ตอนที่ 2 ท่านอ๋องของข้า [2]

แค่ก ๆ! “ทะท่านอ๋อง แค่ก ๆ ทะท่านทำอะไรกับข้าเนี่ย” เสียหวานเอ่ย    ตัดพ้อเมื่อทะลึ่งตัวจากน้ำได้ บัดนี้หูตานางเองรู้สึกแสบไปหมด

“อาหลงท่านทำแบบนี้ได้ยังไงกัน ชุดข้าเปียกไปหมดแล้ว” หนิงเยว่โวยวายอย่างนึกฉุน นี่นางอุตส่าห์จะมาปรนนิบัติเขาดี ๆ แต่นี่เขากับลงมือกับนางเช่นนี้ นางเป็นสตรีนะทำได้ยังไงกัน อันหนิงเยว่แม้จะลุ่มหลงเขาอยู่มากแต่ก็อดที่จะก่นด่าจวิ้นอ๋องเสียไม่ได้

“เจ้าอย่าได้บังอาจมาเรียกชื่อข้าสนิทสนมเช่นนี้ ข้ากับเจ้ามิได้คุ้นเคยกันขนาดนั้น” จวิ้นอ๋องพูดเสียงเข้มอย่างไม่พอใจ

ทำเอาอันหนิงเยว่อดที่จะมีอารมณ์เดือดขึ้นมาเสียไม่ได้ คำพูดนี้ของ      จวิ้นอ๋องช่างจี้ใจนางยิ่งนัก เขาพูดออกมาได้เช่นไรว่าไม่สนิทสนม หึ!

“เช่นนั้นรึ ที่ท่านกับข้าเคยจูบกัน ท่านเคยจับหน้าอกข้าอีกทั้งบีบมัน ท่านเคยลูบไล้ร่างกายของข้า เช่นนี้เรียกไม่สนิทสนม ไม่คุ้นเคยเช่นนั้นรึ หึ! ท่านอ๋องเกรงว่าท่านคงเลอะเลือนไปเสียแล้ว” เยว่เล่อเท้าสะเอวพูดตะคอกกลับยืดยาวจนต้องหอบหายใจ

“ฮ่า ๆ เด็กน้อยข้าหาใช่ชายไร้น้ำยา มีรึสตรีมายั่วยวนจะอดใจไม่แตะต้องได้ อย่าว่าแต่เจ้าเลยหากเป็นสตรีอื่นข้าก็ย่อมแตะต้อง”

“ไม่ได้นะ ข้าไม่ยอม! ใครหน้าไหนกล้ามายั่วยวนท่านเห็นทีคงต้องข้ามศพข้าไปก่อน” เยว่เล่อเผลอขึ้นเสียงนางเฝ้ามองมาตั้งนาน เช่นนั้นบุรุษที่นางหมายตาแล้วใครจะมาแย่งต้องข้ามศพนางไปก่อนเสียล่ะ

“หึ! เจ้ามีสิทธิ์อะไรเช่นนั้นรึเด็กน้อย ก็แค่...บุตรสาวอดีตแม่ทัพ” จวิ้นอ๋องอดที่จะขบขันกับสตรีตรงหน้าไม่ได้จนต้องเอ่ยออกมา นางตามรังควานเขามามากพอควรแล้วแต่ไม่ได้จัดการเด็ดขาดก็เพราะเห็นว่าเป็นเพียงดรุณีน้อย

“ชะเช่นนั้น ท่านเลยรังเกียจที่ข้าที่เป็นเพียงอดีตลูกสาวแม่ทัพเช่นนั้นรึ” เยว่เล่ออดที่จะน้อยใจไม่ได้ที่เขาทำท่าเหมือนรังเกียจนางนักหนา

“หึ!” เพียงท่าทางไม่ตอบเพียงแต่ครางในคอ นั่นก็ทำให้เยว่เล่อพอเดาออก นางเป็นลูกสาวอดีตแม่ทัพแล้วเช่นไร ในตอนนี้นางก็ถวายตัวให้ตำหนักไทเฮา

เช่นนั้นก็นับว่านางรับใช้ราชสำนักก็นับว่ามีตำแหน่งอยู่บ้าง หากคิดไปมาแม้จะเหมาะสมกับจวิ้นอ๋องไม่มากแต่ก็หาได้ด้อยไปไม่

“ท่านรังเกียจข้าขนาดนั้นเชียวรึ”

“ที่สุด”