ตอนที่7 บะหมี่น้ำในความทรงจำ

หยางอิงกำลังเอนหลังแกว่งขาอย่างสบายใจกับถ้วยชาดอกไม้ในมือ เมื่อได้ยินเสียงเพื่อนรักร้องเรียก พอลืมตาขึ้นก็เห็นว่ามีคุณลุงคนหนึ่งมายืนอยู่ข้างๆ ถังเหยาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

เธอมองเห็นเพื่อนพยุงคุณลุงนั่งลงที่เก้าอี้อย่างนุ่มนวล ก่อนจะเข้าไปในร้าน แล้วกลับออกมาพร้อมแก้วชาดอกไม้ร้อนๆ จากนั้นก็เดินเข้าไปในครัวอีกครั้ง หยางอิงมองตามแล้วรีบลุกตามเข้าไป

"เสี่ยวเหยา ลุงคนนั้นคือใครเหรอ?"

ถังเหยาหยิบหม้อน้ำซุปกระดูก ที่เหลือจากตอนลวกเส้นไว้ตั้งแต่เมื่อเย็นออกมา เธอใช้มือตรวจดูเนื้อแป้งที่พักไว้อยู่พักใหญ่ พอรู้สึกว่าได้ที่แล้วก็เริ่มดึงแป้งเป็นเส้นบางๆ ทุกอย่างเกิดขึ้นในเวลาไม่นาน

"ลุงเขาเป็นคนไร้บ้านน่ะ ฉันเห็นเขานั่งกุมท้องอยู่ เลยชวนเข้ามาให้กินบะหมี่ร้อนๆ จะได้คลายหนาวหน่อย"

เธอพูดขณะหั่นเนื้อหมูอย่างคล่องแคล่ว ตามด้วยเจียวหอมให้หอมกรุ่น ก่อนจะผัดหมูให้เนื้อเริ่มตึงตัว จากนั้นค่อยเติมน้ำซุปกระดูกลงไป พอเดือดก็นำไปเทใส่ชามที่วางเส้นบะหมี่ลวกไว้แล้ว วางไข่ต้มยางมะตูมกับต้นหอมซอยด้านบนเป็นขั้นตอนสุดท้าย

"คุณลุงคะ ลองชิมบะหมี่ที่หนูทำเองดูนะคะ"

คนวัยชรามองชามบะหมี่ร้อนๆ ที่ส่งกลิ่นหอมของหอมเจียวและน้ำซุปตลบอบอวล เส้นบะหมี่เหลืองนุ่มน่ากิน กับไข่ต้มที่ไข่แดงยังเยิ้มดูนุ่มนวล เขาอดไม่ได้ที่จะคิดถึงใครบางคน ที่เคยทำบะหมี่ให้เขากินเช่นกัน ถึงจะไม่มีหมู แต่ก็มีไข่หนึ่งฟอง.. ถึงวันนี้เขายังจำได้ดี เพราะนั่นเป็นบะหมี่ที่อร่อยที่สุดในชีวิต

"ขอบคุณมากนะหนู"

ถังเหยาทิ้งพื้นที่เงียบสงบให้คุณลุง แล้วเดินกลับเข้าไปในครัวกับหยางอิง เธอมองผ่านบานประตูออกไปเห็นแววตาอันลึกซึ้งของคุณลุง แววตาที่บอกเล่าถึงวันคืนที่ผ่านมามากมาย เหมือนผู้ชายคนหนึ่ง ที่เคยผ่านทุกความปวดร้าวของชีวิตมาแล้ว

ไม่รู้ทำไม...ในใจถังเหยารู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างดึงรั้งไว้ ราวกับแค่เธอหันหลังเดินหนี ความรู้สึกเสียดายในใจจะตามมาทันที อากาศเริ่มเย็นลงแล้ว...ถ้ามีวาสนาต่อกัน ถังเหยาก็อยากช่วยเหลือคุณลุงบ้าง อย่างน้อยในช่วงเวลานี้ หรือจนกว่าร่างกายของลุงจะดีขึ้นก็ยังดี

คุณลุงแซ่หวัง ได้รับคำเชิญชวนให้อยู่พักต่อสักสองสามวันจากปากของเด็กสาวตรงหน้า  เขามองใบหน้าสงบเยือกเย็นและแววตาใสซื่อของเธอ ไม่ได้มีร่องรอยของความรังเกียจหรือดูแคลน เหมือนอย่างที่เขาเคยเจอมานับครั้งไม่ถ้วน มีเพียงความจริงใจที่ส่งมาตรงๆ จากใจ

