LOGINShare
บทที่ 747
Related chapters
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 748
อย่าว่าแต่ตอนนี้ตนเป็นเพียงสุนัขไร้เจ้าของเลยแม้ในยามที่ข้ายังเป็นคุณชายใหญ่แห่งตระกูลจ้าว เมื่อต้องเผชิญหน้ากับหลี่เฉิน ตนก็ได้แต่ก้มหัวอ้อนวอนแม้แต่บิดาของตนยังถูกเขาบีบคั้นจนเกือบเสียสติ แล้วตัวเขาจะเหลืออะไรเล่า?แต่เมื่อครู่ ตนกลับกล้าคิดจะลงมือกับเขาหากแตะต้องตัวหลี่เฉินจริง เกรงว่าทันทีที่ลงมือ ตนคงถูกดาบฟันจนแหลกเป็นชิ้นๆ แล้วเช่นนั้น ทุกสิ่งที่พี่สาวตนได้เสียสละไป คงสูญเปล่ายิ่งไปกว่านั้น บางทีพี่สาวของตนอาจต้องยอมรับเงื่อนไขอันเลวร้ายของหลี่เฉินเพราะต้องการปกป้องข้า...ความคิดเหล่านี้ทำให้จ้าวไท่ไหลหัวใจสั่นสะท้านแต่สิ่งที่ทำให้เขาโกรธและสิ้นหวังที่สุดคือ เขาไม่มีพลังที่จะเปลี่ยนแปลงอะไรได้เลยแม้แต่พี่สาวของเขา ซึ่งเป็นฮองเฮาผู้สูงศักดิ์ ยังต้องยอมศิโรราบต่อหลี่เฉิน แล้วตัวเขามีสิทธิ์อะไรที่จะโกรธหรือท้าทายหลี่เฉิน?สุดท้าย คนที่ต้องตายก็คือตัวเขาเองความคิดเหล่านี้ทำให้จ้าวไท่ไหลรู้สึกหมดอาลัยตายอยากแต่หลี่เฉินหาได้ใส่ใจความทุกข์ทรมานในใจของจ้าวไท่ไหลไม่ เขาเพียงยื่นมือออกมาและกล่าวว่า “ส่งรายชื่อมา”จ้าวไท่ไหลสะดุ้งเฮือก ถอยหลังไปอีกก้าว กัดฟันกล่าวว่า
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 749
“ตกลง ข้ารับปากเจ้า”หลี่เฉินมองจ้าวไท่ไหล กล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่ทรงพลัง “ข้ารับรองว่าจะไม่ทำร้ายพี่สาวของเจ้า และจะมอบชีวิตที่ดีที่สุดให้แก่นาง เพื่อให้นางไร้กังวลในภายภาคหน้า”“จ้าวเสวียนจีคือจ้าวเสวียนจี สำนักราชเลขาคือสำนักราชเลขา และกบฏก็คือกบฏ”“แต่จ้าวชิงหลาน จะยังคงเป็นฮองเฮาแห่งจักรวรรดิต้าฉินตลอดไป”น้ำเสียงของหลี่เฉินชัดเจน ทุกถ้อยคำหนักแน่น ราวกับคำสั่งจากสวรรค์ ดังก้องไปทั่วตำหนักเฟิ่งสี่จ้าวไท่ไหลจ้องมองใบหน้าของหลี่เฉินอย่างไม่ละสายตา รับฟังทุกคำพูดของเขาร่างที่เคยยืดตรงราวกับหอก พลันอ่อนยวบลงเหมือนลูกโป่งที่ถูกปล่อยลมเมื่อความมุ่งมั่นหมดสิ้น จ้าวไท่ไหลก็ผ่อนคลายลง เขายื่นรายชื่อให้หลี่เฉินโดยไม่ลังเล และเอ่ยด้วยเสียงเบา “บางทีคำรับรองนี้อาจไม่มีข้อผูกมัดใดๆ และข้าก็ไม่มีความสามารถจะคอยตรวจสอบว่าท่านจะทำตามหรือไม่”“แต่จนถึงตอนนี้ ข้ายังไม่เคยผิดคำสัญญา”หลี่เฉินรับรายชื่อไว้ และกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “เจ้าก็ไม่มีความสามารถที่จะคอยกำกับให้ข้าทำตามคำรับรอง แต่เจ้าก็ไม่มีค่าพอที่ข้าจะต้องโกหกเจ้าด้วย”จ้าวไท่ไหลหัวเราะออกมาเบาๆ “ถูกต้อง ดังนั้นข้าจึง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 750
