บทที่ 9 วันดูตัว

บ้านตระกูลอภิพัฒน์วัฒนากุล (บ้านคีรติ)

เสียงเครื่องยนต์ดับลงหน้าบ้านหรูเมื่อ คีรติ พาน้องสาว ครีม กลับมาถึงบ้าน

ทันทีที่ อรสา แม่ของทั้งคู่ได้ยินเรื่องรถชน ใบหน้าของเธอก็ซีดลงทันที

“ครีม! ไม่เป็นไรใช่ไหมลูก เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”

หญิงสาวรีบเดินเข้ามาดูบุตรสาวด้วยความร้อนใจ

“ไม่เจ็บเลยค่ะแม่ แต่พี่ที่หนูชน...เขาหัวแตกค่ะ”

ครีมตอบเสียงแผ่วแต่ยังยิ้มบาง ๆ

“ตายจริง! แล้วพี่เขาเอาเรื่องหรือเปล่าลูก?”

“ไม่ค่ะ แม่...พี่คนสวยเขาน่ารักมากเลย ยังลงมาดูหนูด้วยนะคะ”

คีรติยิ้มจาง ๆ เมื่อนึกถึงใบหน้าของหญิงสาวคนนั้น ภาพเธอยังวนอยู่ในหัว ดวงตาคมสวย แววตาแข็งแกร่งแต่เศร้าลึก ๆ 

“งั้นครีมไปพักก่อนนะลูก เดี๋ยวค่อยลงมาทานมื้อเย็นกัน”

“ค่ะแม่ แล้วคุณพ่อกลับมาหรือยังคะ?”

“ยังเลยลูก วันนี้บริษัทคุณพ่อมีประชุม คงกลับมามืดหน่อย”

“งั้นหนูไปอาบน้ำก่อนนะคะ”

“ไปสิลูก รีบอาบน้ำแล้วลงมาทานข้าวนะ”

อรสามองตามลูกสาวขึ้นบันได ก่อนจะหันกลับมาทางลูกชายที่ยังยืนอยู่ตรงโถงบ้าน

“ตาคีย์...แม่มีเรื่องจะคุยด้วย มานั่งก่อนสิลูก”

คีรติพยักหน้าเบา ๆ

“ครับแม่”

น้ำเสียงราบเรียบ แต่ในใจกลับรู้ดีว่าเรื่องที่แม่จะพูดคืออะไร

“พรุ่งนี้วันหยุด แม่ได้นัดครอบครัวหนูณิชาไว้ เราต้องไปกับแม่นะ”

“แม่ครับ...”

เขาขมวดคิ้ว

“ถ้าผมมีแฟน มีคนที่ผมชอบอยู่แล้ว แม่ยังจะบังคับผมอีกไหมครับ?”

อรสาเลิกคิ้ว

“ไหนล่ะ แฟนของลูก? ถ้ามีจริงก็พามาให้แม่ดูสิ จะได้ไม่ต้องให้แม่หาคู่ให้แบบนี้”

คีรติถอนหายใจ

“โธ่แม่ครับ…”

“ไม่รู้ล่ะ พรุ่งนี้ไปกับแม่!”

น้ำเสียงของอรสาเด็ดขาด ก่อนจะอ่อนลง

“แม่ทำไปเพราะรักลูกนะคีย์ แม่อยากให้ลูกได้เจอสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิต แม่ไม่ได้บังคับ...แค่ขอให้ลองเปิดใจเท่านั้น”

คีรติสบตาแม่อย่างเหนื่อยใจ ก่อนพยักหน้าเบา ๆ “ครับแม่...”

วันดูตัว...

ห้องอาหารหรูใจกลางเมือง

เสียงเปียโนคลอเบา ๆ ท่ามกลางแสงไฟสีอุ่นสะท้อนบนผนังกระจก ณิชาก้าวออกจากโต๊ะอาหารด้วยท่าทีสงบ แต่ภายในใจกลับว้าวุ่น 

เธอเพียงอยากออกมาสูดอากาศ สูดความเงียบเพื่อลดความกดดันก่อนทั้งสองครอบครัวจะได้พบหน้ากัน

เมื่อเดินเลี้ยวเข้าไปในโถงหน้าห้องน้ำ เธอกลับชะงัก — ชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น

“คุณ...”

เสียงของเธอแผ่วลง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเรียบเย็น

 “ทำไมฉันถึงต้องเจอคุณตลอดเลยนะ”

คีรติหันมามอง ดวงตาคมเข้มสะท้อนแสงไฟเหนือศีรษะ 

“นั่นสิ ผมก็เจอคุณตลอดเหมือนกัน... ผมว่าไม่ใช่เรื่องบังเอิญแล้วล่ะ หรือว่าคุณ...ตามผมมา”

ณิชาหรี่ตา

“คุณอย่ามามั่ว! คุณต่างหากที่ตามฉันมา”

“ผมเนี่ยนะ?” เขาแค่นหัวเราะ

“พูดเหมือนผมมีเวลาว่างนักอย่างนั้นแหละ”

“ฉันไม่ได้ตามคุณมาแน่นอน อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย อีกอย่าง...”

