ตอนที่ 8 ต่อหน้าทุกคน 3

หลิงเวยเองก็รู้สึกไม่ต่างไปจากฟงชินหยางเพียงแต่นางกำลังรู้สึกผิดอย่างมหันต์และเริ่มตระหนักขึ้นมา

หากว่าวันหนึ่งข้างหน้าบุรุษข้างกายของนางในยามนี้เกิดรักปักใจกับใครจนไม่อาจถอนใจแล้วเขาจักต้องทำอย่างไร

นี่มิใช่ว่านางเป็นต้นเหตุให้บุรุษเช่นเขาหมดหนทางแห่งตนในภายภาคหน้าเลยหรือและบางทีเขาอาจจะมีสตรีในดวงใจอยู่แล้วก็เป็นได้ หากเป็นเช่นนั้นมิใช่ว่านางมาเป็นมารหัวใจของเขาหรอกหรือไร

หญิงสาวยิ่งคิดยิ่งหม่นแสงในชีวิตดวงตาเริ่มรื้นน้ำใสจนต้องรีบยกชายผ้าขึ้นมาปาดออกไปในทันที

“เจ้าเป็นอะไรไปเวยเอ๋อร์ ปลื้มมากหรือไร” ฟงชินหยางถามหลิงเวยในฉับพลันด้วยรอยยิ้มตรงมุมปากพร้อมสายตาคาดคั้นซ่อนแววประชดประชันในที  

หลิงเวยรีบปรับอารมณ์ของตนแล้วตอบคำเสียงเบา “เจ้าค่ะ ข้ากำลังรู้สึกปลื้มใจยิ่งนัก ต้องขออภัยท่านทั้งสอง” นางตอบคำแก้ต่างพลางยกยิ้มงดงามส่งให้บิดาและมารดาของสามี

“เรียกท่านพ่อท่านแม่” ฟงชินหยางก้มหน้าเข้าหาพลางเอ่ยกระซิบดุดันเสียงเบาใส่หูของหลิงเวย

หญิงสาวรีบปรับคำพูดในทันทีก่อนจะถูกใครบางคนกินหูของนางเข้าไปทั้งใบ “ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้าหลิงเวยของฝากตัวเจ้าค่ะ ข้าขอสัญญาว่าจะทำตัวดีๆ ว่านอนสอนง่าย เป็นสะใภ้ที่ดี ไม่สร้างความลำบากใจให้สามีเจ้าค่ะ”  

เสียงแว่วหวานดังออกมาภายใต้จิตสำนึกที่มีทั้งหมด นางขอสัญญาว่าจะไม่ทำให้เขาลำบากใจ ไม่ว่ากรณีใด หากวันหนึ่งเขาต้องการครองคู่กับสตรีที่เขารักปักใจ นางจะจากไปโดยไม่เรียกร้องใดๆ ทั้งสิ้นในทันที    

บิดามารดาของฟงชินหยางได้แต่ก้มมองสะใภ้ตรงหน้าอย่างเอื้อเอ็นดูถึงแม้ว่านางจะมาจากตระกูลหลิงที่มิได้สนิทสนมกับตระกูลฟงแต่ประการใด ทั้งนี้พวกเขายังไม่นิยมการจับคู่แบบคลุมถุงชนโดยที่บุตรชายไม่เต็มใจ หากบุตรชายรักใครนั่นหมายความว่าพวกเขาย่อมรักด้วย และยิ่งดีใจนักหนาที่บุตรชายคนโตหัวรั้นนิสัยร้ายกาจไม่เหมือนใครผู้นี้ได้เป็นฝั่งเป็นฝาเสียทีหลังจากที่พวกเขารบเร้าอยู่เป็นนาน เนื่องจากฟงชินหยางสนใจแต่การศึกมิใคร่สนใจสตรีนางใด ไม่แม้แต่จะพาใครมาให้ทำความรู้จัก ครั้นพาแม่สื่อมาก็ทำท่าทางน่ากลัวใส่บรรดาแม่สื่อจนพวกนางไม่กล้าย่างกรายเข้ามาเยี่ยมเยือน นี่นับว่าเป็นเรื่องดียิ่งนักที่บุตรชายผู้นี้มีเมียเสียที บรรยากาศมืดดำอึมครึมในจวนคงลดลงไม่น้อย

