LOGINShare
บทที่ 632
Related chapters
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 633
บทสนทนามาถึงตรงนี้ ดูเหมือนจะถึงจุดสิ้นสุดแล้วเย่ลู่กู่จ้านฉีมองหลี่เฉินด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ก่อนเอ่ยว่า “รัชทายาทต้าฉินช่างมีความทะเยอทะยานยิ่งนัก แต่ขอให้คำพูดของท่านไม่ใช่เพียงวาทศิลป์ที่ไร้ซึ่งการกระทำ”“การจะยึดคืนแผ่นดินในสนามรบ? ฟังดูดี แต่ก็เป็นเรื่องที่ต้องพึ่งพาทหารในสนามรบ และทหารต้าฉินของพวกท่าน ฮึๆ…”พูดถึงตรงนี้ เย่ลู่กู่จ้านฉีเผยสีหน้าดูถูกอย่างเปิดเผย ริมฝีปากโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มเย้ยหยัน เขายกมือทำความเคารพอย่างไม่ใส่ใจและกล่าวว่า “ในเมื่อต้าฉินไม่ยอมรับความร่วมมือจากแคว้นเหลียว เช่นนั้น ข้าขอลาก่อน!”ก่อนจะเดินจากไป เขามองหลี่เฉินอย่างลึกซึ้งแล้วกล่าวว่า “พบกันในสนามรบ!”หลังจากพูดจบ เย่ลู่กู่จ้านฉีหมุนตัวเตรียมเดินจากไปแต่ก่อนที่เขาจะก้าวออกไป ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของกองทัพจำนวนมากกำลังเคลื่อนตัวเข้ามาอย่างรวดเร็วจากนอกตำหนักบูรพาด้วยประสบการณ์ในสนามรบกว่า 20 ปี เย่ลู่กู่จ้านฉีคุ้นเคยกับเสียงกองทัพและเสียงม้าดีเยี่ยม เพียงฟังเสียงก็สามารถประเมินได้ทันทีว่า กองทัพนี้มีประมาณ 1,000 ถึง 1,200 นาย โดยประมาณ 70 เปอร์เซ็นต์ เป็นม้าที่สำคัญที่สุดคือ แม้เสียงฝีเท้าจะเร
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 634
การมาถึงของซูผิงเป่ยทำให้หลี่เฉินอารมณ์ดีอย่างเห็นได้ชัดไม่มีเหตุผลอื่นใด นอกจากว่าเขามาได้ถูกจังหวะที่สุดหากมาเร็วหรือมาช้าไปสักนิด คงไม่ลงตัวเช่นนี้ มีเพียงเท่านี้ถึงจะเหมาะสมที่สุด"ยอดเยี่ยม!"ด้วยอารมณ์ที่เบิกบาน หลี่เฉินตอบรับด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ก้าวเดินลงจากบันไดอย่างรวดเร็ว มุ่งหน้าไปยังทัพทหารที่ยืนรออยู่เมื่อเดินผ่านเย่ลู่กู่จ้านฉีที่ยืนลังเลอยู่ข้าง ๆ หลี่เฉินก็หยุดก้าวเท้าอย่างกะทันหัน“ท่านอ๋องเก้า สนใจมาชมบรรดาทหารกล้าของต้าฉินร่วมกับข้าหรือไม่?”แววตาของเย่ลู่กู่จ้านฉีสั่นไหว ไม่แน่ใจว่าหลี่เฉินมีจุดประสงค์อะไรเมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่มีคำตอบ หลี่เฉินจึงหันไปกล่าวกับกองทัพว่า“วันนี้ช่างบังเอิญที่แคว้นเหลียว ท่านอ๋องเก้า เย่ลู่กู่จ้านฉี มายังตำหนักบูรพาของเรา พวกเจ้า จงแสดงให้แขกจากแคว้นเหลียวได้เห็นว่า ทหารต้าฉินของเราเป็นอย่างไร!”ไม่มีใครไม่เข้าใจว่า นี่คือช่วงเวลาที่ต้องแสดงความภาคภูมิใจของรัชทายาทให้ปรากฏซูผิงเป่ยลุกขึ้นยืน หันหน้าไปยังพี่น้องร่วมรบของเขา ก่อนจะตะโกนเสียงดังว่า “ต้าฉินผู้กล้าหาญ!”เมื่อซูผิงเป่ยนำกล่าว ทหารทั้งพันกว่าคนก็ตะโกนประสานเสียงต
