บทที่ 1 ภารกิจพิชิต(รัก) ตอนที่ 1 ผมชอบพี่ครับ!

"พี่สาวครับ ผมชอบพี่จริงจริงนะครับ ได้โปรดเถอะครับ อย่าได้เมินผมเลยนะครับ" หนุ่มน้อยลูก้าเดินตามพี่สาวไม่หยุดแล้วพูดด้วยเสียงที่ออดอ้อนตลอดทาง จนคนที่อยู่รอบนั้นพากันมองเป็นแถว รุ่นพี่สาวเมเบลที่เห็นท่าทางที่รุ่นน้องทำตัวเหมือนกับหมาเด็กน้อยที่ตามเจ้าของสุดที่รักไม่ห่างนั้น ทำให้เธอเสียงอาการเป็นอย่างมากจนอยากจะมุดหน้าหนีจาก ลูก้า เธอพยายามเดินตรงไปที่ห้องน้ำเพื่อกลบเลือนความเขินอาย แต่แล้วจู่จู่ได้เผลอชนกับเพื่อนรุ่นเดียวกันจนล้มลงกับพื้นเสียงดังสนั่น!

"โอ้ย! ขอโทษค่ !

ทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้นไปเจอกับ เจมส์เพื่อนรักสมัยตอนเด็กที่เคยอยู่ข้างบ้าน เธอก็กลับตกใจด้วยความแปลกใจเล็กน้อย

"เจมส์ เธอมาที่นี่ได้ยังไง?"

เจมส์มองหน้าเธอ พร้อมกับเอื้อมมือดึงเธอขึ้นมาอย่างอ่อนโยน และพูดด้วยน้ำเสียงที่ทุ่มต่ำเล็กน้อย

"เจ็บตรงไหนหรือป่าว? เธอเดินไหวไหม?"

เมื่อพูดจบ เจมส์อุ้มเธอขึ้นมาอย่างระมัดระวัง ทันใดนั้นลูก้าดึงเมเบลเข้ามาหาตนเอง และผลักเจมส์ออกไปอย่างแรง

"ไม่ต้องยุ่ง!"

ลูก้าพูดเสียงดังด้วยความหึงหวง และสายตาที่จับจ้องมาที่เจมส์อย่างน่ากลัว เจมส์หัวเราะเยาะเบาเบา พร้อมทั้งกระซิบใกล้หูของเมเบล ด้วยเสียงนุ่มนวล

"งั้นเดี๋ยวเจอกันนะครับ"

หลังพูดเสร็จ เจมส์ยิ้มอ่อนอ่อนให้เธอก่อนที่จะเดินจากไป ลูก้าเห็นเจมส์แสยงยิ้มอย่างมีเล่ห์กลหลังเดินจากไป จนพาให้ลูก้าอดสงสัยไม่ได้ว่าเขาเป็นใคร เมเบลที่เห็นท่าทีที่ลูก้าทำแบบนั้น เธอจึงรู้สึกหงุดหงิด และได้ผลักลูก้าออกไปไกลไกล อีกทั้งยังทำหน้าไม่พอใจ เธอโมโหมากจนตะโกนพูดจารุนแรงเสียงดังใส่ลูก้าออกไป

"ต่อจากนี้ ไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีก! เธอนี่มันทำตัวเหมือนเด็กงี่เง่าจริงจริงเลยนะ!"

ลูก้าที่ได้ยินเมเบลพูดออกมาแบบนั้น ก็กลับทำหน้าเศร้าน้ำตาคลอ รวมทั้งก้มหน้าลง และพูดน้ำเสียงที่แสนน่าสงสาร

"ขอโทษนะครับ แต่ที่ผมทำไปทั้งหมดเป็นเพราะหวงพี่นี่ครับ ผมผิดขนาดนั้นเลยหรอครับ"

ลูก้าเอื้อมมือกับแขนทั้งสองข้างไปยกเมเบลอุ้มขึ้นมาในอ้อมแขนอย่างเบามือ และมองเธอด้วยสายตาที่เต็มเปรียบไปด้วยความห่วงใย

"แต่พี่สาวครับ ให้ผมได้ดูแลพี่ก่อนเถอะนะครับ แล้วผมจะไม่มาให้พี่เห็นหน้าอีกแน่นอน"

หลังจากนั้น ลูก้าพาเธอไปที่ห้องพยาบาล พร้อมกับเตรียมยาบรรเทาอาการปวด มาทาให้เธออย่างเบามือ

