บทที่ 2.1 แกล้ง

รุ่นพี่ปีสามที่ยืนอยู่บนเวทีพูดแนะนำตัวกันจนครบทุกคน จากนั้นก็เริ่มพูดเรื่องการทำกิจกรรมรับน้องต่อทันที พวกสาวๆ ที่นั่งกันอยู่ในสนามนั่งจ้องหนุ่มๆ บนเวทีกันตาแทบไม่กะพริบอยู่เมื่อกี้ พอพวกชายหนุ่มกลุ่มนั้นเดินลงเวทีไป ทุกคนก็เลิกให้ความสนใจรุ่นพี่คนอื่นบนเวทีกันทันที แล้วเริ่มหันมาจับกลุ่มพูดคุยกับเพื่อนๆ ของตัวเองหรือคนที่นั่งกันอยู่ข้างๆ อย่างออกรสกันอีกครั้ง กลุ่มของน้ำอุ่นก็ด้วยเหมือนกันพอไม่มีผู้ชายหล่อๆ ให้พวกเธอได้ดูอีก ก็หันมาพูดคุยเรื่องชายหนุ่มที่เดินลงจากเวทีกันต่อทันที พวกเธอถึงจะมีแฟนกันหมดแล้วก็ตาม แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่สนใจเรื่องพวกผู้ชายหล่อๆ กันซะเมื่อไหร่จริงไหม อิอิ

แต่ก็ดูเหมือนว่าจะมีคนที่คิดนอกคอกอยู่คนหนึ่งแหละมั้ง ที่ไม่มีความสนใจเข้าร่วมกลุ่มวงสนทนากับพวกเธอเลยสักนิด เพราะในมือของเธอในตอนนี้กำลังจิ้มกดเล่นเกมในโทรศัพท์มือถือของตัวเองอย่างเมามันเลยทีเดียว เนยหันมองคนที่นั่งข้างๆ ตัวเองแล้วถอนหายใจออกมาอย่างสุดจะทน มีผู้ชายที่หน้าตาหล่อเหลามายืนอยู่ตรงหน้า ก็ยังไม่สนใจเพื่อนของเธอคนนี้มันไม่รู้สึกตื่นเต้นอะไรเลยหรือไง ยังมีอารมณ์มานั่งก้มหน้าก้มตาเล่นเกมอยู่อีก แล้วแบบนี้เมื่อไหร่มันจะหาแฟนได้กับเขาสักทีแหละเนี่ย เธอละอย่างจะบ้าตายกับเพื่อนคนนี้จริงๆ!!!

“นี่!… น้ำอุ่นหยุดเล่นได้แล้วเดี๋ยวก็ถูกพวกรุ่นพี่เห็นหรอก” เสียงของเนยพูดเตือนคนก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ออกไปด้วยความเป็นห่วง ก็พวกรุ่นพี่บอกเอาไว้นี่นาว่าห้ามเล่นโทรศัพท์ตอนทำกิจกรรมเด็ดขาด แล้วดูเพื่อนของเธอตอนนี้สิกดเล่นไม่หยุดเลย เดี๋ยวก็ได้โดนทำโทษกันหมดนี้พอดี

“แป๊บหนึ่ง!” น้ำอุ่นพูดตอบเสียงเบา ส่วนมือก็ยังกดโทรศัพท์ของตัวเองไม่หยุด เล่นแป๊บเดียวเองเธอเห็นเพื่อนคนอื่นก็เอาออกมาเล่นกันเยอะแยะนี่นา ไม่เห็นมีใครว่าอะไรเลย

“เธอนี่นะ…จะอะไรนักหนากับเกมเนี่ย!!” อิงอิงส่ายหน้าออกมาอย่างเบื่อหน่ายเมื่อเห็นสภาพของเพื่อนตัวเอง วันๆ เล่นแต่เกมไม่เบื่อบ้างหรือไงกันนะ

“ใช่ของดีๆ …อยู่ตรงหน้ากับไม่สนใจ” ไอรินพูดเสริมขึ้นอีกคน ไม่เข้าใจเพื่อนตัวเองเลยจริงๆ ของดีๆ มาให้ดูอยู่ตรงหน้าแบบนี้ แต่กลับไม่สนใจมัวแต่ก้มดูโทรศัพท์อยู่นั่นแหละ

“ปีหนึ่งใครสั่งให้คุยกันครับ แล้วกลุ่มนั้นก้มหน้าทำอะไรกันครับ!!”

