข้องใจ นัยน์ตาแข็งกร้าวขึ้น ทว่ากลับต้องกำหมัดระงับอารมณ์เอาไว้อย่างสุดความสามารถ 

“นั่นดิ ฉะนั้นเอาสมุดมาซะดีๆ” 

“ไม่!” คิริมายังคงยืนกรานคำเดิม ใจจริงอยากจะตะโกนใส่หน้าทุกคนว่าอย่ามายุ่งกับเธอ มีปัญญาก็ทำเองสิ หากแต่กลับทำได้เพียงเม้มปากนั่งนิ่ง