บทที่ 4 ~ อู่อัทฟ่าฮัทเตอร์

บทที่ 4 ~ อู่อัทฟ่าฮัทเตอร์

“เบล เป็นไงบ้าง”

เบลล่าเจอโซเฟียตรงโถงกลางชั้นหนึ่งหลังจากที่เธอชะโงกหน้ามองลงไปจากชั้นห้า แม่เพื่อนสาวสุดแสบอยู่ที่ชั้นล่างอย่างสบายใจมือถือแก้วกาแฟใบโตหน้าตาสดใส

“ฉันจะลงไปได้ยังไง”

“อ้อ ตรงเสาขวามือมีปุ่ม เบลกดเลขชั้นตัวเองเดี๋ยวลิฟต์มันขึ้นไปเอง แล้วก็กดลงชั้นจีนะ”

หน้าหวานคมมองตามที่โซเฟียบอก กวาดตาโดยรอบบนชั้นที่เธอยืนอยู่ สังเกตเห็นเสาด้านขวาหน้าปล่องลิฟต์ส่งของ เธอกดเลขห้าอย่างที่เธอเข้าใจว่าน่าจะเป็นชั้นบนสุด ลิฟต์ขนรถขนาดมหึมาค่อย ๆ ขึ้นมาอย่างเชื่องช้าและมีเสียงดังจากโครงสร้างเหล็ก

ระหว่างยืนรอกวาดตามองโดยรอบ ไม่ไกลถัดไปคล้ายเป็นห้องครัวเล็ก ห้องนั่งเล่น และห้องทำงาน ไม่มีผนังกั้นแต่แบ่งสัดส่วนด้วยชั้นวางของ

ปล่องตรงกลางอาคารอู่ซ่อมที่นี่โล่งยาวลงไปถึงชั้นหนึ่งทำให้พื้นที่ของชั้นทั้งหมดเป็นรูปตัวยู และเมื่อลิฟต์มาถึงชั้นห้าเบลล่าไม่รอช้าเข้าไปและกดลงชั้นจีตามที่เพื่อนบอก บนแผงไฟฟ้าภายในลิฟต์เริ่มจากชั้นจีและไปชั้นสองเลย ชั้นหนึ่งหายไปไหน?

ลิฟต์ตัวใหญ่ผนังโปร่งทำจากตะแกรงลูกกรงเหล็กสีดำค่อยเลื่อนลงเชื่องช้าเพราะขนาดและน้ำหนักลงไปยังชั้นล่าง เมื่อลิฟต์เคลื่อนผ่านชั้นสองและสาม เบลล่าจึงเห็นว่าทั้งสองชั้นมีรถแข่งและรถสะสมจอดอยู่จำนวนมาก ตาโตประหลาดใจ ร้องว้าวในใจ คลังสะสมของที่นี่มีหลายคันที่ราคาไม่อาจประเมินได้

เมื่อลิฟต์เคลื่อนตัวถึงชั้นจี เบลล่าจึงเห็นว่าทั้งชั้นคล้ายอู่ซ่อมรถเหมือนกับอู่ของเธอ มีทีมงานมาทำงานหลายคนแล้ว

“ฟีฟี้ เห็นกระเป๋าของฉันไหม”

เบลล่าเอื้อมมือรับกระเป๋าใบใหญ่ที่โซเฟียโยนมาให้จากด้านข้าง รีบเปิดกระเป๋าหยิบโทรศัพท์ออกมา

“ตายล่ะ พี่คริสเอาฉันตายแน่”

“เกิดอะไรขึ้น”

“ยี่สิบสาย ไม่ธรรมดาเลย”

โซเฟียเห็นใบหน้าเพื่อนรักมุ่ยลงพร้อมยกหูโทรศัพท์โทรออกทันที แล้วเดินลับหายออกไปทางด้านหน้าประตูอู่

“ลุค”

ร่างแกร่งผมดำสนิทผละจากงานที่ทำเงยหน้าขึ้นมองต้นเสียงโดยไม่ขานรับ

“โซเฟียขอออกไปส่งเบลก่อนนะ”

“ไม่ต้อง”

“ทำไมไม่ต้อง”

“มีคนกำลังจะไปส่งให้”

“ใคร?”

