บทที่ 5 ~ พอร์ช 928

บทที่ 5 ~ พอร์ช 928

เบลล่าเม้มปากนิ่งแต่ยอมออกไปตามร่างสูงที่เดินนำทางไปยังด้านใน ลอบแอบมองบั้นท้ายหนั่นแน่นจากด้านหลัง ฟิตเปรี๊ยะพอดีกางเกงยีนส์ ซ้ายขวาซ้ายขวาตามจังหวะก้าวเดิน

‘บ้าจริง นี่เรากำลังแอบมองก้นจอมวายร้าย’

“พวกคุณชอบรถปีเจ็ดศูนย์กันหรือไง”

เบลล่าแสร้งพูดหาเรื่องหันเหความสนใจของตัวเอง เมื่อเดเมียนหยุดอยู่ที่หน้ารถพอร์ชรุ่นเก้าสองแปด ผลิตเมื่อปีหนึ่งเก้าเจ็ดแปด รถสีดำมันปลาบภายในทำใหม่ทั้งหมด หนังสีน้ำตาลอ่อนอย่างดีและพวงมาลัยสั่งทำพิเศษจากไม้เรดวู้ด

บรื้น บรื้น!

แค่ได้ยินเสียงสตาร์ทรถชีพจรของเบลล่าพลันเต้นรัว เธอไม่เคยนั่งเจ้ารถรุ่นนี้มาก่อน นึกถึงความเสี่ยงที่ไปกับเขาสองต่อสองกับการได้ลองนั่งเจ้าเก้าสองแปด เหลือบตามองร่างแกร่งหลังพวงมาลัยอีกครั้งอย่างชั่งใจ

ขอเลือกนั่งรถคลาสสิกแล้วกัน ส่วนเจ้าบอสนี่คงพอรับมือได้

“คุณยกเครื่องใหม่ใช่ไหม”

เสียงหวานถามขึ้นทันทีเมื่อเข้ามานั่งในรถ เดเมียนสังเกตเห็นแต่แรกแล้วว่าเบลล่าชอบรถคันนี้ และแน่นอนเขามีมันไว้ในครอบครองเพราะเจ้าเก้าสองแปดมันช่วยดึงดูดสาวได้เป็นอย่างดี รูปทรงแปลกเร้าใจทำให้อัตราการเต้นหัวใจแรงขึ้นได้โดยไม่รู้ตัว

“ใช่ เครื่องเก่ามันใช้ไม่ค่อยได้ ผมเลยยกเปลี่ยนใหม่ คงระบบเดินเครื่องแบบคงเดิม”

รถเก่าคลาสสิกออกแบบมาค่อนข้างแคบทำให้ทั้งสองคนใกล้ชิดเบียดกัน  มือสีเข้มคว้าเกียร์กระปุกเข้าเกียร์หนึ่งเฉียดชายกระโปรงเดรสไปเพียงเล็กน้อย

ลิฟต์ครางครืดเมื่อเริ่มไต่ระดับลงเพราะมีน้ำหนักของรถ แล้วพลันเริ่มฉุกคิดว่าตัวเองตัดสินใจถูกต้องหรือเปล่าที่นั่งรถลงมาพร้อมกับเขา และเมื่อลิฟต์จอดที่ชั้นจีเดเมียนก็ขับเจ้าเก้าสองแปดออกจากอู่ทันที

“เดี๋ยว! นี่คุณจะไปไหน”

“ผมจะเป็นคนไปส่งคุณเอง”

มือใหญ่คว้าเกียร์อีกครั้งเข้าเกียร์สี่ซึ่งเป็นเกียร์สุดท้าย รถรุ่นเก่าระบบเกียร์ยังเป็นเกียร์กระปุกและมีแค่สี่เกียร์ แต่ด้วยเพราะการยกเครื่องใหม่ทำให้ความเร็วของเจ้ารถคลาสสิกเร็วกว่าปกติ

“ไม่ได้”

“ทำไมไม่ได้”

“ฉันต้องไปอู่ก่อน”

“แล้วยังไง ก็ไปส่งที่อู่”

“นั่นล่ะไม่ได้”

เดเมียนมองหน้าเบลล่าด้วยความสงสัย ร่างระหงในชุดเดรสชมพูหวานแหววมือจับคอนโซลหน้าไว้เก็งตัวแข็ง เขาจึงผ่อนคันเร่งลงอยู่ในระดับที่คิดว่าหญิงสาวพอรับได้

“ส่งตรงชายหาดเดี๋ยวฉันหาทางกลับเอง”

“ไม่ ผมไม่เคยทำแบบนี้ ผมจะไม่ลับ ๆ ล่อ ๆ”

“ลับ ๆ ล่อ ๆ อะไรไม่ทราบ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน จะมาใช้ศัพท์พวกนี้กับฉันไม่ได้”

เบลล่าเอียงหน้าไปหน้าถลึงตาใส่ร่างแกร่งที่ยังขับรถราวกับว่าพวกเราทำแบบนี้กันมานับครั้งไม่ถ้วน  ลูกมึนของเดเมียนทำให้เบลล่ายอมแพ้ในที่สุด

“ก็ได้ ไปส่งฉันที่คอนโด มันอยู่ถัดไปไม่ไกล ฉันจะได้เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนไปอู่”

“ผมรู้จัก”

สาวน้อยเอนตัวออกห่างจากคอนโซลหน้ารถแล้ว หันมองด้วยดวงตามีคำถาม

“มีใครบ้างที่ไม่รู้ว่าคุณพักอยู่ที่ไหน”

