LOGINShare
บทที่ 583
Related chapters
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 584
ดูเหมือนว่าชายชราผู้นี้จะรักเงินตราเป็นพิเศษ เพียงแค่ให้เงินจำนวนมากพอ เขาก็จะสนับสนุนข้าได้อย่างแน่นอนหลี่อิ๋นหู่คิดเช่นนั้นในใจ สีหน้าที่ปรากฏก็แสดงถึงความยินดีอย่างแท้จริง พร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงมั่นใจว่า"อาจารย์โปรดวางใจ แม้ว่าข้าจะไม่มีความสามารถหรือผลงานที่ยิ่งใหญ่ แต่ข้านับถือท่านผู้มีปัญญาเป็นที่สุด ข้าจะพยายามหาวิธีนำเงินเพิ่มเติมมาถวายท่าน"ถานไถจิ้งจือเบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงกังวลว่า"ท่านอ๋อง แม้ท่านจะมีรายได้จากเงินเดือน แต่ค่าใช้จ่ายก็มากอยู่ อย่าได้ลำบากเกินไปเลย"คนแก่โลภมาก!ยังแสร้งทำตัวว่าไม่อยากรับอีกหรือ? หรือว่านี่เป็นการทดสอบว่าข้ามีความจริงใจเพียงพอหรือไม่?หลี่อิ๋นหู่คิดมากมายในใจ ก่อนจะกล่าวอย่างหนักแน่นพร้อมตบหน้าอกว่า"อาจารย์โปรดวางใจ ข้าแม้จะไม่มีทรัพย์สินมากมาย แต่ก็ยังมีทรัพย์สินในเมืองหลวงเพื่อใช้สนับสนุนท่าน การเสียสละเล็กน้อยนี้ไม่นับเป็นอะไรเลย"คนดีจริง ๆ !ถานไถจิ้งจือมองหลี่อิ๋นหู่ด้วยความรู้สึกซาบซึ้ง พร้อมกล่าวว่า"เช่นนั้น ข้าขอขอบคุณท่านล่วงหน้า"ในเวลาไม่นานพ่อบ้านได้นำเงินในคลังมาทั้งหมด สามถึงสี่พันตำลึง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 585
“กระหม่อมรับพระบัญชา”เมื่อเห็นท่าทีฮึกเหิมและใจร้อนของหลี่อิ๋นหู่ทำให้ สวีเว่ยต้องกลืนคำพูดที่เขาเตรียมไว้อยู่แล้วลงไปทันทีในฐานะผู้ที่ถูกส่งมาจากฝ่ายตำหนักบูรพา สวีเว่ยรู้ดีว่าตระกูลหลิว ไม่ใช่ตระกูลธรรมดา ครั้งหนึ่งในอดีตที่มีการล้มล้างตระกูลพ่อค้าสี่ตระกูลใหญ่ในเมืองหลวง องค์รัชทายาทนำกองกำลังไปจัดการในชั่วข้ามคืน สามตระกูลถูกทำลายล้างจนสิ้น แต่ตระกูลหลิว กลับรอดมาได้ แถมยังได้รับสิทธิ์จัดการกิจการเกลือเพิ่มเติมอีกผู้ที่มีสายตาเฉียบแหลมสามารถคาดเดาได้ทันทีว่าความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลหลิว และฝ่ายตำหนักบูรพา นั้นแน่นแฟ้นเพียงใด แต่ในเรื่องนี้กลับกลายเป็นว่ามีเพียงจ้าวอ๋อง หลี่อิ๋นหู่เท่านั้นที่ไม่รู้ในขณะที่หลี่อิ๋นหู่เตรียมการพาคนไปตระกูลหลิว ซึ่งชัดเจนว่าไม่ใช่เรื่องดี สวีเว่ยเองกลับไม่มีเหตุผลที่จะขัดขวาง เพราะหน้าที่ของเขาคือทำให้หลี่อิ๋นหู่ไว้วางใจในตัวเขาอีกสิ่งหนึ่งที่ สวีเว่ยรู้คือหน่วยบูรพาได้วางสายลับไว้ใกล้กับตระกูลหลิว ทำให้เขามั่นใจว่าตระกูลหลิว จะไม่เกิดอันตรายใด ๆเวลาผ่านไปไม่นาน ทหารของหลี่อิ๋นหู่ก็พร้อมเต็มลาน เขายิ้มอย่างพอใจก่อนจะประกาศเสียงดัง “ทุกคนตาม
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 586
