ตอนที่ 5 หึงหวง [2]

ยังไม่ทันได้เอื้อนเอ่ยสิ่งใดออกไปเสียด้วยซ้ำ สองร่างก็ถูกผลักแยกจากกันอย่างแรง พ่านเอ๋อร์ตกใจจนตาเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าคนทำนั้นคือใคร แถมเพียงครู่ก็ถูกตบเข้าที่ใบหน้าอย่างแรงถึงสามครั้งติดจนมีเลือดซึมออกมาที่มุมปาก

ในตอนนี้เยว่เล่อรู้สึกหน้ามืดตามัวไปเสียหมด อารมณ์หึงหวงเข้าครอบงำให้ไร้สตินึกคิด นางจะไม่ยอมให้สตรีนางใดในต้าเว่ยแห่งนี้มายุ่งกับชายที่นางหมายปองไว้ได้แน่ สตรีผู้นี้ช่างอาจหาญยิ่งนักขนาดมีพันธะหมั้นหมายจวนจะแต่งงานอยู่รอมร่อยังริอาจมากอดกับบุรุษอื่น ซ้ำยังเป็นจวิ้นอ๋องอีกงานนี้จะให้นางยอมอยู่นิ่งได้ยังไงกัน

“นี่! อันหนิงเยว่หยุดเดี๋ยวนี้ นี่เจ้าทำอะไร” เฟยหลงรีบนำตัวเองมาบังพ่านเอ๋อร์ไว้เพื่อไม่ให้นางถูกทำร้ายไปมากกว่านี้

“นี่ท่านอ๋องหลบไปนะ วันนี้ข้าจะสั่งสอนนางที่กล้ามายุ่งกับท่าน” เยว่เล่อพยายามใช้มือผลักร่างใหญ่อกให้พ้นทาง แต่ก็ไม่ได้ผลนางจึงเปลี่ยนมาขาถีบมุดเข้าไปแทน และมันโดนขาของพานเอ๋อร์แม้เพียงเฉียดแต่ก็ทำให้นางทรุดตัวลงนั่งกับพื้นเลยทีเดียว

“อันหนิงเยว่! ข้าบอกให้เจ้าหยุด เลิกบ้าเสียที!” เสียงกัมปนาทอันดังส่งผลให้เยว่เล่อชะงักอย่างตกใจ ร่างงามถูกดึงออกให้ห่างจากพานเอ่อร์เพื่อกันไม่ให้    เยว่เล่อทำร้ายหรือทุบตีนางได้อีก พร้อมทั้งเสียงตวาดด่าใส่อย่างโกธรจัดที่นางตบตีและด่าผู้อื่นเยี่ยงสตรีไร้หัวนอนปลายเท้า

“นี่ท่านอ๋องปล่อยข้านะ ปล่อยสิ” เยว่เล่อพยายามดีดดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดของจวิ้นอ๋องที่รวบกอดนางเอวไว้ ก่อนจะสะบัดเหวี่ยงนางลงพื้นอย่างแรงแล้วปรี่เข้าไปดูลู่พานเอ๋อร์ที่นั่งรองไห้อยู่ที่พื้น

“หยุด!” เสียงโวยวายจากอุทยานทำให้เป็นที่สนใจของแขกในงานเลี้ยงชมบุปผา ทุกคนต่างเดินมุ่งตรงมาเพื่อมาดูว่าเกิดสิ่งใดขึ้นกันแน่ และภาพที่เห็นทำให้ไทเฮานึกโมโหจนแทบเป็นลมสิ้นสติ

สิ้นเสียงทรงอำนาจเยว่เล่อก็คล้ายได้สติ ทรุดตัวลงนั่งทำความเคารพไทเฮาอย่างนอบน้อม อารมณ์รุนแรงเมื่อครู่ถึงกับดับมอดเมื่อถูกเสียงทรงอำนาจสั่งให้หยุด

“เสด็จแม่”

“เกิดอะไรขึ้น หลงเอ๋อร์ถึงได้เอะอะโวยวายกันเพียงนี้”

“ฮือ ไทเฮาต้องช่วยพานเอ๋อร์นะเพคะ เยว่เล่อนาง ฮึก ฮือ นางตบตีพานเอ๋อร์ ทั้ง ๆ ที่พานเอ๋อร์กับจวิ้นอ๋องไม่ได้ทำสิ่งใด ท่านอ๋องเพียงปลอบใจพานเอ๋อร์ที่ถูกองค์ชายโอวหยางละเลยก็เพียงเท่านั้น” พานเอ๋อร์ทำทีร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร

องค์ชายเจ็ดมองคู่หมั้นด้วยสายตานึกชัง เดิมทีนางกับเขาก็ไม่ได้ชอบขี้หน้ากันอยู่แล้วเขาออกจะเกลียดสตรีเช่นนางเสียด้วยซ้ำ หากไม่ใช่ว่าต้องการอำนาจเพื่อถ่วงดุลมีหรือเขาจะยอมแต่งนางเขาตำหนัก

“จริงรึ! จวิ้นอ๋อง”

“เป็นเรื่องจริงท่านแม่”

“เช่นนั้นเจ้าตบตีนางทำไมกัน เยว่เล่อ”

“เยว่เล่อเพียง เอ่อคือว่าเยว่เล่อเห็นท่านอ๋องกอดอยู่กับนางจึงเข้าใจว่าสตรีที่มีพันธะแต่งงานอยู่แล้ว จะมากอดและยั่วยวนบุรุษที่เป็นถึงท่านอาของว่าที่สามีของตัวเองเกรงว่าจะไม่เหมาะสมที่นางทำตัวมารยาเช่นนี้ จึงได้หน้ามืดทำสิ่งที่ไม่ควรลงไปเจ้าค่ะ ขอไทเฮาโปรดทรงอภัยด้วยเพคะ” เยว่เล่อก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิด

“หึ! อันเยว่เล่อ เกรงว่าที่พูดมานั้นเป็นเจ้าเองกระมัง”

“ท่านอ๋อง!” ท่าทางออกตัวปกป้องนางของจวิ้นอ๋องยิ่งทำให้อารมณ์ของเยว่เล่อพุ่งทะยานแต่ก็ได้แต่เก็บไว้ในใจด้วยตอนนี้นางยังทำสิ่งใดไม่ได้

คำพูดของจวิ้นอ๋องทำให้เกิดเสียงฮือฮาไปทั่วบริเวณ บ้างหัวเราะ บ้างสะใจ ทั้งขบขัน ทำให้เยว่เล่อถึงกับหน้าม่านอย่างนึกอายและเสียใจกับคำพูดของบุรุษหนึ่งในดวงใจของนาง