บทที่ 12

อิงธารส่งเสียงแหบโหย ถึงพยายามขัดขืนแต่หล่อนไม่กล้าส่งเสียงดังมากไปกว่าพยายามกดมันเสียงลงต่ำเมื่อปากเป็นอิสระ ไม่เคยมีใครทำอย่างนี้กับหล่อนมาก่อน วิคเตอร์ทั้งหยาบร้ายและกักขฬะ มือของหล่อนไม่สามารถจิกข่วนเขาได้เพราะถูกตรึงไว้เหนือศีรษะด้วยมือของเขาเพียงข้างเดียว อิงธารได้ยินเสียงหายใจหอบหนักของเขา ลมหายใจร้อนผ่าวของเขาแทบจะหลอมละลายหล่อนได้ ร่างเล็กแอ่นขึ้นแต่ดันตัวเขาออกไปไม่สำเร็จ ตรงข้ามกลับยิ่งเหนื่อยอ่อนและทำให้หมดแรงเสียเปล่าปลี้ เมื่อไม่สามารถขยับหนีร่างอรชรจึงค่อยผ่อนลงในที่สุด หล่อนได้แต่ร้องไห้อยู่ใต้ร่างหนาใหญ่ที่คุกคาม วิคเตอร์ขบกรามแน่นและจ้องหน้าสวยหยดของหญิงสาวซึ่งตอนนี้ซีดเหมือนกระดาษ หยดน้ำตาไหลลงไปทางขมับขณะที่หล่อนหอบแฮ่ก ปากของอิงธารบวมเจ่อและมีรอยแตกจากการขบกัดของเขาเมื่อครู่ ชายหนุ่มเหยียดปากตึงเครียดออก

“ทีหลังอย่าท้าทายผมอีก จำไว้ด้วยเอ็มมี่...ว่าคุณไม่มีวันชนะผม นับแต่นี้ไปสิ่งที่คุณทำได้คือต้องเชื่อฟังและทำตาม อีกอย่าง ถ้าผมจับได้ว่าคุณโกหกเรื่องเอ็มม่า...มันจะไม่มีคำเตือนจากผมเป็นหนที่สอง!”

บทที่ 1

อิงธารรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในตอนเช้ามืดด้วยอาการงุนงงจากการที่หล่อนต้องหลับ ๆ ตื่น ๆ อยู่ตลอดคืน

“ทีหลังอย่าท้าทายผมอีก จำไว้ด้วยเอ็มมี่...ว่าคุณไม่มีวันชนะผม นับแต่นี้ไปสิ่งที่คุณทำได้คือต้องเชื่อฟังและทำตาม อีกอย่าง ถ้าผมจับได้ว่าคุณโกหกเรื่องเอ็มม่า...มันจะไม่มีคำเตือนจากผมเป็นหนที่สอง!”

เสียงดังก้องในหูทำให้หล่อนสะดุ้งเมื่อเอี้ยวตัวเพียงเล็กน้อยกลับพบว่าตัวเองนอนอยู่แนบชิดร่างสูงใหญ่ซึ่งโดยปกติหญิงสาวไม่คุ้นเคยกับการที่มีคนมานอนข้าง ๆ แถมเป็นผู้ชายแปลกหน้าที่หล่อนพึ่งรู้จักเมื่อวาน

วิคเตอร์ คิงส์

ซาตานในคราบสุภาพบุรุษแสนหยาบร้าย แต่เขาเป็นเจ้าหนี้อิงอรพี่สาวของหล่อนที่หลอกเอาเงินของเขาแล้วหนีหายเข้ากลีบเมฆ อิงธารนอนนิ่ง ศีรษะของหล่อนหนุนอยู่บนท่อนแขนหนาแกร่งที่แบกรับเอาไว้ตลอดทั้งคืนเพราะหล่อนไม่อาจฝืนคำสั่งเด็ดขาดของคนใจหินอย่างวิคเตอร์ หลังจากทะเลาะและมีปากเสียง หล่อนเถียงเขาไม่สำเร็จแถมยังโดนบีบบังคับให้ต้องนอนบนฟูกที่หล่อนตั้งใจเตรียมไว้ให้เขานอนบนพื้น กลับกลายเป็นว่าอิงธารต้องนอนบนฟูกผืนเดียวกันกับเขาตลอดคืนและอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มโดยที่หล่อนไม่เต็มใจแม้ว่าเขาจะยังไม่ทำอะไรให้หล่อนเสียหายก็ตาม