เธอเป็นเด็กสาวที่มีดวงตาสวยเหลือเกิน ยิ่งเมื่ออยู่ใกล้ ก็จะรู้สึกอบอุ่นสบายใจ...เหมือนน้ำเย็นที่หลั่งรินในฤดูร้อน หรือบ่อน้ำอุ่นที่โอบรัดร่างกายในวันที่หนาวเหน็บ เป็นคนที่มีออร่าบางอย่างที่แตกต่างจากคนอื่น 

ถังเหยาจัดห้องว่างห้องหนึ่ง ที่อยู่ด้านล่างให้ลุงหวังพักชั่วคราว เธอยังไปเอาเสื้อผ้าของคุณตาที่ยังใหม่อยู่มาให้ลุงใช้สวมแทนของเก่าที่ขาดรุ่งริ่ง พอจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ทั้งเธอและหยางอิงก็กลับไปที่ห้องของตัวเองเพื่อพักผ่อน

พรุ่งนี้ยังต้องลุกมาทำงานแต่เช้า

วันถัดมาเมื่อถังเหยาตื่นนอน ก็เห็นลุงหวังนั่งอยู่บนเก้าอี้หน้าร้าน มองไปทางใดทางหนึ่งอย่างเงียบงัน เธอจึงเข้าไปชงชาดอกไม้แล้วเดินออกมานั่งเคียงข้างเงียบๆ สองคนต่างนั่งรับลมเช้าด้วยกัน โดยไม่ต้องพูดอะไรสักคำ ราวกับบรรยากาศที่อบอวลรอบตัวนั้น ได้พูดแทนไปหมดแล้ว

ผ่านไปครู่หนึ่ง ถังเหยาก็ลุกเข้าไปในครัว เพื่อเตรียมมื้อเช้า เสียงหยางอิงดังขึ้นจากประตูครัว

“เสี่ยวเหยา เช้านี้กินเกี๊ยวน้ำเหรอ?” หยางอิงเดินเข้าครัวอย่างเชื่องช้า อิดออดตามประสาคนตื่นสาย พอเดินเข้ามาถึงก็ได้กลิ่นหอมของเกี๊ยวน้ำลอยมาแตะจมูกทันที แค่คิดถึงน้ำจิ้มสูตรพิเศษที่เข้าคู่กันอย่างสมบูรณ์แบบ ใจก็อยากลิ้มลองจนแทบอดใจไม่ไหว

เธอช่วยยกถ้วยชามขึ้นโต๊ะ ไม่ลืมคว้าขวดซีอิ๊วปรุงรสที่ถังเหยาหมักเองออกมาด้วย พอเดินมาถึงโต๊ะก็รีบอวดผู้อาวุโสด้วยสีหน้าภูมิใจ

“คุณลุงหวัง นี่คือน้ำจิ้มที่เสี่ยวเหยาทำเองนะคะ จะกินกับเกี๊ยวน้ำ หมั่นโถว หรือแม้แต่ติ่มซำก็เข้ากันได้หมดเลย ไม่มีที่ไหนทำอร่อยได้แบบนี้แล้วค่ะ!”

ลุงหวังมองเด็กสาวเดินถือเข่งเกี๊ยวน้ำร้อนฉ่าออกมา หน้าตาเกี๊ยวสวยได้รูป แถมยังเสิร์ฟพร้อมน้ำซุปหัวกุ้งใส่ต้นหอมร้อนๆ อีกคนละถ้วย ในใจเขาอดชื่นชมฝีมือของเธอไม่ได้ เด็กสาวอายุยังน้อย แต่ฝีมือปรุงอาหารนั้นไม่ต่างจากเชฟฝีมือดีที่สั่งสมประสบการณ์มานานปี

“เสี่ยวเหยา ทำอาหารอร่อยจริงๆ” เขาว่าเรียบๆ แต่แฝงความจริงใจเต็มเปี่ยม

หลังมื้อเช้า ถังเหยากับหยางอิงจูงมือกันออกไปตลาดเหมือนเมื่อวาน วันนี้ไม่ต้องเลือกของให้เหนื่อย เพราะเธอได้ติดต่อร้านประจำไว้แล้ว แค่ไปตรวจของกับยกกลับมาก็พอ ร้านที่เลือกซื้อทั้งเนื้อและปลาต่างก็สดใหม่ทุกวัน พวกผักผลไม้เองก็มาส่งเองสดๆ จากสวน กลิ่นไอของความตั้งใจปรากฏอยู่ในทุกรายละเอียด

