บทที่ 8 คนที่คุ้นเคย

วันนี้เป็นวันที่น้องๆ ปี 1 ทุกคนต้องมารวมตัวกันหลังจากกิจกรรมตามหาป้ายชื่อเสร็จ หลังเลิกเรียนฉันกับแพมแพมก็เดินตรงมาเพื่อรวมตัวกับเพื่อนๆ วันนี้มีทั้งรุ่นพีีปี 2 ปี 3 และปี 4 มารวมกันอยู่ด้วยเต็มไปหมด

" หลังจากตามหาป้ายชื่อกันครบทุกคนแล้ว อีก 3 สัปดาห์พวกพี่ๆ จะพาน้องๆ ไปทำกิจกรรมด้านนอกมหาวิทยาลัยนะคะ นั่นก็คือ การรับน้องค่ะ " พี่ฝนกล่าวบอกกับน้องๆ

" แต่..อีก 2 สัปดาห์มีกิจกรรมสำคัญที่ต้องทำเหมือนกันค่ะ นั่นคือการประกวดดาวเดือน " พอพี่ฝนพูดจบประโยคเสียงฮือฮาก็ดังลั่น เพราะเป็นกิจกรรมที่หลายคนตั้งหน้าตั้งตารอกันเลยในทุกๆปี

" พี่จะเลือกตัวแทนชายหญิง คนไหนที่พี่เรียกชื่อออกมาด้านหน้าได้เลยนะคะ เพราะทางพี่ๆ และอาจารย์ได้เลือกและโหวตกันไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ "

จะเป็นใครไปไม่ได้ต้องแพมแพมเพื่อนฉันเท่านั้น เพราะตั้งแต่มาเรียนได้ 3-4 วัน คนในคณะที่ดูโดดเด่นที่สุดก็มีแต่แพมแพม สวย รวย หุ่นดี เพรียบพร้อมไปซะทุกอย่าง

" คนแรกนะคะ น้องแพมแพม ออกมาได้เลยค่ะ " นั่นไงฉันคิดไม่ผิด ดีใจจังมีเพื่อนเป็นดาวคณะ ต่อไปต้องได้ดาวมหาลัยแน่ๆ -////-

" ส่วนน้องผู้ชายคือ น้องภพค่ะ ออกมาได้เลยนะคะ ปรบมือให้กับเพื่อนที่เป็นตัวแทนหน่อยค่ะ "

แปะ แปะ แปะ

เสียงปรบมือดังขึ้น

" น้องๆ ที่เป็นตัวแทนดาวเดือนกลับไปนั่งที่ได้เลยค่ะ คงไม่ต้องแนะนำตัวอะไรกันให้มากพิธีนะคะ เพราะน้องๆ รู้จักกันหมดแล้ว " พี่ฝนบอกพร้อมกับส่งไม้ต่อไปให้พี่พีพูดบ้าง

พอกิจกรรมรวมตัวน้องปี 1 เสร็จ พี่ๆ ก็ปล่อยกลับบ้านในเวลาประมาณ 5 โมงเย็น และตอนนี้ฉันกำลังเดินไปรอรถเมล์ที่หน้ามหาวิทยาลัยเพื่อนั่งกลับหอ ปกติเลิกเรียนแพมแพมจะเป็นคนขับรถไปส่ง แต่ว่าแพมแพมต้องไปซ้อมดาวเดือนหลังเลิกเรียนทุกวัน พักนี้ฉันเลยต้องกลับบ้านคนเดียวอยู่บ่อยๆน่ะสิ

ซ่าาาา 🌨️💦

อยู่ๆ ฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก และฉันก็ไม่ได้พกร่มมาด้วย ฉันที่กำลังจะเดินออกไปจากคณะเลยรีบวิ่งกลับไปเพื่อหลบฝนทันที

" ฝนตกแรงขนาดนี้ฉันจะกลับหอยังไงเนี่ย แพมแพมก็ไม่อยู่ซะด้วย " ฉันบ่นพึมพำคนเดียว พร้อมกับที่ชุดนักศึกษาของฉันตอนนี้ก็เปียกปอนไปหมด

ยืนรอฝนหยุดไปได้สักพัก จู่ๆ ก็มีคนเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างๆ ฉันอีกคน

" อ้าว สวัสดีค่ะพี่พี " ฉันกล่าวทักทายพี่พี รุ่นพี่ปี 2 ทันทีที่เห็นเขามายืนหล่อๆอยู่ข้างๆ

" ฝนตกหนักขนาดนี้กลับบ้านยังไงอ่ะเรา " พี่พีถามฉันด้วยรอยยิ้มหล่อกระชากใจ

" ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ต้องรอให้ฝนหยุดก่อน แพรวไม่ได้พกร่มมาด้วยค่ะ ถ้าวิ่งตากฝนไปตอนนี้ก็คงไม่ทันรถเมล์เที่ยวสุดท้ายแล้ว " ฉันบอกกับพี่พีไปตามที่คาดการเอาไว้ว่ายังไงก็ไม่น่าจะทันรถเมล์เที่ยวสุดท้ายของป้ายนี้

" ให้พี่ไปส่งไหมครับพี่ขับรถมา " พี่พีเสนอตัวไปส่งฉันด้วยรอยยิ้มเช่นเคย พี่พีเป็นคนพูดเก่ง ยิ้มเก่ง และใจดีมากๆ น้องๆ ปี 1 หลายคนชอบพี่พีกันหลายคนเลยทีเดียว ฉันยังไม่ตอบอะไรก็มีกลุ่มรุ่นพี่ท่านเทพเดินกันเข้ามา

