로그인공유
บทที่ 409
관련 챕터
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 410
เหตุผลที่ไม่เห็นด้วยกับหวังเถิงฮ่วนในทันที เพราะว่าหลี่เฉินยังมีข้อพิจารณาอื่นอยู่สำนักราชเลขาได้ระบุเงื่อนไขแลกเปลี่ยนที่ชัดเจนมาก และหลี่เฉินก็เข้าใจดีว่าไม่มีที่ว่างสำหรับการเจรจาต่อรองในเรื่องนี้มันจะเหมือนซื้อผักในตลาดสดได้อย่างไร ผัดกาดขาวหนึ่งจินคนขายบอกสองเหรียญทองแดงแต่คนซื้อจะให้แค่หนึ่งทองแดง?ทุกคนล้วนเป็นนักหมากรุก เมื่อสถานการณ์มาถึงจุดนี้ก็มีเพียงสองทางเลือกเท่านั้นสวีฉังชิงจะถูกทอดทิ้งแล้วออกจากกระดานหมากรุก และเรื่องที่สุนัขเฒ่าหวังเถิงฮ่วนที่หวังจะได้กลับคืนสู่สำนักราชเลขา ก็จะเป็นแค่เรื่องเพ้อฝันของเขาหรือหลี่เฉินจะยอมรับเงื่อนไขของสำนักราชเลขา ให้หวังเถิงฮ่วนกลับไป และนำสวีฉังชิงกลับมาทุกอย่างย้อนกลับไปที่ผลประโยชน์ ปัญหาที่หลี่เฉินต้องพิจารณาคือ สวีฉังชิงคุ้มค่ากับตำแหน่งมหาอำมาตย์ในสำนักราชเลขาหรือไม่? เมื่อมองเผินๆ ข้อตกลงนี้เป็นเรื่องที่ขาดทุนอย่างแน่นอน แต่หลายสิ่งหลายอย่างในระดับนี้ก็ไม่สามารถจัดการได้อย่างชัดเจนรากฐานของตำหนักบูรพานั้นตื้นเขิน ถึงแม้ว่าซูเจิ้นถิงจะสนับสนุนอย่างเต็มที่ แต่ก็ทำได้เพียงฝืนยืนหยัดอยู่ในฝั่งของทหารเท่านั้น ซึ่งท
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 411
แต่ด้วยสถานะของสวีฉังชิงคงไม่มีปัญหาอะไรที่จะตั้งถิ่นฐานอยู่ที่นี่ แต่ทว่าเขากลับอาศัยอยู่ที่เขตชั้นนอกที่คนธรรมดาตั้งถิ่นฐานอยู่เมื่อเทียบกับเขตชั้นในแล้ว ไม่ว่าจะเป็นสภาพแวดล้อมหรือด้านอื่นๆ เขตชั้นนอกก็ยังด้อยกว่าเขตชั้นในมากบ้านของสวีฉังชิงไม่ได้ใหญ่มากนัก เพียงอยู่ติดกับถนนสายหลักซึ่งอยู่ไม่ไกลจากเขตชั้นในเมื่อมองไปที่จวนตรงหน้าซึ่งมีป้ายคำว่าจวนสวี และประตูหน้าบ้านที่เปิดกว้างกับเสียงผู้หญิงร้องไห้อยู่ข้างใน หลี่เฉินก็โบกมือให้ซานเป่าตามเขาเข้าไป ในขณะที่คนอื่นๆ ให้รออยู่ข้างนอก จากนั้นก็ก้าวเท้าเข้าไปลานเล็กๆ ดูแย่มาก ดูยากจนและเรียบง่าย แทบไม่มีการตกแต่งใดๆ เลย ของบางอย่างที่ควรมี ครอบครัวธรรมดาๆ ก็ใช้เช่นกัน และทั้งหมดก็มีอายุพอสมควรแล้วข้ารับใช้ในจวนมีไม่มากนัก หลี่เฉินเดินเข้ามานานแล้ว ก่อนที่พ่อบ้านหลังค่อมวัยห้าสิบหรือหกสิบปีจะเดินเข้ามาพ่อบ้านชราเห็นหลี่เฉินมีออร่าไม่ธรรมดา ดังนั้นจึงไม่กล้าที่จะละเลย ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นคนแปลกหน้าก็ตาม พ่อบ้านถามอย่างสุภาพว่า “คุณชายท่านนี้ มีธุระอันใดหรือไม่ขอรับ?” หลี่เฉินถาม “ที่นี่คือจวนของใต้เท้าสวีหรือ?”สีหน้าของพ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 412
