บทที่ 4 คนที่ชอบ (2)

เธอไม่ได้อายที่ต้องพูดแบบนั้นออกไป ในเมื่อมันคือเรื่องจริงและไม่อยากให้ใครต้องมานึกสงสัยในตัวเธอ ส่วนเรื่องที่ว่าท้องกับใครนั้นคงให้มันเป็นความลับต่อไปเพราะเธอเองก็ไม่อยากพูดถึงผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว ชาตินี้คงไม่ได้ไปยุ่งเกี่ยวกันอีก

“งั้นเดี๋ยวพี่ลองถามเด็กที่บ้านดู มีน้องนุ่นกับน้องนิดที่จบมาอยู่บ้านยังไม่มีงานทำ"

” ได้ค่ะพี่คิ้ม ยังไงพี่สายช่วยสแกนให้เฌอด้วยนะคะ “

“กดดันพี่เลยนะ” คิ้มพูดกลั้วหัวเราะ สิ่งที่ได้รับมอบหมายมาถือเป็นเรื่องสำคัญ ถ้าเธอไปหยิบใครมาแล้วทำเรื่องเดือดร้อนคงแย่แน่

“เดี๋ยวพี่สายก็มาเป็นพี่เลี้ยงน้องฌอนแล้วค่ะ หาคนเก่งๆ แบบพี่สายกับพี่คิ้มให้เฌอหน่อย”

เฌอยิ้มหวานให้พนักงานทั้งสองคนที่เหมือนเป็นครอบครัวเดียวกันไปแล้ว หลังจากคลอดเธอเองก็คุยกับสายว่าจะให้ช่วยเลี้ยงลูกของเธอไม่ต้องทำตรงนี้อีกแล้ว ส่วนงานขายพวกนี้เธอจะต้องแบ่งเวลามาดูแลบ้าง อยู่กับลูกบ้างไม่บ้างานบ้าเงินเกินไป

ฌอน ธีธัช ชื่อของลูกชายตัวน้อยที่จะออกมาดูโลกในอีกห้าสัปดาห์ข้างหน้านี้ เธอเป็นคนคิดชื่อนี้เองและยิ้มทุกครั้งที่ได้อ่านมัน ไม่คิดเลยว่าความรักจะเกิดขึ้นกับคนที่ตัวเองยังไม่เคยเห็นหน้า

อีกสามสิบกว่าวันเธอจะมีอีกหนึ่งชีวิตที่พร้อมจะเป็นครอบครัวเดียวกัน เป็นผู้ชายคนเดียวที่เธอจะรักและเขาคงรักเธอโดยไม่ต้องร้องขอ เฌอริตาไม่ต้องการสิ่งใดแล้ว ครอบครัวที่สมบูรณ์แบบเธอจะสร้างมันขึ้นมาเอง ถึงแม้จะมีสมาชิกเพียงสองคน เธอก็เชื่อว่ามันจะออกมาอย่างสมบูรณ์แบบได้

ศิวดลมณีมีทายาทสืบทอดธุรกิจสามคน คนแรกคือบีอายุสามสิบสองปีรับหน้าที่สานต่อธุรกิจการผลิตเหล็ก ส่งขายทั้งในแต่นอกประเทศ เธอแต่งงานมีครอบครัวและออกจากบ้านตั้งแต่อายุยี่สิบเจ็ด คนที่สองคือบอสอายุยี่สิบหกตอนนี้ยังคงเรียนและทำงานอยู่ต่างประเทศไม่คิดจะจับธุรกิจของบ้านส่วนคนสุดท้าย…

บูม อายุยี่สิบปีเรียนอยู่ชั้นปีสองอีกไม่กี่เดือนก็ปิดเทอม ความหวังของศิวดลมณีที่จะต้องมาสานต่อธุรกิจหลักของครอบครัวคือการค้าส่งวัสดุก่อสร้าง มีห้างร้านขนาดใหญ่เกือบสองร้อยสาขาเป็นลูกค้า

ทว่า ตอนนี้เขายังเป็นนักศึกษาที่เที่ยวเล่นไปวันๆ บางวันเที่ยวจนดึก ถึงห้องตีสามตีสี่ไม่ทันตื่นไปเรียน หนึ่งเดือนกลับบ้านแค่ครั้งเดียวหรือบางทีสองสามเดือนก็มีทั้งที่ระยะทางจากบ้านไปถึงมหาวิทยาลัยไม่กี่กิโลเมตรเท่านั้น ขับรถไม่กี่นาทีก็ถึงหากแต่เขาไม่คิดจะกลับเพราะไม่อยากฟังสิ่งที่แม่กำลังตั้งความหวังในตัวเขาไว้มาก

ถ้าหลังจากเรียนจบเขาต้องทำในสิ่งที่พ่อแม่เตรียมไว้ให้ ไม่ได้ทำตามใจตัวเอง ตอนนี้เขาขอเที่ยว ทำในสิ่งที่อยากทำไปก่อน เบื่อเมื่อไหร่ค่อยกลับไปซบอกแม่แล้วกัน

“คนที่มึงเคยเล่า หายไปไหนแล้ววะ”

ไมเนอร์ เพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม แต่เรียนต่างคณะเอ่ยปากถามเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้กับเรื่องนี้ เป็นเรื่องที่เขาแทบจะลืมไปแล้วถ้าไม่มีใครจำได้แล้วเอามันกลับมาพูดถึงอีก แถมยังกลายเป็นเรื่องตลกสำหรับเขาไปแล้วถ้าต้องกลับมาพูดถึงมัน

“ไม่รู้ว่ะ คลอดแล้วมั้ง”

เขาตอบอย่างไม่ใส่ใจแต่ติดตลกเพราะตั้งแต่วันนั้นที่ตามไปดูก็ไม่ได้สนใจเด็กรุ่นน้องอายุห่างกันหนึ่งปีคนนั้นอีกเลย ไม่รู้ว่าท้องจริงหรือเปล่าจำหน้าก็แทบไม่ได้ เขาเองก็ไม่ได้คุยเรื่องนี้กับไอ้ปืนอีกเลย ก็ไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกันแล้ว เจอกันตอนเรียนก็แทบไม่ได้คุยอะไร

“กูกลัวเจอคนแบบนี้ว่ะ” ไมเนอร์พูดแล้วหัวเราะออกมาอย่างขำขัน

“พวกมิจฉาชีพเยอะนะเว่ย มึงก็สมควรกลัว”

“กูไม่ได้กินเรี่ยราดแบบมึง กูกินแต่คนที่คุย”

“กูก็ไม่ได้บ่อยขนาดนั้น มึงพูดซะกูดูทุเรศเลย” เขาเถียง

ก็ยอมรับว่าเคยมั่ว แต่หลังจากรับสายจากผู้หญิงที่ชื่อเฌออะไรนั่นเขาทำตัวดีขึ้น ไม่นอนกับใครอีกเลยเพราะกลัวจะ...พลาด ถือว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นคนที่เตือนสติเขาได้ดีเลยทีเดียว

------------------------

พี่บูมคิดว่าน้องเป็นมิจ แงงง แกคิดได้ยังไงกันเนี่ย 

มุมความคิดเขาคือไม่พลาดแน่นอน เฌอก็มีมุมความคิดของตัวเอง ภาวนาให้เข้าใจกันสักวัน ฮรึกกก