“ท่านลุงสามพูดถูก เงินเหล่านี้คือชีวิตและจิตวิญญาณของตระกูลหลิว ไม่ว่าอย่างไรเราต้องไม่ทำพลาด”คำพูดนี้ไม่มีใครคัดค้าน เงินเจ็ดล้านกว่าตำลึงเป็นทรัพย์สมบัติมหาศาลที่ใครเห็นก็ต้องอิจฉา ดังนั้นจึงต้องมีคนเฝ้าดูแลอย่างใกล้ชิดตลอดเวลา หากเกิดข้อผิดพลาดขึ้น ตระกูลหลิว จะต้องพังทลายอย่างสิ้นเชิงหลิวซือฉุนหันไปมองบรรดาผู้อาวุโสที่นำโดยลุงสาม แม้ว่านางจะรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย แต่เมื่อคิดว่าทุกคนล้วนมีเจตนาดีต่อครอบครัว นางจึงตัดสินใจแจ้งข่าวดีเพื่อปลอบขวัญ“เมื่อไม่นานมานี้ ในที่ประชุมเช้าได้มีมติผ่านร่างกฎหมายให้กรมครัวเรือน ร่วมมือกับตระกูลหลิว ในการจัดตั้งธนาคาร”“เมื่อถึงเวลา ธนาคารจะถูกตั้งขึ้นในทุกมณฑลทั่วประเทศ จากนั้นจึงค่อย ๆ ขยายไปยังเมืองและอำเภอต่าง ๆ ด้วยการสนับสนุนจากราชสำนัก ใครจะกล้าสงสัยว่าธนาคารนี้จะไม่มีธุรกิจ?”“ส่วนเรื่องผลกำไร ทุกท่านไม่ต้องกังวลเลย องค์รัชทายาทร้อนใจกว่าเราเสียอีก การเปิดธนาคารนี้ต้องเห็นกำไรทันที ดังนั้นกระบวนการออกแบบธุรกิจและแผนงานต่าง ๆ ได้เริ่มขึ้นในกรมครัวเรือนแล้ว”“วันนี้ ข้าถูกเรียกตัวไปที่กรมครัวเรือน เพื่อชี้แจงขอบเขตธุรกิจและวิธีการทำกำ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 587
หลิวซือฉุนเดินไปถึงลานหน้าบ้าน นางเห็นกลุ่มคนจำนวนมากถืออาวุธควบคุมข้ารับใช้และคนงานในบ้าน ขณะที่หลิวซือต๋าพี่ชายคนรองของนางนอนอยู่บนพื้น ถูกชายหนุ่มผู้หนึ่งในชุดหรูหราดูทรงอำนาจเหยียบหน้าเมื่อเห็นชายหนุ่มใช้เท้าเหยียบใบหน้าของหลิวซือต๋าซึ่งนอนหมดสภาพ ใบหน้าบวมปูดจนร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด ความโกรธพลุ่งพล่านในใจของหลิวซือฉุนแต่นางพยายามอดกลั้นไม่แสดงอารมณ์ออกมาเพราะนางรู้ว่าชายหนุ่มผู้นี้คือใคร และเขาไม่ใช่คนที่นางสามารถล่วงเกินได้จ้าวอ๋อง หลี่อิ๋นหู่“พระองค์เสด็จมาเยือน แต่ข้าไม่ได้ออกไปต้อนรับแต่แรก ต้องขออภัยเป็นอย่างยิ่ง”หลิวซือฉุนก้มคำนับและกล่าวด้วยความเคารพหลี่อิ๋นหู่มองนางด้วยสายตาเย็นชา ก่อนหัวเราะเยาะ “เจ้าคือหัวหน้าตระกูลหลิว ใช่หรือไม่?”หลิวซือฉุนตอบอย่างสงบและมั่นคง “ข้าหลิวซือฉุนเป็นหัวหน้าตระกูลหลิว”หลี่อิ๋นหู่พยักหน้า “ดี ใครว่าอิสตรีด้อยกว่าชาย หญิงที่เป็นหัวหน้าตระกูลหลิว นี้ดูมีคุณธรรมและความสามารถกว่าขยะอย่างเขามาก”พูดจบ เขาเตะปลายเท้าใส่จมูกของหลิวซือต๋าทันทีหลิวซือต๋าร้องลั่น เลือดไหลทะลักจากจมูกและปากหลิวซือฉุนเห็นดังนั้นก็ขมวดคิ้วแน่น“ครอบ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 588