“ไท่ไหล……”ทันทีที่เสียงเรียกของจ้าวชิงหลานซึ่งเปี่ยมไปด้วยความอาวรณ์ดังขึ้น ประตูก็ปิดลงตามมาจ้าวไท่ไหลจากไปแล้ว ไม่รู้ว่าเขาได้ยินเสียงเรียกครั้งสุดท้ายของนางหรือไม่เมื่อเห็นเช่นนั้น จ้าวชิงหลานก็ไม่อาจอดกลั้นได้อีกต่อไป นางยกมือขึ้นปิดหน้าและร้องไห้อย่างเศร้าสลดหลี่เฉินหันหลังกลับมามองที่ม่านลูกปัด แต่คราวนี้เขาไม่ได้เข้าไปเขายืนอยู่ภายนอกม่านลูกปัด และกล่าวว่า “พอได้แล้ว อย่าร้องไห้เลย เจ้าร่างกายอ่อนแออยู่แล้ว ยังอยู่ในช่วงพักฟื้น การเศร้าเสียใจมากเกินไปไม่เป็นผลดีต่อการฟื้นตัวของเจ้า”แต่จ้าวชิงหลานราวกับไม่ได้ยินคำพูดของเขา ยิ่งร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม“พอได้แล้ว! ถ้าเจ้าร้องไห้อีก ข้าจะส่งจ้าวไท่ไหลไปประจำการที่ด่านเย่ว์หยา ให้เขาเป็นเพียงทหารเฝ้าเมือง ไม่ต้องไปเสียนเฉา ปล่อยให้เขาเอาตัวรอดเองก็แล้วกัน”เสียงตวาดของหลี่เฉินที่แฝงด้วยความรำคาญ ทำให้จ้าวชิงหลานโกรธจัด นางสะบัดม่านลูกปัดออกแล้วพุ่งตัวออกมาจ้าวชิงหลานจ้องมองหลี่เฉินด้วยความโกรธเกรี้ยว “เจ้ากล้าหรือ!”หลี่เฉินสะบัดรายชื่อในมือ และพูดอย่างไม่แยแส “สิ่งที่ข้าต้องการ ข้าก็ได้มาแล้ว ยังมีสิ่งใดที่ข้าจะไม่ก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 751
เพื่อความปลอดภัยสูงสุด หลี่เฉินได้ให้ซูผิงเป่ยควบคุมกองกำลังป้องกันตำหนักบูรพา ซึ่งเป็นองครักษ์อวี่หลินที่รับผิดชอบดูแลตำหนักแต่ถึงกระนั้น องครักษ์เสื้อแพรก็ยังคงเป็นกองกำลังที่หลี่เฉินถนัดใช้มากที่สุด อีกทั้งความสามารถส่วนตัวขององครักษ์เสื้อแพรก็เหนือกว่าองครักษ์อวี่หลินที่เป็นทหารปกติ ดังนั้นในตำหนักบูรพา องครักษ์ที่มีระดับหัวหน้าต่างก็ถูกคัดเลือกมาจากองครักษ์เสื้อแพรทั้งสิ้นนอกจากนี้ หน่วยบูรพาที่ประจำอยู่ในเมืองหลวงก็เปรียบเสมือนสำนักงานใหญ่ ทุกคนในองครักษ์เสื้อแพรล้วนเป็นยอดฝีมือในหมู่ยอดฝีมือ ซานเป่าสามารถเรียกชื่อของพวกเขาได้อย่างแม่นยำ และรู้ประวัติความเป็นมาของพวกเขาทุกคน ผู้ใดที่สามารถมารับตำแหน่งในหน่วยบูรพาของเมืองหลวงได้ ต่างก็ต้องผ่านการเห็นชอบจากซานเป่าดังนั้น เมื่อซานเป่าเห็นรายชื่อในบัญชีที่อยู่ตรงหน้า เขาก็ตกตะลึงจนหน้าถอดสี"รายชื่อนี้คือรายชื่อคนที่จ้าวเสวียนจีติดต่อไว้ หากเกิดเหตุไม่คาดฝัน คนเหล่านี้ก็จะกลายเป็นคนของจ้าวเสวียนจีในทันที รายชื่อส่วนใหญ่เป็นแม่ทัพที่มีอำนาจทางทหารจริง ๆ ส่วนคนอื่น ๆ ที่เจ้ารู้จักก็คือหัวหน้าองครักษ์ในตำหนักบูรพาของข้า และหัวหน้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 752
หลังจากถูกต่อว่าตักเตือน ซานเป่าก็ทำความเคารพหลี่เฉินอย่างนอบน้อม ก่อนจะเดินออกจากพระที่นั่งสีเจิ้งแต่ทันทีที่เขาหันหลังกลับ สีหน้าของซานเป่าก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมและเยือกเย็น แสดงออกถึงตัวตนของ กวางกง แห่งหน่วยบูรพาที่ผู้คนทั่วหล้าต่างหวาดกลัว“มาสิ!”เสียงแหลมสูงของซานเป่าดังขึ้น พร้อมกับความเย็นยะเยือก“กวางกงเชิญสั่งการ”ทันใดนั้น มีคนจำนวนหนึ่งเข้ามารายล้อมพร้อมรับคำสั่งอย่างนอบน้อม“กลับไปที่หน่วยบูรพา วันนี้ข้าจะลงโทษตามกฎของหน่วย!”ด้วยความโกรธที่อัดแน่นในใจ ซานเป่านำกลุ่มองครักษ์เดินทางกลับหน่วยบูรพาอย่างรวดเร็วเมื่อมาถึงหน้าประตู เฉินทงซึ่งกำลังจะออกไปทำธุระก็พอดีเห็นซานเป่า เขารีบยกมือคารวะอย่างสุภาพ “กวางกงไม่ได้อยู่ที่ตำหนักบูรพาหรือ? กลับมาที่นี่ มีเรื่องสำคัญหรือ?”ซานเป่ายิ้มเยาะ ก่อนจะกล่าวเสียงเย็นชา “ดีแล้วที่ผู้บัญชาการเฉินอยู่ที่นี่ ไปกับข้าสิ”พูดจบ ซานเป่าสะบัดเสื้อคลุม แล้วเดินตรงไปยังศาลกลางของหน่วยบูรพาโดยไม่พูดอะไรอีกหน่วยบูรพาเป็นองค์กรขนาดใหญ่ที่รวมหน้าที่ด้านการลงโทษและคุมขังนักโทษไว้ด้วยกัน ภายในมีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน หากจะเปรียบก็ไม่ต่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 753
ด้วยความโกรธเกรี้ยว ซานเป่าเปล่งเสียงประโยคสุดท้ายออกมาพร้อมกับใช้ลมปราณ ส่งผลให้บรรยากาศภายในศาลกลางพลันหนักอึ้งทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบงันทุกคนต่างหวาดหวั่น สายตาเริ่มมองไปรอบ ๆ เพื่อค้นหาว่าใครกันที่เป็นคนทรยศที่ทำให้กวางกงเดือดดาลถึงเพียงนี้และคนที่ถูกจับตามองมากที่สุดก็คือเหมียวเฟิงเย่ ซึ่งเป็นคนแรกที่ถูกเรียกชื่อเหมียวเฟิงเย่รู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาลที่โถมใส่ เขาเริ่มลนลานทันทีโดยไม่รู้ตัวเขาเผลอหันไปมองเฉินทงเฉินทงไม่อาจเพิกเฉยต่อเรื่องนี้ได้ เพราะหากปล่อยให้คนสนิทของตนถูกกล่าวหาโดยไม่มีปฏิกิริยาอะไร คนอื่น ๆ ในหน่วยบูรพาคงไม่กล้าเชื่อใจเขาอีกต่อไปเฉินทงขมวดคิ้ว ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “กวางกง เรื่องอะไรกันที่ทำให้ท่านโกรธถึงเพียงนี้? หากมีคนทรยศจริง ๆ ก็โปรดบอกออกมาให้ชัดเจน องครักษ์เสื้อแพรจะไม่มีวันปล่อยคนพวกนั้นไว้แน่ แต่ข้าหวังว่าท่านจะไม่กล่าวหาผู้บริสุทธิ์โดยไร้หลักฐาน”ซานเป่ายังคงมีสีหน้าเคร่งขรึม เขาแค่นเสียงเย็นชา ก่อนจะกล่าว “เหมียวเฟิงเย่ เจี่ยงต้าเหนียน หูเชวีย พวกเจ้าสามคน ก้าวออกมาข้างหน้า”ชายทั้งสามที่ถูกเรียกชื่อหันไปมองหน้ากัน เห็นความตกใ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 754
