ตอนที่ 2 ทายสิ ว่าใครเอ่ย?

"นี่เธอเดี๋ยวก่อนสิ

อ๊ะ!"

เมเบลรู้สึกเจ็บขามากขึ้นเรื่อยเรื่อยจนไม่สามารถที่จะเดินได้เลย แต่ความเจ็บปวดนั้นยังไม่เท่ากับความรู้สึกที่ได้พูดจากระทบจิตใจแรงแรงกับลูก้าออกไป

ลูก้า หลังที่เดินจากเธอไปไม่นาน ก็กลับเผลอน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว ลูก้าพยายามกลั่นความรู้สึกตนเองไม่ให้ใครรู้ว่ากำลังเศร้า

แต่จู่จู่ มีเพื่อนคนหนึ่งเดินเข้ามาข้างหลังเขา และเอามือทั้งสองข้างปิดตาเขาไว้

"ทายสิ ว่าใครเอ่ย?"

เสียงหญิงสาวที่แสนหวานดังเข้ามาในหูของลูก้า ลูก้าปัดมือของหญิงสาวคนนั้นออก และเดินหนีอย่างไม่สนใจใยดี

"ฉันรู้หรอก ว่าเป็นเธอหรอกนะ โรส"

โรสหัวเราะเล็กน้อย และพยายามเดินตาม พร้อมกับเอาตัวเข้าไปใกล้ลูก้ามากยิ่งขึ้น จนหน้าอกของเธอดันไปชนกับแขนของลูก้า

ลูก้าตกใจและเบี่ยงหน้าหนีไป

"โธ่ลูก้า~ โดนสาวทิ้งมาหรอ?"

ลูก้ารู้อยู่แก่ใจว่าโรสนั้นกำลังคิดอะไรอยู่ ลูก้าพยายามผลักเธอออกไป และพูดกับเธออย่างเย็นชา

"ฉันรู้นะ ว่าเธอชอบฉัน แต่ฉันมีคนที่ชอบแล้ว เลิกยุ่งกับฉันเถอะ"

คำพูดที่ลูก้าได้เอ่ยออกมานั้น ทำให้โรสไม่พอใจอย่างมาก เธอจึงพยายามจับมือลูก้า และเดินตามไม่ห่าง

"อย่าไล่ฉันเลยนะ ถ้าเธอไล่ฉัน ฉันจะแฉว่าเธ !!!"

ทันใดนั้น ลูก้าเอามือขึ้นมาปิดปากเธอจนแน่นและดันตัวเธอนั้นติดกับกำแพงอย่างแรง พร้อมกับบีบแขนเธอ จนเป็นรอยชำแดงก่ำ

ลูก้าพูดกับเธอด้วยเสียงที่น่ากลัวชวนให้ขวัญผวา

"เธอคิดจะทำอะไร ก็หัดเกรงใจฉันด้วย ฉันไม่ได้ใจดีกับเธอเสมอไปนะ!"

เมื่อพูดจบ ลูก้าก็ปล่อยมือจากแขนของเธอ และเดินจากไปอย่างโกรธเคือง โรสที่เห็นลูก้าเริ่มเดินออกไปไกลไกล

เธอเผลอแอบยิ้มแฝงเลห์กลเล็กน้อย และอยู่อยู่ก็มีคนหนึ่งเดินออกมาจากมุมใดมุมหนึ่งในที่ตรงนั้น พร้อมทั้งยื่นคลิปที่แอบถ่ายไว้ให้เธอดู โรสที่เห็นคลิปนั้น เธอก็อดที่จะกลั้นหัวเราะเยาะไม่ให้ออกมาไม่ได้

"เฮ้ออ~ ยัยโง่เอ้ย! คิดว่าฉันจะชอบคนสวะแบบแกหรือยังไงกัน"

หลังจากนั้นโรสก็ส่งคลิปให้ใครบางคน พร้อมกับพิมพ์ไปบอกว่า"เป็นไงคะ? ชอบไหม?"

