MasukShare
บทที่ 980
Bab terkait
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 981
"ผู้อาวุโสมาถึงแล้วหรือ"หลงไหวอวี้ยิ้มให้จ้าวเสวียนจี ก่อนกล่าวต่อ "ข้าก็เพิ่งกลับมาจากจวนจ้าวอ๋องเช่นกัน""เรียกให้เต็มยศเถอะ พอถึงพรุ่งนี้เช้า ตำแหน่งจ้าวอ๋องของเขาก็ไม่มีอีกแล้ว"จ้าวเสวียนจีเดินเข้ามายืนข้างรูปปั้นเทพเฉิงหวง ก่อนจุดธูปหนึ่งดอก แล้วกล่าวขึ้นอย่างราบเรียบหลงไหวอวี้ฉุกคิด ก่อนถามขึ้น "ตำหนักบูรพาดำเนินการเร็วถึงเพียงนี้เชียวหรือ?""สำนักคุมประพฤติส่งข่าวมาว่า หลายชั่วยามก่อน พวกเขาตกลงยอมรับคำสั่งของตำหนักบูรพา ที่จะลบล้างตำแหน่งของจ้าวอ๋อง และลดเขาเป็นสามัญชน คำสั่งนี้จะถูกประกาศอย่างเป็นทางการในเช้าวันพรุ่งนี้ และส่งไปทั่วแผ่นดิน"หลงไหวอวี้ยิ้มบาง "ต่อให้เป็นพระราชโองการ แต่ก็ต้องมีคนยอมรับและปฏิบัติตาม มิเช่นนั้น ก็เป็นเพียงเศษกระดาษที่ดูสวยงามเท่านั้น"จ้าวเสวียนจีตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา "แต่ในเชิงหลักการ หลี่อิ๋นหู่ได้แพ้ราบคาบแล้ว"หลงไหวอวี้มองจ้าวเสวียนจี แล้วกล่าว "ผู้อาวุโสกับเหวินอ๋องตกลงร่วมกัน ให้พวกเราทอดทิ้งหลี่อิ๋นหู่ บีบให้เขาต้องมาพึ่งพาผู้อาวุโสแต่เพียงผู้เดียว เช่นนั้น ต่อไปภาระทั้งหมดก็ตกอยู่ที่ท่านแล้ว""เหวินอ๋องตั้งใจจะเป็นผู้ฉวยผลประ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 982
"องค์ชาย ต้องการให้จับตัวหรือไม่?"ซานเป่ากล่าวขึ้นโดยสมัครใจ "หากองค์ชายไม่ต้องการให้เป็นที่สนใจมากนัก บ่าวสามารถไปด้วยตัวเอง ข้ามั่นใจว่าจะสามารถนำตัวหลี่อิ๋นหู่ออกจากจวนจ้าวได้""ไม่ต้อง"หลี่เฉินส่ายศีรษะ ปฏิเสธข้อเสนอของซานเป่า"จ้าวเสวียนจีกล้ารับตัวเขาเข้าไป หลี่อิ๋นหู่กล้าไป ก็แปลว่าพวกเขาได้เตรียมการอย่างรอบคอบแล้ว และเจ้าก็ต้องอยู่ในแผนของพวกเขาด้วย หากเข้าไป คงมีแต่จะกลับมามือเปล่า ซ้ำยังทำให้พวกเราดูเหมือนเป็นฝ่ายเสียเปรียบ"หลี่เฉินหรี่ตาลงเล็กน้อย ก่อนกล่าวว่า "ต่อจากนี้ เตรียมรับมือกับกบฏของจ้าวเสวียนจีได้แล้ว"ซานเป่าหน้านิ่งลงทันที ก้มศีรษะรับคำสั่งอย่างนอบน้อม ภายในใจพลันเกิดคลื่นลมพัดกระหน่ำโดยไม่มีคำพูดใดเพิ่มเติม ก่อนจะหมุนตัวออกจากพระที่นั่งสีเจิ้งความขัดแย้งระหว่างตำหนักบูรพากับสำนักราชเลขา หรือก็คือความขัดแย้งระหว่างหลี่เฉิน กับจ้าวเสวียนจีและหลี่อิ๋นหู่ ได้มาถึงจุดที่ไม่มีทางหวนกลับ มีเพียงการใช้กำลังเท่านั้นที่จะเป็นทางออกและในเรื่องนี้ จ้าวเสวียนจีกับหลี่อิ๋นหู่เตรียมพร้อมแล้ว หลี่เฉินเองก็เตรียมพร้อมแล้วเช่นกันเช้าวันรุ่งขึ้น พระราชโองการที่ประทั
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 983
