18. สามีสองนาที

คิณภัทรมองหน้าเธอด้วยความแน่วแน่ที่เขาจะอยู่ที่นี่กับเธอในคืนนี้ ทำเอาพราวตะวันคอตกที่เขาดื้อมากกว่าที่คิด

เขาอดไม่ได้ที่จะใช้สายตามองหน้าอกของเธอเพราะไม่ได้ใส่บรา แล้วดูท่าทางเจ้าตัวก็ลืมเรื่องนี้เสียด้วย

พราวตะวันลุกขึ้นไปนั่งบนเตียงแล้วใช้สายตาว่าไม่พอใจก่อนจะเลือกหมอนใบหนึ่งโยนลงไปให้

“ตีสี่พี่คิณต้องออกไปนะ“

“เจ็บอยู่มั้ย?”

“ไม่ต้องถามอะไรแล้วค่ะ ตอบมาก็พอว่าตีสี่ต้องออกไปจากที่นี่”

คิณภัทรล้มตัวลงนอนหันหลังให้ พร้อมกับถามตัวเองในใจ

นี่เขาอายุจะสามสิบแล้ว เป็นนักธุรกิจที่บ้านก็ไม่ได้ลำบากอะไร ทำไมต้องมางอนง้อแฟนน้อง ยอมนอนบนพื้นแข็ง แถมยังโดนไล่เหมือนหมูเหมือนหมาอีก..ผู้หญิงมีตั้งเยอะแยะ ทำไมถึงต้องมาหลงรักเธอด้วยนะ…

“ตอบมาสิคะ”

“ตามหลัก..เราก็มีอะไรกันแล้วนะ จะไล่ผมแบบนี้ได้เหรอ? ผมก็สามีคุณคนหนึ่งเหมือนกัน”

เขาพูดตอบไปทั้งที่นอนหันหลังให้แบบนั้น พราวตะวันโมโหที่เขาไม่รับปากว่าจะออกไปจากบ้านแถมยังมาพูดเหมือนเป็นเจ้าเข้าเจ้าของทั้งที่บังคับใจเธอแท้ๆ

“แล้วแต่ละกัน อะไรจะเกิดก็เกิด เฮ้อ…”

เธอกระแทกเสียงถอนหายใจ แล้วนอนหันหลังให้เขาเช่นกัน

ห้องที่เงียบจนเธออึดอัดนอนไม่หลับเพราะรู้ว่าเขาอยู่ในห้องนี้ด้วย มันทำให้เธอกระสับกระส่ายอยู่บนเตียง ในขณะที่ไม่ได้ยินเสียงคิณภัทรขยับตัวหรืออะไรเลย

พราวตะวันอยากจะแกล้งไล่เขาให้ออกไป จึงหยิบรีโมทแอร์ลดอุณหภูมิให้เหลือแค่สิบแปดองศา

แข็งตายซะให้เข็ด จะได้ออกไปจากบ้านฉันเสียที…

ไม่นานนักอุณหภูมิในห้องก็ลดลงเนื่องจากห้องของพราวตะวันไม่ได้กว้างอะไรมากมายนัก เธอแอบได้ยินเสียงเขาขยับตัวจึงแอบสะใจที่คิดว่าเขาคงจะเริ่มหนาวแล้วเพราะไม่มีผ้าห่ม

พราวตะวัน…เธอเป็นคนใจร้ายแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน..ถ้าเขาอยากทำอะไรเธอจริงๆทำตอนนี้ก็ยังได้ เขาเองก็ดูไม่แคร์ที่เธอจะร้องหรือความจะแตกด้วยซ้ำไป…

อยู่ดีๆความคิดหนึ่งก็พูดกับตัวเธอเองขึ้นมาแบบนี้

“พี่คิณ..กลับบ้านเถอะ จะทรมานตัวเองเพื่อเอาชนะพราวเหรอ? ต้องการอะไรแน่? พี่จะมาโกรธพราวได้ยังไงเรื่องที่..นั่นแหละ พราวเป็นแฟนเจตนะ”

