เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 3 รังเกียจเช่นนั้นหรือ
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-07-20 21:26:32ทันทีที่เอ่ยจบกำปั้นน้อย ๆ ของนางก็ทุบลงที่อกแกร่งอย่างให้สาแก่ใจ จนจวิ้นอ๋องต้องใช้มือใหญ่กำรอบมือนางไว้เพื่อให้หยุด
“เยี่ยเฟยหลง ท่านรังเกียจข้าแล้วมาแตะต้องข้าทำไมกัน ฮือ” ร่างบอบบางเย้ายวนนึกน้อยใจ จนอดที่จะส่งสายตาตัดพ้อไม่ได้ ความรู้สึกในอกคับแน่นจนบีบให้น้ำตาเริ่มปริ่มที่ขอบตาด้วยความเสียใจ เมื่อบุรุษอันดับหนึ่งในดวงใจบอกว่ารังเกียจนาง แต่นางก็ไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าเขาจึงต้องใช้ฟันขบกัดปากเพื่อสะกดกลั้นมันเอาไว้
เยี่ยเฟยหลงชะงักไปชั่วครู่เมื่อเห็นนางทำท่าทางจะร่ำไห้อยู่รอมรล่อ พร้อมทั้งสงสัยเหตุใดครานี้นางช่างดูเสียใจนัก สงสัยเขาคงพูดจี้ใจนางเกินไปกระมัง
“ปล่อยข้า ฮือ” เยว่เล่อขืนตัวออกจากการเกาะกุม ตะเกียกตะกายตัวขึ้นจากน้ำทั้ง ๆ ที่อาภรณ์เปียกลู่จนเผยเห็นสัดส่วนยั่วยวนบุรุษโดยที่เจ้าตัวหาได้สนใจมันไม่ เมื่อขึ้นมาได้ก็เตรียมจะก้าวหนีให้ไกลจากบุรุษใจร้าย ก่อนจะชะงักเมื่อได้ยินเสียงเข้มตวาดขึ้น
“หยุด! เจ้ายังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”
“แล้วเหตุใดข้าจะต้องเชื่อท่านอ๋องกัน”
เยว่เล่อที่ยังรู้สึกโกรธจวิ้นอ๋องอยู่ ก็ไม่คิดจะฟังสิ่งใดทั้งสิ้นในเวลานี้ สองเท้าก้าวเดินต่อไป ไม่สนใจแล้วในเวลานี้นางเพียงเสียใจและจะกลับไปตั้งหลักเสียใหม่ก็เท่านั้น
“ข้าบอกให้เจ้าหยุดอันหนิงเยว่ หนิงเยว่” เมื่อเรียกด้วยเสียงอันดังจนเหล่าทหารเองก็ตัวสั่นงกไปตาม ๆ กัน หากแต่หากก็ยังไม่หยุดฟัง จนสายตาคมมองเห็นนางที่กำลังก้าวเดินออกไปก็รู้แจ้งแล้วว่าวันนี้นางคงไม่ฟังเป็นแน่
“พวกเจ้าหากคนใดมองนาง ข้าจะส่งไปอยู่ชายแดนให้หมด และควักลูกตาออกมาให้หมด” เยี่ยเฟยหลงบัดนี้นึกโมโหหงุดหงิดถึงขีดสุด สตรีไร้กฎเกณฑ์สงสัยไปอยู่ทุ่งหญ้าเสียนานคงเลอะเลือนจนลืมกฎเกณฑ์ของสตรีต้าเว่ยไปเสียแล้ว
อันหนิงเยว่เดินไม่รู้ทิศรู้ทางอย่างนึกโมโหและน้อยใจ นางโมโหจนหูดับไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งสิ้น น้ำตาพร่าจนนางเองก็แทบมองทางไม่เห็นก่อนจะหยุดชะงักลงเมื่อมีสาวใช้ตัวน้อยมาขวางทางนางไว้เสียก่อน
