งานศพ 3

“อ้อ...ชื่อเพ็ญเหรอ แหม...ชื่อก็เพราะ หน้าตาก็ดี แต่ทำไมไม่มีปัญญาหาผัวเองล่ะ ต้องมาแย่งผัวคนอื่นเขาแบบนี้ นี่...กูจะบอกให้เอาบุญนะ เมียน้อยยังไงก็เป็นเมียน้อยอยู่วันยังค่ำ ต่อให้เมียหลวงเขาตายไปแล้ว แต่มึงไม่มีวันลบคำว่าเมียน้อยออกไปจากชีวิตมึงได้หรอก มันจะกลายเป็นตราบาปว่ามึงไปแย่งผัวเขามา ส่วนลูกมึงก็เป็นแค่ลูกชู้ อย่ามาสำคัญตัวผิด”

“อีอ้อย อีปากหมา เพ็ญอย่าไปฟังมันนะ สำหรับพี่เพ็ญไม่ใช่เมียน้อย เพ็ญคือผู้หญิงคนเดียวที่พี่รัก ส่วนอีปรางพี่ไม่เคยรักมันเลย”

จักรกฤษณ์ออกหน้าปกป้องเมียใหม่อย่างไม่ลืมหูลืมตา ไม่สนกระทั่งว่าตนมางานศพของปรางทิพย์ 

“ถุย! พูดออกมาได้ ไม่เคยรักพี่กูเลย แต่ดันเอากันจนมีลูกกับพี่กูเนี่ยนะ ใครเชื่อก็โง่ตาย แต่กูขอถามมึงหน่อยเหอะ นี่ไอ้ไม้ มึงเป็นผู้ชายแบบไหน ถึงได้กล้าพาเมียน้อยกับลูกมาในงานศพเมียหลวงแบบนี้ อย่างน้อยพี่ปรางก็เคยเป็นเมียมึงนะ เมียที่อยู่กินกับมึงมาก่อนตั้งแต่มึงยังมีแต่ตัว เมียที่คอยช่วยมึงทำมาหากิน เมียที่ถูกต้องตามกฎหมาย ศพก็ยังไม่ได้เผาตั้งอยู่ทนโท่ กูว่าดีไม่ดีที่พี่ปรางฆ่าตัวตาย ก็เพราะมึงนี่แหละไอ้ไม้ เพราะมึงมีเมียน้อย พี่ปรางเสียใจเลยคิดสั้นฆ่าตัวตาย มึงนี่แหละทำให้พี่กูตาย มึงทำกับพี่กูได้ยังไง พี่ปรางรักมึงมากขนาดไหนมึงยังกล้าทำ” พรพรรณชี้หน้าจักรกฤษณ์โกรธจัดเนื้อตัวสั่นเทา

“ขนาดมางานศพเมียทั้งที พวกมึงยังกล้าใส่ชุดสีแดงมางานเนี่ยนะ แล้วกูก็อยากรู้เหมือนกันว่า อีกะหรี่นี่เป็นผู้หญิงแบบไหนกัน ถึงได้หน้าด้านไร้ยางอาย แย่งผัวเขาไปกกกอดจนมีลูกด้วยกัน มึงก็ยังกล้าอุ้มลูกกระเตงมาเยาะเย้ยศพเขาถึงที่นี่        มึงสองตัวนี่มันช่างเลวระยำสมกันเหมือนผีเน่ากับโลงผุ กูขออวยพรขอให้พวกมึงฉิบหาย ตายตามพี่สาวกูไปอย่างหมาข้างถนนในเร็ววันทีเถอะ” พรพรรณด่ากราดอย่างไม่ไว้หน้า

“อีอ้อย! อีฉิบหาย พี่สาวมึงฆ่าตัวตายเองมาเกี่ยวอะไรกับกู กูไม่ได้ไปฆ่ามันเสียหน่อย ส่วนมึงนะอีอ้อย อีปากหมา อีปากปลาร้า กูไม่แปลกใจเลยว่าทำไมมึงถึงยังไม่มีผัว ก็เพราะปากมึงเป็นอย่างนี้ไง ผู้ชายที่ไหนเขาจะเอา ไม่มีผู้ชายคนไหนอยากได้ผู้หญิงปากอย่างมึงเอาไปเป็นเมียหรอก ใครได้ไปก็เป็นเสนียดตัวเอง กูจะบอกให้นะ พี่สาวมึง ทั้งขี้เหล้า ทั้งปากหมา อยู่ไปก็  รกหูรกตา ตาย ๆ ไปเสียได้ก็ดี กูจะได้หมดเวรหมดกรรม”