“ไม่รู้เหมือนกัน..ว่าทำไมผมเป็นห่วงคุณ ถ้าผมเจอคุณก่อนเจต ผมจะทรีทคุณให้ดีกว่าที่เจตทำตอนนี้ ทำไงได้ล่ะ..รักไปแล้วนี่นะ ผมไม่ค่อยถนัดเข้าหาผู้หญิงเท่าไหร่หรอก รู้แค่ว่าถ้าชอบก็อยากอยู่ใกล้ๆ”

“แบบพี่เนี่ยนะ เข้าหาผู้หญิงไม่เก่ง? เฮอะ..เหลือจะเชื่อ”

“ผมไม่กล้าจีบใครก่อนหรอก กลัวเขาไม่ชอบแล้วจะหน้าแตก ที่ผ่านมามีแต่ผู้หญิงเข้าหาก่อน”

“อ่อ พริตตี้เลยตบกันสนั่นสินะคะ”

คิณภัทรที่นอนหันหลังอยู่ ถอนหายใจยาวก่อนจะยันตัวลุกขึ้นนั่งเพื่อคุยกับเธอในความมืดสลัวที่พอจะเห็นหน้ากันและกันรางๆ

“ผมโตมามีแฟนแค่คนเดียวคือตอนเรียนมหาวิทยาลัย แอบคบกันเพราะพ่อยังไม่อยากให้มีแฟน เธอสอนทุกอย่างให้ผม เธอเป็นคนใจดี สวย สดใสร่าเริง เผ็ดร้อนเรื่องบนเตียง ผมรักเธอมากนะ กะว่าถ้าเรียนจบและทำงานไปสักพักให้พ่อไว้ใจจะเปิดตัว คิดไปถึงอยากแต่งงานด้วย แต่เธอเลือกไม่รอผม อีกอย่างคือ ตอนนั้นผมเป็นแบบเจตในตอนนี้ ไม่มีอิสรภาพทางการเงินพอที่จะเปย์ให้เธอ แค่พาไปเที่ยว ทานข้าว ซื้อของขวัญนิดๆหน่อยๆได้ แม่เองก็ไม่ได้สปอยผมเหมือนกับเจต”

พราวตะวันเกิดอยากเห็นเธอคนนั้นของเขาขึ้นมาเสียเฉยๆ เพราะดูเขาชื่นชมเหลือเกิน

“ไม่ลองกลับไปหาเธอล่ะ ตอนนี้ถ้าเธอเห็นพี่คิณอาจกลับมาก็ได้”

“ตั้งแต่เธอขอเป็นฝ่ายไป ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธออีก”

“ทำไมเธอถึงไม่รอ? แล้ว..รออะไร? รอให้พี่พาไปหาที่บ้านเหรอ?”

“ขอไปนั่งบนเตียงได้มั้ย? ผมปวดขา”

“เอ่อ..เดี๋ยว”

คิณภัทรพูดจบก็หยิบหมอนแล้วขึ้นมาอยู่บนเตียงด้วย พราวตะวันถอยกรูดไปอยู่อีกฟากจนแทบจะตกเตียง

“ผมกลัวว่าคุณจะไม่รอเจตเหมือนที่ผมเคยเจอมา ผมแค่อยากให้คุณอยู่ใกล้ๆ กลัวว่ามีคนอื่นที่เค้าให้ได้มากกว่าน้องชายผมแล้วคุณจะไป”

พราวตะวันขมวดคิ้วกับคำพูดของเขา เพราะฟังแล้วเธองง

“สรุป พี่แค่กลัวพราวจะเลิกกับเจต ถ้าเจตไม่มีเงินมาเปย์อ่ะนะ แล้วถึงกับต้อง..มาข่มเหงพราวนี่เกี่ยวด้วยเหรอ?”