“ท่านหญิง เสื้อคลุมเจ้าค่ะ” จื่อเหลียนสาวใช้ที่ถูกพ่อบ้านหูใช้ให้นำเสื้อคลุมมาส่งให้สตรีเป็นที่ร่ำลือกันว่าหลงใหลและมีใจอย่างลุ่มหลงให้กับท่านอ๋องของพวกนางอย่างหน้ามืดตามัว อย่าว่าแต่นางเลยท่านหญิงคนอื่น ๆ หรือสตรีทั่วไปคงไม่ปฏิเสธความรูปงามของจวิ๋นอ๋องได้
“หลีกไปข้าไม่ต้องการ” เยว่เล่อผลักสาวใช้ให้พ้นทาง ก่อนจะชะงักที่คำพูดของนางช่วยเตือนสตินางไว้
“ท่านหญิง เช่นนั้นท่านจะเดินสภาพนี้กลับตำหนักไทเฮา เอ่อเกรงว่าคงไม่เหมาะเจ้าค่ะ” จื่อเหลี่ยนทำใจกล้าเอ่ยบอกนางด้วยน้ำเสียงเจือแววหวาดกลัว
“ก็ได้ ขอบคุณเจ้าแล้วกัน”
จื่อเหลี่ยนถอนหายใจอย่างโล่งอก มองสตรีงดงามไร้ที่ติหาใดเปรียบเดินจ้ำอ้าวจากไป ทั้ง ๆ ที่นางงดงามมากแท้ ๆ ไม่น่ามากระทำเรื่องโง่งมในรักเช่นนี้เลย ใครจะไม่รู้ว่าในใจท่านอ๋องนั้นถูกสตรีนางใดครอบครองไว้จนหมดและไม่อาจจะมองสตรีใดได้อีกเป็นแน่
บทล่าสุด
ร่ายรักท่านอ๋องไร้ใจ ตอนที่ 45 วสันต์เคียงคู่พธูยอดรัก
สองปีต่อมา“อิงเว่ยเร็วเข้าลูก หลงหลงอย่าวิ่ง ๆ” เสียงหวานของเยว่เล่อคอยเอ่ยเตือนบุตรสาวบุตรชายที่กำลังอยู่ในวัยซุกซนหลงหลงวิ่งไล่วิ่งแอบผู้เป็นน้องสาวอย่างนึกสนุก ก่อนจะวิ่งเข้าไปยังศาลาที่มีท่านอาจารย์รอท่าคอยสอนเขียนอักษรอยู่“จวิ้นอ๋องดูลูกสาวเราสิ ไม่ห่างพี่ชายเลยจริง ๆ”“ดีแล้วโตมาจะได้ไม่อ่อนแอ คนอื่นจะได้มิรังแกได้ง่าย ”“ท่านนี่คอยตามใจไปเสียหมด ระวังลูกจะเสียคนเอาได้นะเพคะ”“รู้แล้วน่า เยว่เล่อ...”“ท่านอ๋อง ไม่พอได้แล้วรึเจ้าคะ นี่ก็สองคนแล้วนะ” เยว่เล่อเพียงสบตาก็รับรู้ทุกสิ่ง“ไม่! ข้าอยากมีซักห้าหกคน นะ ๆ เยว่เล่อป่ะไม่อ่านแล้วนิทานพวกนี้ ไปเถอะนะ ๆ ”“เฮ้อ ก็ได้เจ้าค่ะแต่แค่รอบเดียวนะเจ้าคะ”“อืม ย่อมได้” จวิ้นอ๋องรับปากนางเพียงครั้งเดียวจริง ๆ หากนางต้องการเองรอบต่อไปนั่นก็ไม่นับกันแล้ว หึ ๆ”“ว๊าย อุ๊ย” เยว่เล่อตกใจที่จู่ ๆ ถูกอุ้มตวัดเข้าอ้อมแขนอย่างเร็วหลังสองสามีภรรยาจับพลิกคว่ำพลิกหงาย ทั้งนั่ง ทั้งยืน กันเสียหลายท่าจนสุขสมภิรมย์ เยว่เล่อก็ได้เอ่ยถามสิ่งที่ค้างคาใจมาตลอด“อาหลง เหตุใดตอนนั้นไม่ไปหากันบ้างเลย ทั้งที่ทุ่งหญ้ากับวังหลวงอยู่ไม่ไกล” เยว่เล่อเขี่ยยอดอ
ร่ายรักท่านอ๋องไร้ใจ ตอนที่ 44 ข้าหาได้ไร้ใจ