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 635
เมื่อซูผิงเป่ยแนะนำเสร็จ หลี่เฉินหันไปมองกลุ่มนักโทษทั้งแปดคนที่เปื้อนเลือด เสื้อผ้าขาดวิ่น ผมเผ้ารุงรังสิ่งที่โดดเด่นที่สุดเกี่ยวกับพวกเขาคือร่างกายที่เล็กแกร็นในยุคนี้ ผู้ชายต้าฉินโดยเฉลี่ยสูงประมาณ 170 เซนติเมตร และผู้หญิงอยู่ที่ราว 160 เซนติเมตร ซึ่งถือว่าไม่สูงนักเมื่อเทียบกับยุคปัจจุบันที่หลี่เฉินจากมา และยิ่งต่ำกว่ามาตรฐานของแคว้นเหลียวที่ราษฎรเฉลี่ยสูงถึง 180 เซนติเมตรแต่สำหรับชาวตงอิ๋งกลุ่มนี้ แม้จะเป็นขุนนางระดับสูงที่ควรมีอาหารการกินเพียงพอ แต่ทั้งแปดคนกลับดูเหมือนลิงผอมแห้งคนที่สูงที่สุดในกลุ่มคือคุโซะจิกิโยทาโร่ ผู้นำของกลุ่ม แต่หลี่เฉินประมาณด้วยสายตาว่า เขาสูงไม่เกิน 158 เซนติเมตรรูปร่างเล็กและหน้าตาที่ไม่สง่างาม ทำให้พวกเขาดูไม่น่าเกรงขาม ทั้งยังผ่านการถูกทรมานมาอย่างหนักจนแทบไม่เหลือสภาพคนตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมา ไม่มีความจำเป็นต้องเอ่ยถึงการถูกทรมานอย่างหนักของพวกเขา เมื่อทั้งแปดคนถูกนำตัวมาอยู่ต่อหน้าหลี่เฉิน สภาพของพวกเขาแทบจะไม่เหลือเค้าเดิมของความเป็นมนุษย์อีกแล้วในกรงนักโทษที่เต็มไปด้วยคราบสกปรกและคราบเลือด มีคนหนึ่งที่เหมือนจะรับรู้ถึงสายตาของหลี่เฉิน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 636
วัฒนธรรมและระบบมารยาทของชาวฮั่นเป็นแบบอย่างที่ชนเผ่าทั่วหล้าพยายามเลียนแบบ แต่สิ่งที่แท้จริงและเป็นเอกลักษณ์ของชาวฮั่นก็คือการสวมเสื้อผ้าป้ายขวา ในขณะที่ชนเผ่าอื่น ๆ ทั้งหมดใช้ป้ายซ้ายเหตุผลนั้นง่ายดาย เพราะในยุคที่จงหยวนรุ่งเรืองที่สุด ชาวฮั่นมองว่าชนเผ่าอื่นต่ำต้อยเกินกว่าจะยอมรับให้เลียนแบบทุกอย่างของตน ใครที่กล้าเป็นชนเผ่าอื่นแล้วสวมเสื้อผ้าป้ายขวา จะต้องถูกลงโทษถึงตายหลี่เฉินพูดเรื่องนี้อย่างชัดเจนหนักแน่น คำพูดของเขาทำให้ชาวฮั่นที่อยู่ในที่นั้นต่างยืดอกด้วยความภาคภูมิใจในวัฒนธรรมบรรพบุรุษของตนไม่มีทางปฏิเสธได้ว่า เมื่อพูดถึงประวัติศาสตร์ของฮั่น ช่วงเวลาที่รุ่งเรืองนั้นมีพลังเกินกว่าจะเปรียบเทียบได้กับชนชาติหรืออาณาจักรใดในโลกหลี่เฉินหันไปมอง คุโซะจิกิโยทาโร่ ที่อยู่ในกรงนักโทษ ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “แล้วใครกันที่ให้ความกล้ากับเจ้า? ให้เจ้ามากล่าวหาข้าว่าเป็นสุนัขต้าฉิน? หรือเป็นจักรพรรดิของพวกเจ้า?”เสียงตะโกนดังก้องเหมือนสายฟ้าผ่ากลางวันแสกๆ“วันนี้ ทหารของข้าสามารถลากเจ้าออกมาจากแผ่นดินเยี่ยนเชาได้ พรุ่งนี้ พวกเขาก็สามารถลากจักรพรรดิของพวกเจ้ามาเหมือนสุนัขตาย และค
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 637