“ผมเคยอกหักมา มันเจ็บมากนะ เสียหลักทางใจไปพักใหญ่เลยกว่าจะหาย ผมไม่อยากเห็นเจตเป็นแบบผมในตอนนั้น ทุกคนไม่เคยเห็นว่าผมเจ็บยังไงเวลาที่อยู่คนเดียว”

นี่พูดให้ฉันสงสารอยู่หรือเปล่าเนี่ย…แล้วดันเริ่มใจอ่อนด้วยอีก..แย่ชะมัดพราวตะวัน…

“พราวไม่ใช่คนแบบนั้น วันนี้ก็คุยกับเจตเรื่องทำนองนี้ เขาคิดมากที่ซื้อของแพงๆให้พราวไม่ได้ ซึ่งพราวไม่เคยขอและไม่เคยอยากได้อะไรจากแฟนที่ยังเรียนไม่จบ ทีนี้..ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่พี่คิณจะยกมาอ้างแล้ว กลับบ้านเถอะค่ะ”

“ให้เวลาผมอีกหน่อยแล้วกัน”

“เวลาอะไรอีก?”

“อย่าไปฝรั่งเศสเลยนะ อยู่ฝึกงานที่นี่เถอะ ผมจะไม่ไปรบกวนอีก”

“ขอให้ทำจริงอย่างที่พูดแล้วกันค่ะ”

ถึงแม้จะมืดสลัวแต่พอสายตามองในที่มืดไปสักพักก็จะพอเห็นอะไรได้บ้าง เธอสังเกตว่าเขาจ้องเธอแทบไม่ละสายตาทำให้รู้สึกร้อนวูบวาบขึ้นมาเหมือนกัน

“บนเตียงนี้ใช่มั้ยที่คุณปรนเปรอให้น้องผม ป่านนี้เขาคงนอนฝันดีไปแล้ว”

“พี่คิณชอบพูดประชดประชันนะคะ บอกไว้เผื่อไม่รู้ตัว”

“ง่วงแล้ว ตีสี่ใช่ไหม?”

เขาพูดแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงหน้าตาเฉย ทำให้เธอที่นั่งอยู่ถึงกับเคือง เธอคว้าหมอนเขยิบลงจากเตียง คิณภัทรรีบลุกขึ้นจับแขนเธอเอาไว้

“จะไปไหน? รังเกียจขนาดแค่อยู่ด้วยไม่กี่ชั่วโมงก็ไม่ได้เหรอ?”

“พราวกลัวพี่..จะไปนอนกับแม่”

“ไม่ต้องไปรบกวนท่านหรอก อยู่ด้วยกันแค่คืนนี้”

พราวตะวันสบตากับคิณภัทรในความมืดแบบนั้น มันเหมือนมีเคมีบางอย่างที่เธอก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าคืออะไรที่ทำให้อยู่ๆเกิดนึกถึงสัมผัสของเขาเมื่อตอนอยู่ที่สปาขึ้นมา แถมในตอนนี้หน้าตาเขาเหมือนกับเจตนิพัทธ์แฟนหนุ่มของเธอไม่มีผิด

“พราวกลัว..พี่คิณ”

เสียงเธอเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน เขาค่อยๆดึงเธอให้เข้ามาแม้พราวตะวันจะฝืนบ้างก็สุดท้ายก็เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดจนได้

“ขอโทษนะที่ทำแบบนั้น คุณคงเจ็บเพราะไม่เต็มใจให้”

ถึงเต็มใจก็คงเจ็บอยู่ดีแหละ …

คิณภัทรจับเอาหมอนสองใบมาใกล้กันแล้วจับไหล่เธอให้เอนลงนอนบนแขนของเขา

“ไม่ต้องกลัวแล้วนะ ไม่ทำอะไรทั้งนั้น”

“พราวกลัวเจตรู้ว่าพี่ทำอะไรพราวแล้วเขาจะเลิก เรารักกันมาดีๆอยู่แล้ว”

“ผมขอแค่ได้รักฝ่ายเดียวก็พอ คุณก็คบกับเจตไป แต่ถ้าวันไหนคุณเลิกกับเจต จะมีแค่ผมที่ได้ตัวและหัวใจคุณ”

พราวตะวันได้ยินแบบนั้นก็นอนหันหลังให้โดยที่คิณภัทรใช้แขนกอดเธอเอาไว้ ลำตัวของเขาซ้อนแนบชิดด้านหลังของเธอ ลมหายใจร้อนแรงของชายหนุ่มรดต้นคอเธอจนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

…………………………………….🎋🪷