สองเดือนต่อมาพระราชวังมีการเฉลิมฉลองพิธีสมรสของจวิ้นอ๋องอย่างยิ่งใหญ่ ตระกูลอัน เผ่าทุ่งหญ้า ท่านตานาง ทั้งเสนาบดีใหญ่หลั่งไหลเข้ามาในงานพิธีที่จัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ ทันทีที่เจ้าสาวก้าวเดินออกมาผู้คนทั่วทั้งงามต่างตะลึงในความงามของเจ้าสาว สินสอดในงานมีมากมายจนเรียกเสียงฮือฮา จวิ้นอ๋องร่ำรวยใยจะปล่อยให้ภรรยานำสินเดิมออกมาแต่งงาน เขาจัดการทั้งเงินทอง ตั๋วเงิน ที่ดิน เครื่องประดับล้ำค่ามากมายมอบให้กับนางหลงหลงเดินเคียงข้างผู้เป็นมารดาและบิดาด้วยใบหน้าแย้มยิ้ม ในที่สุดวันนี้เด็กน้อยก็มีครอบครัวพร้อมหน้า อีกทั้งท่านพ่อยังเก่งกาจ รูปงาม เช่นนี้ถึงจะเหมาะสมกับท่านแม่คนงามของเขา“อาหลง เยว่เล่อ วันนี้ข้าดีใจยิ่งนักในที่สุดเจ้าก็ได้มาเป็นลูกสะใภ้ข้าสมใจเสียที” ไทเฮามอบไข่มุกพันปีเป็นของขวัญวันแต่งงานของพวกเขา พร้อมที่ดินอีกมากมายท่านตานางก็หาได้น้อยหน้าไม่ มอบทั้งม้า ทั้งของล่ำค่าของเผ่าทุ่งหญ้าให้กับฝ่ายเจ้าบ่าวเช่นกัน“ขอบพระทัยฝ่าบาทเพคะ” เยว่เล่อและจวิ้นอ๋องร่วมดื่มสุรามงคลด้วยความชื่นมื่น ทั้งท่านตาและไทเฮาต่างกระซิบขอหลานอีกคนอย่างวาดหวัง ทั้ง จวิ้นอ๋องเองยังตกคำรับเป็นมั่นเป็นเหมาะ
ร่ายรักท่านอ๋องไร้ใจ ตอนที่ 43 ลุ่มหลงรัก
จวิ้นอ๋องบรรจงวางเยว่เล่อลงเตียงช้า ๆ สองตาประสานลึกซึ้ง จวิ้นอ๋องรีบถอดชุดจากตัวอย่างเร่งรีบ เพียงชั่วพริบตากายแกร่งก็เปลือยเปล่าต่อหน้าเยว่เล่อจนนางนึกอายต้องหันหน้าหนี“เยว่เล่อเร็วเข้า”“เร็วอันใด”“อ่อ เช่นนั้นข้าถอดเอง” จวิ้นอ๋องรีบร้อนไม่เสียเวลาปลดอาภรณ์น้อยชิ้นของนางให้เสียเวลา มือหนาเพียงกระชากชุดนางก็หยุดติดมือใหญ่ออกมา พลันปรากฏเรือนร่างงดงามขาวเนียนแก่สายตา เยว่เล่อพวงแก้มแดงปลั่งเนื้อตัวสั่นไหวจนแดงก่ำไปทั้งตัว“อ๊ะ อ๊า จะจวิ้นอ๋อง”“อืม เรียกอาหลง เยว่เล่อ”“อ๊ะ อะอาหลง อ่า” เยว่เล่อถูกจวิ้นอ๋องทรมานทั้งบนทั้งล่างพร้อมกันจนนางต้องดิ้นอย่างทรมานราวไฟเผา ลิ้นเปียกชื้นตวัดเลียตุ่มไตกลางเต้าใหญ่อย่างหลงใหล ลิ้นหนาดูดวนย้ำซ้ำ ๆ ที่ปทุมใหญ่ของนางครั้งแล้วครั้งเล่าจนเปียกชื้นมืออีกข้างก็ฟ้อนเฟ้นรุนแรงขึ้นตามแรงปรารถนาในนาง มือเยว่เล่อเองก็ปัดป่ายไปจนทั่วเนื้อตัวของจวิ้นอ๋อง จนเผลอลูบต่ำลงไปแต่นางยั้งมือไว้สะก่อน และนั่นทำให้จวิ้นอ๋องชะงักค้างตัวแข็งทื่อ เยว่เล่อจึงเปลี่ยนเป็นดูดดึงตุ่มเนื้อน้ำตาลของเขาแทน เลียนแบบที่เขาทำกับนาง ลิ้นเล็กดูดเลียตวัดไปมาเฉกเช่นเขาทำกับนางจวิ้นอ
