17. หวง (แฟนคนอื่น)

พราวตะวันหันมาตามเสียงเรียกจากคนที่เธอไม่อยากเจอที่สุดในตอนนี้ เธอสอดส่ายสายตาไม่เห็นรถของเขา และทำหน้าแทนคำถามเชิงว่ามาที่นี่ทำไม

“ใจคอจะให้ผมโดนยุงกัดอีกนานไหม? ผมยืนรอให้เจตกลับบ้านมาสักพักใหญ่แล้ว”

คิณภัทรไม่เรียกตัวเขาเองว่าพี่อีกและพูดด้วยน้ำเสียงที่ปกติมาก แต่ทว่าลึกในใจนั้นตรงข้ามแบบสุดขั้ว นั่นเพราะระหว่างเขาและเธอยังมีประตูบ้านที่ขวางกั้นอยู่ 

พราวตะวันเดินไปใกล้ประตูหน้าบ้าน เธอรู้ดีว่าเขาได้ยินบทรักแบบจัดเต็มที่เธอมอบให้กับน้องชายของเขา แต่ไม่คิดว่าหลังจากได้ยินได้ฟังแล้วต้องถ่อมาถึงที่บ้านเธอ

“พี่คิณ พราวจะลาออกจากฝึกงานที่แกลลอรี่ เพื่อความสบายใจของตัวพราวเอง ที่บอกก็เพื่อที่พี่จะได้รู้ว่าเป็นเพราะพี่ที่ทำลายความรักของพราวที่มีต่องาน และถ้าพี่อยากพูดอะไรกับใครก็ตามสบายเลยค่ะ ไม่ว่าจะกับเจตหรือแม่หรือใครก็แล้วแต่ อย่างมากพราวก็แค่ไปอยู่ฝรั่งเศส”

เขาตกใจกับสิ่งที่เธอบอก จนเผลอจับประตูบ้านไว้ มองด้วยสายตาที่แพ้ใจให้คนตรงหน้าอย่างราบคาบ

“อย่าไปไหนเลย ผมขอโทษนะ ขอคุยด้วยแค่วันนี้ได้มั้ย?”

พราวตะวันกอดอกแล้วหันด้านข้างให้เขา 

“พูดได้เลยค่ะ เชิญ”

“ผมขอเข้าห้องน้ำก่อนได้ไหม?”

“ไม่ค่ะ พี่ไปที่อื่นสิ”

เขาคำนวนแล้วว่ากำแพงบ้านเธอสูงเพียงอกของเขา จึงตัดสินใจปีนเข้ามาทันที พราวตะวันตกใจมากและหันหลังวิ่งหนีจะเข้าบ้าน แต่ก็ไม่ทันคิณภัทรที่ขายาวกว่าและจับแขนเธอเอาไว้ได้ก่อนจะถึงประตู 

“อยากร้องก็ได้นะ กรี๊ดดังๆ คนจะได้ออกมาเยอะๆ ผมอยากให้ทุกคนรู้เรื่องเราอยู่เหมือนกัน”

เขาเอื้อมมือไปเปิดประตูและดันตัวเธอเข้าไปในบ้าน ลงมือกอดรัดฟัดเหวี่ยงทันทีโดยไม่มีการพูดคุยอะไรอีก เขาอุ้มเธอที่ดิ้นทุรนทุรายทุบตีเขาไปที่โซฟาห้องรับแขก ล้วงเอากางเกงชั้นในตัวน้อยออกไปอย่างแรงจนฉีกขาด แล้วทับลงบนตัวเธอ แทรกตัวลงไปกลางหว่างขาของพราวตะวันที่สองมือยันอกและผลักเขา คิณภัทรจึงเอามือหนึ่งปิดปากเธอเอาไว้ มืออีกข้างปลดกางเกงออกจนแก่นกายที่ใหญ่และตึงนั้นโผล่ออกมาเจอกับน้องสาวของพราวตะวันที่ยังคงเปียกชื้นอยู่ภายในจากการร่วมรักมาหมาดๆกับน้องชายของเขา

“พี่คิณอย่าค่ะ…ขอร้อง พูดกันดีๆก่อนได้มั้ย?”

