บทที่ 13

“วิค...วิคคะ...อื๊อ...”

อิงธารพยายามส่งเสียง โชคร้ายที่หล่อนไม่กล้าแหวใส่เขาเสียงดังเพราะกลัวว่าแม่จะได้ยิน

“วิค...อะ...อุ๊ย!”

ร่างเล็กเกือบจะร้องออกมาเสียงดังดีว่ารีบเอามืออุดปากไว้ได้เสียก่อนเพราะจู่ ๆ คนตัวใหญ่ก็พลิกร่างขึ้นทาบทับอยู่เหนือหล่อน  หญิงสาวพยายามจะดันตัวใหญ่โตของวิคเตอร์ที่หนักอึ้งให้พ้นแต่กลายเป็นว่าหล่อนต้องนอนหอบเหนื่อยอยู่ใต้ร่างหนาที่ไม่ยอมเปิดเปลือกตา แก้มของเขาแนบกับแก้มของอิงธารที่เปลี่ยนเป็นสีเข้มจัดด้วยความอับอายเพราะไม่เคยมีผู้ชายมานอนทับบนตัวหล่อนอย่างนี้มาก่อน

“วิค...ฉันรู้นะว่าคุณตื่นแล้ว นี่คุณแกล้งฉันใช่ไหม”

หล่อนเข่นเขี้ยวใส่แต่ดูเหมือนเขาไม่ยอมตอบโต้อะไรกลับมา และนั่นยิ่งทำให้หญิงสาวหมั่นไส้จนนึกอยากจะกรีดเล็บบนหน้าหล่อ ๆ ที่ตอนนี้มันแนบอยู่กับแก้มนิ่มถ้าไม่ติดว่าแขนถึงทับไว้ด้วยลำตัวทั้งใหญ่และหนัก ร่างน้อยรวบรวมกำลังใจส่งเสียงลอดไรฟันอีกหน

“วิค...ฉันรู้นะว่าคุณแกล้ง คุณ...”

เสียงหวานหายไปเสียเฉย ๆ เพราะจังหวะที่หล่อนกำลังเผยอปากออกก็ถูกคนแกล้งหลับฉวยโอกาสปิดกั้นเสียงประท้วงจากปากบางด้วยปากของเขาที่ประกบปิดไว้แน่น ลิ้นหนาฉกลึกและควานหาความหวานในโพรงปากอ่อนนุ่มและเป็นสิ่งที่อิงธารไม่สามารถตอบโต้อะไรเขาได้เลย มันเป็นจูบหนที่เท่าไหร่หญิงสาวเริ่มไม่แน่ใจ หล่อนคิดว่าจะนับเอาไว้เพื่อเอาคืนเขาในวันหนึ่งแต่ตอนนี้กลายกลับเป็นว่าจุมพิตทีเผลอทำให้ลืมทุกสิ่งทุกอย่างเพราะปากและลิ้นนั้นจุดความวาบหวามจนร่างแน่งน้อยอ่อนยวบอยู่ใต้ร่างเขา

“วิค...อื๊อ...อื๊อ...คนบ้า!”

อิงธารเสียงเขียวเมื่อวิคเตอร์เลื่อนปากออกพร้อมกับลืมตามองหล่อนเหมือนเสือจ้องเหยื่อ

“ออกไปนะ!” หล่อนแหว “คุณนี่มันฉวยโอกาส ชอบฉวยโอกาสตอนฉันเผลอ”

เขาเลิกคิ้ว “ช่วยไม่ได้ อยากส่งเสียงดังทำให้ผมรำคาญ รบกวนคนหลับน่ะมันไม่ดีรู้ไหม”

“ฉันไม่ได้รบกวนอะไรคุณนะวิค ก็เล่นนอนเกยจนฉันขยับไม่ได้ก็ต้องปลุกให้คุณตื่นสิ”

“ผมจะต้องรีบตื่นไหนกัน”

“คุณไม่รีบแต่ฉันรีบ ต้องตื่นแต่เช้าไปทำงาน”