เย่ลู่กู่จ้านฉีจับด้ามดาบในมือแน่น รู้สึกถึงน้ำหนักอันหนักหน่วงของดาบเล่มนี้ ราวกับมันหนักเกินกว่าดาบธรรมดาหลี่เฉินมองเย่ลู่กู่จ้านฉีด้วยสีหน้าสงบนิ่งก่อนเอ่ยขึ้นว่า "ในโลกนี้ ไม่ว่าที่ใด ก็ต้องเคารพกฎของที่นั่น ท่านอ๋องอยากจากไปอย่างปลอดภัยใช่หรือไม่? ง่ายมาก ข้าไม่คิดจะรั้งท่านไว้ เพียงแค่ฆ่าคนในกรงนี้ให้หมด เท่านั้นเอง""นี่คือกฎของที่นี่"หลี่เฉินเอียงศีรษะเล็กน้อย มองเย่ลู่กู่จ้านฉีด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ "ทั้งหมดขึ้นอยู่กับว่าท่านอ๋องจะเลือกอย่างไร"“ถ้าข้าไม่ฆ่า เช่นนั้นข้าก็ออกไปไม่ได้หรือ?” เย่ลู่กู่จ้านฉีถามด้วยฟันที่ขบแน่นเสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นก่อนที่ใบหน้าของหลี่เฉินจะเปลี่ยนเป็นเย็นชาในทันทีเขาจ้องเย่ลู่กู่จ้านฉีเหมือนหมาป่าดุร้าย "กฎของข้า ไม่มีใครกล้าฝ่าฝืน เจ้าคือท่านอ๋องในแคว้นเหลียว แต่ที่นี่ เจ้าเป็นเพียงปลาเนื้ออ่อนบนเขียงของข้าเท่านั้น"มือของเย่ลู่กู่จ้านฉีที่จับดาบสั่นเล็กน้อยไม่ใช่เพราะความกลัว แต่เพราะความโกรธเย่ลู่กู่จ้านฉีจ้องหลี่เฉินด้วยความโกรธแค้น ชายหนุ่มคนนี้ที่มอบความอัปยศอดสูที่เขาไม่เคยเผชิญมาก่อนในชีวิต เหมือนปีศาจในคราบมนุษย์ที่โหดร้ายยิ่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 638
“รัชทายาทต้าฉิน!”เย่ลู่กู่จ้านฉีที่อดทนต่อไปไม่ไหว ตะโกนด้วยความโกรธ “เจ้าพูดเองว่า หากข้าฆ่าพวกนั้นแล้ว เจ้าจะปล่อยข้าไป แต่เจ้ากลับคืนคำได้อย่างไร ทั้งที่เจ้าเป็นถึงรัชทายาทต้าฉิน!”หลี่เฉินโบกมืออย่างเกียจคร้าน พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ข้าก็พูดแล้วเช่นกัน ว่าที่นี่มีกฎ และกฎนั้นข้าเป็นคนกำหนด ท่านอ๋องลืมไปแล้วหรือ?”“เจ้าต้องการอะไรกันแน่!”เย่ลู่กู่จ้านฉีโกรธจนแทบจะระเบิด แต่กลับทำอะไรไม่ได้“การเดินทางข้างนอกไม่ค่อยปลอดภัยนัก ข้าคิดว่าท่านอ๋องควรอยู่ที่เมืองหลวงในฐานะแขกสักสองสามวัน ข้าจะให้คนส่งข่าวไปยังแคว้นเหลียว เพื่อให้พวกเขาส่งคนมารับตัวท่านกลับไป นี่ก็เพื่อความปลอดภัยของท่านอ๋องเอง หากเกิดอะไรขึ้นกลางทางแล้วท่านเสียชีวิตในเขตแดนต้าฉิน เช่นนั้น ข้าคงกลายเป็นคนร้ายไปโดยไม่ตั้งใจ”เย่ลู่กู่จ้านฉีหัวเราะเยาะ “ข้าไม่ต้องการความหวังดีจากเจ้า ข้ามีองครักษ์ที่สามารถปกป้องข้าได้!”หลี่เฉินเลิกคิ้วเล็กน้อย “หรือ?”หลี่เฉินหันไปหาซูผิงเป่ยและพูดอย่างเรียบๆ “ซูผิงเป่ย การเดินทางออกจากชายแดนปลอดภัยหรือไม่?”ซูผิงเป่ยเข้าใจในทันที เขาหันไปมองเย่ลู่กู่จ้านฉีแล้วหัวเราะเย็น ๆ“เส
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 639