“พราวทำร้ายใจผมก่อน”

“อ๊าา..พี่…อย่า…ไม่นะ…”

น้องชายที่ตึงใหญ่ของเขาบวกกับอารมณ์ที่คั่งค้างได้มุดเข้าไปในกายเธออย่างรู้งาน พราวตะวันเริ่มร้องไห้แต่เขาไม่สนใจ เอาแต่จูบปากเธอที่โดนจับล็อกหน้าไว้ไม่ให้ขยับหนีจากจูบที่ร้อนแรงไปได้

“พราวตั้งใจให้ผมได้ยินว่าเอาอยู่กับเจต ก็ถ้าอยากขนาดนั้นไม่บอกตั้งแต่อยู่ที่สปาล่ะ ผมจะได้ไม่อ้อมค้อม”

พราวตะวันเริ่มเจ็บที่เขากำลังขยับเข้าออก เข่าสองข้างของเธอเอาแต่ดันสีข้างเขาเพื่อให้ออกจากตัวเธอ

“พราวเจ็บ..ฮือ…”

น้ำตาเธอไหลจากหางตาหล่นลงบนโซฟา คิณภัทรเลยเลิกทำและเอื้อมไปคว้ากางเกงชั้นในที่ขาดวิ่น ก่อนจะอุ้มเธอพาดบ่าเดินขึ้นบันไดไปชั้นสองของบ้าน

“พี่คิณ..พราวจะแจ้งตำรวจว่าพี่ทำแบบนี้ จะบอกทุกคนว่าพี่ทำร้ายพราว“

เขาไม่ฟังอะไรและพยายามมองว่าห้องไหนน่าจะเป็นห้องของเธอ ก่อนจะเห็นห้องหนึ่งประตูแง้มอยู่ และดูรู้ทันทีว่าเป็นห้องของพราวตะวัน เขาวางเธอบนเตียงอย่างนิ่มนวลและเดินไปล็อกประตู 

“ที่แท้คุณแม่ไม่อยู่นี่เอง เด็กน้อยก็เลยดื้อ อ้อ ไม่สิ แมวน้อยของผม…”

“เดี๋ยวแม่ก็กลับมาแล้ว”

เธอพูดพร้อมกับสะอื้นร้องไห้เพราะเจ็บและกลัวเขาเอามากๆ

“งั้นผมก็จะอยู่รอคุณแม่ จะให้รับผิดชอบยังไงก็ได้หมด”

“พราวคบกับเจตไม่ใช่พี่ เราไม่ได้เป็นอะไรกันเลย ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย เกลียดพี่ที่สุด ฮือ..”

ความโมโหนั้นลดลงเรื่อยๆเมื่อเขาได้อยู่กับเธอเพียงสองคน น้ำตาของพราวตะวันทำให้เขาใจเย็นลงไปเยอะ

“ผมโมโหควบคุมตัวเองไม่ได้ มันไม่เหมือนครั้งก่อนที่ได้ยินแบบนี้ ครั้งนี้ผมรู้สึกเหมือน..ใจสลาย”

เขานั่งกับพื้นล่างเตียง ก้มหน้าหลับตาใช้ความคิดเงียบๆ ส่วนพราวตะวันนั่งน้ำตาไหลอยู่แบบนั้น

“แล้วแต่พราวจะทำเลย ผมยอมรับได้หมด บอกทุกคนได้เลย ผมจะไม่หนีไปไหน”

สีหน้าเขาที่แลดูเจ็บปวดนั่นคืออะไร?…ฉันไม่หลงกลใจอ่อนให้เขาเด็ดขาด….

เจตนิพัทธ์ที่ถึงบ้านแล้วโทรมาหาเธอ เสียงโทรศัพท์ทำเอาพราวตะวันสะดุ้งโหยง เธอฮึบอีกครั้งพยายามทำเสียงปกติ

“เจต ถึงบ้านแล้วนะ งั้นก็นอนพักผ่อนซะ พราวง่วงแล้วโอเค..พรุ่งนี้เจอกัน อื้ม..รักเหมือนกัน ฝันดี”

เธอเหลือบมองคิณภัทรที่ขยับไปพิงโต๊ะคอมนั่งชันขาอยู่ที่พื้นล่างเตียง 

“ไม่บอกเจตไปละว่าผมอยู่ที่นี่ ทุกคนจะได้รู้หมด พราวก็ไปแจ้งความได้เลย ทีนี้ทุกอย่าง..จะได้เป็นของคนที่พราวรักไง”

จริงสินะ..ชีวิตเขาจะพังพินาศหมด ทั้งชื่อเสียงหรือสิ่งที่ทำมา ไม่มีใครไว้ใจคนที่ข่มขืนผู้หญิง แถมเขาจะมีคดีติดตัว อาจเข้าคุกด้วยก็ได้…

“พี่ไปซะ ออกไปตอนนี้ที่แม่ยังไม่กลับมา ต่อไปนี้เราต่างก็มีความลับของกันและกัน อย่าคิดจะมาแบล็กเมล์กันหรือขู่อะไรได้ง่ายๆอีก”