เนื้อหาของพระราชโองการ เพิ่งออกจากตำหนักบูรพาไปได้ไม่นาน ก็ถูกวางลงบนโต๊ะของจ้าวเสวียนจีและในเวลาเดียวกัน หลี่อิ๋นหู่ก็มองเห็นเนื้อหาในนั้นด้วยหลังจากที่อดหลับอดนอนมาทั้งคืน ดวงตาของหลี่อิ๋นหู่แดงก่ำ เขาจ้องมองเนื้อหาบนกระดาษที่จ้าวเสวียนจียื่นให้ พลางอ่านมันทีละคำอย่างละเอียด เมื่ออ่านจบ เขากระตุกมุมปาก หัวเราะเย้ยหยัน "ผู้อาวุโส ตำหนักบูรพาทำตามที่ท่านพูดจริงๆ พวกมันเหยียบข้าจมดิน""เขารู้ดีว่าเจ้าจะต้องร่วมมือกับข้า แย่งชิงบัลลังก์กับเขา ดังนั้น เขาต้องรีบทำให้สถานะของเจ้าสิ้นสุดลงในทางกฎหมาย เพื่อให้เจ้าขาดความชอบธรรมในการเป็นคู่แข่ง เรื่องภูเขาจิ่งซาน หรือแม้แต่องค์ชายเก้า ก็เป็นเพียงข้ออ้างที่ช่วยให้เขาลงมือได้ง่ายขึ้นเท่านั้น"จ้าวเสวียนจีกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "แต่ถึงไม่มีข้ออ้างเหล่านี้ สิ่งที่เขาต้องทำ ก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้อยู่ดี"หลี่อิ๋นหู่กัดฟันแน่น ก่อนเงยหน้ามองจ้าวเสวียนจีแล้วกล่าว "เรื่องขององค์ชายเก้า...""สำคัญหรือ?"จ้าวเสวียนจีตอบกลับมาอย่างเฉยชาเขารู้มานานแล้วว่าองค์ชายเก้าเสียชีวิตเพราะฝีมือของหลี่อิ๋นหู่เองแต่หลี่อิ๋นหู่ย่อมไม่มีวันยอมรับเรื่องน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 984
คำพูดของจ้าวเสวียนจีทำให้สีหน้าของหลี่อิ๋นหู่เปลี่ยนแปลงไปมาไม่หยุดเขากำหมัดแน่น ก่อนกัดฟันกล่าวว่า "ผู้อาวุโส ท่านหมายถึงอะไร ข้าจะไม่เข้าใจได้อย่างไร? แต่จากจุดสูงสุดร่วงลงสู่จุดต่ำสุด ภายในวันเดียว ข้ารับมันไม่ได้!""รับไม่ได้ ก็ต้องรับให้ได้"จ้าวเสวียนจีเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "แค่ตำแหน่งท่านอ๋องเท่านั้น เจ้าต้องการมันจริงหรือ? ถ้าเจ้าต้องการเพียงเป็นท่านอ๋องที่สงบสุข เจ้าจะเหนื่อยยากร่วมมือกับข้าทำไม?""เป้าหมายของเจ้า คือบัลลังก์มังกรแห่งราชัน! คือการอยู่เหนือผู้คนทั้งปวง! คือการเป็นจอมจักรพรรดิที่สูงสุดในใต้หล้า!"ดวงตาของหลี่อิ๋นหู่ลุกวาว ลมหายใจร้อนผ่าวเขาพยักหน้ากล่าว "ถูกต้อง! ท่านพูดถูก เป้าหมายของข้าคือบัลลังก์!""เข้าใจก็ดีแล้ว"น้ำเสียงของจ้าวเสวียนจีอ่อนลง "ดังนั้น จงลืมพระราชโองการนี้ไปเสีย มันเป็นเพียงเศษกระดาษที่หลี่เฉินใช้อำนาจรักษาการณ์ของเขาสร้างขึ้นมา ข้าไม่รับมัน มันก็เป็นเพียงขยะชิ้นหนึ่ง เหลือเวลาอีกเพียงสองวัน ทุกอย่างพร้อมแล้ว ขอเพียงถึงเวลานั้น เจ้าจะสามารถยกทัพเข้าตำหนักบูรพา แล้วให้หลี่เฉินคุกเข่าต่อหน้าเจ้า"เขาก้าวเข้าไปใกล้หลี่อิ๋นหู่ที่ตอ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 985