“หน้าตา?”“หรือท่านอ๋องกำลังจะบอกข้าว่า การให้เกียรติโจรที่บุกเข้ามาในบ้านอย่างสุภาพเรียบร้อยแล้วส่งมันกลับไป คือการรักษาหน้าตา?”หลี่เฉินหัวเราะเยาะเบา ๆ ก่อนที่รอยยิ้มบนใบหน้าจะหายไปทันที เปลี่ยนเป็นน้ำเสียงเย็นชา “ข้ารู้ว่าแคว้นเหลียวไม่ได้ร่ำรวย เงินตำลึงก็น้อยนัก เช่นนั้นเอาแค่ แปดแสนตำลึงเงิน และม้าพันธุ์ดีหนึ่งหมื่นห้าพันตัวก็พอ”เมื่อเห็นเย่ลู่กู่จ้านฉีทำท่าจะพูดอะไรอีก หลี่เฉินก็ยกมือขึ้นขัดจังหวะทันที “อย่ามาต่อรองอีกเลย ท่านอ๋องผู้สูงศักดิ์อย่างท่าน ค่าใช้จ่ายแค่นี้ยังไม่คุ้มหรือ? หากแคว้นเหลียวแม้แต่เรื่องนี้ยังยอมไม่ได้ เช่นนั้นท่านอ๋องก็อยู่ที่ต้าฉินต่อเถอะ ข้ารับรองว่าจะดูแลท่านอย่างดี”เย่ลู่กู่จ้านฉีกำหมัดแน่นจนได้ยินเสียงกระดูกลั่นแต่ในขณะเดียวกัน เขารู้สึกถึงพลังที่ซ่อนอยู่ขององครักษ์สองคนที่คอยคุ้มกันเขาในเงามืด พร้อมจะปรากฏตัวทันทีหากเขาออกคำสั่งเพียงแต่เขาสัมผัสได้ว่าในกำแพงด้านหลังตำหนักของหลี่เฉินก็มีพลังที่ไม่ธรรมดาซ่อนอยู่เช่นกันพลังทั้งสองนั้น ก็คือชายหญิงที่ปรากฏตัวตอนตัดศรีษะเย่ลู่ฉีหมิงวันนี้นี่เองเมื่อมองกลับไปยังทหารกว่าพันนายที่จัดแถวอย่างเป
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 640
หลายปีที่ผ่านมา ต้าฉินมักเป็นฝ่ายจ่ายเงินชดเชยให้ต่างชาติในทุกความขัดแย้ง แม้จะไม่ถึงขั้นต้องเสียแผ่นดิน แต่หากมีปัญหาใดเกิดขึ้นกับต่างชาติเมื่อใด ต้าฉินก็ต้องจ่ายเงินเพื่อยุติเรื่องเสมอแม้ในกรณีที่อีกฝ่ายเป็นผู้เริ่มต้น และชาวต้าฉินผู้บริสุทธิ์ต้องล้มตายแต่ครั้งนี้ หลี่เฉินกลับสามารถเค้นเงินเกือบ แปดล้านตำลึง และม้าพันธุ์ดีถึง หมื่นห้าพันตัว จากปากแคว้นเหลียวมาได้ ซึ่งถือเป็นปาฏิหาริย์ที่ไม่น่าเชื่อหากเรื่องนี้ถูกเผยแพร่ออกไป และแคว้นเหลียวส่งของตามที่ตกลงมาให้จริง เสียงชื่นชมที่มีต่อรัชทายาทแห่งตำหนักบูรพาจะถึงจุดสูงสุดแม้ในราชสำนัก จ้าวเสวียนจีอาจใช้อิทธิพลของเขากดดันไม่ให้ตำหนักบูรพาเติบโตมากขึ้น แต่ในหมู่ประชาชน เสียงยกย่องของหลี่เฉินจะไม่อาจหยุดยั้งได้ท้ายที่สุดแล้ว การปกครองแผ่นดินย่อมขึ้นอยู่กับ ใจของประชาชนหากสถานการณ์นี้ลุกลามไปจนถึงขั้นสุด แม้แต่จ้าวเสวียนจีที่อยากเดิมพันทุกอย่างก็ยากที่จะเปลี่ยนกระแสที่สำคัญคือ หลี่เฉินไม่ได้มีแผนจะสังหารเย่ลู่กู่จ้านฉีเพื่อปิดปาก แต่กลับเลือกใช้เขาเพื่อแลกเปลี่ยนผลประโยชน์เมื่อเย่ลู่กู่จ้านฉีกลับถึงแคว้นเหลียว เรื่องทุกอย่า
Latest chapter
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1069