"พี่เจ็บตรงนี้ใช่ไหมครับ? เพราะผมเห็นมันบวมแดงมากเลย เดี๋ยวผมจะทายาให้ตรงนี้นะครับ"

เมเบลที่เห็นลูก้าพยายามที่จะดูแลเธอ เธอก็เผลอยิ้มออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ ลูก้าที่เห็นพี่สาวที่เขาชอบแอบยิ้ม เขาจึงเผลอยิ้มตามไปด้วย และแซวพี่สาวเมเบลอย่างขี้เล่น

"น่ารักจังเลยนะครับ"

เมเบลทันทีที่รู้ตัวว่าตนเองเผลอยิ้มออกมา ก็กลับหันหน้าหนีแก้เขิน อีกทั้งแก้มแดงราวกับมะเขือเทศ เธอประมาทมากกับพฤติกรรมของเจ้าหนุ่มน้อยลูก้า ลูก้าที่เห็นท่าทางเขินแก้มแดงของเมเบล เขาเอื้อมมือไปแตะใบหน้าเธอเล็กน้อย ตามด้วยขยับตัวเข้าไปใกล้ใกล้

"พี่สาวครับ ผมชอบพี่นะครับ ได้โปรดมาเป็นแฟนกับผมเถอะนะครับ"

ลูก้าแอบยื่นมืออีกข้างไปกอดรุ่นพี่เมเบลช้าช้า และดึงมาให้ใกล้ยิ่งขึ้น จนเมเบลรู้สึกหัวใจเต้นแรงอย่างที่เธอไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครมาก่อน มืออันอบอุ่นของเด็กหนุ่ม ที่ข้างหนึ่งแตะใบหน้า ส่วนมืออีกข้างก็เลื้อยมากอดเธอให้เข้าไปใกล้ตัวเขามากขึ้น เธอพยายามรวบรวมสติทัังหมด และดันตัวลูก้าออกไปอย่างเขินอาย

"ที่นี่มันโรงเรียนนะ! แล้วเธอก็แค่เด็กสิบห้า อย่ามาทำตัวแบบนี้สิ มันไม่ดีเลยนะ!

ลูก้ายิ้มและหัวเราะเล็กน้อย ตามด้วยเอามือทั้งสองข้างโอบกอดรุ่นพี่และมองหน้าเธออย่างออดอ้อน สายตาของลูก้าเหมือนกับหมาเด็กที่กำลังขอร้องอะไรบางสิ่งจากเจ้าของ

"ผมไม่เด็กนะครับ ปีหน้าผมก็สิบแปดแล้วด้วย ผมก็แค่เรียนช้ากว่าเพื่อนน่ะครับ"

หลังจากที่เมเบลได้ยินลูก้าพูดแบบนั้น เธอตกใจเป็นอย่างมาก ว่าอายุจะสิบแปดแล้ว แต่ทำไมยังอยู่มัธยมต้นอยู่เลย เธอแอบคิดในใจว่าเด็กคนนี้ต้องเป็นเด็กเกเรไม่ยอมเข้าเรียนแน่นอน เธอผลักลูก้าออกและถอยห่าง กับทั้งพูดเสียงดังฟังชัด

"คงจะเป็นเด็กเกเรน่ะสิ! ออกไปเลยนะ ฉันไม่ชอบเด็กนิสัยไม่ดีแบบเธอ!"

ลูก้ายิ้มมุมปากเล็กน้อยและดึงแขนพี่สาวเมเบลไว้ ลูก้าพยายามตีหน้าซื่อ พูดด้วยเสียงสั่นสั่นจะร้องไห้ออกมา

"ถึงผมจะเคยเป็นเด็กไม่ดี แต่เพื่อพี่เมเบล ผมยอมทำทุกอย่างเลยนะครับ แต่ถ้าพี่จะเกลียดผมขนาดนี้ ผมก็ไปให้ก็ได้ครับ"

ลูก้าปล่อยมือจากแขนของเมเบล ในดวงตาลูก้ามีน้ำตาคลอใสใสเหมือนพร้อมที่จะไหลออกมาได้ทุกเวลา หลังจากนั้นลูก้าลุกขึ้นยืนและเดินจากเธอไป เธอที่เห็นรุ่นน้องที่ตามจีบมาตลอดเป็นแบบนั้นก็อดสงสารไม่ได้