สมัยโบราณให้ความสำคัญกับการสืบทอดทายาท และหากจะมีทายาท ก็ต้องแต่งงานเสียก่อนสำหรับชาวหวาเซี่ย ไม่ว่าท่านจะเป็นสามัญชนหรือขุนนาง หากยังไม่ได้แต่งงาน ก็ยังถือว่าเป็นเด็ก ไม่อาจมีส่วนร่วมในเรื่องใหญ่ของตระกูลได้ นี่เป็นกฎที่ทุกคนยอมรับโดยปริยายการสร้างครอบครัวและสร้างฐานะนั้น สร้างครอบครัวมาก่อน เพราะต้องแต่งงานก่อน ถึงจะถือว่าแยกตัวจากครอบครัวพ่อแม่ กลายเป็นครอบครัวหนึ่งโดยสมบูรณ์สำหรับเชื้อพระวงศ์ ยิ่งเป็นเช่นนั้นในสมัยโบราณ คนอายุสิบสี่สิบห้าแต่งงานถือเป็นเรื่องปกติ สำหรับเชื้อพระวงศ์ที่ต้องให้ความสำคัญกับการขยายเชื้อสาย อายุแต่งงานอาจลดลงอีกหนึ่งหรือสองปีดังนั้น ตอนนี้ที่หลี่เฉินเพิ่งจะแต่งงาน นับว่าล่าช้ากว่าปกติเพราะแรงกดดันนี้ ก่อนหน้านี้ หลี่เฉินจึงต้องรับจ้าวหรุ่ยเป็นสนมองค์รัชทายาทก่อน เนื่องจากตำแหน่งพระชายาองค์รัชทายาทไม่ใช่เรื่องที่จะกำหนดได้ง่าย อีกทั้งต้าสิงฮ่องเต้เองก็มีแผนการต้องการควบคุมอำนาจ จึงพยายามถ่วงเวลา จนกระทั่งถึงตอนนี้ หลี่เฉินในฐานะองค์รัชทายาทของจักรวรรดิต้าฉิน เพิ่งจะได้สมรสอย่างเป็นทางการการสมรสของตำหนักบูรพาและตระกูลของมหาแม่ทัพ ถือเป็นเรื่อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 986
"เข้ามาสิ"จ้าวชิงหลานโบกมือเรียกซูจิ่นพ่าให้เข้ามาใกล้ซูจิ่นพ่าชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็รีบตั้งสติ ลุกขึ้นเดินไปหาจ้าวชิงหลาน ก่อนคุกเข่าทำความเคารพตามธรรมเนียม "จิ่นพ่าถวายพระพรฮองเฮา ขอทรงเมตตาตักเตือนเพคะ"หลี่เฉินมองจ้าวชิงหลานกับซูจิ่นพ่าแล้วอดคิดไม่ได้ว่าหญิงสาวสองคนนี้ ช่างดูดซับความงามและความสง่างามของเมืองหลวงไปจนหมดในสายตาของบุรุษ ความงามของสตรีประกอบด้วยสามสิ่ง ผิวพรรณขาวผ่อง ใบหน้าสละสลวย และรูปร่างสมส่วน หากสตรีคนใดมีคุณสมบัติครบแม้เพียงหนึ่งข้อ ก็ถือว่างดงามแล้ว หากมีสองข้อ ก็เรียกได้ว่าเป็นหญิงงามหาได้ยากแต่หากครบทั้งสามข้อ และยังงามอย่างโดดเด่นเป็นเลิศ รวมถึงมีกิริยาท่าทางสง่างามเหนือผู้คน เช่นนั้น สตรีเช่นนี้ย่อมหาได้ยากยิ่งและจ้าวชิงหลานเป็นเช่นนั้น ซูจิ่นพ่าก็เป็นเช่นนั้น กงฮุยอวี่ก็เป็นเช่นนั้นทำให้หลี่เฉินรู้สึกว่า มาตรฐานของตนถูกยกระดับสูงขึ้นไปเสียแล้ว หญิงทั่วไปจึงไม่อาจสะกดสายตาเขาได้อีก"จริงๆ แล้ว ไม่ได้มีเรื่องใดที่ต้องสั่งสอนมากนัก ข้าเพียงอยากพูดคุยกับเจ้าสองสามประโยค"จ้าวชิงหลานกล่าวเสียงนุ่มนวล นางมองซูจิ่นพ่าด้วยสีหน้าอ่อนโยน แต่ในใจกลับซับซ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 987