“เจ้าคือหลานชายของใต้เท้าสวีหรือ?”หลี่เฉินถาม โดยจำได้ว่าก่อนหน้านี้ ตัวเองนั้นได้เปิดประตูหลังให้หลานชายของสวีฉังชิงไปการแสดงออกของชายหนุ่มพลันเปลี่ยนไป เขาพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “ข้าน้อยสวีจวินโหลว”“พาข้าเข้าไปพบครอบครัวของใต้เท้าสวีหน่อย” คำขอที่ไม่สมเหตุสมผลของหลี่เฉิน ทำให้สวีจวินโหลวขมวดคิ้วในเวลานี้ หากเป็นสหายธรรมดาๆ ส่วนใหญ่จะหลีกเลี่ยงเขา แต่หลี่เฉินกลับมีพฤติกรรมที่ไม่ธรรมดา สามารถบอกได้ทันทีว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา แทนที่จะจากไป เขากลับขอพบสมาชิกในครอบครัวด้วยซ้ำนี่เป็นเรื่องที่ไม่สมเหตุสมผลอย่างยิ่งแต่สวีจวินโหลวกลับมีความรู้สึกที่อธิบายไม่ว่า ตัวเองนั้นไม่ควรปฏิเสธอีกฝ่าย“เชิญ”สวีจวินโหลวยกมือขึ้น และเชิญหลี่เฉินกับซานเป่าเข้าไปในห้องโถงด้านในภายในห้องโถง มีสตรีสามคนกำลังเช็ดน้ำตาอยู่ซานเป่าโน้มเข้าไปกระซิบที่ข้างหูของหลี่เฉินว่า “สามคนนี้เป็นภรรยาและอนุของสวีฉังชิง คนตรงกลางที่สวมชุดสีม่วงคือฮูหยิน ส่วนอีกสองคนที่อยู่ข้างๆ คืออนุภรรยา สวีฉังชิงไม่มีลูก ดังนั้นหลานชายที่ชื่อสวีจวินโหลว จึงได้รับการเลี้ยงดูเหมือนลูกชาย”หลี่เฉินพยักหน้าเพื่อแสดงว่าเข้าใจแ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 413
“เขาได้รับการเลื่อนตำแหน่งในช่วงสองปีที่ผ่านมา แม้เงินเดือนจะเพิ่มขึ้น แต่อย่างไรก็ตาม ท้องพระคลังของราชสำนักกลับว่างเปล่า และมักจะค้างชำระเงินเดือน แล้วสามีของข้าทำอะไรได้บ้าง? ข้าที่เป็นภรรยา เอาห้องข้างทั้งสองด้านมาทำเป็นโรงงานเย็บผ้า เพื่อหาเงินมาจุนเจือครอบครัว”“หากคุณชายจะพูดเช่นนี้ ไม่ลองไปถามพวกขุนนางทุจริตที่อยู่ในเขตชั้นในบ้างเล่า ลานของพวกเขาใหญ่โตโอ่โถง มีภาพวาดแกะสลักมากมาย และมีข้ารับใช้นับร้อยคอยปรนนิบัติ แต่ท่านกลับมาถามข้า นี่หมายความว่าอย่างไร?”หลังจากถูกด่าติดต่อกันหลายครั้ง หลี่เฉินก็รู้สึกอับอายซานเป่าเห็นหลี่เฉินรู้สึกอับอาย จึงคิดจะระเบิดอารมณ์ออกมาแต่หลี่เฉินกลับโบกมือห้ามซานเป่าเอาไว้“ถูกต้อง เป็นข้าเองที่เสียมารยาท ต้องขออภัยฮูหยินจริงๆ”หลี่เฉินโค้งคำนับสตรีในชุดม่วง ตอนนี้เอง ผู้หญิงในชุดม่วงก็รู้สึกเขินอายขึ้นมา“ไม่เป็นไรๆ เป็นข้าที่เสียกริยาไปแล้ว แต่ตอนนี้ครอบครัวของเรากำลังตกต่ำ สามีของข้าคงไม่ได้กลับออกมาอีกแล้ว ข้าไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร”ในระหว่างที่สตรีชุดม่วงพูด นางก็เริ่มร้องไห้ขึ้นมา ตอนนี้เอง สวีจวินโหลวก็เข้ามาพูดกับหลี่เฉ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 414