เสียงตวาดของเฉินทง ทำให้สติของเหมียวเฟิงเย่ที่ตึงเครียดอยู่แล้วถึงกับพังทลายในหัวของเขาไม่ได้คิดเรื่องการสารภาพผิดเลยแม้แต่น้อยเพราะในฐานะคนที่ทำงานในหน่วยบูรพามากว่าสิบปี เหมียวเฟิงเย่รู้ดีถึงวิธีการลงโทษของหน่วยนี้หากสารภาพผิด ไม่เพียงแต่จะไม่ได้รับการผ่อนปรน แต่ยังจะต้องตายอย่างน่าอนาถยิ่งกว่าเดิมเมื่อความหวาดกลัวและสิ้นหวังเข้าครอบงำ เหมียวเฟิงเย่ก็แผดเสียงออกมาด้วยความคลั่ง “พวกเจ้าบีบข้าเอง!!”พูดจบ เขารวบรวมลมปราณทั้งหมด แล้วหันกลับไปโจมตีเฉินทงด้วยฝ่ามือเต็มแรงเฉินทงที่ไม่เคยคิดเลยว่า คนสนิทที่เชื่อฟังเขามาตลอดจะกล้าลงมือทำร้ายเขาในช่วงวิกฤตเช่นนี้ ถึงกับตั้งตัวไม่ทันเฉินทงทำได้เพียงบิดตัวหลบเพื่อป้องกันจุดสำคัญ แต่ฝ่ามือของเหมียวเฟิงเย่ก็ยังฟาดเข้าที่ไหล่ของเขาเต็ม ๆเสียงดัง ปึก! เฉินทงรู้สึกได้ทันทีว่า กระดูกไหล่ของเขาแตกหัก ลมปราณภายในพลุ่งพล่านจนเขาถอยหลังไปเจ็ดแปดก้าว ทุกก้าวที่ถอยหลัง ทิ้งรอยเท้าไว้บนพื้นหินอย่างชัดเจน เฟอร์นิเจอร์ต่าง ๆ ที่เขาไปชนก็ระเบิดเป็นผุยผงสิ่งนี้แสดงให้เห็นว่า ฝ่ามือของเหมียวเฟิงเย่ทรงพลังเพียงใดเฉินทงอ้าปากพ่นเลือดออกมาเป็นลิ่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 755
ศีรษะของเหมียวเฟิงเย่ระเบิดเหมือนแตงโมใต้ฝ่าเท้าของซานเป่าเศษเนื้อสีแดงและสีขาว ผสมกับของเหลวข้นเหนียวที่ส่งกลิ่นคาวเลือดกระจายไปทั่วบริเวณจากนั้นเป็นรายที่สอง และรายที่สามซานเป่าไม่ได้หยุด เขาก้าวเท้าเหยียบศีรษะของคนทรยศทั้งสามคนจนแหลกละเอียดบรรยากาศในศาลกลางเงียบสนิทแม้ลมจากรูโหว่บนหลังคาจะพัดวูบเข้ามา แต่ก็ไม่อาจพัดพากลิ่นคาวเลือดที่อบอวลหนาแน่นออกไปได้โชคดีที่คนในห้องล้วนเป็นยอดฝีมือ และผ่านประสบการณ์ความโหดร้ายมามากมาย จึงยังสามารถอดกลั้นไม่อาเจียนออกมาได้ซานเป่ากวาดตามองทุกคนในห้อง เมื่อเห็นว่าไม่มีใครกล้าเอ่ยปากพูด เขาจึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ข้ามีคำเตือนให้พวกเจ้า หากพวกเจ้าได้รับเงินเดือนจากหน่วยบูรพา ก็จงจำไว้ว่าใครคือเจ้านายของพวกเจ้า งานของพวกเจ้าคือทำทุกอย่างเพื่อเจ้านายให้ดีที่สุด อย่าได้คิดสิ่งที่ไม่ควรคิด”“อย่าคิดว่าเรื่องที่พวกเจ้าทำอย่างลับ ๆ จะไม่มีใครรู้”“สิ่งที่พูดก่อนหน้านี้เป็นคำพูดทั่ว ๆ ไป แต่ประโยคต่อไปนี้ ข้าขอให้พวกเจ้าจำให้ขึ้นใจ”“หากหน่วยบูรพาเกิดเรื่อง องค์ชายจะไม่ถามหาความรับผิดชอบจากพวกเจ้า แต่จะถามข้าโดยตรง และหากพวกเจ้าทำให
Latest chapter
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1069
เสียงหัวข้าะเบาๆ ของต้วนจิ่นเจียง ค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นหัวข้าะลั่น ก่อนจะกลายเป็นเสียงหัวข้าะคลุ้มคลั่ง ต้วนจิ่นเจียงราวกับเสียสติ เงยหน้าหัวข้าะอย่างบ้าคลั่ง แม้สายฝนเย็นเฉียบสาดซัดใส่ใบหน้า เขาก็ยังไม่หยุดหัวข้าะ “ดี! ดีมาก!” ต้วนจิ่นเจียงหัวข้าะจนแทบหายใจไม่ออก เขาชี้ไปที่หลี่เฉิน กล่าวด้วยเสียงแหบพร่า “องค์รัชทายาท เจ้านี่ช่างเป็นผู้ถูกมังกรคุ้มครองแท้จริง แม้หลี่อิ๋นหู่กับจ้าวเสวียนจีจะร่วมมือกัน ก็ยังโค่นเจ้าไม่ลง!” “ข้าเพียงเสียดาย ที่ยามท่านอ่อนแอที่สุด ข้ามิได้ลงมือเด็ดขาด ปล่อยให้เจ้าเติบโตมาจนถึงขั้นนี้ ข้า...