มือของทั้งสองสัมผัสกันผ่านปิ่นหงส์ จ้าวชิงหลานเอ่ยขึ้นอย่างกะทันหัน "ที่จริงแล้ว ข้าค่อนข้างอิจฉาเจ้า"นางไม่ได้ใช้สรรพนาม ข้าอย่างเป็นทางการ แต่เลือกใช้ ข้าของข้าเอง ราวกับเป็นคำพูดส่วนตัวเสียงนั้นเบาจนมีเพียงพวกนางสองคนที่ได้ยินซูจิ่นพ่อตกตะลึง เงยหน้าขึ้นมอง แต่สิ่งที่เห็นคือพระมเหสีผู้สง่างามที่ลุกขึ้นยืนแล้ว"เอาล่ะ เรื่องทั้งหมดจบแล้ว กลับวังเถอะ"จ้าวชิงหลานไม่อยู่ที่ตระกูลซูนาน หลังจากดำเนินพิธีอย่างเป็นทางการเสร็จแล้ว นางก็เตรียมตัวกลับพระราชวังหลวงทันทีตระกูลซูพากันส่งเสด็จออกไปถึงประตู ค้อมศีรษะส่งเสด็จฮองเฮาและองค์รัชทายาทขึ้นเกี้ยวเดินทางกลับตลอดพิธีการ จ้าวชิงหลานเป็นฝ่ายพูดเสียเป็นส่วนใหญ่ คนในตระกูลซูไม่มีโอกาสเอ่ยปากเว้นแต่จะถูกถามแม้แต่หลี่เฉินเองก็เป็นเพียงแขกในงานนี้ในโอกาสเป็นทางการ ฮ่องเต้และฮองเฮา คือศูนย์กลางของอำนาจในแคว้นและสิ่งนี้ ไม่เคยเปลี่ยนแปลงหลังจากขบวนเสด็จลับสายตาไปแล้ว ซูผิงเป่ยก็กระซิบพลางมองปิ่นหงส์ในมือของซูจิ่นพ่า "ดูเหมือนว่าฮองเฮาจะชอบเจ้ามากเลยนะ ขนาดมอบปิ่นที่นางสวมใส่ก่อนเข้าวังให้เจ้า"แต่ซูจิ่นพ่ายังครุ่นคิดถึงคำพูดของจ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 988
"อ๊า!"เสียงร้องสั้นๆ ดังขึ้น จ้าวชิงหลานยังไม่ทันตั้งตัวก็พบว่าตัวเองล้มลงไปซบอยู่บนอกที่แข็งแกร่งและอบอุ่นเมื่อรู้สึกตัว นางรีบขืนตัวออกจากอ้อมแขนของหลี่เฉิน"หลี่เฉิน เจ้าจะทำอะไร!"แต่กลับถูกแขนแข็งแรงรัดเอวไว้แน่นจนร่างแนบชิดกับอกของเขา หลี่เฉินสูดกลิ่นหอมจางๆ จากเรือนร่างที่อ่อนนุ่มของนาง ก่อนกล่าวขึ้น "ข้าไม่ได้ทำอะไร แค่อยากกอดเจ้าเท่านั้น"ใบหน้าของจ้าวชิงหลานขึ้นสีแดงระเรื่อ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโกรธหรืออาย นางทั้งอับอายและขุ่นเคือง"ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้!"หลี่เฉินทำเป็นไม่ได้ยิน"ข้าบอกให้ปล่อยข้า!" เสียงของจ้าวชิงหลานดังขึ้นกว่าเดิมถึงสองระดับหลี่เฉินก้มลงมองนาง ใบหน้าของจ้าวชิงหลานแดงซ่านด้วยความเขินอาย ผิวขาวละเอียดราวกับเปลือกไข่เพิ่งปอกกลิ่นหอมอ่อนๆ จากกายของนางลอยมากระทบประสาทสัมผัส ไม่เข้มข้น แต่ราวกับมือที่มองไม่เห็น กำลังปลุกเร้าสัญชาตญาณดิบในใจเขาเขาก้มลงเข้าใกล้ริมฝีปากสีแดงของจ้าวชิงหลาน ระยะห่างระหว่างทั้งสองแคบลงจนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน จากนั้นเขาหัวเราะเบาๆ ก่อนกระซิบถาม "เจ้าเหนื่อยหรือไม่?"จ้าวชิงหลานตกตะลึงกับคำถามที่จู่ๆ ก็โผล่ขึ้นมา นาง
Bab terbaru
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1071
เฉินทงแสดงอาการภูมิใจออกนอกหน้า คำพูดที่เปล่งออกมายังแฝงแววโอ้อวด จนหลี่เฉินต้องเหลือบตามองเขาด้วยความรำคาญ ขณะนั้นเอง เสียงกรีดร้องของต้วนจิ่นเจียงก็ดังขึ้น เมื่อปลายนิ้วแรกถูกตัดออก ความเจ็บปวดจากนิ้วที่เชื่อมโยงถึงหัวใจนั้นทำให้เขาดิ้นพล่านราวกับเสียสติ “หลี่เฉิน! เจ้าจะไม่มีวันตายดี! จะไม่มีวันตายดีแน่!!” ในตอนนี้ ต้วนจิ่นเจียงเริ่มรู้สึกเสียใจเสียแล้ว เสียใจที่ตนเองดึงดันต้องมาที่เมืองหลวงเพื่อฆ่าหลี่เฉินด้วยมือตนเอง เขานึกถึงคำพูดที่เหวินอ๋องกล่าวไว้ก่อนออกเดินทาง จู่ๆ ก็เริ่มสงสัยว่า บางทีเหวินอ๋องอาจคาดการณ์ถึงจุดจบเช่นนี้แล้ว ถึงได้พูดคำคลุมเครือเช่นนั้นออกมา เสียดายที่ตนเอง...