ที่โกดังด้านหลัง เมื่อหลี่อิ๋นหู่และคนของเขาเดินทางมาถึง พวกเขาพบเห็นภูเขาเงินกองสูงในโกดังจนทำให้หัวใจของหลี่อิ๋นหู่ถึงกับหยุดเต้นไปชั่วขณะหลี่อิ๋นหู่รู้ดีว่าพ่อค้ารายใหญ่มีเงินมากมาย แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ใช้ผ้าไหมหรือแสดงความร่ำรวยออกมา แต่สิ่งเหล่านี้ก็ทำให้พวกเขาต้องทำตัวต่ำต้อยการทำตัวเงียบ ๆ กลับกลายเป็นการร่ำรวยในความสงบ ระบบภาษีของจักรวรรดิต้าฉินที่ต่ำ ทำให้รายได้ที่เก็บจากภาษีไม่เคยพอเพียง ขณะที่ประชาชนยังต้องพึ่งพาผลผลิตจากฟ้าฝน ความมั่งคั่งของสังคมจึงไหลเข้าสู่มือของพ่อค้าเหล่านี้แทนไม่ว่าด้วยเหตุผลใด เมื่อหลี่อิ๋นหู่เงยหน้ามอง "ภูเขาเงิน" ที่อยู่ตรงหน้า ดวงตาของเขาก็แดงก่ำเต็มไปด้วยความโลภ เขานึกถึงการที่ต้องเจ็บปวดเมื่อต้องเสียเงินไปเพียงไม่กี่พันตำลึงในวันนี้ แถมยังไม่รู้ว่าจะหาเงินมาจ่ายค่าใช้จ่ายเดือนหน้าจากที่ใด ขณะที่พ่อค้าต่ำต้อยเหล่านี้กลับซ่อนเงินไว้ถึงขนาดนี้!เสียงหายใจหนัก ๆ เต็มลานทำให้หลิวซือฉุนสังหรณ์ใจว่าเรื่องนี้ต้องไม่ดีแน่“พระองค์...” นางพยายามพูด แต่หลี่อิ๋นหู่ตัดบทนางทันที เขามองภูเขาเงินด้วยสายตาเต็มไปด้วยความโลภและกล่าวว่า “เงินเหล่านี้คือหลัก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 589
หลี่อิ๋นหู่จ้องมองหลิวซือต๋าผู้ที่ดูอ่อนแอและต่ำต้อยราวกับสุนัขด้วยคิ้วขมวด แต่ทันใดนั้นเขากลับหัวเราะออกมา“ดี ข้าเคยคิดว่าเจ้าเป็นคนโง่ที่มองอะไรไม่ออก แต่คำพูดเมื่อครู่ของเจ้าก็มีเหตุผลอยู่บ้าง”เขาชี้ไปที่หลิวซือฉุนก่อนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ให้เวลาเจ้าเท่าที่น้ำชาไหลครึ่งถ้วย รีบพานางออกไป ไม่เช่นนั้นอย่าหาว่าข้าไม่ปรานี”หลิวซือต๋ารีบดึงตัวหลิวซือฉุนออกไปทันทีโดยไม่พูดอะไร“พี่รอง เงินก้อนนี้...”หลิวซือฉุนพยายามพูด แต่ถูกหลิวซือต๋าขัดขึ้นก่อน“ข้ารู้ดีว่าเงินก้อนนี้สำคัญมาก”หลิวซือต๋ากล่าวพร้อมกับกลั้นความเจ็บปวด “แต่เจ้าก็เห็นแล้ว หากเราไม่ทำตาม เขาก็กล้าฆ่าคนจริง ๆ เจ้าปล่อยให้เขาทำไปเถิด เขาจะเอาเงินก้อนนี้ไปบินได้หรืออย่างไร?”เขาลดเสียงลงและพูดเบา ๆ “เมื่อครู่ข้าได้ส่งคนไปแจ้งข่าวที่ตำหนักบูรพา แล้ว อีกทั้งหน่วยบูรพาก็มีสายลับอยู่ใกล้บ้านเรา อีกไม่นานองค์รัชทายาทจะต้องทราบเรื่องนี้ เจ้าคิดว่าเรายังจำเป็นต้องทำอะไรอีกหรือ?”หลิวซือฉุนมองพี่ชายของนางสักครู่ ก่อนจะกัดริมฝีปากเล็กน้อยแล้วพยักหน้า นางยอมรับว่าการถอยในครั้งนี้คือทางเลือกที่ดีที่สุดขณะที่มองไปยังหลี่อิ๋น
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 590