“เดี๋ยวก็รู้”

ปีศาจนักขับก้มหน้าทำงานต่อหน้ากระโปรงรถคาเมโรที่เพิ่งไปลากมาเมื่อเช้า

“เป็นไงบ้างเบล”

โซเฟียเอ่ยทักเมื่อเพื่อนสาวเดินกลับเข้ามาใบหน้าค่อยเย็นลงเล็กน้อย ส่งแก้วกาแฟอเมริกาโน่ร้อนให้

“ขอบใจ เราต้องรีบกลับแล้ว นิคมีปัญหา เราขอใช้ห้องน้ำหน่อยฟีฟี้”

“ขึ้นไปห้องเราดีกว่า เปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยหน่อยไหม”

“ดีเลย”

สองสาวขึ้นลิฟต์อีกครั้งจนถึงชั้นสี่ โซเฟียพาเดินไปยังห้องส่วนตัว เมื่อเปิดเข้าไปคล้ายห้องชุดอพาร์ตเมนท์ที่มีทุกอย่างอยู่ในห้อง กั้นเป็นสัดส่วนสะอาดตา

“โฮ้! ไม่น่าเชื่อเลย เพื่อนเรามีห้องนอนสีชมพู”

“อย่าแซวกันเลย ก็บอสน่ะสิทาสีชมพูให้เราตั้งแต่เราเข้ามาอยู่ บอกว่าเป็นผู้หญิงต้องสีนี้ล่ะถึงจะเข้าสุด แล้วดูสิ เราโตจนป่านนี้แล้วยังไม่ยอมเปลี่ยนสีให้ใหม่เลย”

“สีชมพูก็หวานดีนะฟีฟี้ ห้องน้ำไปทางไหน”

โซเฟียชี้นิ้วไปทางมุมห้องด้านในก่อนเดินไปห้องแต่งตัวเลือกเสื้อผ้าที่คิดว่าเบลล่าน่าจะใส่ได้มาหนึ่งชุดส่งยื่นเข้าไปในห้องน้ำ จากนั้นออกมานั่งรอบนเตียงแบบสี่เสาซึ่งเป็นเตียงแบบเจ้าหญิงสุด ๆ

ไม่นานหลังจากนั้นเบลล่าจึงเดินออกมาพร้อมกับชุดใหม่ เดรสลายดอกไม้สีชมพูอ่อนหวานแหววยิ่งกว่าอะไร

“ฟีฟี้ นึกยังไงถึงเอาเดรสมาให้ฉันใส่ แล้วดูสิสีชมพูหวานมาก”

“ก็เธอตัวสูงกว่าฉันตั้งเยอะ แล้วไซซ์คุณเธอก็..โอ้โฮ้! สะบึ้มขนาดนั้น จะใส่กางเกงฉันได้ยังไงล่ะยะ”

โซเฟียเอนตัวนอนอยู่บนเตียงนอน มือยังปัดหน้าจอโทรศัพท์แต่เหลือบสายตาสังเกตเพื่อน เบลล่ามีหุ่นสูงโปร่งแต่อวบไปทั้งส่วนบนส่วนล่าง จากเดรสยาวหลวมโพรกถึงข้อเข่าเธอ พออยู่บนร่างของเพื่อนรักกลายเป็นสั้นถึงต้นขา ยิ่งเน้นเอวเอสสะโพกผายอกตึง

‘เพื่อนเราเซ็กซี่ขนาดนี้ ถึงว่าบอสงี้เวลาเจอจ้องตาเป็นมันน้ำลายหกติ๋ง ๆ’

เบลล่าหมุนซ้ายขวาหน้ากระจกพยายามจัดความเรียบร้อยของชุดแต่ไม่ค่อยได้นัก อะไรต่อมิอะไรบนร่างทำยังไงก็ปิดไม่มิดอยู่ดี

เฮ้อ!

ในที่สุดก็ถอดใจ ขณะที่แปรงผมก็ก้มมองหายางมัดผมตรงหน้ากระจกที่เป็นระเบียบร้อยร้อยผิดกับบุคลิกสุดห้าวของเพื่อน มองตัวต้นเหตุที่ยังนั่งสบายใจอยู่บนเตียงเล่นโทรศัพท์ในมือพิมพ์บางอย่างระรัว

“มีหนังยางมัดผมบ้างไหมฟีฟี้”

“ไม่มีหรอกจ้า ดูผมฉันสิสั้นขนาดนี้จะมีได้ไง”

สาวตัวเล็กตอบทั้งที่สายตายังไม่ละจากจอโทรศัพท์ เบลล่าถอนหายใจอีกครั้ง ทุกอย่างไม่ถูกต้องเอาเลยในเช้าวันนี้ เธอเริ่มมีอาการมวนท้องอีกรอบ สูดหายใจเข้าลึก ๆ

ตั้งสติเบล!