ไม่อาจเข้าใจ ตอนนี้ สิ่งเดียวที่เขาคิดได้ ก็คือพยายามยั่วโมโหลี่เฉิน ให้เขาสังหารตนเสียในคราวเดียว แต่หลี่เฉินกลับไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย เวลานี้ หลี่เฉินได้มายืนอยู่ตรงหน้าของหลงไหวอวี้แล้ว “เงยหน้าขึ้น” หลี่เฉินเอ่ยเสียงเรียบ หลงไหวอวี้ตัวสั่นไปทั้งร่าง เมื่อได้ยินเสียงปราศจากอารมณ์จากเหนือศีรษะ เขาเงยหน้าขึ้นมองหลี่เฉินโดยไม่รู้ตัว สิ่งที่เขาเห็น คือดวงตาที่เย็นชา ร
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1070
เสียงหนึ่งประโยคจากหลงไหวอวี้ที่ตะโกนไล่หลัง ยิ่งตอกย้ำความเป็นศิษย์อาจารย์ที่แนบแน่น แรงทะลวงของลูกปืนแต่ละนัดรุนแรงดั่งค้อนทุบ เมื่อกระแทกใส่ร่างมนุษย์ ทีละนัด สองนัด สามนัด แทบทุกคนถูกยิงเข้าร่างกายกว่า 10 นัดในเวลาอันสั้น ในระยะประชิดเช่นนี้ ไม่มีทางรอดชีวิตได้แน่นอน ผู้คุ้มกันหกถึงเจ็ดคนล้มลงกับพื้น ใครโชคดี โดนจุดสำคัญ ตายทันทีโดยไม่รู้สึกเจ็บ ส่วนคนโชคร้าย แม้ยังไม่สิ้นใจ แต่จิตสำนึกก็พร่ามัว ทรมานเจียนสิ้นใจจนไม่อาจเปล่งเสียงร้องได้ เลือดสดไหลไม่หยุด ชีวิตกำลังร่วงหล่นไปทุกขณะ ส่วนต้วนจิ่นเจียง ถูกยิงเข้าที่ขาทั้งสองนัด พอดีโดนตรงหัวเข่าทั้งสองข้าง ไม่ใช่เพราะโชคดี แต่เพราะทหารที่ยิงตั้งใจเลี่ยงจุดสำคัญโดยเจตนา ผั่บ เสียงร่างของต้วนจิ่นเจียงกระแทกลงพื้น ที่เต็มไปด้วยน้ำฝนและเลือด ขณะนั้นเอง หลงไหวอวี้ที่เพิ่งหนีไปได้ไม่กี่ก้าวก็ถูกบังคับให้ถอยหลังกลับมา ตรงหน้าผากของเขา จ่อไว้ด้วยปลายปืนดำมืดหนึ่งกระบอก พร้อมกับอีกสี่ห้ากระบอกที่เล็งทุกจุดสำคัญทั่วทั้งร่างกาย เมื่อเห็นชะตากรรมของต้วนจิ่นเจียงและเหล่าทหารกล้า หลงไหวอวี้ก็รู้ทันทีว่าตนไม่อาจต้านทานได
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1069
เสียงหัวข้าะเบาๆ ของต้วนจิ่นเจียง ค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นหัวข้าะลั่น ก่อนจะกลายเป็นเสียงหัวข้าะคลุ้มคลั่ง ต้วนจิ่นเจียงราวกับเสียสติ เงยหน้าหัวข้าะอย่างบ้าคลั่ง แม้สายฝนเย็นเฉียบสาดซัดใส่ใบหน้า เขาก็ยังไม่หยุดหัวข้าะ “ดี! ดีมาก!” ต้วนจิ่นเจียงหัวข้าะจนแทบหายใจไม่ออก เขาชี้ไปที่หลี่เฉิน กล่าวด้วยเสียงแหบพร่า “องค์รัชทายาท เจ้านี่ช่างเป็นผู้ถูกมังกรคุ้มครองแท้จริง แม้หลี่อิ๋นหู่กับจ้าวเสวียนจีจะร่วมมือกัน ก็ยังโค่นเจ้าไม่ลง!” “ข้าเพียงเสียดาย ที่ยามท่านอ่อนแอที่สุด ข้ามิได้ลงมือเด็ดขาด ปล่อยให้เจ้าเติบโตมาจนถึงขั้นนี้ ข้า...