บทที่ 1

“อย่าทำอะไรดิฉันเลยนะคะคุณหญิง” ขณะเอ่ยประโยคนี้ หญิงสาวที่นั่งอยู่กับพื้นบ้านด้วยท่าทางเจียมเนื้อเจียมตัวก็ยกมือไหว้ร้องขอความเมตตาจากหญิงสาวอีกคน ที่การแต่งตัวนั้นแตกต่างจากเธอมาก บ่งบอกถึงฐานันดรศักดิ์ที่สูงกว่ามาก

มาลัยคือหญิงสาวคนที่นั่งอยู่กับพื้น เธอเป็นแค่หญิงชาวบ้านธรรมดาๆ แต่หน้าตานั้นสะสวย ในขณะที่หญิงผู้สูงศักดิ์ตรงหน้าเป็นถึงลูกหลานของตระกูลเชื้อพระวงศ์ 

คุณหญิงพริ้งคือภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของหม่อมเจ้านุวัตร ท่านชายผู้ที่เพียบพร้อมไปด้วยชาติ ตระกูลและสมบัติ จนมีหญิงสาวมากมายพร้อมพลีกายให้ท่านได้เชยชม บางคนก็เพราะรักบางคนหวังเพียงแค่ความสุขสบายเท่านั้น

“หล่อนมีสิทธิ์อะไรมาห้ามฉัน” น้ำเสียงห้วนๆ ของคุณหญิงเอ่ยถามขึ้น พร้อมกับแววตาอันแข็งกระด้าง ดุดันและเต็มไปด้วยความเกลียดชัง จนแทบไม่มีใครกล้าสบด้วย 

“เพราะ…เอ่อ” คนพูดดูอ้ำๆ อึ้งๆ ไม่กล้าเอ่ย ส่วนคนฟังนั้นพอจะรับรู้ได้เอง แต่ก็ยังเซ้าซี้ให้ได้ยิน 

“เพราะอะไร เพราะอะไร” เสียงตะคอกดังลั่นบ้านสไตล์ยุโรป ที่ถูกปลูกขึ้นเพื่อไว้เป็นเรือนหออีกครั้ง 

“เพราะดิฉันเองก็ได้ชื่อว่าเป็นเมียของท่านชายเช่นเดียวกับคุณหญิง”

เพี๊ยะ 

เสียงตบฉาดใหญ่ดังขึ้น นั่นทำให้ใบหน้าสวยของมาลัยหันไปตามแรง เลือดกบปากของเธอในทันที แต่ก็ยังฝืนข่มความเจ็บเอาไว้ บอกตัวเองให้อดทน อดทน แต่ก็ไม่รู้จะอดทนได้อีกนานแค่ไหน นั่นเพราะมาลัยเองก็มีไพ่เด็ดอยู่ในมือเช่นเดียวกัน 

“นังแพศยา คนอย่างหล่อนอย่ามาเอ่ยอ้างว่าเป็นเมียท่านชายหน่อยเลย เพราะท่านชายมีฉันเป็นเมียเพียงคนเดียวเท่านั้น ส่วนหล่อนมันก็แค่นางบำเรอชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น อย่าสะเออะคิดว่าตัวสำคัญ” ขณะเอ่ยคุณหญิงพริ้งก็ตรงปรี่เข้าไปกระชากผมของมาลัยสุดแรง จนมาลัยนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด 

“ไม่จริง เพราะท่านชายบอกว่ารักดิฉันไม่น้อยกว่าคุณหญิงเลย” คำพูดที่ได้ยินจากปากของมาลัย ยิ่งกระตุ้นให้โทสะในอกของคุณหญิงพริ้งประทุ 

“กรี๊ดดดด นังมาลัย นี่หล่อนกล้าพูดแบบนี้กับฉันเชียวเหรอ” ตบเพียงแค่ครั้งเดียวคงไม่สาแก่ใจคุณหญิงพริ้งคราวนี้เธอจึงเงื้อมือขึ้นสูงก่อนจะฟาดลงบนใบหน้าของมาลัยอีกหลายครั้ง ก่อนจะผลักร่างที่อ่อนแรงของมาลัยให้ลงไปนอนกองกับพื้น

“คุณหญิง ได้โปรดเมตตาดิฉันด้วยเถอะเจ้าค่ะ” มาลัยยกมือไหว้ด้วยท่าทางน่าสงสาร เลือดสดๆ ไหลออกมาจากมุมปากข้างหนึ่ง ในขณะที่แก้มทั้งสองข้างแดงช้ำเพราะถูกตบไปเมื่อครู่นี้ 