เสียงหัวข้าะเบาๆ ของต้วนจิ่นเจียง ค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นหัวข้าะลั่น ก่อนจะกลายเป็นเสียงหัวข้าะคลุ้มคลั่ง ต้วนจิ่นเจียงราวกับเสียสติ เงยหน้าหัวข้าะอย่างบ้าคลั่ง แม้สายฝนเย็นเฉียบสาดซัดใส่ใบหน้า เขาก็ยังไม่หยุดหัวข้าะ “ดี! ดีมาก!” ต้วนจิ่นเจียงหัวข้าะจนแทบหายใจไม่ออก เขาชี้ไปที่หลี่เฉิน กล่าวด้วยเสียงแหบพร่า “องค์รัชทายาท เจ้านี่ช่างเป็นผู้ถูกมังกรคุ้มครองแท้จริง แม้หลี่อิ๋นหู่กับจ้าวเสวียนจีจะร่วมมือกัน ก็ยังโค่นเจ้าไม่ลง!” “ข้าเพียงเสียดาย ที่ยามท่านอ่อนแอที่สุด ข้ามิได้ลงมือเด็ดขาด ปล่อยให้เจ้าเติบโตมาจนถึงขั้นนี้ ข้า...เสียใจนัก!” สภาพของต้วนจิ่นเจียงเริ่มเข้าสู่ความคลุ้มคลั่งเต็มขั้น ดวงตาแดงฉาน ใบหน้าเหยเกดั่งอสูร “ทำไมกัน! ทำไมข้ารอบคอบวางแผนมาขนาดนี้ เจ้าถึงยังไม่ตาย! มันเป็นเพราะอะไร!” ในถ้อยคำนี้ เต็มไปด้วยความเคียดแค้นและความไม่ยอมแพ้อย่างถึงที่สุด “วางแผนรอบคอบย่อมดี แต่คนอย่างเจ้าที่เอาแต่ซุกซ่อนในมุมมืด ดุจหนอนใต้ซากศพ คอยวางแผนลอบกัดไปวันๆ ยังคิดหวังจะทำการใหญ่ได้หรือ?” หลี่เฉินกล่าวเรียบๆ “ข้าไม่มีเวลามากพอจะปล่อยให้พวกเจ้าถ่วงเล่น มาเข้าเรื่องกัน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1068
ตึก ตึก ตึก... เสียงฝีเท้าเป็นจังหวะพร้อมเพรียงดังขึ้น ฟังแล้วชวนให้หัวใจพลุ่งพล่านอย่างไม่ทราบสาเหตุ พร้อมเสียงเกราะกระทบกัน สักพักหนึ่ง เหล่าทหารกลุ่มหนึ่งก็เริ่มเข้าสู่ลาน พวกเขาเคลื่อนที่อย่างมีระเบียบและได้รับการฝึกมาเป็นอย่างดี ทันทีที่เข้าสู่ลาน ก็จัดรูปขบวนทันที ล้อมรอบกลุ่มของหลงไหวอวี้ที่ยืนอยู่หน้าศาลบูรพกษัตริย์ การล้อมวงเช่นนี้ ทำให้ต้วนจิ่นเจียงรู้สึกผิดสังเกตขึ้นมาทันทีโดยสัญชาตญาณ “เกิดอะไรขึ้นหรือ อาจารย์?” หลงไหวอวี้ที่รู้สึกว่าต้วนจิ่นเจียงเริ่มตึงเครียดก็เอ่ยถามด้วยความสงสัย ต้วนจิ่นเจียงตอบเสียงหนักแน่น “พวกทหารเหล่านี้กำลังล้อมข้าอยู่” ต้วนจิ่นเจียงซึ่งเคยเป็นขุนนางกระทรวงกลาโหม ย่อมมีพื้นฐานด้านการยุทธ เขาเพียงแค่ชำเลืองดูก็รู้ว่านี่คือรูปขบวนของทหารต้าฉิน ใช้สำหรับล้อมศัตรูกลุ่มเล็กโดยเฉพาะ หากเป็นคนของหลี่อิ๋นหู่หรือจ้าวเสวียนจี ต่อให้คิดฆ่าพวกเขาก็ไม่ควรจะเป็นเวลานี้ และยิ่งไม่ควรจะทำได้ง่ายดายเช่นนี้ ต้วนจิ่นเจียงหรี่ตาลง พยายามเพ่งมองเครื่องแบบเกราะของทหารเหล่านี้ หวังจะดูให้แน่ชัดว่าเป็นหน่วยใด แต่ด้วยความมืดของยามค่ำคืน และสายฝน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1067
สายฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา เม็ดฝนขนาดเท่าเม็ดถั่วถูกลมพายุหอบพัด แทบจะซัดกระหน่ำในแนวราบใส่สิ่งปลูกสร้างทั้งปวงระหว่างฟ้ากับดิน บนหลังคา ชายคา และพื้นดิน ล้วนถูกฝนกระแทกกระจายเป็นละอองฝอยบางราวกับหมอก ทั่วทั้งผืนฟ้าดินเปียกชุ่มฉ่ำไปหมด เสียงที่ได้ยิน มีเพียงเสียงสายฝนกระหน่ำราวน้ำตก กับเสียงน้ำในร่องน้ำใกล้ๆ ไหลทะลักอย่างไม่อาจต้านทาน บางทีอาจเป็นเพราะสายฝนนี้ หรืออาจเป็นเพราะเหตุจลาจล เมืองหลวงทั้งเมืองจึงเงียบงันอย่างน่าประหลาด ในยามปกติ ต่อให้เป็นยามดึกเพียงใด ตามตรอกซอกซอยในเมืองหลวงก็ยังคงมีผู้คน