เสียใจนัก!” สภาพของต้วนจิ่นเจียงเริ่มเข้าสู่ความคลุ้มคลั่งเต็มขั้น ดวงตาแดงฉาน ใบหน้าเหยเกดั่งอสูร “ทำไมกัน! ทำไมข้ารอบคอบวางแผนมาขนาดนี้ เจ้าถึงยังไม่ตาย! มันเป็นเพราะอะไร!” ในถ้อยคำนี้ เต็มไปด้วยความเคียดแค้นและความไม่ยอมแพ้อย่างถึงที่สุด “วางแผนรอบคอบย่อมดี แต่คนอย่างเจ้าที่เอาแต่ซุกซ่อนในมุมมืด ดุจหนอนใต้ซากศพ คอยวางแผนลอบกัดไปวันๆ ยังคิดหวังจะทำการใหญ่ได้หรือ?” หลี่เฉินกล่าวเรียบๆ “ข้าไม่มีเวลามากพอจะปล่อยให้พวกเจ้าถ่วงเล่น มาเข้าเรื่องกัน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1068
ตึก ตึก ตึก... เสียงฝีเท้าเป็นจังหวะพร้อมเพรียงดังขึ้น ฟังแล้วชวนให้หัวใจพลุ่งพล่านอย่างไม่ทราบสาเหตุ พร้อมเสียงเกราะกระทบกัน สักพักหนึ่ง เหล่าทหารกลุ่มหนึ่งก็เริ่มเข้าสู่ลาน พวกเขาเคลื่อนที่อย่างมีระเบียบและได้รับการฝึกมาเป็นอย่างดี ทันทีที่เข้าสู่ลาน ก็จัดรูปขบวนทันที ล้อมรอบกลุ่มของหลงไหวอวี้ที่ยืนอยู่หน้าศาลบูรพกษัตริย์ การล้อมวงเช่นนี้ ทำให้ต้วนจิ่นเจียงรู้สึกผิดสังเกตขึ้นมาทันทีโดยสัญชาตญาณ “เกิดอะไรขึ้นหรือ อาจารย์?” หลงไหวอวี้ที่รู้สึกว่าต้วนจิ่นเจียงเริ่มตึงเครียดก็เอ่ยถามด้วยความสงสัย ต้วนจิ่นเจียงตอบเสียงหนักแน่น “พวกทหารเหล่านี้กำลังล้อมข้าอยู่” ต้วนจิ่นเจียงซึ่งเคยเป็นขุนนางกระทรวงกลาโหม ย่อมมีพื้นฐานด้านการยุทธ เขาเพียงแค่ชำเลืองดูก็รู้ว่านี่คือรูปขบวนของทหารต้าฉิน ใช้สำหรับล้อมศัตรูกลุ่มเล็กโดยเฉพาะ หากเป็นคนของหลี่อิ๋นหู่หรือจ้าวเสวียนจี ต่อให้คิดฆ่าพวกเขาก็ไม่ควรจะเป็นเวลานี้ และยิ่งไม่ควรจะทำได้ง่ายดายเช่นนี้ ต้วนจิ่นเจียงหรี่ตาลง พยายามเพ่งมองเครื่องแบบเกราะของทหารเหล่านี้ หวังจะดูให้แน่ชัดว่าเป็นหน่วยใด แต่ด้วยความมืดของยามค่ำคืน และสายฝน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1067
สายฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา เม็ดฝนขนาดเท่าเม็ดถั่วถูกลมพายุหอบพัด แทบจะซัดกระหน่ำในแนวราบใส่สิ่งปลูกสร้างทั้งปวงระหว่างฟ้ากับดิน บนหลังคา ชายคา และพื้นดิน ล้วนถูกฝนกระแทกกระจายเป็นละอองฝอยบางราวกับหมอก ทั่วทั้งผืนฟ้าดินเปียกชุ่มฉ่ำไปหมด เสียงที่ได้ยิน มีเพียงเสียงสายฝนกระหน่ำราวน้ำตก กับเสียงน้ำในร่องน้ำใกล้ๆ ไหลทะลักอย่างไม่อาจต้านทาน บางทีอาจเป็นเพราะสายฝนนี้ หรืออาจเป็นเพราะเหตุจลาจล เมืองหลวงทั้งเมืองจึงเงียบงันอย่างน่าประหลาด ในยามปกติ ต่อให้เป็นยามดึกเพียงใด ตามตรอกซอกซอยในเมืองหลวงก็ยังคงมีผู้คน จะเป็นเสียงฝีเท้าผ่านไปมา หรือเสียงพูดคุยจากลานบ้านข้างเคียงก็ตามที แต่ไม่ใช่เช่นคืนนี้ ที่ดูราวกับผู้คนล้วนหายไปจนสิ้น สิ่งเดียวที่ยังมองเห็นบนท้องถนน คือทหารที่เร่งฝีเท้าเดินผ่านไป แม้แต่เหล่าทหารเหล่านั้น ต่างก็เฝ้าระวังราวกับกำลังเผชิญศัตรู บางคนถึงกับมีบาดแผลติดตัว ฟ้าดินแห่งเมืองหลวงพลิกผัน ไม่มีผู้ใดกล้าประมาท ในวันนี้ไม่รู้ว่ามีผู้คนล้มตายไปมากเพียงใด เสียงระเบิดในช่วงกลางวันดังสนั่นราวกับฟ้าร้อง ยังทำให้ชาวบ้านพากันปิดประตูหน้าต่าง ไม่กล