เมื่อได้ยินบทกวีที่หลี่เฉินกล่าวออกมาลอย ๆซูจิ่นพ่ากลอกตาพลางพูดว่า “ทั้งที่เพิ่งยี่สิบต้น ๆ อายุยังไม่ถึงสามสิบ แต่กลับกล้าเปรียบตัวเองเป็นคนแก่ ช่างกล้าคิดจริง ๆ”หลี่เฉินหันไปมองนาง เห็นว่านางเปลี่ยนกลับมาใส่ชุดสตรีแล้ว ผ้าพลิ้วบางของนางช่วยขับผิวให้ดูขาวนวลและงดงามยิ่งขึ้น แขนข้างหนึ่งที่ขาวเนียนรองรับใบหน้า ส่วนชายเสื้อที่เลื่อนตกลงเผยให้เห็นแขนขาวเนียนดุจหยกเขาหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดว่า “การเล่นหมากรุก ดื่มชา และตกปลา ล้วนเป็นกิจกรรมที่ช่วยฝึกฝนจิตใจมาตั้งแต่โบราณ แต่ดูเหมือนว่าเจ้าจะมองข้าไม่เข้าตาเลยสักนิด เจ้าไม่อาจสงบใจลงได้บ้างหรือ?”ซูจิ่นพ่าฮึดฮัดอย่างหงุดหงิด “การฝึกจิตใจด้วยกิจกรรมเหล่านี้คือการสงบกาย ใจ และจิตวิญญาณ คำสอนของพุทธว่าด้วย ‘สี่ว่างเปล่าและห้าบริสุทธิ์’ และคำสอนของลัทธิเต๋าที่เน้น ‘การไม่กระทำและความเป็นหนึ่ง’ แต่มาถึงเจ้ากลับกลายเป็นข้ออ้างในการขี้เกียจ ใครไม่รู้บ้างว่าเจ้าอ้างเรียนรู้มา?”หลี่เฉินหัวเราะลั่น “วิธีของนักบวชคือวิถีแห่งนักบวช ส่วนวิธีของคนสามัญคือการหาความสุขในโลกีย์ เจ้าจะไปแสวงหาความเป็นพระหรือเซียนทำไม? การมีความสุขในแบบธรรมดา คือความสุข
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 591
หลี่เฉินไม่ใช่เซียน เขาย่อมไม่สามารถคาดเดาความคิดและความลับของทุกคนได้ดังนั้น ในมุมมองของเขา การที่ตระกูลหลิว เพิ่งขายทรัพย์สินและรวบรวมเงินได้สำเร็จ แต่หลี่อิ๋นหู่กลับรีบรุดมาปล้นจวนในทันที มันช่างเต็มไปด้วยความน่าสงสัยเขาถึงกับสงสัยว่า การกระทำของหลี่อิ๋นหู่อาจเป็นแผนการอีกอย่างหนึ่งที่ได้รับการยุยงจากจ้าวเสวียนจี“สวีเว่ยมีข่าวอะไรหรือไม่?” หลี่เฉินถามขณะนี้ สวีเว่ยเป็นที่โปรดปรานของหลี่อิ๋นหู่ดังนั้น หากมีแผนการใด ๆ อย่างน้อยก็ควรมีการเตรียมตัวล่วงหน้า เช่นเดียวกับครั้งที่บุกช่วยนักโทษ แต่ครั้งนี้กลับไม่มีข่าวสารอะไรเลยซานเป่าตอบด้วยความเคารพ “เขาส่งข้อความมาสั้น ๆ บอกว่าเป็นเรื่องบังเอิญโดยสิ้นเชิง ไม่มีการวางแผนล่วงหน้า”“นั่นยิ่งน่าสนใจ”หลี่เฉินหัวเราะเย็นชา “วันนี้จวนจ้าวอ๋อง เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือ?”ซานเป่ารายงานว่า “ตอนมื้อค่ำถานไถจิ้งจือไปที่จวนของจ้าวอ๋อง และตอนกลับได้ทองคำไปหลายร้อยตำลึงและเงินอีกหลายพันตำลึง”หลี่เฉินขมวดคิ้ว “ถานไถจิ้งจือ รับสินบนอย่างนั้นหรือ!?”เหมือนกับคนอื่น ๆหลี่เฉินไม่สามารถเชื่อมโยงถานไถจิ้งจือกับการรับสินบนได้ความจริงแล้ว หากถานไถจ
Latest chapter
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1067
สายฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา เม็ดฝนขนาดเท่าเม็ดถั่วถูกลมพายุหอบพัด แทบจะซัดกระหน่ำในแนวราบใส่สิ่งปลูกสร้างทั้งปวงระหว่างฟ้ากับดิน บนหลังคา ชายคา และพื้นดิน ล้วนถูกฝนกระแทกกระจายเป็นละอองฝอยบางราวกับหมอก ทั่วทั้งผืนฟ้าดินเปียกชุ่มฉ่ำไปหมด เสียงที่ได้ยิน มีเพียงเสียงสายฝนกระหน่ำราวน้ำตก กับเสียงน้ำในร่องน้ำใกล้ๆ ไหลทะลักอย่างไม่อาจต้านทาน