สยบรักวิศวะตัวแรง[ ENGINEER'S SECRET ]

“อะ…อื้มมม…เวกัส…”

เสียงครางหวานหูปนแหบพร่าดังสะท้อนในความมืดเป็นระลอก สลับกับเสียงลมหายใจหอบกระชั้น เหมือนสายฝนที่กำลังซัดกระหน่ำลงมาไม่หยุดในตอนนี้

ในขณะที่ร่างกำยำของชายหนุ่มก็กำลังกระแทกความแข็งแกร่งอย่างหนักหน่วงใส่ร่างบาง ที่นอนอ่อนแรงอยู่ใต้ร่างของเขาอย่างไม่อาจหยุดยั้ง

“อาส์...ฮึ่ม...” ชายหนุ่มส่งเสียงคำรามก้อง พลางขบกรามแน่นจนขึ้นสันนูน เขาต้องอดทนและอดกลั้นความต้องการให้ถึงที่สุด เพื่อที่จะไม่เผลอทำให้เธอเจ็บตัว

“อ๊า...เวกัส! เราเจ็บ...นายอย่าเร่งได้ไหม เราไม่ไหวแล้ว...อื้อ...”

และแม้ตอนนี้ร่างกายจะตกอยู่ภายใต้การควบคุมของอารมณ์ปรารถนา แต่จิตใต้สำนึกกลับบอกชายหนุ่มว่า...นั่นไม่ใช่เสียงที่ควรจะขานชื่อเขาออกมาอย่างอ่อนแรงเพราะความซาบซ่านที่เขามอบให้

เพราะนั่นคือเสียงของ ใบหยก...ยัยประธานสภานักศึกษาผู้หัวแข็ง ที่เดินลากเสียงสั่งลงโทษคนของเขาแทบจะทุกครั้งที่เจอ ราวกับเธอจงใจ ที่จะกวาดล้างสมาชิกในแก๊งของเขา

เธอคือคน...ที่เขาควรจะเกลียดเข้าไส้ที่สุดในตอนนี้มากกว่า...

และเธอก็คือผู้หญิงที่เขาเคยป่าวประกาศว่า...

“ถ้ามีแค่ยัยนี่คนเดียวในโลก กูยอมไปบวชตลอดชีวิต...ยังจะดีกว่า”

แต่ทว่าตอนนี้...เธอกลับกำลังเปลือยเปล่าอยู่ใต้ร่างของเขา ขาเรียวสองข้างพันเกี่ยวที่เอวสอบ มือสองข้างจิกเกร็งที่บ่ากว้าง และส่งเสียงครางหวานหูเล็ดลอดริมฝีปากแดงระเรื่อออกมาเป็นระยะ ชวนให้เสียวซ่านจนชายหนุ่มตื่นไปทั้งตัว

ดวงตาคมเฉี่ยวที่เคยจ้องเขาอย่างเย็นชา ตอนนี้กำลังหลับพริ้มและหวานหยาดเยิ้ม แม้ขอบตาจะแดงก่ำและมีน้ำตาซึมออกมาตรงหางตาเพราะความหวาดหวั่นใจลึก ๆ ที่เธอยอมมอบใจมอบกายให้เขาเชยชม แต่การตอบสนองของเธอในทุกท่วงท่า ก็ทำให้เขาเคลิบเคลิ้มจนหยุดการกระทำนี้ ไม่ได้จริง ๆ

เขาโน้มตัวลงไปจูบเธอ ก่อนจะส่งปลายลิ้นชุ่มเกี่ยวตวัดรูดไล้ไปทั่วโพรงปากอุ่น มือเรียวของเธอเลื่อนลูบบนแผ่นหลังของเขา พร้อมเอ่ยเสียงกระซิบแผ่วเบาข้าง ๆ ใบหู

“ขยับอีกสิ…แฮ่ก ๆ ๆ อย่าหยุด…”

เสียงนั้นทั้งสั่นพร่าและปลุกเร้า ทำเอาสติสุดท้ายของเขาหลุดหาย จนต้องกระแทกสะโพกเข้าใส่เธอถี่ยิบ ความแน่นกระชับและร้อนฉ่าทำให้เขาแทบจะลืมหายใจ

“อ๊ะ...ฮื่อ...เวกัส! อ๊าาา!” ใบหยกร้องครางเสียงหลง ลมหายใจติดขัดทุกจังหวะ ยามที่เขาฝังตัวลงมาจนสุดลึก ร่างน้อยก็แทบจะขาดใจตายตรงนั้น

ตับ! ตับ! ตับ!