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1066
ประโยคแรกที่ฮ่องเต้ต้าสิงตรัสออกมา ก็ทำให้บรรยากาศในตำหนักบรรทมเคร่งเครียดถึงขีดสุด จ้าวเสวียนจีก้มหน้า สีหน้าอ่อนน้อม เอ่ยด้วยเสียงเบา “ขอฝ่าบาททรงอภัย กระหม่อมมิกล้าพ่ะย่ะค่ะ” “ไม่กล้า?” ฮ่องเต้ต้าสิงแค่นเสียงเย็น ก่อนจะก้าวออกจากที่ประทับมายืนตรงหน้าจ้าวเสวียนจี แล้วตรัสว่า “ยังมีสิ่งใดบ้าง ที่เจ้าไม่กล้า?” จ้าวเสวียนจีก้มหน้า เขามองเห็นช่วงล่างของฮ่องเต้ต้าสิงในระยะประชิด พระวรกายของฮ่องเต้ต้าสิงอ่อนแอยิ่งนัก ขณะทรงยืนอยู่นั้น พระวรกายก็สั่นเล็กน้อย ชัดเจนว่าการยืนอยู่นี้ลำบากอย่างยิ่ง ต้องใช้พลังทั้งหมดเพื่อทรงกาย แต่ถึงแม้จะเป็นเพียงชายชราอ่อนแรงดั่งเปลวเทียนกลางสายลม เพียงแค่พระองค์ยังมีลมหายใจ ยังลืมพระเนตร แผ่นดินต้าฉินก็ยังไม่ถึงคราวล่มสลาย “ตั้งแต่เจ้าฝังอาจารย์ของเจ้าคือหลินจือเป้าในคดีแสดงความยินดีปีใหม่ แล้วเริ่มรวบรวมพรรคพวก ผูกมิตรแบ่งพรรค ตั้งตัวเป็นใหญ่อย่างลับๆ ไปจนถึงเหตุการณ์สังหารหมู่ที่ด่านเย่ว์หยา แผนการลอบเร้นอันโหดร้ายแต่ละเรื่อง ล้วนสะเทือนใจอย่างยิ่ง เจ้าคิดว่าข้าจะไม่รู้หรือ? แล้วเจ้ากลับกล้ากล่าวว่าเจ้าไม่กล้า?” ถ้อยคำของฮ่องเต้ต้าส
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1065
“ซานเป่าใช้งานได้ดี หน่วยบูรพาก็ใช้งานได้ดี แต่ก่อนจะลงมือทำสิ่งใด หรือตัดสินใจต่อผู้ใด เจ้าจำเป็นต้องคิดให้รอบคอบว่า การกระทำของเจ้าจะก่อให้เกิดผลต่อเนื่องเช่นไรบ้าง” “หากซานเป่าตาย หน่วยบูรพาที่อยากอยู่รอดต่อไปก็จะต้องพึ่งพาเจ้ายิ่งขึ้น ดังนั้น เจ้าต้องใช้หน่วยบูรพาต่อไป และควบคุมหน่วยบูรพาไว้ให้มั่น การให้ซานเป่าตายจึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด” “ยิ่งไปกว่านั้น ราชสำนักปั่นป่วน ขุนนางทั่วแผ่นดินต่างลำบากใจกับหน่วยบูรพามานาน แต่หน่วยบูรพายังมีคุณค่าที่ควรคงไว้ การรักษาหน่วยบูรพาไว้ย่อมเป็นประโยชน์กับเจ้ามากกว่า ดังนั้น เจ้าห้ามแตะต้องหน่วยบูรพา แต่ซานเป่าล่ะ? ตายไปคนหนึ่ง เจ้าไม่เพียงควบคุมหน่วยบูรพาได้แน่นขึ้น แต่ยังปลอบใจขุนนางทั้งราชสำนัก ให้พวกเขาได้ระบายออกบ้าง ซานเป่าตาย มีแต่ได้ ไม่มีเสีย” ฮ่องเต้ต้าสิงเปรียบประหนึ่งชี้แนะด้วยใจจริง พระองค์ตรัสว่า “จ้าวเสวียนจีก็เป็นเหตุผลเดียวกัน หากจ้าวเสวียนจีตาย ราชสำนักจะวุ่นวาย ขุนนางไม่สงบ ประชาชนก็หวั่นไหว ที่สำคัญที่สุด คือแผ่นดินอาจระส่ำระสาย” “เมื่อบ้านขาดหมาร้ายเสียตัวหนึ่ง ญาติชั่วและเพื่อนบ้านเลวเหล่านั้น ก็จะเริ่มคิดว่า
