บทที่ 5 ตามล่าป้ายชื่อ (2) (พี่+น้อง)

ฉันกับแพมแพมตกลงกันว่าวันนี้ต้องหาป้ายชื่อของตัวเองให้ได้ เพราะเวลาที่เหลืออีก 2 วัน ฉันกับแพมแพมจะได้ลัลล้ากันโดยไม่ต้องพะวงหาป้ายชื่อตัวเองกับรุ่นพี่

ฉันกับแพมแพมเดินไปหารุ่นพี่แต่ละคนเพื่อถามว่าป้ายชื่อที่อยู่กับพี่ๆ ใช่รายชื่อของพวกฉันหรือเปล่า รุ่นพี่บางคนก็บอกไปตรงๆ ส่วนรุ่นพี่บางคนก็อยากจะแกล้งก็ให้เราเต้นให้ดู กระโดดตบ หรือวิ่ง และต่างๆนาๆ ที่สรรหามาแกล้งรุ่นน้องสารพัดแต่สุดท้ายก็ไม่ได้ป้ายชื่อมา

ฉันเหนื่อยกับการที่ตามล่าป้ายชื่อก็เลยเดินไปนั่งพักที่โต๊ะม้าหินอ่อน พอนั่งลงก็มองไปรอบๆ เห็นเพื่อนๆ และรุ่นพีี ทำกิจกรรมกัน บางคนก็สนุก บางคนก็ทำท่าเบื่อๆ แต่สำหรับฉันเหนื่อยเอามากๆ แต่ก็คุ้มค่ากับการที่ได้มาเรียนที่นี่ แถมยังได้เจอกับพี่แบงค์อีก ถึงจะเหนื่อยแค่ไหนฉันก็ยังยิ้มได้และมีความสุข นี่สินะได้ทำในสิ่งที่รัก สิ่งที่ต้องการ เหนื่อยแค่ไหนก็ยังสู้ได้ต่อ -////-

ฉันหันไปมองรุ่นพี่ที่ตอนนี้รุ่นพี่นั่งอยู่คนเดียว มีรุ่นน้องหลายคนเดินมาหาเรื่อยๆ แต่ก็โดนรุ่นพี่ปฏิเสธไปตรงๆ ว่าไม่มีป้ายชื่อโดยที่ไม่ได้สั่งให้รุ่นน้องทำอะไรเหมือนรุ่นพี่คนอื่นๆ แสนดีจัง ^^

ฉันมองรุ่นพี่แล้วก็ยิ้มอยู่คนเดียวอย่างกับคนบ้า ฉันควรจะเดินไปถามเขาเหมือนคนอื่นๆ ดีไหมนะ แต่ทำไมฉันกลับไม่กล้าทำล่ะ ในหนังสือที่ฉันอ่านจะเขียนนิยามของคนแอบรักว่า ถ้าเราแอบรักใครสักคน พอเจอเขาหัวใจก็จะเต้นแรง เจอหน้าก็ไม่กล้ามองและหลบสายตา ซึ่งฉันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ แต่รอบนี้ฉันคิดว่าฉันต้องไปถามรุ่นพี่ตรงๆ แล้วล่ะ ว่าป้ายชื่อของฉันอยู่ที่รุ่นพี่หรือเปล่า ถ้าไม่มีรุ่นพี่ก็คงจะปฏิเสธไปตรงๆ เหมือนที่ทำกับรุ่นน้องคนอื่นๆ และฉันก็แค่เดินออกมาก็แค่นั้น อีกอย่างรุ่นพี่ไม่รู้จักฉัน ฉันไม่จำเป็นต้องหลบหน้า และไม่จำเป็นต้องกลัวอะไร ใช่! ฉันพูดถูก

ฉันเดินเข้าไปหารุ่นพี่อย่างช้าๆ และหัวใจของฉันตอนนี้เต้นรุนแรงมากกว่าทุกๆ ครั้งที่ได้เจอกัน เพราะครั้งนี้ฉันต้องเดินไปคุยกับรุ่นพี่ครั้งแรก ซึ่งก็ไม่รู้ว่ารุ่นพี่จะตอบฉันกลับมาบ้างหรือเปล่า

" ระ รุ่นพี่คะ " ฉันเดินไปทักรุ่นพี่พร้อมกับเก็บอาการเขินและความกลัวเอาไว้สุดๆ

รุ่นพี่ที่กำลังก้มหน้ากดโทรศัพท์อยู่หันหน้าขึ้นมามองฉันและทำท่าทางเหมือนตกใจ ก็คงเพราะฉันเดินมาไม่ให้ซุ่มให้เสียง จังหวะนี้ฉันกับรุ่นพี่สบตากันครั้งแรก และครั้งนี้ก็เป็นครั้งแรกที่ฉันไม่ได้หลบสายตาเขา ฉันจ้องมองดวงตานัยน์ตาสีน้ำตาลที่มีเสน่ห์เอามากๆ อย่างไม่ละสายตา ที่ไม่ละสายตาไปไหนเพราะตอนนี้ฉันกำลังตกอยู่ในภวังค์ยังไงล่ะ ฉันได้สติกับมาตอนที่รุ่นพี่ตอบกลับ

" ครับ " รุ่นพี่พูดขึ้นพร้อมกับรีบปิดโทรศัพท์ทันที เหมือนกลัวคนอื่นเห็นว่าอะไรที่ทำให้เขาสนใจโทรศัพท์มากขนาดนี้