จะเป็นเสียงฝีเท้าผ่านไปมา หรือเสียงพูดคุยจากลานบ้านข้างเคียงก็ตามที แต่ไม่ใช่เช่นคืนนี้ ที่ดูราวกับผู้คนล้วนหายไปจนสิ้น สิ่งเดียวที่ยังมองเห็นบนท้องถนน คือทหารที่เร่งฝีเท้าเดินผ่านไป แม้แต่เหล่าทหารเหล่านั้น ต่างก็เฝ้าระวังราวกับกำลังเผชิญศัตรู บางคนถึงกับมีบาดแผลติดตัว ฟ้าดินแห่งเมืองหลวงพลิกผัน ไม่มีผู้ใดกล้าประมาท ในวันนี้ไม่รู้ว่ามีผู้คนล้มตายไปมากเพียงใด เสียงระเบิดในช่วงกลางวันดังสนั่นราวกับฟ้าร้อง ยังทำให้ชาวบ้านพากันปิดประตูหน้าต่าง ไม่กล
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1066
ประโยคแรกที่ฮ่องเต้ต้าสิงตรัสออกมา ก็ทำให้บรรยากาศในตำหนักบรรทมเคร่งเครียดถึงขีดสุด จ้าวเสวียนจีก้มหน้า สีหน้าอ่อนน้อม เอ่ยด้วยเสียงเบา “ขอฝ่าบาททรงอภัย กระหม่อมมิกล้าพ่ะย่ะค่ะ” “ไม่กล้า?” ฮ่องเต้ต้าสิงแค่นเสียงเย็น ก่อนจะก้าวออกจากที่ประทับมายืนตรงหน้าจ้าวเสวียนจี แล้วตรัสว่า “ยังมีสิ่งใดบ้าง ที่เจ้าไม่กล้า?” จ้าวเสวียนจีก้มหน้า เขามองเห็นช่วงล่างของฮ่องเต้ต้าสิงในระยะประชิด พระวรกายของฮ่องเต้ต้าสิงอ่อนแอยิ่งนัก ขณะทรงยืนอยู่นั้น พระวรกายก็สั่นเล็กน้อย ชัดเจนว่าการยืนอยู่นี้ลำบากอย่างยิ่ง ต้องใช้พลังทั้งหมดเพื่อทรงกาย แต่ถึงแม้จะเป็นเพียงชายชราอ่อนแรงดั่งเปลวเทียนกลางสายลม เพียงแค่พระองค์ยังมีลมหายใจ ยังลืมพระเนตร แผ่นดินต้าฉินก็ยังไม่ถึงคราวล่มสลาย “ตั้งแต่เจ้าฝังอาจารย์ของเจ้าคือหลินจือเป้าในคดีแสดงความยินดีปีใหม่ แล้วเริ่มรวบรวมพรรคพวก ผูกมิตรแบ่งพรรค ตั้งตัวเป็นใหญ่อย่างลับๆ ไปจนถึงเหตุการณ์สังหารหมู่ที่ด่านเย่ว์หยา แผนการลอบเร้นอันโหดร้ายแต่ละเรื่อง ล้วนสะเทือนใจอย่างยิ่ง เจ้าคิดว่าข้าจะไม่รู้หรือ? แล้วเจ้ากลับกล้ากล่าวว่าเจ้าไม่กล้า?” ถ้อยคำของฮ่องเต้ต้าส
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1065
“ซานเป่าใช้งานได้ดี หน่วยบูรพาก็ใช้งานได้ดี แต่ก่อนจะลงมือทำสิ่งใด หรือตัดสินใจต่อผู้ใด เจ้าจำเป็นต้องคิดให้รอบคอบว่า การกระทำของเจ้าจะก่อให้เกิดผลต่อเนื่องเช่นไรบ้าง” “หากซานเป่าตาย หน่วยบูรพาที่อยากอยู่รอดต่อไปก็จะต้องพึ่งพาเจ้ายิ่งขึ้น ดังนั้น เจ้าต้องใช้หน่วยบูรพาต่อไป และควบคุมหน่วยบูรพาไว้ให้มั่น การให้ซานเป่าตายจึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด” “ยิ่งไปกว่านั้น ราชสำนักปั่นป่วน ขุนนางทั่วแผ่นดินต่างลำบากใจกับหน่วยบูรพามานาน แต่หน่วยบูรพายังมีคุณค่าที่ควรคงไว้ การรักษาหน่วยบูรพาไว้ย่อมเป็นประโยชน์กับเจ้ามากกว่า ดังนั้น เจ้าห้ามแตะต้องหน่วยบูรพา แต่ซานเป่าล่ะ? ตายไปคนหนึ่ง เจ้าไม่เพียงควบคุมหน่วยบูรพาได้แน่นขึ้น แต่ยังปลอบใจขุนนางทั้งราชสำนัก ให้พวกเขาได้ระบายออกบ้าง ซานเป่าตาย มีแต่ได้ ไม่มีเสีย” ฮ่องเต้ต้าสิงเปรียบประหนึ่งชี้แนะด้วยใจจริง พระองค์ตรัสว่า “จ้าวเสวียนจีก็เป็นเหตุผลเดียวกัน หากจ้าวเสวียนจีตาย ราชสำนักจะวุ่นวาย ขุนนางไม่สงบ ประชาชนก็หวั่นไหว ที่สำคัญที่สุด คือแผ่นดินอาจระส่ำระสาย” “เมื่อบ้านขาดหมาร้ายเสียตัวหนึ่ง ญาติชั่วและเพื่อนบ้านเลวเหล่านั้น ก็จะเริ่มคิดว่า