เดเมียนเฉไฉตอบไปทั้งที่เขารู้มาจากโซเฟีย แต่ถ้าขืนให้เบลล่ารู้ว่าเขาแอบถามมาจากเด็กในสังกัดมีหวังโซเฟียจะไม่ยอมบอกอะไรเขาอีก ถึงแม้ว่าจะไม่ได้มาฟรี ทุกเรื่องมีราคาที่ต้องจ่าย รวมไปถึงค่าซ่อมของเจ้ารถคาเมโรสีเหลืองสุดแสบตาคันนั้นด้วย

ตลอดระยะทางไม่ไกลนักจากอู่เข้าเขตตัวเมืองที่ตั้งของคอนโด ภายในรถเงียบงันมีเพียงแต่เสียงเพลงไม่ดังนักที่ชายหนุ่มกดเปิดจากรายการวิทยุทั่วไป เพลง ILYSB ของ Lany พลันดังขึ้น

Oh, my heart hurts so good

I love you, babe, so bad, so bad

Oh, oh my heart hurts so good

I love you, babe, so bad, so bad

Oh, oh my heart hurts so good

I love you, babe, so bad, so bad

“คุณไม่ชอบเพลงของเลนี่เหรอเบล ดูคุณหงุดหงิด”

เบลล่าหันมองแปลกใจ เธอไม่คาดมาก่อนว่าผู้ชายที่ดูแมนชาตรีอย่างเขาจะฟังเพลงเลนี่

“คุณรู้จักเพลงของเลนี่ด้วยเหรอ”

“ทำไม คุณคิดว่าผมฟังเพลงอะไร เพลงคันทรีหรือเพลงร็อกงั้นเหรอ”

“เปล่า แค่แปลกใจ ฉันไม่ได้หงุดหงิดเพราะเพลงของเลนี่ ค่อนข้างชอบด้วยซ้ำ”

“ยังมีเรื่องของผมที่คุณต้องแปลกใจอีกมาก เบลล่า”

นัยน์ตาสีเทาอมน้ำเงินลอบแอบมอง ร่างระหงสวมชุดที่ดูก็รู้ว่าเป็นของโซเฟีย เพราะขนาดไซซ์ของชุดไม่พอดีกับเธอ ตัวเดรสคับรัดรึงไปทุดสัดส่วนนูนเว้า เนินทรวงอกแทบล้นออกจากคอเสื้อเห็นเป็นร่องใหญ่สวย ขาเรียวยาวสีน้ำผึ้ง ที่เบลล่าพยายามอย่างยิ่งตั้งแต่ขึ้นรถที่จะหดขา แต่ไม่เป็นผล ไม่สามารถปกปิดเรียวขาเพรียวยาวได้เพราะชายกระโปรงรั้งสูงขึ้นอีกเมื่อเธอนั่งอยู่ในเบาะเล็กรถพอร์ช ร่างสูงขยับตัวอย่างอึดอัดเพราะเป้ากางเกงเริ่มตึงแน่น

เอี๊ยด!

มือใหญ่หมุนพวงมาลัยมือเดียวก่อนเหยียบเบรกเปลี่ยนเกียร์ทำให้ล้อหลังสะบัดแฉลบไปทางขวาจนร่างนุ่มตัวเอนกระทบไหล่กำยำ ร่างสูงได้โอกาสยกแขนโอบไว้ก่อนปล่อยกลับมาเปลี่ยนเกียร์อีกรอบเข้าเกียร์หนึ่ง รถกระตุกพุ่งต่อไปยังอาคารจอดรถด้านในวิ่งวนเข้าสู่ลานจอดรถ

“เฮ้ คุณส่งฉันที่ตรงทางเข้าชั้นนี้เลย”

เดเมียนขับวนรถไปตามรูปลู่รถสำหรับขึ้นอาคารที่จอดรถที่ขดเป็นวงกลมคล้ายเกลียวของขนมโปเต้

“ผมว่าคุณเลือกที่อยู่ได้เจ๋งเป็นบ้า ดูสิแค่ทางขึ้นลานจอดรถยังระทึกใจขนาดนี้”

“คุณคงไม่คิดอย่างนั้นหรอก ถ้าวันไหนต้องคุณเมากลับบ้าน”

ชั้นเจ็ดบีเป็นชั้นลานจอดรถที่มีคนนำรถมาจอดไม่มากนัก เป็นลานจอดที่อยู่ใกล้กับชั้นที่เธออยู่มากที่สุด เดเมียนหักพวงมาลัยอีกรอบรถพอร์ชสีดำมันเงาเลี้ยวจอดเข้าซองจอดพอดีขนาบข้างด้วยรถอีกสองคันที่จอดอยู่ก่อนแล้ว

“ทำไมไม่จอดตรงที่ประตูทางเข้าให้ฉันต้องเสียเวลาเดิน”

“มันท้าทายดี”

เสียงทุ้มตอบตอบเลี่ยงคำถาม เพราะใจเขาคิดไปอีกอย่างแต่จะตอบเธอได้อย่างไรว่าพอขึ้นมาถึงชั้นเจ็ดบี ตาสอดส่ายมองหาที่เหมาะสำหรับจอดพลอดรัก แล้วพอแวบเห็นเจ้าสองคันนี้เขารีบหักพวงมาลัยตวัดเข้าซอง