ขณะที่หลี่เฉินไปเยี่ยมครอบครัวสวีเพื่อแสดงความเสียใจ จ้าวไท่ไหลก็กำลังประสบกับความน่ากลัวของกฎบ้านตระกูลจ้าวจ้าวไท่ไหลถูกมัดไว้กับม้านั่ง เขากรีดร้องเหมือนหมูถูกฆ่า ในขณะที่แส้เฆี่ยนลงบนร่างกายของเขา“ท่านพ่อ! ท่านพ่อ! อย่าตีเลยนะ! ได้โปรดอย่าตี!”แม้จะเห็นว่าแผ่นหลังและก้นของจ้าวไท่ไหลถูกตัวเองเฆี่ยนตีจนเนื้อแตก แต่ความโกรธในใจของจ้าวเสวียนจีก็ยังไม่สิ้นสุด“ข้าขอให้เจ้าไปผูกมิตรกับรัฐทายาท ไม่ใช่ให้เจ้าไปเป็นโล่บังธนูให้กับพวกเขา! เจ้ารู้ไหมว่าตำแหน่งผู้นำสมาคมของเจ้า มันจะทำให้ข้าและทั้งตระกูลจ้าวทั้งหมดตายโดยไม่มีที่ฝังศพ! ?” เสียงตะคอกอย่างโกรธเกรี้ยวของจ้าวเสวียนจี ทำให้จ้าวไท่ไหลพลันหน้าซีด“ท่านพ่อ ข้าไม่ได้คิดมากในเรื่องนี้นัก อีกอย่างสมาคมเหวินหยวนแห่งนี้ก็ดูจะดีจริงๆ สมองของข้าเลยตกปากรับคำไป ท่านพ่อได้โปรดไว้ชีวิตข้าด้วย ข้าจะรีบไปลาออกทันทีตกลงไหม? ข้าจะไปเดี๋ยวนี้เลย”จ้าวไท่ไหลกลัวถูกตีจริงๆ เขาจึงอ้อนวอนอย่างขมขื่นจ้าวเสวียนจีแค่นเสียงอย่างเย็นชา โยนแส้ทิ้งแล้วกล่าวเสียงรอดไรฟันว่า “ลาออก? ตำแหน่งผู้นำสมาคมนี้เป็นง่าย แต่ลาออกยาก!”เมื่อเห็นจ้าวไท่ไหลร้องไห
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 415
สีหน้าของจ้าวเสวียนจีพลันอึมครึม สายตาดูหม่นหมองเดิมทีเขาสามารถอยู่ในตำแหน่งที่มั่นคงท่ามกลางพายุ และคอยชักนำให้ตำหนักบูรพากับเหวินอ๋องต่อสู้กัน แต่ตอนนี้ลูกชายกลับตกหลุมพราง ทำให้เขาต้องลงมาเล่นในสนามด้วย เกรงว่าตอนนี้คนที่ได้ประโยชน์ก็คือตำหนักบูรพาตอนนี้เอง จ้าวไท่ไหลก็ตระหนักถึงความสำคัญของเรื่องนี้แล้วเขาไม่ได้คิดถึงข้อต่อภายใน แต่เมื่อมองดูท่าทางโกรธเกรี้ยวของบิดา เขาก็รู้ว่าตัวเองนั้นสร้างปัญญาใหญ่แล้วจริงๆ จ้าวไท่ไหลข่มความเจ็บปวดแล้วกล่าวอย่างระมัดระวังว่า “ท่านพ่อ ตอนนี้พวกเราจะทำอย่างไรดี?”จ้าวเสวียนจีพูดหน้าเครียดว่า “จะทำอะไรได้อีกล่ะ? ตั้งแต่วันนี้ไป เจ้าจะถูกกักบริเวณให้อยู่แต่ในบ้าน ถ้าไม่มีคำสั่งของข้า และเจ้ากล้าก้าวออกจากบ้านแม้แต่ครึ่งก้าว ก็อย่าตำหนิที่ข้าจะตัดหางปล่อยวัดเจ้า!”จ้าวไท่ไหลพูดอย่างตื่นตระหนกว่า “ท่านพ่อ ไม่จริงใช่ไหม? ท่านทำเช่นนี้ไม่สู้ฆ่าข้าเสียเลยล่ะ!”“เช่นนั้นก็ตายไปซะ!” จ้าวเสวียนจีพับแขนเสื้อแล้วพูดว่า “ตายไปซะก็ยังดีกว่าปล่อยให้เจ้าก่อหายนะขึ้นมา”พูดจบ เขาก็ไม่อยากเห็นหน้าจ้าวไท่ไหลอีกต่อไป จึงตะคอกใส่ว่า “ไสหัวกลับไปที่เรือน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 416