“ไม่มีทาง” คำตอบของคุณหญิงพริ้งเหมือนฟางเส้นสุดท้ายของมาลัย 

“ถ้าไม่เห็นแกดิฉัน ก็ขอให้เห็นแก่ลูกของท่านชาย หลานคนแรกของตระกูลด้วยเถอะเจ้าค่ะ” แม้ว่าปากจะเอ่ยขอความเมตตา แต่ในแววตาของมาลัยนั้นกลับเต็มเปี่ยมไปด้วยความจองหอง คิดว่าตนคือผู้ชนะที่สามารถตั้งครรภ์กับท่านชายได้ ในขณะที่ภรรยาถูกต้องตามกฎหมายอย่างคุณหญิงพริ้งยังทำไม่ได้ 

“หล่อนว่าอะไรนะ” สีหน้าของคุณหญิงพริ้งเต็มไปด้วยความตกใจ ซึ่งสีหน้าที่เห็นกลับสร้างความสุขให้มาลัยเหลือเกิน 

“ดิฉันกำลังตั้งท้องลูกของท่านชายค่ะ” มาลัยเอ่ยทีละคำทีละประโยคอย่างช้าๆ อย่างไม่มีคำไหนขาดตกไป นั่นก็เพื่อให้คุณหญิงพริ้งรับฟังอย่างชัดๆ

“หล่อนบอกว่ากำลังท้องลูกของท่านชายอย่างนั้นเหรอ”

“ใช่ค่ะ ดิฉันเพิ่งจะทราบวันนี้เอง และถ้าท่านชายทราบก็คงดีใจไม่น้อยแน่” รอยยิ้มของมาลัยมันบาดลึกลงไปในหัวใจของคุณหญิงพริ้ง นั่นเพราะเธอแต่งงานกับท่านชายมาก็หลายปี แต่กลับไม่มีวี่แววว่าจะตั้งครรภ์ ในเมื่อเธอยังไม่ท้องแล้วคนอื่นจะท้องก่อนได้อย่างไร 

“ท้องได้ก็แท้งได้นี่ จริงไหม” รอยยิ้มของคุณหญิงพริ้งช่างเยือกเย็น จนมาลัยเสียวสันหลังวาบ เธอรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดที่ริมาลองดีกับคนแบบนี้ 

“คุณหญิงจะทำอะไรคะ”

“ไม่ต้องตกใจไป เพราะหล่อนไม่ใช่รายแรกที่จะตายทั้งกลม ใครอยู่ข้างบอกบ้าง เข้ามาหาฉันหน่อย”

“ไม่นะคุณหญิง ไม่นะคะ อย่าทำแบบนี้” มาลัยลนลานเธอถอยหลังกรูจนนั่งชิดติดกับผนังห้อง พร้อมยกมือไหว้ขอความเมตตาไปด้วย 

“ครับคุณหญิง” เสียงขานรับของเข้มดังขึ้น พร้อมการเข้ามาปรากฏตัวในห้องตามคำร้องเรียกของคุณหญิงพริ้ง 

“เอานังมาลัยออกไป แล้วจัดการเหมือนเดิม ทุกอย่างต้องเรียบร้อย”

“ครับคุณหญิง” คำเอ่ยรับของเข้มยิ่งทำให้มาลัยกลัว แต่ที่กลัวมากกว่าคือสายตาของคุณหญิงพริ้งที่มองตรงมายังเธอ มันร้ายกาจและไม่มีความเมตตาหลงเหลืออยู่เลยแม้แต่น้อยนิด

“ท่านชาย ท่านชายช่วยมาลัยกับลูก อื้อ….” เสียงของมาลัยนั้นขาดหายไป เพราะถูกมือหนาและใหญ่ของเข้มปิดปากเอาไว้ เธอร้องอู้อี้ขอให้ท่านชายช่วยทั้งๆ ที่เวลานี้ท่านชายไม่ได้อยู่บ้าน และเย็นนี้หากท่านชายกลับมาแล้วถามหามาลัย คุณหญิงพริ้งก็พร้อมจะบอกว่ามาลัยหนีตามชู้ไปแล้ว และท่านก็จะไม่สงสัยอะไรเหมือนที่ผ่านๆ มา

เมื่อสั่งคนให้จัดการมาลัยแล้ว คุณหญิงพริ้งก็ยังมีอารมณ์นั่งจิบชาที่เวลานี้ชาร้อนได้กลายเป็นชาอุ่น เพราะมัวแต่เสียเวลาคุยกับมาลัยเสียนานสองนาน แก้วทรงสวยถูกมือเรียวยกขึ้นมาจรดริมฝีปาก และเสียงๆ หนึ่งก็ดังขึ้น