เสียใจนัก!” สภาพของต้วนจิ่นเจียงเริ่มเข้าสู่ความคลุ้มคลั่งเต็มขั้น ดวงตาแดงฉาน ใบหน้าเหยเกดั่งอสูร “ทำไมกัน! ทำไมข้ารอบคอบวางแผนมาขนาดนี้ เจ้าถึงยังไม่ตาย! มันเป็นเพราะอะไร!” ในถ้อยคำนี้ เต็มไปด้วยความเคียดแค้นและความไม่ยอมแพ้อย่างถึงที่สุด “วางแผนรอบคอบย่อมดี แต่คนอย่างเจ้าที่เอาแต่ซุกซ่อนในมุมมืด ดุจหนอนใต้ซากศพ คอยวางแผนลอบกัดไปวันๆ ยังคิดหวังจะทำการใหญ่ได้หรือ?” หลี่เฉินกล่าวเรียบๆ “ข้าไม่มีเวลามากพอจะปล่อยให้พวกเจ้าถ่วงเล่น มาเข้าเรื่องกัน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1068
ตึก ตึก ตึก... เสียงฝีเท้าเป็นจังหวะพร้อมเพรียงดังขึ้น ฟังแล้วชวนให้หัวใจพลุ่งพล่านอย่างไม่ทราบสาเหตุ พร้อมเสียงเกราะกระทบกัน สักพักหนึ่ง เหล่าทหารกลุ่มหนึ่งก็เริ่มเข้าสู่ลาน พวกเขาเคลื่อนที่อย่างมีระเบียบและได้รับการฝึกมาเป็นอย่างดี ทันทีที่เข้าสู่ลาน ก็จัดรูปขบวนทันที ล้อมรอบกลุ่มของหลงไหวอวี้ที่ยืนอยู่หน้าศาลบูรพกษัตริย์ การล้อมวงเช่นนี้ ทำให้ต้วนจิ่นเจียงรู้สึกผิดสังเกตขึ้นมาทันทีโดยสัญชาตญาณ “เกิดอะไรขึ้นหรือ อาจารย์?” หลงไหวอวี้ที่รู้สึกว่าต้วนจิ่นเจียงเริ่มตึงเครียดก็เอ่ยถามด้วยความสงสัย ต้วนจิ่นเจียงตอบเสียงหนักแน่น “พวกทหารเหล่านี้กำลังล้อมข้าอยู่” ต้วนจิ่นเจียงซึ่งเคยเป็นขุนนางกระทรวงกลาโหม ย่อมมีพื้นฐานด้านการยุทธ เขาเพียงแค่ชำเลืองดูก็รู้ว่านี่คือรูปขบวนของทหารต้าฉิน ใช้สำหรับล้อมศัตรูกลุ่มเล็กโดยเฉพาะ หากเป็นคนของหลี่อิ๋นหู่หรือจ้าวเสวียนจี ต่อให้คิดฆ่าพวกเขาก็ไม่ควรจะเป็นเวลานี้ และยิ่งไม่ควรจะทำได้ง่ายดายเช่นนี้ ต้วนจิ่นเจียงหรี่ตาลง พยายามเพ่งมองเครื่องแบบเกราะของทหารเหล่านี้ หวังจะดูให้แน่ชัดว่าเป็นหน่วยใด แต่ด้วยความมืดของยามค่ำคืน และสายฝน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1067
สายฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา เม็ดฝนขนาดเท่าเม็ดถั่วถูกลมพายุหอบพัด แทบจะซัดกระหน่ำในแนวราบใส่สิ่งปลูกสร้างทั้งปวงระหว่างฟ้ากับดิน บนหลังคา ชายคา และพื้นดิน ล้วนถูกฝนกระแทกกระจายเป็นละอองฝอยบางราวกับหมอก ทั่วทั้งผืนฟ้าดินเปียกชุ่มฉ่ำไปหมด เสียงที่ได้ยิน มีเพียงเสียงสายฝนกระหน่ำราวน้ำตก กับเสียงน้ำในร่องน้ำใกล้ๆ ไหลทะลักอย่างไม่อาจต้านทาน บางทีอาจเป็นเพราะสายฝนนี้ หรืออาจเป็นเพราะเหตุจลาจล เมืองหลวงทั้งเมืองจึงเงียบงันอย่างน่าประหลาด ในยามปกติ ต่อให้เป็นยามดึกเพียงใด ตามตรอกซอกซอยในเมืองหลวงก็ยังคงมีผู้คน จะเป็นเสียงฝีเท้าผ่านไปมา