“ฝ่าบาท!”เก๋อผิงอี้วิ่งไปหาหลี่เฉินและคุกเข่าลงอีกครั้ง แล้วกล่าวด้วยความเคารพว่า “ทูลฝ่าบาท เรือนจำของกรมยุติธรรมนั้นเป็นสถานที่ที่เปียกชื้นและสกปรก พระวรกายดั่งทองพันชั่งเช่นฝ่าบาทไม่ควรเข้าไปในนั้น”หลี่เฉินมองเก๋อผิงอี้อย่างเย็นชาและพูดว่า “ไม่ควรเข้าไป? เจ้ากำลังสั่งข้าอยู่งั้นหรือ?” เก๋อผิงอี้ตัวสั่นและรีบตอบว่า “กระหม่อมมิกล้า”“ไม่กล้า?” หลี่เฉินกล่าวเสียงเย็นชา “หรือว่ามีอะไรน่าอายที่เจ้าไม่กล้าแสดงให้ข้าเห็นหรือเปล่า?”ขณะที่เก๋อผิงอี้กำลังจะพูด ดาบของซานเป่าก็จ่อไปที่คอของเขาแล้ว“ใต้เท้าเก๋อ เรือนจำของกรมยุติธรรมไม่อนุญาตให้คนเข้าไป แต่เรือนจำของหน่วยบูรพายินดีต้อนรับใต้เท้าเก๋อให้เข้าไปดู สงสัยว่าใต้เท้าเก๋ออยากจะไปหรือไม่?”ทันทีที่ประโยคนี้หลุดออกมา เก๋อผิงอี้ก็ไม่กล้าพูดอะไรอีกตอนนี้เอง หลี่เฉินก็เข้าไปในกรมยุติธรรมแล้วหลังจากที่ซานเป่าเก็บดาบ เขาก็เดินตามไป เก๋อผิงอี้เรียกเจ้าหน้าที่คนหนึ่งให้รีบไปตามเสนาบดีกรมยุติธรรมเฉียนซื่อเหยียนให้มาที่นี่โดยเร็วที่สุด จากนั้นก็ติดตามเข้าไปอย่างหวาดกลัวหลี่เฉินเดินไปจนถึงเรือนจำของกรมยุติธรรม เมื่อเข้าไปในคุกที่มืด
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 417
เมื่อหลี่เฉินกล่าวประโยคนี้ เจ้าหน้าที่จากกรมยุติธรรมก็หน้าซีดด้วยความหวาดกลัวเก๋อผิงอี้ก็ร้องขอความเมตตาเช่นกัน แต่องครักษ์เสื้อแพรสองนายก็หามเขาขึ้นมาและโยนเข้าไปในห้องขังภายในห้องขังสกปรกเต็มไปด้วยน้ำที่มีกลิ่นเหม็นและโสโครก เก๋อผิงอี้ที่คุ้นเคยกับชีวิตหรูหราจึงเปล่งเสียงกรีดร้องออกมา เขาลุกขึ้นและอยากจะหนี แต่ทว่าไม่ทันได้ยืดตัว หัวก็ไปชนกับเพดานคุกแล้วเสียงดังโป๊กดังขึ้น หมวกขุนนางของเก๋อผิงอี้ก็ร่วงลงมา ผมกระเซอะกระเซิงและมีเลือดไหล สภาพดูน่าสังเวชมากเขาไม่สนความเจ็บปวด แต่ตะเกียกตะกายไปหน้าประตูคุก จับเสาเหล็กเอาไว้แล้วอ้อนวอนหลี่เฉิน “ฝ่าบาท กระหม่อมถูกใส่ร้าย กระหม่อมเพียงทำตามคำสั่งเท่านั้น การตำหนิที่รุนแรงเช่นนี้ถูกโยนให้กระหม่อมทั้งหมดได้อย่างไร กระหม่อมไม่ยอม!”เมื่อมีเก๋อผิงอี้เป็นผู้นำ เหล่าเจ้าหน้าที่และขุนนางกรมยุติธรรมคนอื่นๆ ที่กลัวว่าตัวเองอาจจะกลายเป็นแบบนั้น จึงพากันคุกเข่าลงกับพื้นแล้วกล่าวพร้อมกันว่า “ฝ่าบาทโปรดเมตตา”เวลานี้ สวีฉังชิงที่ต้องทนทุกข์ทรมานจากการทรมานมากมายก็รู้สึกเดือดพล่าน แม้จะถูกองครักษ์เสื้อแพรพาตัวออกมา แต่เขาก็ยังพูดเสียงหนักแน่นว
최신 챕터
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1069
เสียงหัวข้าะเบาๆ ของต้วนจิ่นเจียง ค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นหัวข้าะลั่น ก่อนจะกลายเป็นเสียงหัวข้าะคลุ้มคลั่ง ต้วนจิ่นเจียงราวกับเสียสติ เงยหน้าหัวข้าะอย่างบ้าคลั่ง แม้สายฝนเย็นเฉียบสาดซัดใส่ใบหน้า เขาก็ยังไม่หยุดหัวข้าะ “ดี! ดีมาก!” ต้วนจิ่นเจียงหัวข้าะจนแทบหายใจไม่ออก เขาชี้ไปที่หลี่เฉิน กล่าวด้วยเสียงแหบพร่า “องค์รัชทายาท เจ้านี่ช่างเป็นผู้ถูกมังกรคุ้มครองแท้จริง แม้หลี่อิ๋นหู่กับจ้าวเสวียนจีจะร่วมมือกัน ก็ยังโค่นเจ้าไม่ลง!” “ข้าเพียงเสียดาย ที่ยามท่านอ่อนแอที่สุด ข้ามิได้ลงมือเด็ดขาด ปล่อยให้เจ้าเติบโตมาจนถึงขั้นนี้ ข้า...