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1064
เมื่อฮ่องเต้ต้าสิงตรัสมาถึงตรงนี้ ความหมายก็ชัดเจนยิ่งนัก หลี่เฉินถอนหายใจยาว เอ่ยว่า “ต่อให้ไม่ใช่จ้าวเสวียนจี ลูกก็ไม่อาจวางใจได้อยู่ดีพ่ะย่ะค่ะ” ฮ่องเต้ต้าสิงมิได้กริ้ว พระองค์ตรัสว่า “เจ้าจะฆ่าเขาก็ได้ แต่ต้องรอให้เจ้าขึ้นครองราชย์ก่อน” “ขุนศึกเปลี่ยนตามกษัตริย์ ขุนนางตามยุค ฮ่องเต้ใหม่ย่อมมีขุนนางใหม่ จ้าวเสวียนจีคือหมากที่ข้าทิ้งไว้ให้เจ้าใช้สร้างอำนาจ แต่ตราบใดที่เจ้ามิได้ขึ้นครองราชย์ ก็ยังไม่อาจแตะต้องเขาได้ มิฉะนั้น ในสายตาขุนนางทั้งแผ่นดิน องค์รัชทายาทยังมิทันครองราชย์ ก็ฆ่าราชเลขาประจำสำนักราชเลขาเสียแล้ว แล้วเมื่อเจ้าขึ้นครองราชย์ พวกเขาจะยังมีทางรอดอีกหรือ?” “เฉินเอ่อร์ ในฐานะฮ่องเต้ ความคิดและวิสัยทัศน์ของเจ้า ห้ามจำกัดอยู่เพียงบุคคลใดบุคคลหนึ่ง หรือเหตุการณ์ใดเหตุการณ์หนึ่ง จ้าวเสวียนจี มิใช่จ้าวเสวียนจี แต่เขาคือตัวแทนของกลุ่มคน กลุ่มราษฎรคือกลุ่มราษฎร อ๋องแห่งแคว้นคืออ๋องแห่งแคว้น ขุนนางท้องถิ่นคือขุนนางท้องถิ่น ขุนนางประจำเมืองหลวงก็คือขุนนางประจำเมืองหลวง” “เจ้าต้องมองเห็นพวกเขาเป็นตัวแทนของกลุ่มต่างๆ แล้วปรับกลยุทธ์ของเจ้าให้สอดคล้องกับสถานการณ์ ใช้ว
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1063
ตามคำอธิบายและเรื่องราวของฮ่องเต้ต้าสิง หลี่เฉินก็เริ่มมองเห็นถึงเบื้องลึกในจิตใจที่แท้จริงของฮ่องเต้พระองค์นี้ สิ่งที่พระองค์ต้องการ คือการสืบทอดราชบัลลังก์โดยไม่ให้เกิดข้อผิดพลาด เพราะเรื่องนี้เกี่ยวพันถึงรากฐานของบ้านเมือง และขุนนางชั่วอย่างจ้าวเสวียนจี ก็คือประกันภัยอีกชั้นหนึ่งที่พระองค์วางไว้ ตราบใดที่จ้าวเสวียนจียังอยู่ เขาก็จะกระหายอำนาจ และต้องพยายามลดบทบาทของฮ่องเต้แน่นอน แต่การลดบทบาทของฮ่องเต้หาใช่ปัญหาไม่ ขอเพียงฮ่องเต้ยังคงดำรงอยู่ อ๋องแห่งแคว้นย่อมไม่อาจก่อหวอด สถานการณ์ก็จะยังดำเนินต่อไปได้ กล่าวได้ว่า ฮ่องเต้ต้าสิงได้วางหมากไว้สองทาง ทางแรก คือหวังว่าจะมีบุตรผู้หนึ่งสามารถเติบโตขึ้นมาเป็นกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ มีสติปัญญาและความสามารถลึกซึ้ง กอบกู้สถานการณ์ได้ แต่เรื่องนี้ยากเกินไป อย่างน้อยในขณะวางแผน ฮ่องเต้ต้าสิงเองก็มองไม่เห็นความหวัง ดังนั้นพระองค์จึงเตรียมทางที่สอง ผลักดันให้เกิดขุนนางชั่วคนหนึ่ง เพื่อรักษาความมั่นคงของการถ่ายโอนอำนาจ แม้ฮ่องเต้จะเป็นเพียงหุ่นเชิด ตราบใดที่ยังเป็นบุตรของฮ่องเต้ต้าสิง แผ่นดินก็จะไม่ล่มสลาย ส่วนอำนาจนั้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1062