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1064
เมื่อฮ่องเต้ต้าสิงตรัสมาถึงตรงนี้ ความหมายก็ชัดเจนยิ่งนัก หลี่เฉินถอนหายใจยาว เอ่ยว่า “ต่อให้ไม่ใช่จ้าวเสวียนจี ลูกก็ไม่อาจวางใจได้อยู่ดีพ่ะย่ะค่ะ” ฮ่องเต้ต้าสิงมิได้กริ้ว พระองค์ตรัสว่า “เจ้าจะฆ่าเขาก็ได้ แต่ต้องรอให้เจ้าขึ้นครองราชย์ก่อน” “ขุนศึกเปลี่ยนตามกษัตริย์ ขุนนางตามยุค ฮ่องเต้ใหม่ย่อมมีขุนนางใหม่ จ้าวเสวียนจีคือหมากที่ข้าทิ้งไว้ให้เจ้าใช้สร้างอำนาจ แต่ตราบใดที่เจ้ามิได้ขึ้นครองราชย์ ก็ยังไม่อาจแตะต้องเขาได้ มิฉะนั้น ในสายตาขุนนางทั้งแผ่นดิน องค์รัชทายาทยังมิทันครองราชย์ ก็ฆ่าราชเลขาประจำสำนักราชเลขาเสียแล้ว แล้วเมื่อเจ้าขึ้นครองราชย์ พวกเขาจะยังมีทางรอดอีกหรือ?” “เฉินเอ่อร์ ในฐานะฮ่องเต้ ความคิดและวิสัยทัศน์ของเจ้า ห้ามจำกัดอยู่เพียงบุคคลใดบุคคลหนึ่ง หรือเหตุการณ์ใดเหตุการณ์หนึ่ง จ้าวเสวียนจี มิใช่จ้าวเสวียนจี แต่เขาคือตัวแทนของกลุ่มคน กลุ่มราษฎรคือกลุ่มราษฎร อ๋องแห่งแคว้นคืออ๋องแห่งแคว้น ขุนนางท้องถิ่นคือขุนนางท้องถิ่น ขุนนางประจำเมืองหลวงก็คือขุนนางประจำเมืองหลวง” “เจ้าต้องมองเห็นพวกเขาเป็นตัวแทนของกลุ่มต่างๆ แล้วปรับกลยุทธ์ของเจ้าให้สอดคล้องกับสถานการณ์ ใช้ว
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1063
ตามคำอธิบายและเรื่องราวของฮ่องเต้ต้าสิง หลี่เฉินก็เริ่มมองเห็นถึงเบื้องลึกในจิตใจที่แท้จริงของฮ่องเต้พระองค์นี้ สิ่งที่พระองค์ต้องการ คือการสืบทอดราชบัลลังก์โดยไม่ให้เกิดข้อผิดพลาด เพราะเรื่องนี้เกี่ยวพันถึงรากฐานของบ้านเมือง และขุนนางชั่วอย่างจ้าวเสวียนจี ก็คือประกันภัยอีกชั้นหนึ่งที่พระองค์วางไว้ ตราบใดที่จ้าวเสวียนจียังอยู่ เขาก็จะกระหายอำนาจ และต้องพยายามลดบทบาทของฮ่องเต้แน่นอน แต่การลดบทบาทของฮ่องเต้หาใช่ปัญหาไม่ ขอเพียงฮ่องเต้ยังคงดำรงอยู่ อ๋องแห่งแคว้นย่อมไม่อาจก่อหวอด สถานการณ์ก็จะยังดำเนินต่อไปได้ กล่าวได้ว่า ฮ่องเต้ต้าสิงได้วางหมากไว้สองทาง ทางแรก คือหวังว่าจะมีบุตรผู้หนึ่งสามารถเติบโตขึ้นมาเป็นกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ มีสติปัญญาและความสามารถลึกซึ้ง กอบกู้สถานการณ์ได้ แต่เรื่องนี้ยากเกินไป อย่างน้อยในขณะวางแผน ฮ่องเต้ต้าสิงเองก็มองไม่เห็นความหวัง ดังนั้นพระองค์จึงเตรียมทางที่สอง ผลักดันให้เกิดขุนนางชั่วคนหนึ่ง เพื่อรักษาความมั่นคงของการถ่ายโอนอำนาจ แม้ฮ่องเต้จะเป็นเพียงหุ่นเชิด ตราบใดที่ยังเป็นบุตรของฮ่องเต้ต้าสิง แผ่นดินก็จะไม่ล่มสลาย ส่วนอำนาจนั้