เสียใจนัก!” สภาพของต้วนจิ่นเจียงเริ่มเข้าสู่ความคลุ้มคลั่งเต็มขั้น ดวงตาแดงฉาน ใบหน้าเหยเกดั่งอสูร “ทำไมกัน! ทำไมข้ารอบคอบวางแผนมาขนาดนี้ เจ้าถึงยังไม่ตาย! มันเป็นเพราะอะไร!” ในถ้อยคำนี้ เต็มไปด้วยความเคียดแค้นและความไม่ยอมแพ้อย่างถึงที่สุด “วางแผนรอบคอบย่อมดี แต่คนอย่างเจ้าที่เอาแต่ซุกซ่อนในมุมมืด ดุจหนอนใต้ซากศพ คอยวางแผนลอบกัดไปวันๆ ยังคิดหวังจะทำการใหญ่ได้หรือ?” หลี่เฉินกล่าวเรียบๆ “ข้าไม่มีเวลามากพอจะปล่อยให้พวกเจ้าถ่วงเล่น มาเข้าเรื่องกัน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1068
ตึก ตึก ตึก... เสียงฝีเท้าเป็นจังหวะพร้อมเพรียงดังขึ้น ฟังแล้วชวนให้หัวใจพลุ่งพล่านอย่างไม่ทราบสาเหตุ พร้อมเสียงเกราะกระทบกัน สักพักหนึ่ง เหล่าทหารกลุ่มหนึ่งก็เริ่มเข้าสู่ลาน พวกเขาเคลื่อนที่อย่างมีระเบียบและได้รับการฝึกมาเป็นอย่างดี ทันทีที่เข้าสู่ลาน ก็จัดรูปขบวนทันที ล้อมรอบกลุ่มของหลงไหวอวี้ที่ยืนอยู่หน้าศาลบูรพกษัตริย์ การล้อมวงเช่นนี้ ทำให้ต้วนจิ่นเจียงรู้สึกผิดสังเกตขึ้นมาทันทีโดยสัญชาตญาณ “เกิดอะไรขึ้นหรือ อาจารย์?” หลงไหวอวี้ที่รู้สึกว่าต้วนจิ่นเจียงเริ่มตึงเครียดก็เอ่ยถามด้วยความสงสัย ต้วนจิ่นเจียงตอบเสียงหนักแน่น “พวกทหารเหล่านี้กำลังล้อมข้าอยู่” ต้วนจิ่นเจียงซึ่งเคยเป็นขุนนางกระทรวงกลาโหม ย่อมมีพื้นฐานด้านการยุทธ เขาเพียงแค่ชำเลืองดูก็รู้ว่านี่คือรูปขบวนของทหารต้าฉิน ใช้สำหรับล้อมศัตรูกลุ่มเล็กโดยเฉพาะ หากเป็นคนของหลี่อิ๋นหู่หรือจ้าวเสวียนจี ต่อให้คิดฆ่าพวกเขาก็ไม่ควรจะเป็นเวลานี้ และยิ่งไม่ควรจะทำได้ง่ายดายเช่นนี้ ต้วนจิ่นเจียงหรี่ตาลง พยายามเพ่งมองเครื่องแบบเกราะของทหารเหล่านี้ หวังจะดูให้แน่ชัดว่าเป็นหน่วยใด แต่ด้วยความมืดของยามค่ำคืน และสายฝน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1067
สายฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา เม็ดฝนขนาดเท่าเม็ดถั่วถูกลมพายุหอบพัด แทบจะซัดกระหน่ำในแนวราบใส่สิ่งปลูกสร้างทั้งปวงระหว่างฟ้ากับดิน บนหลังคา ชายคา และพื้นดิน ล้วนถูกฝนกระแทกกระจายเป็นละอองฝอยบางราวกับหมอก ทั่วทั้งผืนฟ้าดินเปียกชุ่มฉ่ำไปหมด เสียงที่ได้ยิน มีเพียงเสียงสายฝนกระหน่ำราวน้ำตก กับเสียงน้ำในร่องน้ำใกล้ๆ ไหลทะลักอย่างไม่อาจต้านทาน บางทีอาจเป็นเพราะสายฝนนี้ หรืออาจเป็นเพราะเหตุจลาจล เมืองหลวงทั้งเมืองจึงเงียบงันอย่างน่าประหลาด ในยามปกติ ต่อให้เป็นยามดึกเพียงใด ตามตรอกซอกซอยในเมืองหลวงก็ยังคงมีผู้คน จะเป็นเสียงฝีเท้าผ่านไปมา หรือเสียงพูดคุยจากลานบ้านข้างเคียงก็ตามที แต่ไม่ใช่เช่นคืนนี้ ที่ดูราวกับผู้คนล้วนหายไปจนสิ้น สิ่งเดียวที่ยังมองเห็นบนท้องถนน คือทหารที่เร่งฝีเท้าเดินผ่านไป แม้แต่เหล่าทหารเหล่านั้น ต่างก็เฝ้าระวังราวกับกำลังเผชิญศัตรู บางคนถึงกับมีบาดแผลติดตัว ฟ้าดินแห่งเมืองหลวงพลิกผัน ไม่มีผู้ใดกล้าประมาท ในวันนี้ไม่รู้ว่ามีผู้คนล้มตายไปมากเพียงใด เสียงระเบิดในช่วงกลางวันดังสนั่นราวกับฟ้าร้อง ยังทำให้ชาวบ้านพากันปิดประตูหน้าต่าง ไม่กล
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1066
ประโยคแรกที่ฮ่องเต้ต้าสิงตรัสออกมา ก็ทำให้บรรยากาศในตำหนักบรรทมเคร่งเครียดถึงขีดสุด จ้าวเสวียนจีก้มหน้า สีหน้าอ่อนน้อม เอ่ยด้วยเสียงเบา “ขอฝ่าบาททรงอภัย กระหม่อมมิกล้าพ่ะย่ะค่ะ” “ไม่กล้า?” ฮ่องเต้ต้าสิงแค่นเสียงเย็น ก่อนจะก้าวออกจากที่ประทับมายืนตรงหน้าจ้าวเสวียนจี แล้วตรัสว่า “ยังมีสิ่งใดบ้าง ที่เจ้าไม่กล้า?” จ้าวเสวียนจีก้มหน้า เขามองเห็นช่วงล่างของฮ่องเต้ต้าสิงในระยะประชิด พระวรกายของฮ่องเต้ต้าสิงอ่อนแอยิ่งนัก ขณะทรงยืนอยู่นั้น พระวรกายก็สั่นเล็กน้อย ชัดเจนว่าการยืนอยู่นี้ลำบากอย่างยิ่ง ต้องใช้พลังทั้งหมดเพื่อทรงกาย แต่ถึงแม้จะเป็นเพียงชายชราอ่อนแรงดั่งเปลวเทียนกลางสายลม เพียงแค่พระองค์ยังมีลมหายใจ ยังลืมพระเนตร แผ่นดินต้าฉินก็ยังไม่ถึงคราวล่มสลาย “ตั้งแต่เจ้าฝังอาจารย์ของเจ้าคือหลินจือเป้าในคดีแสดงความยินดีปีใหม่ แล้วเริ่มรวบรวมพรรคพวก ผูกมิตรแบ่งพรรค ตั้งตัวเป็นใหญ่อย่างลับๆ ไปจนถึงเหตุการณ์สังหารหมู่ที่ด่านเย่ว์หยา แผนการลอบเร้นอันโหดร้ายแต่ละเรื่อง ล้วนสะเทือนใจอย่างยิ่ง เจ้าคิดว่าข้าจะไม่รู้หรือ? แล้วเจ้ากลับกล้ากล่าวว่าเจ้าไม่กล้า?” ถ้อยคำของฮ่องเต้ต้าส
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1065
“ซานเป่าใช้งานได้ดี หน่วยบูรพาก็ใช้งานได้ดี แต่ก่อนจะลงมือทำสิ่งใด หรือตัดสินใจต่อผู้ใด เจ้าจำเป็นต้องคิดให้รอบคอบว่า การกระทำของเจ้าจะก่อให้เกิดผลต่อเนื่องเช่นไรบ้าง” “หากซานเป่าตาย หน่วยบูรพาที่อยากอยู่รอดต่อไปก็จะต้องพึ่งพาเจ้ายิ่งขึ้น ดังนั้น เจ้าต้องใช้หน่วยบูรพาต่อไป และควบคุมหน่วยบูรพาไว้ให้มั่น การให้ซานเป่าตายจึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด” “ยิ่งไปกว่านั้น ราชสำนักปั่นป่วน ขุนนางทั่วแผ่นดินต่างลำบากใจกับหน่วยบูรพามานาน แต่หน่วยบูรพายังมีคุณค่าที่ควรคงไว้ การรักษาหน่วยบูรพาไว้ย่อมเป็นประโยชน์กับเจ้ามากกว่า ดังนั้น เจ้าห้ามแตะต้องหน่วยบูรพา แต่ซานเป่าล่ะ? ตายไปคนหนึ่ง เจ้าไม่เพียงควบคุมหน่วยบูรพาได้แน่นขึ้น แต่ยังปลอบใจขุนนางทั้งราชสำนัก ให้พวกเขาได้ระบายออกบ้าง ซานเป่าตาย มีแต่ได้ ไม่มีเสีย” ฮ่องเต้ต้าสิงเปรียบประหนึ่งชี้แนะด้วยใจจริง พระองค์ตรัสว่า “จ้าวเสวียนจีก็เป็นเหตุผลเดียวกัน หากจ้าวเสวียนจีตาย ราชสำนักจะวุ่นวาย ขุนนางไม่สงบ ประชาชนก็หวั่นไหว ที่สำคัญที่สุด คือแผ่นดินอาจระส่ำระสาย” “เมื่อบ้านขาดหมาร้ายเสียตัวหนึ่ง ญาติชั่วและเพื่อนบ้านเลวเหล่านั้น ก็จะเริ่มคิดว่า