อยู่ๆ ก็มีเสียงตะโกนดังขึ้นมาจากข้างๆ เวที เป็นเสียงที่เย็นยะเยือกและน่าขนลุกสุดๆ พอปีหนึ่งที่นั่งกันอยู่ในสนามได้ยินเสียงนั้นก็หยุดชะงักแล้วตัวแข็งทื่อกันทันที ทุกคนหยุดพูดแล้วรีบหันหน้าไปข้างหน้ากันอย่างรวดเร็ว

“…..”

สนามทั้งสนามที่ปีหนึ่งนั่งอยู่กันหลายร้อยชีวิตตอนนี้กลับมาเงียบกริบอีกครั้ง กายที่ตะโกนออกไปเมื่อครู่ยืนจ้องมองดูผมงานของตัวเองด้วยความพอใจ มุมปากร้ายค่อยๆ กระตุกยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์สายตาเย็นยะเยือกจ้องมองออกไปในสนาม แล้วค่อยๆ ก้าวเดินไปหยุดอยู่ที่กลุ่มสาวๆ ปีหนึ่งกลุ่มหนึ่งในที่สุด

“พี่ถามทำไมไม่ตอบครับ!!” เสียงทุ้มตะโกนถามออกไปอีกครั้ง เมื่อไม่มีใครพูดตอบเขากลับมาสักคน แล้วค่อยๆ ก้าวเท้าเดินไปที่เป้าหมายตัวน้อยที่นั่งเงียบอยู่ในสนาม

“ซวยแล้วไง…เพราะเธอคนเดียวเลยยัยน้ำ!!” เนยเอ่ยพูดกระซิบต่อว่าคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ออกมาเสียงเบา แล้วยกมือขึ้นหยิกเนื้อน้อยๆ ที่เอวของเพื่อนไปหนึ่งที ยัยเพื่อนคนนี้มันจะพาพวกเธอมาซวยกันตั้งแต่วันแรกเลยหรือไง

“โอ๊ย!..เจ็บนะยัยเนย” เสียงน้ำอุ่นร้องโอดโอยออกมาเสียงเบา เมื่อถูกมือร้ายของคนข้างๆ ทำร้ายเอา อะไรกันเล่าเธอก็แค่แอบเล่นโทรศัพท์แป๊บเดียวเอง มาพูดว่าเธอทำไมทีคนอื่นนั่งคุยกันเสียงดังทำไมไม่เห็นเดินไปว่าบ้างแหละ

น้ำอุ่นที่นั่งก้มหน้าอยู่มีความรู้สึกเหมือนคนมายืนอยู่ข้างๆ ตัวเอง หญิงสาวเลยค่อยๆ เงยหน้าขึ้นไปดูอย่างช้าๆ แต่ยังไม่ทันได้มองอย่างชัดเจน เธอก็ต้องรีบหันหน้ากลับมาด้วยความตกใจซะก่อน เพราะอยู่ๆ ชายหนุ่มที่ตะโกนถามอยู่เมื่อครู่ก็มายืนอยู่ข้างๆ เธอตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ยังไงล่ะ

“น้องปีหนึ่งสี่คนตรงนี้หลังเลิกอยู่เจอพวกพี่กันก่อนด้วยนะครับ” กายเอ่ยขึ้นเสียงเรียบแล้วเดินจากไป เมื่อได้เห็นใบหน้าหญิงสาวตรงหน้าแบบชัดๆ แล้ว ตอนนี้แกล้งเล่นแค่นี้ก่อนแล้วกันเดี๋ยวค่อยเจอกันใหม่ วันนี้เขาไม่มีวันปล่อยให้ได้กลับบ้านง่ายๆ แน่นอนคอยดูเถอะ

หลังจากที่รับน้องสุดแสนจะโหดของวันแรกได้จบลง นักศึกษาปีหนึ่งทุกคนก็เริ่มแยกย้ายกันกลับ ตอนนี้ที่สนามก็เลยเหลือเพียงกลุ่มของน้ำอุ่นกับพวกกลุ่มของรุ่นพี่ปีสามของกายเท่านั้นที่ยังอยู่ สี่สาวค่อยๆ ก้าวเดินไปหาหนุ่มๆ ที่นั่งรอพวกเธออยู่ที่โต๊ะหินอ่อนข้างๆ สนามอย่างช้าๆ วันนี้พวกเธอนี่ช่างโชคดีกันจริงๆ เลยนะ ได้เจอหนุ่มหล่อแบบใกล้ๆ สองรอบติดเลย ตาย ตาย ตาย!!!