บางทีอาจเป็นเพราะสายฝนนี้ หรืออาจเป็นเพราะเหตุจลาจล เมืองหลวงทั้งเมืองจึงเงียบงันอย่างน่าประหลาด ในยามปกติ ต่อให้เป็นยามดึกเพียงใด ตามตรอกซอกซอยในเมืองหลวงก็ยังคงมีผู้คน จะเป็นเสียงฝีเท้าผ่านไปมา หรือเสียงพูดคุยจากลานบ้านข้างเคียงก็ตามที แต่ไม่ใช่เช่นคืนนี้ ที่ดูราวกับผู้คนล้วนหายไปจนสิ้น สิ่งเดียวที่ยังมองเห็นบนท้องถนน คือทหารที่เร่งฝีเท้าเดินผ่านไป แม้แต่เหล่าทหารเหล่านั้น ต่างก็เฝ้าระวังราวกับกำลังเผชิญศัตรู บางคนถึงกับมีบาดแผลติดตัว ฟ้าดินแห่งเมืองหลวงพลิกผัน ไม่มีผู้ใดกล้าประมาท ในวันนี้ไม่รู้ว่ามีผู้คนล้มตายไปมากเพียงใด เสียงระเบิดในช่วงกลางวันดังสนั่นราวกับฟ้าร้อง ยังทำให้ชาวบ้านพากันปิดประตูหน้าต่าง ไม่กล
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1066
ประโยคแรกที่ฮ่องเต้ต้าสิงตรัสออกมา ก็ทำให้บรรยากาศในตำหนักบรรทมเคร่งเครียดถึงขีดสุด จ้าวเสวียนจีก้มหน้า สีหน้าอ่อนน้อม เอ่ยด้วยเสียงเบา “ขอฝ่าบาททรงอภัย กระหม่อมมิกล้าพ่ะย่ะค่ะ” “ไม่กล้า?” ฮ่องเต้ต้าสิงแค่นเสียงเย็น ก่อนจะก้าวออกจากที่ประทับมายืนตรงหน้าจ้าวเสวียนจี แล้วตรัสว่า “ยังมีสิ่งใดบ้าง ที่เจ้าไม่กล้า?” จ้าวเสวียนจีก้มหน้า เขามองเห็นช่วงล่างของฮ่องเต้ต้าสิงในระยะประชิด พระวรกายของฮ่องเต้ต้าสิงอ่อนแอยิ่งนัก ขณะทรงยืนอยู่นั้น พระวรกายก็สั่นเล็กน้อย ชัดเจนว่าการยืนอยู่นี้ลำบากอย่างยิ่ง ต้องใช้พลังทั้งหมดเพื่อทรงกาย แต่ถึงแม้จะเป็นเพียงชายชราอ่อนแรงดั่งเปลวเทียนกลางสายลม เพียงแค่พระองค์ยังมีลมหายใจ ยังลืมพระเนตร แผ่นดินต้าฉินก็ยังไม่ถึงคราวล่มสลาย “ตั้งแต่เจ้าฝังอาจารย์ของเจ้าคือหลินจือเป้าในคดีแสดงความยินดีปีใหม่ แล้วเริ่มรวบรวมพรรคพวก ผูกมิตรแบ่งพรรค ตั้งตัวเป็นใหญ่อย่างลับๆ ไปจนถึงเหตุการณ์สังหารหมู่ที่ด่านเย่ว์หยา แผนการลอบเร้นอันโหดร้ายแต่ละเรื่อง ล้วนสะเทือนใจอย่างยิ่ง เจ้าคิดว่าข้าจะไม่รู้หรือ? แล้วเจ้ากลับกล้ากล่าวว่าเจ้าไม่กล้า?” ถ้อยคำของฮ่องเต้ต้าส
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1065
“ซานเป่าใช้งานได้ดี หน่วยบูรพาก็ใช้งานได้ดี แต่ก่อนจะลงมือทำสิ่งใด หรือตัดสินใจต่อผู้ใด เจ้าจำเป็นต้องคิดให้รอบคอบว่า การกระทำของเจ้าจะก่อให้เกิดผลต่อเนื่องเช่นไรบ้าง” “หากซานเป่าตาย หน่วยบูรพาที่อยากอยู่รอดต่อไปก็จะต้องพึ่งพาเจ้ายิ่งขึ้น ดังนั้น เจ้าต้องใช้หน่วยบูรพาต่อไป และควบคุมหน่วยบูรพาไว้ให้มั่น การให้ซานเป่าตายจึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด” “ยิ่งไปกว่านั้น ราชสำนักปั่นป่วน ขุนนางทั่วแผ่นดินต่างลำบากใจกับหน่วยบูรพามานาน แต่หน่วยบูรพายังมีคุณค่าที่ควรคงไว้ การรักษาหน่วยบูรพาไว้ย่อมเป็นประโยชน์กับเจ้ามากกว่า