“สายสักวันจะเป็นไรไป”

อิงธารถลึงตาใส่ “ฉันเป็นครูนะคะจะไปโรงเรียนสายเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีให้เด็กเห็นไม่ได้”

“อืม...จริงซีนะครับคุณครู ผมก็ลืมไปว่าคุณเป็นคุณครู ว่าแต่ถ้าอยากให้ผมขยับตัวต้องมีข้อแลกเปลี่ยน”

“อะไรอีกล่ะคะ”

“จูบผมก่อน”

“ฉันไม่จูบคุณหรอกนะ หน้าก็ยังไม่ได้ล้างเลย เมื่อกี๊นี้คุณฉวยโอกาสกับฉัน”

“นี่คุณไม่เคยได้ยินหรือยังไงว่าเชื้อแบคทีเรียในปากตอนตื่นนอนน่ะมีประโยชน์มากขนาดไหน”

“แต่มันไม่มีประโยชน์สำหรับการจูบหรอกนะคะ”

“จะจูบหรือไม่จูบ ผมนับหนึ่งถึง...”

สาม...คำนั้นหลุดหายไปในลำคอชายหนุ่มเมื่ออิงธารรีบประกบปากของหล่อนกับปากของเขาอย่างเสียมิได้ หล่อนตั้งใจแค่แนบปากไว้เฉย ๆ แต่ก็ต้องเสียรู้คนเจ้าเล่ห์เมื่อวิคเตอร์แทรกลิ้นเข้ามาในปากของหล่อนจนได้

©©©©©©©©

บทที่ 2

                วิคเตอร์สอดลิ้นเข้าปากหล่อนไม่พอแต่ยังบดเบียดเนื้อตัวกับร่างนุ่มโดยเฉพาะอกกว้างที่มันเบียดแนบกับอกนุ่มอย่างจงใจ 

อิงธารอยากจะกรีดร้องออกมาดัง ๆ ถ้าไม่เกรงใจมารดาของหล่อน ป่านนี้เอื้อมรักษ์คงตื่นนอนแล้วเพราะบ้านนี้ไม่มีใครนอนตื่นสาย หญิงสาวดิ้นขลุกขลักก่อนจะหมดเรี่ยวแรงปล่อยให้วิคเตอร์เป็นฝ่ายใช้ลิ้นควานหาความหวานหอมในโพรงปากนุ่ม หล่อนไม่รู้ว่าเขาจูบแบบเอาเป็นเอาตายเข้าไปได้ยังไงทั้งที่หล่อนยังไม่ทันได้ล้างหน้า หากก็น่าประหลาดเพราะแม้แต่หญิงสาวเองที่นึกว่าเขาอาจจะรังเกียจแต่กลับเป็นหล่อนเสียเองที่กำลังเคลิบเคลิ้มกับสัมผัสอันเร่าร้อนจากชิวหาของชายหนุ่ม ปากเปียกฉ่ำของวิคเตอร์บดบี้กลีบปากนุ่มอยู่นานอิงธารเหมือนตกอยู่ในความฝันก่อนที่หล่อนจะรีบดึงสติคืนกลับเมื่อรู้สึกตัวว่าปากหยักหนาค่อย ๆ เลื่อนออกไปอย่างเชื่องช้า และเมื่อคืนสติได้หล่อนก็ผลักเขาเต็มแรง วิคเตอร์พลิกร่างไปนอนข้าง ๆ ไม่ใช่เพราะแรงกำลังของหล่อนแต่เป็นเพราะเขาตั้งใจขยับให้อิงธารเป็นอิสระ ร่างบอบบางขยับนั่งอย่างขัดใจแต่อะไรก็ไม่ทำให้หล่อนรู้สึกอับอายเท่ากับรอยยิ้มอารมณ์ดีของอีกฝ่ายที่นอนตะแคงหันมาทางหล่อนขณะเท้าข้อศอกบนฟูกนุ่ม

P.16