ลุงหวังนั่งอยู่ในลานด้านหลัง มองผ่านหน้าต่างเข้าไปในครัว เห็นสองสาวกำลังวุ่นวายกันอย่างกระตือรือร้น แววตาเปล่งประกายเหมือนดวงดาว ใบหน้าเต็มไปด้วยชีวิตชีวา แม้จะเป็นงานหนักหรือเหนื่อยเพียงใด แต่หากเป็นสิ่งที่ตัวเองรัก แถมยังได้ทำร่วมกับคนที่รู้ใจ ก็เป็นเรื่องที่ควรค่าแก่การรักษาไว้ให้ดี

สายตาของเขาค่อยๆ ละออกจากภาพนั้น ค่อยๆ เลื่อนลอยไปยังที่ไหนสักแห่ง...เงียบเชียบแต่เปี่ยมด้วยความทรงจำ

[กลุ่มนักแสดงตัวประกอบ]

เหมยเหมย: วันนี้ฉันถ่ายทั้งวัน พักแค่ชั่วโมงเดียว ไม่น่าจะออกไปกินได้ ใครพอมีเวลาช่วยซื้อเผื่อหน่อยได้ไหม

ถิงถิง: เสียดายจัง ฉันก็ต้องเข้ากล้องถ่ายฉากเสริมเหมือนกัน งั้นเราสั่งรวมดีไหม?

ลั่วลั่ว: เห็นด้วยนะ เที่ยงนี้เจอที่เดิมนะ @ถิงถิง ช่วยจองให้เหมือนเดิมด้วยจ้า

เหมยเหมย: @ถิงถิง ฉันก็เอาเหมือนเดิมนะ เดี๋ยวค่อยเปลี่ยนเมนูตอนเย็น ตอนนี้ยังอยากกินเต้าหู้สูตรพิเศษอยู่เลย

ลั่วลั่ว: @เหมยเหมย ไม่เจอกับ “ท็อปไอดอล” ของฉันหน่อยเหรอ?

เหมยเหมย: เดี๋ยวเจอตอนเย็นจ้า ตอนนี้ถึงซีนของฉันละ ไปก่อนนะ ไว้เจอกันตอนกินข้าว

ลั่วลั่ว: @ถิงถิง วันนี้ฉันขอลองเต้าหู้สูตรพิเศษดู แต่เพิ่มอีกอย่างนะ ขอไก่เผ็ดเสฉวนเพิ่มด้วย 

ร้านเปิดตอนสิบเอ็ดโมงตรง พอเปิดประตูร้านก็เห็นพี่ๆ ไรเดอร์สิบกว่าคนยืนรออยู่ข้างนอก พอเห็นถังเหยาก็โบกมือทักกันใหญ่

“สวัสดีครับ เชฟตัวน้อย! ขอให้วันนี้เป็นที่ดีนะครับ”

“สวัสดีครับคุณถัง ขอให้ขายดีเฮงๆ!”

“สวัสดีครับคุณเชฟ!”

ที่แท้พวกพี่คนไรเดอร์ทั้งหลาย ก็อยากรีบมากินข้าวตอนร้านอื่นยังไม่เปิด จะได้มีแรงไปส่งของต่อ

แต่ความจริงแล้ว พวกเขารู้กันดีว่าก่อนนอนเมื่อคืนนี้ ภาพกับรสชาติของอาหารยังติดอยู่ในหัว อยากกินมากจนตื่นมายังนึกถึงอยู่เลย ทนมาทั้งคืน พอถึงเวลาเปิดร้าน จะให้รอจนส่งของเสร็จก่อนค่อยกิน มันไม่ไหวจริงๆ แค่ได้กลิ่นตอนเอาอาหารไปส่งก็แทบจะหิวจนท้องร้องแล้ว

พอพวกเขานั่งโต๊ะปุ๊บ แอปสั่งอาหารก็ดังขึ้นมาทันที พอเห็นออเดอร์เด้งรัวๆ จนตาลาย รีบกดรับ พร้อมกันนั้นที่โต๊ะของกลุ่มไรเดอร์ก็มีเสียงแจ้งเตือนขึ้นมาด้วย แต่เป็นเสียงแจ้งว่ามีลูกค้าสั่งอาหาร

ทุกคนมองหน้ากันอย่างตกใจ เพราะออเดอร์ของร้านตระกูลถัง เด้งขึ้นในมือถือของพวกเขาไม่หยุด  โอ้โห! เพิ่งนั่งลงแป๊บเดียวเอง ออเดอร์ก็มาเยอะขนาดนี้แล้ว!

พูดได้คำเดียวว่า…หิวเกี๊ยวค่าาา 

ถังเหยา เธอจะทำอร่อยทุกเมนูไม่ได้นะ มันทรมานคนอ่านนนนน