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1064
เมื่อฮ่องเต้ต้าสิงตรัสมาถึงตรงนี้ ความหมายก็ชัดเจนยิ่งนัก หลี่เฉินถอนหายใจยาว เอ่ยว่า “ต่อให้ไม่ใช่จ้าวเสวียนจี ลูกก็ไม่อาจวางใจได้อยู่ดีพ่ะย่ะค่ะ” ฮ่องเต้ต้าสิงมิได้กริ้ว พระองค์ตรัสว่า “เจ้าจะฆ่าเขาก็ได้ แต่ต้องรอให้เจ้าขึ้นครองราชย์ก่อน” “ขุนศึกเปลี่ยนตามกษัตริย์ ขุนนางตามยุค ฮ่องเต้ใหม่ย่อมมีขุนนางใหม่ จ้าวเสวียนจีคือหมากที่ข้าทิ้งไว้ให้เจ้าใช้สร้างอำนาจ แต่ตราบใดที่เจ้ามิได้ขึ้นครองราชย์ ก็ยังไม่อาจแตะต้องเขาได้ มิฉะนั้น ในสายตาขุนนางทั้งแผ่นดิน องค์รัชทายาทยังมิทันครองราชย์ ก็ฆ่าราชเลขาประจำสำนักราชเลขาเสียแล้ว แล้วเมื่อเจ้าขึ้นครองราชย์ พวกเขาจะยังมีทางรอดอีกหรือ?” “เฉินเอ่อร์ ในฐานะฮ่องเต้ ความคิดและวิสัยทัศน์ของเจ้า ห้ามจำกัดอยู่เพียงบุคคลใดบุคคลหนึ่ง หรือเหตุการณ์ใดเหตุการณ์หนึ่ง จ้าวเสวียนจี มิใช่จ้าวเสวียนจี แต่เขาคือตัวแทนของกลุ่มคน กลุ่มราษฎรคือกลุ่มราษฎร อ๋องแห่งแคว้นคืออ๋องแห่งแคว้น ขุนนางท้องถิ่นคือขุนนางท้องถิ่น ขุนนางประจำเมืองหลวงก็คือขุนนางประจำเมืองหลวง” “เจ้าต้องมองเห็นพวกเขาเป็นตัวแทนของกลุ่มต่างๆ แล้วปรับกลยุทธ์ของเจ้าให้สอดคล้องกับสถานการณ์ ใช้ว
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1063
ตามคำอธิบายและเรื่องราวของฮ่องเต้ต้าสิง หลี่เฉินก็เริ่มมองเห็นถึงเบื้องลึกในจิตใจที่แท้จริงของฮ่องเต้พระองค์นี้ สิ่งที่พระองค์ต้องการ คือการสืบทอดราชบัลลังก์โดยไม่ให้เกิดข้อผิดพลาด เพราะเรื่องนี้เกี่ยวพันถึงรากฐานของบ้านเมือง และขุนนางชั่วอย่างจ้าวเสวียนจี ก็คือประกันภัยอีกชั้นหนึ่งที่พระองค์วางไว้ ตราบใดที่จ้าวเสวียนจียังอยู่ เขาก็จะกระหายอำนาจ และต้องพยายามลดบทบาทของฮ่องเต้แน่นอน แต่การลดบทบาทของฮ่องเต้หาใช่ปัญหาไม่ ขอเพียงฮ่องเต้ยังคงดำรงอยู่ อ๋องแห่งแคว้นย่อมไม่อาจก่อหวอด สถานการณ์ก็จะยังดำเนินต่อไปได้ กล่าวได้ว่า ฮ่องเต้ต้าสิงได้วางหมากไว้สองทาง ทางแรก คือหวังว่าจะมีบุตรผู้หนึ่งสามารถเติบโตขึ้นมาเป็นกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ มีสติปัญญาและความสามารถลึกซึ้ง กอบกู้สถานการณ์ได้ แต่เรื่องนี้ยากเกินไป อย่างน้อยในขณะวางแผน ฮ่องเต้ต้าสิงเองก็มองไม่เห็นความหวัง ดังนั้นพระองค์จึงเตรียมทางที่สอง ผลักดันให้เกิดขุนนางชั่วคนหนึ่ง เพื่อรักษาความมั่นคงของการถ่ายโอนอำนาจ แม้ฮ่องเต้จะเป็นเพียงหุ่นเชิด ตราบใดที่ยังเป็นบุตรของฮ่องเต้ต้าสิง แผ่นดินก็จะไม่ล่มสลาย ส่วนอำนาจนั้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1062