จังหวะที่รุ่นพี่ตอบ ฉันที่อยู่ในภวังค์ก็ได้สติกลับมา แล้วยิ้มให้กับรุ่นพี่กว้างๆ จะเก็บอาการดีใจไว้ไม่อยู่แล้ว เป็นครั้งแรกที่ได้คุยกัน และก็ไม่ได้คิดเลยว่ารุ่นพี่จะตอบกลับฉัน แค่คำว่า " ครับ " คำเดียวก็ทำเอาคนที่แอบรักมาตลอด 3 ปีแบบฉันถึงกับหน้าแดงไปหมด

" น้องจะมาถามว่าป้ายชื่อของรุ่นพี่ใช่ชื่อน้องหรือเปล่าคะ " ฉันถามพร้อมก้มหน้าก้มตาลง เพราะตอนนี้ฉันกำลังเก็บอาการเขินอาย กลัวคนตรงหน้าจะรู้ และเดาได้ว่าฉันชอบเขาเอามากๆ

" น้องชื่ออะไรครับ " รุ่นพี่ถามพร้อมกับมองป้ายชื่อของตัวเองที่ห้อยไว้ที่คอ แต่ชื่อหันปิดไว้ที่กลางอกของเขา

" แพรวค่ะ " ฉันตอบกลับไป และพยายามตอบเพื่อไม่ให้พูดตะกุกตะกัก เพราะกลัวคนตรงหน้าจะรู้ว่าฉันตื่นเต้นแค่ไหน

" อ่อ " รุ่นพี่ตอบกลับมาคำเดียว ทำเอาฉันเดาไม่ถูกเลยว่า อ่อ นี่หมายถึงอะไร

" ถ้าไม่ใช่งั้นน้องของตัวก่อนนะคะ " ฉันพูดพร้อมกับหันหลังจะเดินกลับไปนั่งที่ม้าหินอ่อนที่เดิม

" เดี๋ยวครับ " รุ่นพี่เอ่ยท้วงขึ้น

" แนะนำตัวให้พี่รู้จักหน่อยครับ ชื่ออะไร อายุเท่าไหร่ วัน เดือน ปี เกิด และจบมาจากโรงเรียนอะไรครับ " รุ่นพี่ถามขึ้นจนฉันตกใจ ถามโรงเรียนก็แสดงว่ารุ่นพี่ไม่รู้จักฉันมาก่อน เช่นนี้ก็ไม่มีอะไรต้องห่วงต้องเขินแล้ว พยายามทำตัวปกติไว้ ฮึบ! แต่ทำไมต้องถามวันเดือนปีเกิดขนาดนี้ด้วยนะ แต่ก็คงจะเป็นคำแนะนำตัวตามปกติแหล่ะมั้ง

" ชื่อ พิชชา ค่ะ ชื่อเล่น แพรว อายุ 19 ปี เกิดวันที่ 24 มกราคม ค่ะ " ที่ฉันอายุ 19 ปี เพราะฉันเกิดต้นปี ปกติเพื่อนๆ ของฉันจะอายุ 18 ปีกัน เหตุผลที่เกิดต้นปีอายุก็จะไปเร็วกว่าเพื่อนคนอื่นๆ ที่ไม่ได้นับ พ.ศ.เกิด แต่นับเดือนเกิด

" พิชชา แพรว อืม " รุ่นพี่พูดชื่อฉันขึ้นมา

" แล้วโรงเรียนล่ะ " รุ่นพี่ถามย้ำในหัวข้อที่ฉันไม่ได้ตอบกลับไป ฉันจะต้องบอกโรงเรียนจริงๆ เหรอ โกหกก็ไม่ได้ด้วยถ้ารู้ความจริงขึ้นมาต้องกลายเป็นเด็กเลี้ยงแกะแน่ๆ และรุ่นพี่ก็คงจะไม่ชอบหน้าฉันไปเลย เอาก็เอาวะ !!

" โรงเรียน xxxxxxxxxx ค่ะ " ฉันตอบไปตามความจริง

" อืม " รุ่นพี่ตอบมาคำเดียวสั้นๆ แต่ไม่มีท่าทางตกใจอะไรเลยที่จบมาจากโรงเรียนเดียวกันกับรุ่นพี่ ก็เขาไม่ได้สนใจเราขนาดนั้น -..-

" แนะนำตัวแล้วงั้นน้องขอตัวก่อนนะคะ "

ฉันเรียกแทนตัวเองว่าน้อง ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงแทนตัวเองว่าน้อง ทั้งๆที่กับรุ่นพี่คนอื่นฉันก็แทนตัวเองว่าหนูทุกคน สงสัยคำแรกที่ฉันพูดกับรุ่นพี่ว่าน้องเลยทำให้ฉันติดปากละมั้งเลยพูดซ้ำๆ ได้

" น้อง " รุ่นพี่ทวนคำที่ฉันพูดแทนตัวเองไป ฉันที่กำลังจะหันหลังกลับก็หันมาสบตากับรุ่นพี่อีกครั้ง แต่รอบนี้รุ่นพี่กลับเป็นคนหลบสายตาฉันก่อน พร้อมกับหันหลบอย่างรวดเร็วเหมือนไม่อยากมองหน้าฉันอะไรแบบนั้นอ่ะ

" คะ ? " ฉันตอบกลับรุ่นพี่ไป

" พี่ไม่ได้เรียกน้องครับ "

" อ่อค่ะ " ฉันกำลังจะหันหลังเดินไปอีกรอบ

" แต่พี่เรียกน้อง " ฉันหันกลับมาอีกรอบ เพราะ งง กับคำพูดรุ่นพี่ ตกลงเรียกฉัน หรือไม่ได้เรียกฉันกันแน่นะ