หญิงสาวเหลือบมองนาฬิกาบนผนังห้องก็เห็นว่าเป็นเวลาเกือบตีห้า แต่อะไรก็ไม่ทำให้อิงธารปวดหัวได้เท่ากับเรื่องราวที่เกิดขึ้นรวดเร็วปานฟ้าแลบทั้งหล่อนก็ยังมึนงงไม่หายกับโชคชะตาของตัวเองที่ต้องมาพบเจอผู้ชายอย่างวิคเตอร์ คิงส์...เขาหยาบร้าย กักขฬะ หยิ่งผยองและเอาแต่ใจ หล่อนไม่รู้ว่าจะสรรหาคำไหนมาอธิบายความเป็นตัวเขา

ขณะที่ร่างน้อยกำลังจะขยับตัวกลับต้องชะงักนิ่งเมื่อร่างหนายิ่งเบียดแนบชิด แขนใหญ่พาดบนอกนุ่มพร้อมกันนั้นท่อนขาแข็งแรงเกยก่ายอยู่บนลำตัวท่อนล่างของหล่อน อิงธารสะดุดลมหายใจตัวเอง หล่อนแค่จะเอียงหน้ามองเขาแต่ปลายจมูกเล็กดันไปชนโหนกแก้มสูง ปากนุ่มเบียดแก้มและสัมผัสขนเคราสากระคาย กลิ่นหอมอ่อนของอาฟเตอร์เชฟอวลไอและทำให้ร่างบอบบางสั่นสะท้าน หล่อนรู้สึกราวกับมีอะไรบางอย่างกระตุกเต้นใต้จิตสำนึก เหมือนน้ำนิ่งกระเพื่อมไหวจากแรงกระทบที่ไม่คิดว่าจะทำให้หล่อนเกิดความวาบหวามขึ้นมาอย่างรุนแรง

วาบหวามอย่างนั้นหรือ...อิงธารนึกละอายตัวเอง ทำไมหล่อนถึงได้เกิดความรู้สึกที่น่าอายเช่นนี้ขึ้นมาได้ สมองน้อย ๆ ของหล่อนไม่เคยมีเรื่องผู้ชายกล้ำกลายเข้ามาแม้แต่คนเดียว แต่ก็ไม่น่าเชื่อเลยว่าในช่วงจังหวะเวลานั้นหล่อนกลับไม่ยอมแม้แต่กระพริบตาราวกับกลัวว่าภาพสะท้อนใบหน้าคร้ามคมราวเทพบุตรหนุ่มรูปงามจะเลือนลางไปจากนัยน์ตาคู่สวย เขาหล่อมากจนหล่อนถึงกับสะท้านไปทั้งตัว

“อืม...”

เสียงครางลึกในลำคอของวิคเตอร์ขณะที่เปลือกตาของเขายังปิดสนิทเรียกสติของอิงธารกลับคืน

“วิคเตอร์...อะ...”

หญิงสาวกำลังจะส่งเสียงก้ต้องชะงักไปอีกเมื่อจู่ ๆ ปลายจมูกโด่งเป็นสันก็ดันมาชนพวงแก้มนุ่ม ไม่ใช่แค่จมูกของวิคเตอร์เท่านั้นแต่ยังเป็นริมฝีปากที่เคล้าคลอบนแก้มสวย ดูเหมือนว่าเขากำลังละเมอ ยิ่งละเมอหนักก็ยิ่งกอด ยิ่งจูบแก้มหล่อนหนักขึ้น