“เขาวางแผนมาอย่างยาวนาน บัดนี้ลูกกับเขาก็ถึงคราวแตกหัก ต่อให้มิใช่จ้าวเสวียนจี ลูกก็ไม่อาจอยู่อย่างสงบได้อีกแล้วพ่ะย่ะค่ะ!” หลี่เฉินเงยหน้าขึ้นอย่างกล้าหาญ จ้องสบสายพระเนตรของฮ่องเต้เบื้องหน้า แม้พระวรกายจะซูบผอมดั่งน้ำมันหมดไส้เทียนใกล้มอด แต่ก็ยังเปี่ยมด้วยพลังสุดท้าย แล้วกล่าวสิ่งที่อยู่ในใจออกไป ฮ่องเต้ต้าสิงทรงฟังด้วยรอยยิ้ม รอจนหลี่เฉินพูดจบจึงเอ่ยว่า “ข้ากล่าวไปแล้ว เขา มิใช่สิ่งที่ควรกังวล” “เจ้าจะฆ่าเขาก็ได้ แต่ไม่ใช่เวลานี้” หลี่เฉินขมวดคิ้ว สีหน้างุนงงยิ่งนัก ฮ่องเต้ต้าสิงทอดถอนใจเบาๆ แล้วตรัสว่า “สามารถเดินมาถึงจุดนี้ เจ้าก็เกินกว่าความคาดหวังเดิมของข้าไปมาก แม้แต่อีกหลายการจัดวางที่ข้าวางไว้แต่แรก ข้าก็ไม่คิดว่าเจ้าจะได้ใช้จริง แต่ก้าวแล้วก้าวเล่า เจ้าก็ผ่านมาได้ทั้งหมด” “เจ้าควรรู้ว่า บางแผนที่ข้าวางไว้นั้น เริ่มตั้งแต่เมื่อครานานมาแล้ว” หลี่เฉินนึกถึงพี่น้องสกุลอู๋ จึงพยักหน้า “พ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อทรงวางแผนอย่างลึกซึ้ง ลูกนับถือยิ่งนัก” “รอจนเจ้าได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้ เจ้าก็จะเข้าใจเอง” ฮ่องเต้ต้าสิงตรัสเสียงเรียบ “ข้าวางแผนไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ เจ้าคิดว่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1061
จ้าวหรุ่ยเงยหน้าขึ้น แม้ใบหน้ายังคงซีดเซียวอ่อนแรง แต่กลับมีสีเลือดระเรื่อขึ้นเล็กน้อย “ฝ่าบาท รีบเสด็จเข้าไปเถิด” จ้าวหรุ่ยกล่าวจบ ก็หลีกทางไปด้านข้าง หลี่เฉินจับมือของจ้าวหรุ่ยแน่น แล้วจึงก้าวเข้าไปภายใน จ้าวเสวียนจีตามเข้าไปติดๆ นี่เป็นครั้งแรกที่จ้าวเสวียนจีสนทนากับจ้าวหรุ่ยหลังจากจ้าวหรุ่ยทรยศ “เจ้าคุกเข่าจนฮ่องเต้ทรงฟื้นคืนหรือ?” จ้าวเสวียนจีกล่าวเสียงเรียบ จ้าวหรุ่ยก้มหน้า ไม่กล้ามองจ้าวเสวียนจี เอ่ยเสียงแผ่วเบา “ฮ่องเต้ทรงมีฟ้าคุ้มครองเพคะ” “ข้าไม่คาดคิดเลยจริงๆ” จ้าวเสวียนจีทิ้งประโยคหนึ่งอย่างมีนัย แล้วจึงติดตามหลี่เฉินเข้าไป จ้าวหรุ่ยเม้มริมฝีปาก ก้มหน้าถอยออกจากประตูตำหนักบรรทม ภายในตำหนักเฉียนชิง หลี่เฉินเห็นฮ่องเต้ต้าสิง...ทรงยืนขึ้นแล้ว พระองค์ทรงสวมเสื้อชั้นในสีเหลืองอ่อนที่เพิ่งผลัดเปลี่ยนใหม่ ซึ่งอาจนับเป็นชุดนอนหรือชุดชั้นในก็ได้ หลี่เฉินไม่รู้สึกแปลกตากับฉลองพระองค์ชุดนี้นัก ขณะฮ่องเต้ต้าสิงบรรทมบนเตียง ก็ทรงสวมเช่นนี้ แต่หลังจากเขาข้ามมิติมา ก็เป็นครั้งแรกที่เห็นฮ่องเต้ทรงมีสติและยืนอยู่ “อย่างไรหรือ เห็นข้าแล้ว ถึงกับลืมคำ