" อ่ะอ้าวววน้องพี น้องแพรว ทำอะไรกันอยู่ 2 คน ครับเนี่ย " พี่ดินเอ่ยแซว

" มะ ไม่มีอะไรค่ะ " ฉันตอบกลับไปพร้อมมองไปยังรุ่นพี่ทั้ง 4 คน โดยเฉพาะรุ่นพี่ของฉันคนนั้นที่มองฉันกลับมาเหมือนกัน แต่สีหน้าดูนิ่งๆ นิ่งมากกว่าทุกทีจนฉันเดาไม่ออกว่ารุ่นพี่คิดอะไรอยู่

" ผมจะไปส่งน้องแพรวกลับหอครับ พอดีฝนตกไม่หยุดเลย ถ้ารอนานกว่านี้ก็คงจะมืดเปล่าๆ " พี่พีบอกรุ่นพี่ทั้ง 4 คนไป

" ไม่ใช่มึงจีบน้องมันเหรอคะ " พี่ดินพูดขึ้นแล้วหัวเราะชอบใจที่ได้แกล้ง

" มะ ไม่นะคะ " ฉันรีบตอบกลับไปทันทีพร้อมกับโบกไม้โบกมือปฏิเสธอย่างเลิ่กลั่ก

" ไม่อะไร มีรุ่นน้องหลบฝนตั้งเยอะแยะแต่มันกลับเดินมายืนอยู่ข้างๆ น้องเนี่ย " พอพี่ดินพูดฉันก็เลยมองไปรอบๆ ก็มีรุ่นน้องประมาณ 10 กว่าคนได้ที่ยืนหลบฝนอยู่ในนี้

" โถ่ พี่อย่าแซวกันเล่นสิครับ -////- " พี่พีตอบกลับพี่ดินไปอย่างเคอะเขิน

เอี๊ยดดดด

เสียงรถคันหรูสีดำขับมาจอดอยู่ด้านหน้าของฉันพร้อมกับรุ่นพี่ทั้ง 5 คนที่ยืนอยู่ด้วย

ปี๊ดดดๆ

เสียงแตรที่คนขับบีบ และพร้อมกับที่เขาลดกระจกรถลงมา ปรากฎว่าเป็นพีทเพื่อนสนิทของฉันเองนั่นเอง

" แพรว ขึ้นรถ! " พีทเปิดประจกรถลงมาพร้อมกับเรียกฉันให้ขึ้นรถ โชคดีจริงๆ ที่เจอพีท เพราะฉันก็ไม่ได้อยากให้พี่พีไปส่งเท่าไหร่นัก ก็เพราะเกรงใจเขาน่ะ

" พะ พีท " ฉันร้องทักคนตรงหน้าด้วยท่าทางดีใจที่ได้เจอเขาในเวลานี้

" แปปนะ " ฉันเอ่ยบอกพีทไปอีกครั้งก่อนที่จะ...

" งั้นแพรวกลับก่อนนะคะ พี่พี พี่ดิน พี่ปอ พี่ต้น และเอ่อ..พี่แบงค์ สวัสดีค่ะ " ฉันที่กำลังจะเดินขึ้นรถแต่มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาก่อน

" ใคร!? " ฉันหันกลับไปมองกับเสียงที่พูดขึ้น

" ทะ ถามหนูเหรอคะ " ฉันชี้นิ้วเข้าหาตัวเองเมื่อพี่แบงค์ถามขึ้น รุ่นพี่ไม่ตอบอะไรต้องกลับจ้องหน้าฉันตาเขม็ง

" แพรว เร็วดิ้! ฝนสาดเข้ารถฉันหมดแล้วเนี่ย " พีทร้องตะโกนมาทางฉันอีกรอบเพราะฝนเริ่มจะสาดเข้ารถหรูของเขาแล้ว

" เออๆ งั้นแพรวไปก่อนนะคะพี่ๆ " ฉันรีบยกกระเป๋าปิดหัวและวิ่งขึ้นรถพีทไปทันที

" ลีลา " พอฉันขึ้นรถพีทก็บ่นขึ้นมา

แบงค์

" ใครวะ น้องแพรวนี่เสน่ห์แรงจริงๆ "

" น้องแพรวถึงจะไม่ได้ดูโดดเด่นเหมือนน้องแพมแพมของมึงไอ้ดิน แต่น้องน่ารักมากนะเว้ย ธรรมดาแหล่ะที่จะมีคนเข้าหา เนาะไอ้พีว่าไหม " ไอ้ปอพูดพร้อมกับโยนส่งต่อถามไอ้พีต่อ

" โถ่พี่ แซวผมอีกละ "

ไอ้พีตอบเขินๆ -///- หรือมันจะชอบรุ่นน้องกูจริงๆวะ ไม่ปฏิเสธเลยนะมึง ผมได้แต่คิดในใจอย่างนึกหงุดหงิด

แพรว เธอเป็นรุ่นน้องที่โรงเรียนเก่าผม ไม่เชิงว่าผมรู้จักเธอ แต่ผมเห็นเธอบ่อยๆ ที่โรงเรียนแว๊บไปแว๊บมาในสายตาของผมเป็นประจำ แต่ผมก็ไม่ได้รู้จักเธอเป็นการส่วนตัวหรอกนะ

แต่พอรู้ว่าเธอชื่อแพรว เพราะได้ยินเพื่อนที่เธออยู่ด้วยประจำเรียก พอเปิดเรียนวันแรกที่มหาลัยผมก็ได้เจอเธออีกครั้งที่โรงอาหาร ผมก็แอบตกใจที่เห็นเธอมาเป็นรุ่นน้องของผมและเธอก็ดูโตเป็นสาวขึ้นมากกว่าเดิม ตอนนั้นยังเป็นเด็กน้อย ม.4 วิ่งผ่านไปผ่านมาต่อหน้าผมอยู่เลย