หลังจากได้รับคำอวยพรอีกสองสามประโยคและสิ่งของอันเป็นมงคลจากสองผู้เฒ่าตรงหน้า

ฟงชินหยางจึงจับประคองร่างงามข้างกายให้ลุกขึ้นไปนั่งที่เก้าอี้เยื้องออกไปเพื่อที่ว่าจะได้ให้น้องชายและน้องสาวยกน้ำชาตามลำดับประเพณี

เมื่อยกน้ำชาเสร็จสรรพตามด้วยการรับประทานอาหารร่วมกันอย่างพร้อมหน้าครอบครัว บรรยากาศของโต๊ะอาหารภายในครอบครัวนี้จึงเป็นไปด้วยมิตรไมตรีจนหลิงเวยรับรู้ได้

ทุกคนแสดงออกชัดเจนว่าเอ็นดูหลิงเวย ทำให้หลิงเวย นึกชมชอบครอบครัวใหม่อยู่ไม่น้อย

“อาซ้อลองชิมนี่” เสียงหวานใสของฟงลี่หลินเอ่ยคำพลางจับถ้วยอาหารหน้าตาน่าทานมาวางเอาไว้ให้ตรงหน้าหลิงเวย

หญิงสาวก้มมองถ้วยอาหารตรงหน้าที่ถูกหยิบยื่นมาให้พลางตอบรับด้วยรอยยิ้มงดงามอย่างซาบซึ้งเด่นชัด นางไม่เคยได้รับการปฏิบัติแบบนี้ ที่บ้านของนางใหญ่โตเกินไปจนทุกคนละเลยเรื่องเล็กน้อยอย่างนี้ ยามกินข้าวยังต้องแยกกันกินที่เรือนใครเรือนมัน นั่งกินอยู่อย่างเดียวดายในทุกๆ วันจนนางชาชิน

“ขอบใจนะ ลี่หลิน” หลิงเวยเอ่ยคำเสียงหวานอย่างปลาบปลื้มส่งให้ฟงลี่หลินก่อนคีบอาหารในถ้วยนั้นแล้วกินด้วยความรู้สึกดี

“ถูกปากหรือไม่” ฟงฮูหยินถามขึ้นมาทางลูกสะใภ้

“เจ้าค่ะท่านแม่” หลิงเวยคลี่ยิ้มรับคำเสียงหวาน

“หากชอบก็กินเยอะนะอาซ้อ” ฟงจินหมิงที่นั่งเหม่อมองพี่สะใภ้คนงามอยู่เป็นนานเอ่ยขึ้นบ้าง

“ขอบใจนะ จินหมิง” หลิงเวยหันมาคลี่ยิ้มอ่อนหวานให้น้องชายคนรองของสามีทำเอาฟงจินหมิงยิ่งสายตาพร่าเลือนยกยิ้มอย่างเก้อเขินเกินหน้าเกินตา

ฟงชินหยางนั่งมองภรรยาของตนตาปริบๆ

ในยามปกติแล้วหากเขากลับมาจากประจำการที่ค่ายทหารชายแดนห่างไกลหรือสิ้นศึกนานนับปีกลับบ้านมาทุกคนมักจะเอาอกเอาใจเขามิใช่หรือไร ไยยามนี้ไม่เป็นเช่นนั้น  

ดูเถิด! กระทั่งท่านพ่อผู้เคร่งขรึมยังนั่งอมยิ้มในสีหน้ามองภรรยาของเขาอย่างเมตตาใจดีในแบบที่ไม่เคยทำกับเขา

โดยเฉพาะเจ้าน้องชายตัวดีเก็บอาการเอาไว้ไม่มิดเอาเสียเลย

ชายหนุ่มเรือนร่างสูงใหญ่เริ่มโกรธกรุ่นนั่งกินข้าวเพียงลำพังอย่างเดียวดายจนน่าเห็นใจ