ท้ายประโยคพาดพิงถึงคนตาย ยิ่งทำให้พรพรรณเดือด ปุด ๆ แทบจะถลาเข้าไปตบหากมีคนคอยฉุดห้ามได้ทัน

“ไอ้ไม้! ถ้ามึงจะมาที่นี่เพื่อมาด่าคนตายละก็มึงมาทางไหน ไสหัวไปทางนั้น กูไม่อยากให้คนเสนียดจัญไรอย่างพวกมึงมาเหยียบงานศพของพี่ปราง มึงไปเลยนะไอ้ไม้ ไป๊ ไสหัวไปให้พ้น”

“เออ...กูก็ไม่อยากมาเหยียบงานศพให้เป็นเสนียดติดตีนกูหรอก แต่ที่กูมาเนี่ย กูมาเอาเงินของกูเว้ย อีอ้อย...มึงเอาเงินมาให้กูเดี๋ยวนี้”

จักรกฤษณ์โต้กลับพร้อมกับแบมือทวงเงินพรพรรณดื้อ ๆ ทำให้เธอถึงกับขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ

“เงิน! เงินอะไรของมึง กูไม่เคยติดหนี้อะไรมึงจะมาทวงเงินอะไร”

“เงินซองทำบุญงานศพยังไงล่ะ กูเป็นผัวมัน เงินนั่นมันต้องเป็นของกู”

จบประโยค พรพรรณก็แค่นหัวเราะดังลั่นศาลาก่อนจะชี้หน้าคนตรงหน้าอย่างดูถูกดูแคลน

“อ๋อ...ไอ้ไม้ นี่มึงถึงกับหอบลูกเมียมางานศพพี่ปราง เพราะอยากได้เงินคนตายเนี่ยนะ โถ...ไอ้หน้าตัวเมียที่แท้มึงก็ยังไม่ทิ้งสันดานแมงดา ตอนพี่ปรางยังอยู่มึงก็แอบลักเงินของพี่ปรางไปเลี้ยงอีเมียน้อยนี่ อย่าคิดนะว่าพี่ปรางไม่รู้ พี่ปรางรู้และเล่าให้กูฟังหมด นี่พอตอนพี่ปรางตายไปแล้ว แมงดาอย่างมึงก็คงไม่มีปัญญาหาเงินเอง จนต้องมาแบมือขอเงินเป็นขอทานแบบนี้ น่าสมเพช เงินใส่ซองกูจ่ายค่าใช้จ่ายงานศพไปหมดแล้ว และต่อให้มีกูก็ไม่ให้มึงหรอกไอ้แมงดา มึงดูปากกูนะ กู-ไม่-ให้”

“โกหก อีอ้อยมึงโกหก กูไม่เชื่อมึงหรอกว่าเงินจะไม่มี งานศพทั้งที ยังไงมันก็ต้องมีเงินบ้างล่ะวะ อีปรางคนรู้จักมันเยอะจะตาย เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่เหลือเงินเลย กูไม่เชื่อ มึงแอบอมเงินงานศพเอาไว้ใช้เองใช่ไหม มึงมันก็เลว อีหน้าเงิน งานศพพี่สาวทั้งคนมึงก็ยังอมเงินเอาได้ มึงอย่าลืมนะ มึงเป็นแค่น้องสาว ก็แค่คนนอก เงินทุกบาททุกสตางค์มันต้องเป็นของกู ผัวอย่างกู ไม่ใช่น้องสาวอย่างมึง” จักรกฤษณ์ประกาศลั่นกลางศาลา

“แหม...ที่อย่างนี้มาลำเลิกความเป็นผัวขึ้นมาเลย แล้วตั้งแต่พี่กูเสียไป มึงหายหัวไปไหนมาล่ะ ถึงได้เพิ่งโผล่หน้ามาเอาตอนนี้ แล้วมาหาว่ากูเป็นคนนอก ได้ในเมื่อมึงเป็นผัว มึงมาก็ดีแล้ว นี่รายการค่าใช้จ่ายงานศพต่าง ๆ มึงก็เป็นคนจ่ายแล้วกัน”

พรพรรณขยำกระดาษรายการค่าใช้จ่ายต่าง ๆ ในมือแล้วปาใส่หน้าพี่เขยเต็มแรง

“อีอ้อย! อีผีเปรตนี่”