หรือเสียงพูดคุยจากลานบ้านข้างเคียงก็ตามที แต่ไม่ใช่เช่นคืนนี้ ที่ดูราวกับผู้คนล้วนหายไปจนสิ้น สิ่งเดียวที่ยังมองเห็นบนท้องถนน คือทหารที่เร่งฝีเท้าเดินผ่านไป แม้แต่เหล่าทหารเหล่านั้น ต่างก็เฝ้าระวังราวกับกำลังเผชิญศัตรู บางคนถึงกับมีบาดแผลติดตัว ฟ้าดินแห่งเมืองหลวงพลิกผัน ไม่มีผู้ใดกล้าประมาท ในวันนี้ไม่รู้ว่ามีผู้คนล้มตายไปมากเพียงใด เสียงระเบิดในช่วงกลางวันดังสนั่นราวกับฟ้าร้อง ยังทำให้ชาวบ้านพากันปิดประตูหน้าต่าง ไม่กล
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1066
ประโยคแรกที่ฮ่องเต้ต้าสิงตรัสออกมา ก็ทำให้บรรยากาศในตำหนักบรรทมเคร่งเครียดถึงขีดสุด จ้าวเสวียนจีก้มหน้า สีหน้าอ่อนน้อม เอ่ยด้วยเสียงเบา “ขอฝ่าบาททรงอภัย กระหม่อมมิกล้าพ่ะย่ะค่ะ” “ไม่กล้า?” ฮ่องเต้ต้าสิงแค่นเสียงเย็น ก่อนจะก้าวออกจากที่ประทับมายืนตรงหน้าจ้าวเสวียนจี แล้วตรัสว่า “ยังมีสิ่งใดบ้าง ที่เจ้าไม่กล้า?” จ้าวเสวียนจีก้มหน้า เขามองเห็นช่วงล่างของฮ่องเต้ต้าสิงในระยะประชิด พระวรกายของฮ่องเต้ต้าสิงอ่อนแอยิ่งนัก ขณะทรงยืนอยู่นั้น พระวรกายก็สั่นเล็กน้อย ชัดเจนว่าการยืนอยู่นี้ลำบากอย่างยิ่ง ต้องใช้พลังทั้งหมดเพื่อทรงกาย แต่ถึงแม้จะเป็นเพียงชายชราอ่อนแรงดั่งเปลวเทียนกลางสายลม เพียงแค่พระองค์ยังมีลมหายใจ ยังลืมพระเนตร แผ่นดินต้าฉินก็ยังไม่ถึงคราวล่มสลาย “ตั้งแต่เจ้าฝังอาจารย์ของเจ้าคือหลินจือเป้าในคดีแสดงความยินดีปีใหม่ แล้วเริ่มรวบรวมพรรคพวก ผูกมิตรแบ่งพรรค ตั้งตัวเป็นใหญ่อย่างลับๆ ไปจนถึงเหตุการณ์สังหารหมู่ที่ด่านเย่ว์หยา แผนการลอบเร้นอันโหดร้ายแต่ละเรื่อง ล้วนสะเทือนใจอย่างยิ่ง เจ้าคิดว่าข้าจะไม่รู้หรือ? แล้วเจ้ากลับกล้ากล่าวว่าเจ้าไม่กล้า?” ถ้อยคำของฮ่องเต้ต้าส
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1065
“ซานเป่าใช้งานได้ดี หน่วยบูรพาก็ใช้งานได้ดี แต่ก่อนจะลงมือทำสิ่งใด หรือตัดสินใจต่อผู้ใด เจ้าจำเป็นต้องคิดให้รอบคอบว่า การกระทำของเจ้าจะก่อให้เกิดผลต่อเนื่องเช่นไรบ้าง” “หากซานเป่าตาย หน่วยบูรพาที่อยากอยู่รอดต่อไปก็จะต้องพึ่งพาเจ้ายิ่งขึ้น ดังนั้น เจ้าต้องใช้หน่วยบูรพาต่อไป และควบคุมหน่วยบูรพาไว้ให้มั่น การให้ซานเป่าตายจึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด” “ยิ่งไปกว่านั้น ราชสำนักปั่นป่วน ขุนนางทั่วแผ่นดินต่างลำบากใจกับหน่วยบูรพามานาน แต่หน่วยบูรพายังมีคุณค่าที่ควรคงไว้ การรักษาหน่วยบูรพาไว้ย่อมเป็นประโยชน์กับเจ้ามากกว่า ดังนั้น เจ้าห้ามแตะต้องหน่วยบูรพา แต่ซานเป่าล่ะ? ตายไปคนหนึ่ง เจ้าไม่เพียงควบคุมหน่วยบูรพาได้แน่นขึ้น แต่ยังปลอบใจขุนนางทั้งราชสำนัก ให้พวกเขาได้ระบายออกบ้าง ซานเป่าตาย มีแต่ได้ ไม่มีเสีย” ฮ่องเต้ต้าสิงเปรียบประหนึ่งชี้แนะด้วยใจจริง พระองค์ตรัสว่า “จ้าวเสวียนจีก็เป็นเหตุผลเดียวกัน หากจ้าวเสวียนจีตาย ราชสำนักจะวุ่นวาย ขุนนางไม่สงบ ประชาชนก็หวั่นไหว ที่สำคัญที่สุด คือแผ่นดินอาจระส่ำระสาย” “เมื่อบ้านขาดหมาร้ายเสียตัวหนึ่ง ญาติชั่วและเพื่อนบ้านเลวเหล่านั้น ก็จะเริ่มคิดว่า