ร่ายรักท่านอ๋องไร้ใจ ตอนที่ 42 มังกรน้อยจอมวุ่น
“ท่านแม่” หลงหลงวิ่งเข้าไปกอดมารดาอย่างคิดถึง เยว่เล่อย่อตัวดึงลูกชายเข้าสู่อ้อมอก มือลูบหลับปลอบจนหลงหลงสงบลง“ลูกแม่ โอ๋ ๆ ไม่ร้อง ๆ แม่อยู่นี่ ๆ”“ท่านแม่หลงหลงง่วงแล้ว” เด็กน้อยใช้สองมือขยี้ตาไปมาอย่างง่วงงุน“ป่ะเช่นนั้นเราก็กลับกันเถอะ” เยว่เล่อเตรียมจูงบุตรชายกลับไปเรือนนอกวัง“เจ้าจะไปที่ใดเยว่เล่อ”“กลับเรือนเจ้าค่ะ” เยว่เล่อตอบไม่มองหน้า“เหตุใดไม่นอนนี่ นี่ก็มืดค่ำแล้ว อีกอย่างหลงหลงก็ง่วงแล้ว จะทรมานเขาไปทำไมกัน”“ไม่ดีกว่าเจ้าค่ะ” เยว่เล่อดึงมือบุตรให้ออกเดินตาม“เยว่เล่อนอนนี่!” จวิ้นอ๋องครั้งนี้ไม่ฉายแววหยอกเย้า เอ่ยเสียงเข้มเชิงบังคับ“เฮ้อ ก็ได้แต่แค่ข้ากับหลงหลง อ๊ะท่าน!” เยว่เล่อตกใจตาโตที่จวิ้นอ๋องมิวายรังแกนางหลงหลงน้อยรู้ความรีบปล่อยมือมารดายกมือขึ้นปิดตาทำไม่รู้ไม่เห็น ยิ่งทำให้ผู้เป็นพ่อนึกเอ็นดูในความฉลาดเฉลียวของผู้เป็นบุตรชายจวิ้นอ๋องเมื่อเห็นว่าดึกมากแล้วก็จำใจล่าถอย เขามีวิธีที่จะทำให้เยว่เล่อใจอ่อนกลับมาชื่นชอบในตัวเขาเช่นเดิม ครั้งนี้เขาไม่ยอมให้นางหนีไปอีกแล้ว อีกทั้งหลงหลงน้อยของเขาช่างน่ารักน่าชัง แถมยังบอกว่ามีแต่บุรุษมาขอเป็นพ่อของเขาอีก ฟังแล้วใจ
ร่ายรักท่านอ๋องไร้ใจ ตอนที่ 41 เจ้าคือใคร [2]
“เอาล่ะ ๆ เก่งก็เก่ง นี่ก็ใกล้เวลาที่ข้าต้องไปแล้ว ว่าแต่เจ้าพลัดหลงงั้นรึ เหตุใดถึงได้มาเดินในวังหลวงเพียงลำพัง”“ไม่ ๆ ข้าแอบท่านแม่มา”“ห๊ะ แอบมาแล้วพ่อแม่เจ้าเป็นผู้ใดเล่า ป่านนี้ไม่ตามหาเจ้าให้วุ่นแล้วรึ”“ชู่ว ข้าไม่มีพ่อ มีเพียงท่านแม่ท่านตา ถึงจะมีแต่คนแย่งกันเป็นพ่อข้ามากมายก็ตามที” หลงหลงยกนิ้วขึ้นมาป้องปากอย่างน่าเอ็นดู พร้อมยื่นหน้าไปกระซิบเบา ๆ กับผู้ที่ตนนับว่าเป็นสหายใหม่“หึ แม่เจ้าเป็นหญิงงามเช่นนั้นรึ หญิงงามเช่นไรเจ้าถึงไม่มีพ่อ รึพ่อเจ้าเอ่อ ตายแล้วงั้นรึ” ยิ่งได้พูดคุยจวิ้นอ๋องก็หลวมตัวลุ่มหลงกับความช่างพูดของเจ้าเด็กหลงหลงหลงหลงเองก็นึกชอบบุรุษผู้นี้ ปกติเขาไม่ยอมพูดคุยกับบุรุษคนไหนยาวเหยียดขนาดนี้“แน่นอนแม่ข้างามสมชื่อ พ่อข้าเห็นท่านตาบอกว่าเป็นบุรุษไร้ความรับผิดชอบ เขาไม่ชอบแม่ข้า ข้าแอบได้ยินมาว่าเป็นชาวต้าเว่ย”“บุรุษต้าเว่ยเราใยจะไร้ความรับผิดชอบ” จวิ้นอ๋องจู่ ๆ ก็คิ้วกระตุก ใยในใจเขารู้สึกว่ามันไม่ถูกต้อง“ท่านอ๋อง ได้เวลาแล้วขอรับ” หลี่อี้เอ่ยเตือน ในใจนึกเหมือนเห็นพ่อกับลูกกำลังสนทนากันอยู่ก็มิปาน หน้าก็คล้าย ท่าทางก็เหมือน ก่อนจะส่ายหัวน้อย ๆ กับความคิ
ร่ายรักท่านอ๋องไร้ใจ ตอนที่ 40 เจ้าคือใคร [1]
หลงหลงเมื่อเห็นว่ารถม้าหยุดนิ่งและเสียงของมารดาไกลออกไปก็ออกจากที่ซ่อนอีกทั้งรีบวิ่งลงจากรถม้า เด็กน้อยมองจดจำที่ ๆ รถจอดอยู่อย่างขึ้นใจ ขอเพียงไปเที่ยวชมเมืองใหญ่แห่งนี้เพียงครู่ก็จะกลับมาซ่อนอยู่ที่เดิมก็คงทันมารดาพอดีเด็กน้อยวิ่งเร็ว ๆ เข้าไปในที่ ๆ เป็นสวนดอกไม้ขนาดใหญ่ ดวงตามองสอดส่องไปทั่วทั้งตำหนักน้อยใหญ่ที่ตั้งเรียงราย เหล่าทหารเดินสวนเป็นขบวน นางกำนัลเองก็มีแต่คนงาม ๆ สิ่งของแปลกตาทำให้เด็กน้อยเพลิดเพลินจนลืมเวลา เดินลัดเลาะมาเรื่อย ๆ จนเข้าใกล้ลานใหญ่ที่แว่วเสียงดนตรีและพูดคุยของผู้คน โดยมิทันได้ระวังทางก็สะดุดล้มเข่ากรแทกพื้นอย่างแรง“หลี่อี้ นั่นลูกหลานผู้ใด” จวิ้นอ๋องที่เห็นเด็กชายตัวน้อยล้มลงก็รีบวิ่งเข้าไปหา“เจ้าเด็กน้อย”“ฮือ” หลงหลงส่งเสียงครางเพียงครั้งเดียวก็กลั้นเจ็บ เบ้หน้าน้ำตารื้นแต่ก็มิยอมส่งเสียงร้องไห้แต่อย่างใดจวิ้นอ๋องตะลึงเมื่อเด็กน้อยมองหน้าเขา ดวงตาเช่นนี้คล้ายนางยิ่งนัก เพียงครู่ก็ได้สติรีบเปิดกางเกงมองดูเข่าของเด็กน้อยที่เห็นว่าปริแตกเพียงเล็กน้อย จึงช้อนอุ้มเดินอาด ๆ ไปยังเรือนที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี“เจ้าชื่ออะไรเจ้าเด็กน้อย” จวิ้นอ๋องเอ่ยเสียงท
บางทีคุณอาจจะชอบ
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก
มู่อวิ๋นเฉิง60.8K viewsยาจกยอดมารดา
ไห่ถาง39.6K viewsชายาข้ามภพ
หลินซินเหยียน18.5K viewsบ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง
เจียงหนานเยียน88.6K viewsข้าไม่ชอบหญิงอื่น ข้าชอบแม่ของลูกคนเดียว
LiHong2.2K viewsชาติภพนี้ ข้าขอเป็นภรรยาและมารดาที่ดี
ต้นไม้แห้ง4.2K viewsดวงใจราชาปีศาจ
Chocolate lily 1.3K viewsเกิดใหม่ทั้งที ดันเป็นเมียโคตรผีดุ
Madam Hangover2.9K views