ตาคมรีมองหน้ากระจกอีกรอบ แล้วเลือกหยิบลิปกรอสรสเชอรี่ขึ้นมาทา มองหน้าสดของตัวเองอย่างพึงพอใจ ด้วยความคมเข้มอย่างลูกครึ่งไทยอเมริกันทำให้เครื่องหน้าไม่ต้องแต่งอะไรมากก็สวยคมอยู่แล้ว คิ้วโก่งรับหน้ารูปไข่ โหนกสูง ปากกว้างอวบอิ่ม

“เรียบร้อยแล้วฟีฟี้ แต่ตอนนี้หิวแล้ว มีอะไรรองท้องนอกจากกาแฟไหม”

“รอเดี๋ยวนะจะขึ้นไปดูของบอสให้”

“ทำไมต้องไปดูของบอสด้วย ปกติเธอไม่มีของกินที่นี่หรือไง”

“ก็พอมีแต่ไม่มีของคลีนอย่างที่เธอชอบน่ะสิ แต่ชั้นบอสน่ะมีทุกอย่าง ไม่ต้องห่วงฉันรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับบอส ไปรอข้างนอกแล้วกัน มีที่นั่ง เบลจะได้ดูวิวอู่เล่น ๆ ระหว่างรอ”

พูดจบเพื่อนสาวร่างเล็กพลันออกวิ่งปรู้ดออกจากห้องทิ้งเธอไว้เพียงลำพัง

“แล้วฉันจะทำอย่างไรได้”

เสียงหวานแผ่วเบาพูดตามหลังรำพึงรำพันกับตัวเอง เบลล่าได้แต่จำใจลากเท้าออกมาจากห้องเพื่อหาที่นั่งรอตามที่เพื่อนบอก รอบชั้นสี่ไม่มีอะไรมากแบ่งกั้นเป็นมุมเหมือนชั้นห้า มองเห็นชุดโต๊ะเก้าอี้เล็กคล้ายที่นั่งสำหรับทานอาหารว่างอยู่ที่มุมด้านหน้าติดกับแผงกั้นกันตกของชั้นสี่

เมื่อชะโงกมองลงไปจากด้านบนตรงนี้ เห็นลูคัสยังก้มหน้าอยู่หน้ากระโปรงรถคาเมโร เสื้อยืดสีดำพอดีตัวชื้นด้วยเหงื่อ ปีกหลังกว้างแน่นด้วยกล้ามเนื้ออย่างคนเล่นเวทเป็นประจำ

รูปร่างลูคัสเปลี่ยนไปมากจากที่จำได้เมื่อหลายปีก่อนข้างสระว่ายน้ำวันนั้น ตอนนั้นลูคัสแม้จะสูง แต่หุ่นผอมเพรียวเนื่องจากการเป็นนักแข่งรถจำต้องควบคุมรูปร่าง

“ลูคัสมีคนที่ชอบแล้ว”

“อุ๊ย!”

เบลล่าสะดุ้งสุดตัวตกใจเสียงทุ้มดังใกล้ด้านหลัง แล้วจึงสังเกตเห็นมือแกร่งสีทองแดงเท้าแขนรอบตัวเธอบนราวกั้นกันไม่ให้เธอขยับออก

“ถอยออกไปนะฮัทเตอร์”

เสียงหวานกดต่ำข่มขู่ เธอรู้ว่าเขาจงใจเบียดอกแกร่งที่ยังชื้นจากการอาบน้ำแนบแผ่นหลังของเธอ จนได้กลิ่นอาฟเตอร์เซฟผสมกับกลิ่นกายชาย

“คุณอย่าไปสนใจลุคเลยเบล เขาชอบคนอื่นอยู่”

“ให้ตายสิ คุณได้ยินที่ฉันบอกหรือเปล่า”

หน้าคมเข้มชะโงกออกมาเอียงหน้ามอง จมูกใกล้แก้มนวลสีชมพูระเรื่อ คนร่างโตแอบสูดกลิ่นหอมของเธอเข้าปอดก่อนปล่อยมือออกจากราวกั้น

“ผมเอาน้ำส้มคั้นกับขนมปังปิ้งโฮทวีทมาให้”