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1064
เมื่อฮ่องเต้ต้าสิงตรัสมาถึงตรงนี้ ความหมายก็ชัดเจนยิ่งนัก หลี่เฉินถอนหายใจยาว เอ่ยว่า “ต่อให้ไม่ใช่จ้าวเสวียนจี ลูกก็ไม่อาจวางใจได้อยู่ดีพ่ะย่ะค่ะ” ฮ่องเต้ต้าสิงมิได้กริ้ว พระองค์ตรัสว่า “เจ้าจะฆ่าเขาก็ได้ แต่ต้องรอให้เจ้าขึ้นครองราชย์ก่อน” “ขุนศึกเปลี่ยนตามกษัตริย์ ขุนนางตามยุค ฮ่องเต้ใหม่ย่อมมีขุนนางใหม่ จ้าวเสวียนจีคือหมากที่ข้าทิ้งไว้ให้เจ้าใช้สร้างอำนาจ แต่ตราบใดที่เจ้ามิได้ขึ้นครองราชย์ ก็ยังไม่อาจแตะต้องเขาได้ มิฉะนั้น ในสายตาขุนนางทั้งแผ่นดิน องค์รัชทายาทยังมิทันครองราชย์ ก็ฆ่าราชเลขาประจำสำนักราชเลขาเสียแล้ว แล้วเมื่อเจ้าขึ้นครองราชย์ พวกเขาจะยังมีทางรอดอีกหรือ?” “เฉินเอ่อร์ ในฐานะฮ่องเต้ ความคิดและวิสัยทัศน์ของเจ้า ห้ามจำกัดอยู่เพียงบุคคลใดบุคคลหนึ่ง หรือเหตุการณ์ใดเหตุการณ์หนึ่ง จ้าวเสวียนจี มิใช่จ้าวเสวียนจี แต่เขาคือตัวแทนของกลุ่มคน กลุ่มราษฎรคือกลุ่มราษฎร อ๋องแห่งแคว้นคืออ๋องแห่งแคว้น ขุนนางท้องถิ่นคือขุนนางท้องถิ่น ขุนนางประจำเมืองหลวงก็คือขุนนางประจำเมืองหลวง” “เจ้าต้องมองเห็นพวกเขาเป็นตัวแทนของกลุ่มต่างๆ แล้วปรับกลยุทธ์ของเจ้าให้สอดคล้องกับสถานการณ์ ใช้ว
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1063
ตามคำอธิบายและเรื่องราวของฮ่องเต้ต้าสิง หลี่เฉินก็เริ่มมองเห็นถึงเบื้องลึกในจิตใจที่แท้จริงของฮ่องเต้พระองค์นี้ สิ่งที่พระองค์ต้องการ คือการสืบทอดราชบัลลังก์โดยไม่ให้เกิดข้อผิดพลาด เพราะเรื่องนี้เกี่ยวพันถึงรากฐานของบ้านเมือง และขุนนางชั่วอย่างจ้าวเสวียนจี ก็คือประกันภัยอีกชั้นหนึ่งที่พระองค์วางไว้ ตราบใดที่จ้าวเสวียนจียังอยู่ เขาก็จะกระหายอำนาจ และต้องพยายามลดบทบาทของฮ่องเต้แน่นอน แต่การลดบทบาทของฮ่องเต้หาใช่ปัญหาไม่ ขอเพียงฮ่องเต้ยังคงดำรงอยู่ อ๋องแห่งแคว้นย่อมไม่อาจก่อหวอด สถานการณ์ก็จะยังดำเนินต่อไปได้ กล่าวได้ว่า ฮ่องเต้ต้าสิงได้วางหมากไว้สองทาง ทางแรก คือหวังว่าจะมีบุตรผู้หนึ่งสามารถเติบโตขึ้นมาเป็นกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ มีสติปัญญาและความสามารถลึกซึ้ง กอบกู้สถานการณ์ได้ แต่เรื่องนี้ยากเกินไป อย่างน้อยในขณะวางแผน ฮ่องเต้ต้าสิงเองก็มองไม่เห็นความหวัง ดังนั้นพระองค์จึงเตรียมทางที่สอง ผลักดันให้เกิดขุนนางชั่วคนหนึ่ง เพื่อรักษาความมั่นคงของการถ่ายโอนอำนาจ แม้ฮ่องเต้จะเป็นเพียงหุ่นเชิด ตราบใดที่ยังเป็นบุตรของฮ่องเต้ต้าสิง แผ่นดินก็จะไม่ล่มสลาย ส่วนอำนาจนั้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1062