ดังนั้น เจ้าห้ามแตะต้องหน่วยบูรพา แต่ซานเป่าล่ะ? ตายไปคนหนึ่ง เจ้าไม่เพียงควบคุมหน่วยบูรพาได้แน่นขึ้น แต่ยังปลอบใจขุนนางทั้งราชสำนัก ให้พวกเขาได้ระบายออกบ้าง ซานเป่าตาย มีแต่ได้ ไม่มีเสีย” ฮ่องเต้ต้าสิงเปรียบประหนึ่งชี้แนะด้วยใจจริง พระองค์ตรัสว่า “จ้าวเสวียนจีก็เป็นเหตุผลเดียวกัน หากจ้าวเสวียนจีตาย ราชสำนักจะวุ่นวาย ขุนนางไม่สงบ ประชาชนก็หวั่นไหว ที่สำคัญที่สุด คือแผ่นดินอาจระส่ำระสาย” “เมื่อบ้านขาดหมาร้ายเสียตัวหนึ่ง ญาติชั่วและเพื่อนบ้านเลวเหล่านั้น ก็จะเริ่มคิดว่า
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1064
เมื่อฮ่องเต้ต้าสิงตรัสมาถึงตรงนี้ ความหมายก็ชัดเจนยิ่งนัก หลี่เฉินถอนหายใจยาว เอ่ยว่า “ต่อให้ไม่ใช่จ้าวเสวียนจี ลูกก็ไม่อาจวางใจได้อยู่ดีพ่ะย่ะค่ะ” ฮ่องเต้ต้าสิงมิได้กริ้ว พระองค์ตรัสว่า “เจ้าจะฆ่าเขาก็ได้ แต่ต้องรอให้เจ้าขึ้นครองราชย์ก่อน” “ขุนศึกเปลี่ยนตามกษัตริย์ ขุนนางตามยุค ฮ่องเต้ใหม่ย่อมมีขุนนางใหม่ จ้าวเสวียนจีคือหมากที่ข้าทิ้งไว้ให้เจ้าใช้สร้างอำนาจ แต่ตราบใดที่เจ้ามิได้ขึ้นครองราชย์ ก็ยังไม่อาจแตะต้องเขาได้ มิฉะนั้น ในสายตาขุนนางทั้งแผ่นดิน องค์รัชทายาทยังมิทันครองราชย์ ก็ฆ่าราชเลขาประจำสำนักราชเลขาเสียแล้ว แล้วเมื่อเจ้าขึ้นครองราชย์ พวกเขาจะยังมีทางรอดอีกหรือ?” “เฉินเอ่อร์ ในฐานะฮ่องเต้ ความคิดและวิสัยทัศน์ของเจ้า ห้ามจำกัดอยู่เพียงบุคคลใดบุคคลหนึ่ง หรือเหตุการณ์ใดเหตุการณ์หนึ่ง จ้าวเสวียนจี มิใช่จ้าวเสวียนจี แต่เขาคือตัวแทนของกลุ่มคน กลุ่มราษฎรคือกลุ่มราษฎร อ๋องแห่งแคว้นคืออ๋องแห่งแคว้น ขุนนางท้องถิ่นคือขุนนางท้องถิ่น ขุนนางประจำเมืองหลวงก็คือขุนนางประจำเมืองหลวง” “เจ้าต้องมองเห็นพวกเขาเป็นตัวแทนของกลุ่มต่างๆ แล้วปรับกลยุทธ์ของเจ้าให้สอดคล้องกับสถานการณ์ ใช้ว
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1063
ตามคำอธิบายและเรื่องราวของฮ่องเต้ต้าสิง หลี่เฉินก็เริ่มมองเห็นถึงเบื้องลึกในจิตใจที่แท้จริงของฮ่องเต้พระองค์นี้ สิ่งที่พระองค์ต้องการ คือการสืบทอดราชบัลลังก์โดยไม่ให้เกิดข้อผิดพลาด เพราะเรื่องนี้เกี่ยวพันถึงรากฐานของบ้านเมือง และขุนนางชั่วอย่างจ้าวเสวียนจี ก็คือประกันภัยอีกชั้นหนึ่งที่พระองค์วางไว้ ตราบใดที่จ้าวเสวียนจียังอยู่ เขาก็จะกระหายอำนาจ และต้องพยายามลดบทบาทของฮ่องเต้แน่นอน แต่การลดบทบาทของฮ่องเต้หาใช่ปัญหาไม่ ขอเพียงฮ่องเต้ยังคงดำรงอยู่ อ๋องแห่งแคว้นย่อมไม่อาจก่อหวอด สถานการณ์ก็จะยังดำเนินต่อไปได้ กล่าวได้ว่า ฮ่องเต้ต้าสิงได้วางหมากไว้สองทาง ทางแรก คือหวังว่าจะมีบุตรผู้หนึ่งสามารถเติบโตขึ้นมาเป็นกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ มีสติปัญญาและความสามารถลึกซึ้ง