เมื่อส่งคลิปเสร็จเธอก็เดินจากไปอย่างลึกลับ เหมือนมีความลับอะไรบางอย่างซ่อนอยู่

ในคราวเดียวกันนั้น ลูก้าก็ได้นั่งเศร้าสร้อยน้อยใจพี่สาวสุดที่รัก อยู่ที่สวนดอกไม้หลังโรงเรียนอย่างเงียบเงียบคนเดียว น้ำตาที่ไหลออกมาตลอดเพราะกลั้นความรู้สึกในใจไม่อยู่ ลูก้าพยายามคิดทบทวนว่าตนเองแค่อยากจะเอาชนะหรือชอบพี่สาวคนนั้นจริงจริงนะ ไม่นานมากหนัก ลูก้าก็เผลอหลับไปจนถึงตอนเย็น เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาอีกที ดันเจอพี่สาวเมเบลหลับอยู่บนตักของเขา และทั้งยังมีขนมอยู่ข้างข้างตัวเขาด้วย และในกล่องขนมนั้นก็มีกระดาษใบหนึ่งที่เขียนข้อความบางอย่างติดอยู่ด้านบนของกล่องขนม ลูก้าที่เห็นกระดาษใบนั้น จึงหยิบกระดาษขึ้นมาอ่านอย่างตั้งใจ

"ฉันขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เธอรู้สึกแย่"

ลูก้าที่เห็นข้อความนั้นก็ทำให้เขาหยุดยิ้มไม่ได้ จนความเศร้าทั้งวันของเขานั้นหายไปปิดทิ้ง ลูก้าเอามือขึ้นมาลูปบนหัวพี่สาวคนโปรดของเขาอย่างอ่อนโยน และพูดเบาเบากระซิบใกล้หูเมเบล

"ผมจะหายโกรธพี่ก็ต่อเมื่อพี่มาเป็นแฟนกับผมเท่านั้นครับ"

เมเบลที่หลับอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงอันแผ่วเบาของเด็กหนุ่ม และพลิกตัวหันหน้ามา

"ยัยเด็กบ้า! นั้นเสียงเธอหรอ?"

เมเบลพยายามลืมตาขึ้นมา แต่ความง่วงนอนของเธอนั้น มันทำให้เธอรู้สึกหนักตาจนไม่สามารถลืมตาขึ้นมาได้ ด้วยความที่ง่วงนอนมาก เธอจึงได้เผลอหลับลงอีกครั้งในความอบอุ่นของลูก้าเด็กน้อยจอมแสบของเธอ เธอนอนหลับไปนานมาก จนรู้สึกตัวอีกทีก็รุ่งเช้าของอีกวันแล้ว

เมื่อตะวันเปร่งแสงในยามเช้า ก็ชวนพาให้นกร้องเสียงไพเราะ จนทำให้เมเบลตื่นขึ้นมา เธอตกใจมากที่อยู่อยู่ตนเองก็กลับมาอยู่บนเตียงที่บ้าน เธอพยายามนึกว่ากลับมาที่บ้านได้ยังไง เธอก็นึกไม่ออก ไม่นานหนัก แม่เธอเดินขึ้นมาบนห้องพร้อมบอกให้เธอรีบแต่งตัวแล้วลงมาทานอาหารเช้าข้างล่าง เมเบลยังไม่ทันได้เอ่ยคำถาม แม่ของเธอนั้นก็ได้เดินลงไปซะแล้ว เมเบลที่กำลังตื่นตระหนกอยู่ได้ไม่นานก็ต้องรีบอาบน้ำแต่งตัวออกไปทานข้าวที่คุณแม่ของเธอนั้นเตรียมไว้ให้ก่อนที่แม่ของเธอจะไปทำงานในยามเช้า เมื่อทานอาหารเสร็จเธอก็เร่งรีบพุ่งตัวไปที่จักรยาน แต่ปรากฏว่าเธอไม่ได้เอาจักรยานที่โรงเรียนกลับมาด้วย เมเบลที่กำลังวิตกกังวลอยู่ จู่จู่เพื่อนสมัยเด็กของเขาก็โผล่มาจากด้านหลังและกระซิบข้างหูเบาเบา

"ให้ผมไปส่งไหมครับ"

เมเบลตกใจเล็กน้อยก่อนที่จะหันไปเจอกับเจมส์เพื่อนรักของเธอ

เธอยิ้มออกมาด้วยความดีใจเหมือนกับได้พรจากสรรค์บนฟ้า