“เขาวางแผนมาอย่างยาวนาน บัดนี้ลูกกับเขาก็ถึงคราวแตกหัก ต่อให้มิใช่จ้าวเสวียนจี ลูกก็ไม่อาจอยู่อย่างสงบได้อีกแล้วพ่ะย่ะค่ะ!” หลี่เฉินเงยหน้าขึ้นอย่างกล้าหาญ จ้องสบสายพระเนตรของฮ่องเต้เบื้องหน้า แม้พระวรกายจะซูบผอมดั่งน้ำมันหมดไส้เทียนใกล้มอด แต่ก็ยังเปี่ยมด้วยพลังสุดท้าย แล้วกล่าวสิ่งที่อยู่ในใจออกไป ฮ่องเต้ต้าสิงทรงฟังด้วยรอยยิ้ม รอจนหลี่เฉินพูดจบจึงเอ่ยว่า “ข้ากล่าวไปแล้ว เขา มิใช่สิ่งที่ควรกังวล” “เจ้าจะฆ่าเขาก็ได้ แต่ไม่ใช่เวลานี้” หลี่เฉินขมวดคิ้ว สีหน้างุนงงยิ่งนัก ฮ่องเต้ต้าสิงทอดถอนใจเบาๆ แล้วตรัสว่า “สามารถเดินมาถึงจุดนี้ เจ้าก็เกินกว่าความคาดหวังเดิมของข้าไปมาก แม้แต่อีกหลายการจัดวางที่ข้าวางไว้แต่แรก ข้าก็ไม่คิดว่าเจ้าจะได้ใช้จริง แต่ก้าวแล้วก้าวเล่า เจ้าก็ผ่านมาได้ทั้งหมด” “เจ้าควรรู้ว่า บางแผนที่ข้าวางไว้นั้น เริ่มตั้งแต่เมื่อครานานมาแล้ว” หลี่เฉินนึกถึงพี่น้องสกุลอู๋ จึงพยักหน้า “พ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อทรงวางแผนอย่างลึกซึ้ง ลูกนับถือยิ่งนัก” “รอจนเจ้าได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้ เจ้าก็จะเข้าใจเอง” ฮ่องเต้ต้าสิงตรัสเสียงเรียบ “ข้าวางแผนไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ เจ้าคิดว่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1061
จ้าวหรุ่ยเงยหน้าขึ้น แม้ใบหน้ายังคงซีดเซียวอ่อนแรง แต่กลับมีสีเลือดระเรื่อขึ้นเล็กน้อย “ฝ่าบาท รีบเสด็จเข้าไปเถิด” จ้าวหรุ่ยกล่าวจบ ก็หลีกทางไปด้านข้าง หลี่เฉินจับมือของจ้าวหรุ่ยแน่น แล้วจึงก้าวเข้าไปภายใน จ้าวเสวียนจีตามเข้าไปติดๆ นี่เป็นครั้งแรกที่จ้าวเสวียนจีสนทนากับจ้าวหรุ่ยหลังจากจ้าวหรุ่ยทรยศ “เจ้าคุกเข่าจนฮ่องเต้ทรงฟื้นคืนหรือ?” จ้าวเสวียนจีกล่าวเสียงเรียบ จ้าวหรุ่ยก้มหน้า ไม่กล้ามองจ้าวเสวียนจี เอ่ยเสียงแผ่วเบา “ฮ่องเต้ทรงมีฟ้าคุ้มครองเพคะ” “ข้าไม่คาดคิดเลยจริงๆ” จ้าวเสวียนจีทิ้งประโยคหนึ่งอย่างมีนัย แล้วจึงติดตามหลี่เฉินเข้าไป จ้าวหรุ่ยเม้มริมฝีปาก ก้มหน้าถอยออกจากประตูตำหนักบรรทม ภายในตำหนักเฉียนชิง หลี่เฉินเห็นฮ่องเต้ต้าสิง...ทรงยืนขึ้นแล้ว พระองค์ทรงสวมเสื้อชั้นในสีเหลืองอ่อนที่เพิ่งผลัดเปลี่ยนใหม่ ซึ่งอาจนับเป็นชุดนอนหรือชุดชั้นในก็ได้ หลี่เฉินไม่รู้สึกแปลกตากับฉลองพระองค์ชุดนี้นัก ขณะฮ่องเต้ต้าสิงบรรทมบนเตียง ก็ทรงสวมเช่นนี้ แต่หลังจากเขาข้ามมิติมา ก็เป็นครั้งแรกที่เห็นฮ่องเต้ทรงมีสติและยืนอยู่ “อย่างไรหรือ เห็นข้าแล้ว ถึงกับลืมคำ