เธอยกโทรศัพท์ถ่ายภาพคิณภัทรที่นั่งอยู่บนพื้นห้องเธอเอาไว้โดยไม่ปิดบัง

“ถ้าพี่ทำชีวิตพราวพัง เราก็พังกันหมดนี่แหละ แต่พราวอาจไม่หนักเท่าพี่ อย่างมากก็แค่ไม่ต้องอยู่สู้หน้าใครที่นี่ หนีไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ฝรั่งเศสก็จบ”

“อ่อ..ที่ชวนเจตไปฝรั่งเศสเพื่อจะได้เอากันทั้งวันทั้งคืนแบบที่พราวพูดสินะ”

พราวตะวันหน้าชาขึ้นมาที่คิณภัทรจำได้ทุกอย่างที่เธอพูดกับเจตตอนร่วมรักกันในสายให้เขาได้ยิน

“ก็ทำได้เพราะเราคบกัน”

รถของชโลทรจอดที่หน้าบ้าน เธอมองเห็นไฟที่ห้องลูกสาวยังเปิดอยู่และรถของแฟนหนุ่มก็ไม่อยู่แล้ว ทางด้านพราวตะวันพอรู้ว่าแม่กลับมา เธอมีปฏิกิริยาที่ลนลานทันที 

“พี่คิณห้ามออกไปนะ พราวจะไปเปิดประตูบ้านให้แม่”

เขาเงียบไม่พูดอะไร พราวตะวันรีบลงไปข้างล่างเพื่อไปเปิดและปิดประตูให้แม่เอารถเข้ามาจอดในบ้าน ด้วยความลุกลี้ลุกลนทำให้เธอไม่ได้ใส่กางเกงชั้นใน พอแม่ลงจากรถแล้วมองลูกสาวถึงกับบ่นอุบ

“อย่าบอกนะว่าใส่ชุดนี้อยู่กับแฟนก่อนแม่จะมาน่ะ?”

“ไม่ใช่ค่ะ หนูพึ่งอาบน้ำเสร็จก่อนแม่จะมานี่เอง”

“ไปๆ เข้าบ้าน ดูใส่ชุดสิ เสื้อชั้นในก็ไม่ใส่น่ะ แล้วออกมานอกบ้านนี่ดีนะดึกแล้ว ไม่งั้นชาวบ้านชาวช่องเห็นหมด วันหลังใส่ชุดคลุมออกมาสิลูก”

“แม่หน้าแดงๆนะ”

“อืม ดื่มนิดหน่อยไม่มาก ร้างราไปนานคอเลยอ่อนน่ะ”

“หนูขอไปนอนก่อนนะคะ”

พราวตะวันเปิดประตูแล้วรีบปิด ก็ยังเห็นคิณภัทรนั่งที่เดิม เลยเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบเอากางเกงชั้นในเพื่อจะใส่

“ขอโทษ…”

“ชู่ววว…ไม่ต้องพูด”

เธอรีบทำท่าให้เขาอย่าพูด พร้อมกับบอกด้วยน้ำเสียงกระซิบกระซาบ แล้วไปนั่งที่ปลายเตียงเพื่อใส่กางเกงชั้นในตัวใหม่แทนตัวที่คิณภัทรดึงจนขาดไปก่อนหน้านี้ ซึ่งเขามองไม่วางตา พอเธอหันขวับมาดูว่าแอบมองอยู่หรือเปล่า เขาก็หลบตาเธอ

เธอลงไปนั่งกับพื้นตรงหน้าเขา พร้อมกับพูดเสียงเบาเพราะกลัวแม่ที่อยู่อีกห้องจะได้ยิน

“รอให้แน่ใจว่าแม่หลับแล้วออกไปเลยนะ นี่พราวให้โอกาสที่สุดละ ถือว่าเรื่องแย่ๆที่ทำกับพราวไม่เคยเกิดขึ้น แล้วห้ามเข้าใกล้พราวอีก”

คิณภัทรมองตาเธอนิ่ง มีความนัยมากมายอยู่ในแววตานั้น เขาหลงรักเธอเข้าแล้วจริงๆ…

“เมื่อกี้เจ็บใช่มั้ย? แสดงว่าผมใหญ่กว่าเจตสิ”

พราวตะวันหน้าร้อนฉ่ากับสิ่งที่เขาพูด 

“ยังกล้าพูดแบบนี้กับพราวอีกเหรอ?”

“ผมจะไปตอนใกล้เช้าแล้วกัน นอนกับพื้นนี่แหละ”

ทำไมเขาดื้อด้านแบบนี้นะ…

………………………………………..💋🍂