กอบกู้สถานการณ์ได้ แต่เรื่องนี้ยากเกินไป อย่างน้อยในขณะวางแผน ฮ่องเต้ต้าสิงเองก็มองไม่เห็นความหวัง ดังนั้นพระองค์จึงเตรียมทางที่สอง ผลักดันให้เกิดขุนนางชั่วคนหนึ่ง เพื่อรักษาความมั่นคงของการถ่ายโอนอำนาจ แม้ฮ่องเต้จะเป็นเพียงหุ่นเชิด ตราบใดที่ยังเป็นบุตรของฮ่องเต้ต้าสิง แผ่นดินก็จะไม่ล่มสลาย ส่วนอำนาจนั้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1062
“เขาวางแผนมาอย่างยาวนาน บัดนี้ลูกกับเขาก็ถึงคราวแตกหัก ต่อให้มิใช่จ้าวเสวียนจี ลูกก็ไม่อาจอยู่อย่างสงบได้อีกแล้วพ่ะย่ะค่ะ!” หลี่เฉินเงยหน้าขึ้นอย่างกล้าหาญ จ้องสบสายพระเนตรของฮ่องเต้เบื้องหน้า แม้พระวรกายจะซูบผอมดั่งน้ำมันหมดไส้เทียนใกล้มอด แต่ก็ยังเปี่ยมด้วยพลังสุดท้าย แล้วกล่าวสิ่งที่อยู่ในใจออกไป ฮ่องเต้ต้าสิงทรงฟังด้วยรอยยิ้ม รอจนหลี่เฉินพูดจบจึงเอ่ยว่า “ข้ากล่าวไปแล้ว เขา มิใช่สิ่งที่ควรกังวล” “เจ้าจะฆ่าเขาก็ได้ แต่ไม่ใช่เวลานี้” หลี่เฉินขมวดคิ้ว สีหน้างุนงงยิ่งนัก ฮ่องเต้ต้าสิงทอดถอนใจเบาๆ แล้วตรัสว่า “สามารถเดินมาถึงจุดนี้ เจ้าก็เกินกว่าความคาดหวังเดิมของข้าไปมาก แม้แต่อีกหลายการจัดวางที่ข้าวางไว้แต่แรก ข้าก็ไม่คิดว่าเจ้าจะได้ใช้จริง แต่ก้าวแล้วก้าวเล่า เจ้าก็ผ่านมาได้ทั้งหมด” “เจ้าควรรู้ว่า บางแผนที่ข้าวางไว้นั้น เริ่มตั้งแต่เมื่อครานานมาแล้ว” หลี่เฉินนึกถึงพี่น้องสกุลอู๋ จึงพยักหน้า “พ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อทรงวางแผนอย่างลึกซึ้ง ลูกนับถือยิ่งนัก” “รอจนเจ้าได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้ เจ้าก็จะเข้าใจเอง” ฮ่องเต้ต้าสิงตรัสเสียงเรียบ “ข้าวางแผนไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ เจ้าคิดว่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1061
จ้าวหรุ่ยเงยหน้าขึ้น แม้ใบหน้ายังคงซีดเซียวอ่อนแรง แต่กลับมีสีเลือดระเรื่อขึ้นเล็กน้อย “ฝ่าบาท รีบเสด็จเข้าไปเถิด” จ้าวหรุ่ยกล่าวจบ ก็หลีกทางไปด้านข้าง หลี่เฉินจับมือของจ้าวหรุ่ยแน่น แล้วจึงก้าวเข้าไปภายใน จ้าวเสวียนจีตามเข้าไปติดๆ นี่เป็นครั้งแรกที่จ้าวเสวียนจีสนทนากับจ้าวหรุ่ยหลังจากจ้าวหรุ่ยทรยศ “เจ้าคุกเข่าจนฮ่องเต้ทรงฟื้นคืนหรือ?” จ้าวเสวียนจีกล่าวเสียงเรียบ จ้าวหรุ่ยก้มหน้า ไม่กล้ามองจ้าวเสวียนจี เอ่ยเสียงแผ่วเบา “ฮ่องเต้ทรงมีฟ้าคุ้มครองเพคะ” “ข้าไม่คาดคิดเลยจริงๆ” จ้าวเสวียนจีทิ้งประโยคหนึ่งอย่างมีนัย แล้วจึงติดตามหลี่เฉินเข้าไป จ้าวหรุ่ยเม้มริมฝีปาก ก้มหน้าถอยออกจากประตูตำหนักบรรทม ภายในตำหนักเฉียนชิง หลี่เฉินเห็นฮ่องเต้ต้าสิง...ทรงยืนขึ้นแล้ว พระองค์ทรงสวมเสื้อชั้นในสีเหลืองอ่อนที่เพิ่งผลัดเปลี่ยนใหม่ ซึ่งอาจนับเป็นชุดนอนหรือชุดชั้นในก็ได้ หลี่เฉินไม่รู้สึกแปลกตากับฉลองพระองค์ชุดนี้นัก ขณะฮ่องเต้ต้าสิงบรรทมบนเตียง ก็ทรงสวมเช่นนี้ แต่หลังจากเขาข้ามมิติมา ก็เป็นครั้งแรกที่เห็นฮ่องเต้ทรงมีสติและยืนอยู่ “อย่างไรหรือ เห็นข้าแล้ว ถึงกับลืมคำ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1060