เสียงเนื้อกระทบเนื้อที่เกิดจากการเร่งรีบ สะท้อนชัดในความเงียบ มันทั้งเร่าร้อน รุนแรง ดุดัน สลับกับอ่อนโยนในเวลาเดียวกัน จนใบหยกแทบจะแยกสัมผัสเหล่านั้นไม่ถูกเลย

เขาโอบกอดเธอแน่นราวกับหวงแหน เธอจึงกระซิบใกล้หูเขาอีกครั้ง…

“เวกัส…ที่รัก…ได้โปรด...อ๊าา”

ความกังวลต่าง ๆ ที่เขาตามหาเหตุผล พลันหายไปในชั่วพริบตา เหลือเพียงแค่ร่างเปลือยเปล่าสองร่าง ที่สอดผสานกันแนบแน่นอยู่บนเตียงกว้าง และโรมรันใส่กันด้วยจังหวะถี่รัว

“อื้มมม…ใบหยก…อ่าส์...” เสียงชายหนุ่มเริ่มครางต่ำในลำคอ ด้วยความเสียวซ่านที่ยากจะทนไหว

เขายังคงเดินหน้ากระแทกลำกายเข้าในตัวเธอไม่หยุด ยิ่งเธอตอบสนองด้วยเสียงครวญครางที่ดังลั่นราวจะขาดใจ เวกัสก็ยิ่งเร่งใส่ด้วยจังหวะถี่ยิบ

“งื้ออออ...เวกัส...อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊า!”

จวบจนจังหวะสุดท้ายที่เขาสอดลึกเข้าไปในร่องรักที่ตอดแน่น ทำให้เขาถึงกับแตกซ่านอยู่ภายใน ความสุขสมปะทุขึ้นอย่างรุนแรง ราวกับระเบิดเวลาที่รอวันแตกกระจาย

กล้ามเนื้อแน่นหนั่นสั่นเกร็งไปทั้งตัว หัวใจก็เต้นโครมครามเหมือนจะหลุดออกมาจากอก และในวินาทีนั้นเอง...

กริ๊งงงงงงงงง!!!

เสียงนาฬิกาปลุกบนหัวเตียงก็ดังกระแทกใส่หูของเวกัสให้สะดุ้งจนต้องลุกพรวดขึ้นมาจากห้วงฝัน ดวงตาคมปรือเปิดขึ้นพร้อมลมหายใจที่ยังไม่ทันปรับจังหวะ หัวใจของเขาเต้นรัวราวกับเพิ่งวิ่งหนีอะไรมาสักอย่าง

“แฮ่ก...แฮ่ก...แฮ่ก...”

แม้ตอนนี้จะตื่นขึ้นมาเผชิญหน้ากับความจริงแล้ว แต่กลิ่นกายสาวจากในฝันยังคงวนเวียนในโพรงจมูกของเขาไม่จางหาย

ตามมาด้วยความผิดปกติ ที่ทำให้เขาต้องก้มลงไปมองที่ผ้าห่ม ถึงได้รู้ตัวว่าตรงเป้าของตนตอนนี้เปียกชื้นชัดเจนจนไม่อาจปฏิเสธความเป็นจริงได้ และแน่นอนว่ามันไม่ใช่ความเปียกแฉะของเหงื่อบนตัวแน่ ๆ แต่มันคือน้ำรักสี่ขุ่นที่เขาหลั่งออกมาจริง ๆ แถมยังหลั่งออกมาอย่างหนัก จนมันเปียกทะลุผ้าห่มยันผ้าปูที่นอน

“เชี่ย…” เขาคำรามเสียงต่ำในลำคอ พลางล้มตัวนอนหงาย มือข้างหนึ่งยกขึ้นมาปิดหน้าตัวเองด้วยความอดสูใจ

“ทำไมต้องฝันถึงยัยนั่นแบบนี้วะ...แม่งเอ๊ย!”

เขาสบถออกมาอย่างหัวเสีย ทว่าภาพของร่างบางที่ครางชื่อเขาอย่างรัญจวนใจภายใต้ร่างของเขา ยังชัดเจนอยู่ในหัว จนสิ่งที่พาดอยู่กลางลำตัวกระตุกเกร็งขึ้นอีกครั้งอย่างน่าอาย

“เชี่ยเอ๊ย! ตามมาหลอกหลอนกูยันในฝัน ยัยโหดมหาประลัย...กูฝันเหี้ยอะไรวะเนี่ย...บ้าฉิบ! เอากับยัยนั่นเนี่ยนะ...”

เวกัสนั่งนึกถึงภาพความฝัน ที่เขาพึ่งผ่านมันมาเมื่อครู่อย่างใจจดจ่อ

ภาพของร่างเปลือยเปล่าสองร่างพันเกี่ยวรวมกันราวกับจิ๊กซอว์ที่ถูกออกแบบมาเพื่อกันและกัน ริมฝีปากนุ่มของเขาที่แนบลงบนกลีบปากเรียวบางของเธอ พลางไล้ไปตามแนวสันกรามเบา ๆ เล่นเอาเวกัสต้องกลืนน้ำลายอึกใหญ่ เพราะร่างกายของเขาตอนนี้ตื่นเต็มขีดจำกัด จนพร้อมจะหลั่งธารรักรอบใหม่อีกครั้ง เพียงแค่นึกถึงใบหน้าดุ ๆ ของเธอ

“แค่คิดก็ขนลุก...” เวกัสสะบัดหัวไล่ความคิดนั้นออกไปจากสมอง ไม่มีทางที่คนอย่างเขาจะชอบผู้หญิงคนนั้นได้

สิ่งเดียวที่เขารู้สึกกับเธอได้ก็คือ...ความเกลียดชังเท่านั้น...