เธอเชิดหน้าขึ้น 

“ฉันมีคู่หมั้นแล้ว”

คำว่าคู่หมั้นหล่นกลางอากาศเหมือนคมมีด คีรติชะงัก สีหน้าที่เคยมีรอยยิ้มกลับนิ่งงัน ดวงตาไหววูบก่อนจะกลบเกลื่อนด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน

“มีคู่หมั้น... แต่แปลกนะ ที่ยังต้อง ‘ซื้อบริการ’ ”

เสียงของเขากระแทกหัวใจหญิงสาวทันที ณิชากำมือแน่น ดวงตาวาววับ

“แล้วยังไงคะ? มันเงินของฉัน เรื่องของฉัน คุณไม่เกี่ยว!”

คีรติยิ้มเยือก

“แต่ครั้งแรกของผู้หญิง...ควรมอบให้คนที่รัก ไม่ใช่ใครก็ได้”

“หยุดพูดเดี๋ยวนี้!”

เสียงของเธอสั่นพร่า ทั้งโกรธ ทั้งอาย

“คุณก็แค่คนที่ฉัน ‘จ่ายเงินซื้อ’ จบแล้วก็จบไป! แล้วทำไมถึงยังมาตามตอแย ฉันควรจะโทรแจ้งต้นสังกัดของคุณเสียเลยดีไหม?”

รอยยิ้มของคีรติค่อย ๆ ผุดขึ้นที่มุมปาก เขามองเธอด้วยแววตาลึกลับ ไม่ใช่ความโกรธ แต่เป็นความพึงพอใจแปลกประหลาดที่ได้เห็นเธอแสดงอารมณ์แบบนั้น

“ฉันไม่อยากคุยกับคุณแล้ว ต่อไปอย่าให้เราเจอกันอีกเลย ถ้าเห็นฉันช่วยหลบหน้าไปไกล ๆ ฉันเลย”

ณิชาสูดลมหายใจลึก หมุนตัวกลับโดยไม่มองหน้าเขาอีก ร่างบางเดินหายเข้าไปในทางเดินหรูที่นำกลับไปยังห้องอาหาร VIP ทิ้งไว้เพียงกลิ่นหอมของน้ำหอมราคาแพงที่ลอยในอากาศ

“ผู้หญิงคนนี้…เขามาทำอะไรที่นี่?” 

คีรติพึมพำเบา ๆ ใบหน้าคมเข้มขมวดขมุกขมัว ราวกับความคิดวุ่นวายกำลังขยายตัวในหัว

“ข้อมูลของเธออยู่ที่บริษัท…เสียดายที่ไม่ได้เอากลับมา”

ณิชาเดินเข้าห้องอาหาร ด้วยท่าทีเรียบเฉย แต่หัวใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุอก เธอพยายามกลบความรู้สึกด้วยรอยยิ้มสุภาพ

“สวัสดีค่ะคุณลุง คุณป้า” 

เสียงเรียบเย็นแต่สุภาพเอ่ยขึ้น

อรสาหัวเราะเบา ๆ พร้อมเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้มอบอุ่น 

“สวัสดีจ้าหนูณิชา ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะ”

ณิชายกยิ้มบาง ๆ พลางนั่งลงที่เก้าอี้อย่างสง่างาม

“ขอบคุณค่ะ”

“ไปเข้าห้องน้ำเจอพี่คีย์ไหมลูก?” 

อรสาถามด้วยน้ำเสียงร่าเริง

ณิชายกยิ้มและส่ายหน้า 

“คุณเด็กทั้งสองยังไม่เคยเจอกัน จะรู้จักกันได้ยังไง”

ดำรงเอ่ยขึ้นอย่างใจเย็น 

“จริงค่ะคุณ ฉันลืมไป เดี๋ยวตาคีย์คงจะมารอก่อนนะ”

ภารดีรีบเข้ามาเสริม 

“ไม่เป็นไรอรสา เราทานกันก่อนไว้ ถ้าตาคีย์มาแล้วอยากทานอะไร ค่อยสั่งเพิ่ม” 

เธอจับแขนเพื่อนสนิทให้คลายความเกร็ง

ทันใดนั้น…ประตูห้องอาหารเปิดออก เสียงทุ้มลอยเข้ามา

“สวัสดีครับคุณลุง คุณป้า ขอโทษครับที่ทำให้ต้องรอ”

ณิชาแทบหยุดหายใจ ร่างแข็งทื่อ ใบหน้าเธอร้อนผ่าวทันที

“ทำไมเสียงคุ้นจัง…” 

เธอพึมพำเบา ๆ ก่อนหันไป

สองสายตาประสานกัน…

ทั้งสองต่างชะงัก ราวกับโลกหยุดหมุนเพียงเสี้ยววินาที

“คุณ!” ทั้งคู่ร้องออกมาในเวลาเดียวกัน ความตกใจและแรงดึงดูดปะทุขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว

คีรติมองเธอด้วยดวงตาคมลึก รอยยิ้มบาง ๆ แต่เต็มไปด้วยความลึกลับและเย้ยหยัน

ณิชาพยายามรวบรวมสติ แต่หัวใจยังเต้นแรงจนแทบจะเอ่อล้น

บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความตึงเครียด แสงไฟสะท้อนบนแก้วไวน์และคริสตัล กลายเป็นฉากหลังที่สวยหรู แต่แฝงแรงกระแทกทางอารมณ์ของสองคนอย่างชัดเจน