ประโยคเดียวว่าฮ่องเต้ทรงฟื้นแล้วสร้างแรงสะเทือนใจแก่ทุกผู้คนยิ่งกว่าเสียงฟ้าร้องเหนือศีรษะแม้กระทั่งทหารที่ไล่ตามขันทีน้อยมาแต่แรกยังถึงกับตื่นตะลึงถ้อยคำของขันทีน้อยยังไม่ทันจบประโยค เงาร่างสายหนึ่งพลันแวบขึ้นตรงหน้าเขา ซานเป่าได้คว้าตัวเขาไว้แล้ว“เจ้าว่าอะไรนะ?!”ขันทีน้อยผู้นั้นเป็นเพียงขันทีระดับต่ำสุด เคยเห็นซานเป่าจากที่ไกลๆ เท่านั้น หากแต่ความแตกต่างระหว่างฐานะของทั้งสองทำให้เขาไม่เคยมีสิทธิแม้แต่จะกล่าวคำกับซานเป่ายังไม่ทันตั้งสติจากแรงกดดันของซานเป่า ซูเจิ้นถิงและเหล่าขุนนางใหญ่น้อยก็พากันล้อมเขาไว้หมดแล้ว“บ่าว...บ่าวกล่าวว่า...ฮ่อง...ฮ่องเต้ทรงฟื้นแล้วพ่ะย่ะค่ะ”ขันทีน้อยตัวสั่นระริก พูดติดขัดแทบจับใจความไม่ได้ โชคยังดีที่เขายังจำหน้าที่ของตนเองได้“ฮ่องเต้ทรงมีรับสั่ง ขอให้องค์รัชทายาทและสำนักราชเลขาเข้าเฝ้าทันที”ซานเป่ากับซูเจิ้นถิงสบตากัน แล้วก็ตัดสินใจได้ทันควัน“ไม่ได้!”จางปี้อู่ตะโกนลั่น “ใครจะรู้ว่านั่นไม่ใช่ราชโองการปลอมล่ะ!”“เจ้าบังอาจแอบอ้างหาบรรพบุรุษงั้นรึ!”ซูเจิ้นถิงสบถกลับด้วยความโกรธ แล้วซัดหมัดหนักเข้าที่ใบหน้าของจางปี้อู่อย่างจังจางปี้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1059
“จ้าวเสวียนจี เจ้าทำเรื่องมากมาย วางแผนมานักหนา ท้ายที่สุดแล้วก็เพื่อสิ่งใดกันแน่”หลี่เฉินชี้ไปยังบัลลังก์มังกร ถามว่า “เพื่อจะได้ขึ้นนั่งบนนั้นหรือ”จ้าวเสวียนจีมองตามนิ้วของหลี่เฉินไปยังบัลลังก์มังกร กล่าวอย่างราบเรียบว่า “มิใช่ หากกระหม่อมประสงค์จะขึ้นนั่งบัลลังก์ กระหม่อมสามารถลงมือได้ตั้งแต่เมื่อปีกลายแล้ว แม้แต่ก่อนหน้านั้น กระหม่อมก็ยังมีโอกาสดีกว่านี้อีกมาก จะต้องรอให้ฝ่าบาททรงมีอำนาจมั่นคงก่อนแล้วจึงลงมือไปเพื่ออันใดกันเล่า”“หรือมิใช่เพราะเจ้าคิดว่าควบคุมตัวข้าได้ยาก จึงต้องเสี่ยงเอาดาบเข้าวัดอย่างนั้นหรือ” หลี่เฉินหัวเราะเย็นชาจ้าวเสวียนจีถอนหายใจเบาๆ สีหน้ากลับแฝงด้วยความหดหู่ยิ่งนัก กล่าวว่า “ฝ่าบาท พระองค์มิใช่กระหม่อม ย่อมไม่รู้ความลำบากของกระหม่อม”“บัลลังก์นั้น นั่งแล้วสบายหรือ ไม่เลย”จ้าวเสวียนจีหันหน้ากลับมามองหลี่เฉิน กล่าวว่า “กระหม่อมแทบจะเฝ้าดูฮ่องเต้ขึ้นครองบัลลังก์กับตาตนเอง ตลอดหลายปีมานี้ ในท้ายที่สุด ฮ่องเต้ได้อะไรกลับมาบ้าง”“กระหม่อมชราภาพแล้ว ไม่รู้ว่ายังจะมีชีวิตอยู่ได้อีกกี่ปี อีกทั้งบุตรหลานของกระหม่อมก็สูญสิ้นไร้ร่องรอย หากกระหม่อมขึ้นไปนั่ง