เบลล่ามองไปที่โต๊ะเห็นแก้วน้ำส้มกับขนมปังปิ้งสองแผ่นวางอยู่  แล้วหันกลับไปมองเขาอีกรอบ ผมสีน้ำตาลทะเลทรายยังเปียกชื้นลู่ไปกับศีรษะสวยได้รูป หยดน้ำเกาะตรงซอกคอไหลลงมายังเสื้อยืดสีขาว ร่างสูงใหญ่ยืนเอามือล้วงกางเกงยีนส์สีเข้มเน้นสะโพกสอบอย่างชายแท้ อีกข้างใช้ข้อศอกเท้าแผงกั้นกันตกไว้

บ้าฉิบ! อย่านะเบล อย่าใจเต้นแรง

“ขอบคุณค่ะ โซเฟียล่ะ”

“ลงไปซ่อมคาเมโรแล้ว คงจะง่วนอีกนาน”

“อ้อ”

“อ้อ อะไร”

เดเมียนหย่อนร่างลงตรงข้าม มองเบลล่ารีบกัดขนมปังอย่างหิวโหย อาการเมาค้างคงทำให้หิวมากสักหน่อย แก้มเรียวตุ้ยกลมขึ้นเพราะรีบยัดขนมปังเข้าไปชิ้นโต

“แค่ก ๆ”

มือใหญ่เอื้อมออกไปลูบหลังขึ้นลง

“จะรีบไปไหนกัน ค่อย ๆ ทานก็ได้”

เบลล่าขยับตัวถอยออกจากมือแกร่ง ขนหลังท้ายทอยลุกชัน ไม่ดีแน่แบบนี้ พ่อหนุ่มนักล่าสาวโสดเปลี่ยนไปอย่างชัดเจน ก่อนหน้านี้ไม่เคยหยุดคุยกับเธอเลยด้วยซ้ำ แล้วนี่อะไร ตั้งแต่เช้ามาแล้วพูดจาเจ๊าะแจ๊ะมือไม้เกาะแกะอยู่แถวตัวเธอ หาทางเผ่นได้แล้วเบล!

“เลิกเรียกกันอย่างสนิทสนมได้แล้วฮัทเตอร์ เราไม่เคยสนิทกัน และตอนนี้ฉันต้องกลับแล้ว”

เบลล่ารีบผุดลุกขึ้นทั้งที่ขนมปังยังไม่หมดชิ้น คว้ากระเป๋าใบใหญ่ขึ้นสะพายไหล่ย่ำเท้าตรงไปทางลิฟต์ นิ้วเรียวกดย้ำเรียกลิฟต์ด้วยความกระวนกระวายใจ

“ใจเย็น ๆ เจ้าลิฟต์นี่มันก็แบบนี้ล่ะ”

เดเมียนเห็นแผ่นหลังของเบลล่าเหยียดตรงขึ้นอย่างระแวดระวัง

‘ฮึ แม่เสือสาวที่เพิ่งแวดใส่เขาตอนอยู่ที่โต๊ะหายไปไหนแล้ว จึงเหลือแต่กวางน้อยที่ยืนหวาดกลัวอยู่ตรงหน้า’

ร่างระหงรีบจ้ำเท้าเข้าไปในลิฟต์ทันที ร่างสูงตามติดยื่นมือออกไปกดชั้นสามสำหรับจอดรถส่วนตัวและรถสะสม เบลล่าหันมองหน้าชายหนุ่ม เขาเลิกคิ้วโก่งใส่เธอ

“รถอยู่ชั้นสาม ต้องกดชั้นสาม ถูกแล้ว”

“แต่ฉันจะลงชั้นจี”

“เดี๋ยวลงไปพร้อมรถ”

เบลล่ารีบเบือนหน้าไปทางอื่น เพื่อไม่ให้เขาเห็นว่าเธอกำลังโกรธ เดเมียนเป็นบอสใหญ่ เคยชินกับการได้อย่างที่สั่ง ส่วนเธอก็เช่นกัน เป็นลูกคนเล็กที่มีพี่ชายคอยให้ท้ายและโดนตามใจมาตลอด

ลิฟต์เลื่อนจอดชั้นสาม เดเมียนกดปุ่มหยุดค้างลิฟต์ เดินออกไปก่อนยืนรอด้านนอก โค้งตัวลงผายมือออกเชิญเธอออกมาจากลิฟต์