“เขาวางแผนมาอย่างยาวนาน บัดนี้ลูกกับเขาก็ถึงคราวแตกหัก ต่อให้มิใช่จ้าวเสวียนจี ลูกก็ไม่อาจอยู่อย่างสงบได้อีกแล้วพ่ะย่ะค่ะ!” หลี่เฉินเงยหน้าขึ้นอย่างกล้าหาญ จ้องสบสายพระเนตรของฮ่องเต้เบื้องหน้า แม้พระวรกายจะซูบผอมดั่งน้ำมันหมดไส้เทียนใกล้มอด แต่ก็ยังเปี่ยมด้วยพลังสุดท้าย แล้วกล่าวสิ่งที่อยู่ในใจออกไป ฮ่องเต้ต้าสิงทรงฟังด้วยรอยยิ้ม รอจนหลี่เฉินพูดจบจึงเอ่ยว่า “ข้ากล่าวไปแล้ว เขา มิใช่สิ่งที่ควรกังวล” “เจ้าจะฆ่าเขาก็ได้ แต่ไม่ใช่เวลานี้” หลี่เฉินขมวดคิ้ว สีหน้างุนงงยิ่งนัก ฮ่องเต้ต้าสิงทอดถอนใจเบาๆ แล้วตรัสว่า “สามารถเดินมาถึงจุดนี้ เจ้าก็เกินกว่าความคาดหวังเดิมของข้าไปมาก แม้แต่อีกหลายการจัดวางที่ข้าวางไว้แต่แรก ข้าก็ไม่คิดว่าเจ้าจะได้ใช้จริง แต่ก้าวแล้วก้าวเล่า เจ้าก็ผ่านมาได้ทั้งหมด” “เจ้าควรรู้ว่า บางแผนที่ข้าวางไว้นั้น เริ่มตั้งแต่เมื่อครานานมาแล้ว” หลี่เฉินนึกถึงพี่น้องสกุลอู๋ จึงพยักหน้า “พ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อทรงวางแผนอย่างลึกซึ้ง ลูกนับถือยิ่งนัก” “รอจนเจ้าได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้ เจ้าก็จะเข้าใจเอง” ฮ่องเต้ต้าสิงตรัสเสียงเรียบ “ข้าวางแผนไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ เจ้าคิดว่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1061
จ้าวหรุ่ยเงยหน้าขึ้น แม้ใบหน้ายังคงซีดเซียวอ่อนแรง แต่กลับมีสีเลือดระเรื่อขึ้นเล็กน้อย “ฝ่าบาท รีบเสด็จเข้าไปเถิด” จ้าวหรุ่ยกล่าวจบ ก็หลีกทางไปด้านข้าง หลี่เฉินจับมือของจ้าวหรุ่ยแน่น แล้วจึงก้าวเข้าไปภายใน จ้าวเสวียนจีตามเข้าไปติดๆ นี่เป็นครั้งแรกที่จ้าวเสวียนจีสนทนากับจ้าวหรุ่ยหลังจากจ้าวหรุ่ยทรยศ “เจ้าคุกเข่าจนฮ่องเต้ทรงฟื้นคืนหรือ?” จ้าวเสวียนจีกล่าวเสียงเรียบ จ้าวหรุ่ยก้มหน้า ไม่กล้ามองจ้าวเสวียนจี เอ่ยเสียงแผ่วเบา “ฮ่องเต้ทรงมีฟ้าคุ้มครองเพคะ” “ข้าไม่คาดคิดเลยจริงๆ” จ้าวเสวียนจีทิ้งประโยคหนึ่งอย่างมีนัย แล้วจึงติดตามหลี่เฉินเข้าไป จ้าวหรุ่ยเม้มริมฝีปาก ก้มหน้าถอยออกจากประตูตำหนักบรรทม ภายในตำหนักเฉียนชิง หลี่เฉินเห็นฮ่องเต้ต้าสิง...ทรงยืนขึ้นแล้ว พระองค์ทรงสวมเสื้อชั้นในสีเหลืองอ่อนที่เพิ่งผลัดเปลี่ยนใหม่ ซึ่งอาจนับเป็นชุดนอนหรือชุดชั้นในก็ได้ หลี่เฉินไม่รู้สึกแปลกตากับฉลองพระองค์ชุดนี้นัก ขณะฮ่องเต้ต้าสิงบรรทมบนเตียง ก็ทรงสวมเช่นนี้ แต่หลังจากเขาข้ามมิติมา ก็เป็นครั้งแรกที่เห็นฮ่องเต้ทรงมีสติและยืนอยู่ “อย่างไรหรือ เห็นข้าแล้ว ถึงกับลืมคำ
