LOGINหลายชั่วโมงผ่านไปร่างบางก็ขยับตัวลืมตาตื่นในอ้อมแขนของภาคินด้วยความหิว พอเห็นว่าใครนอนกอดตัวเองอยู่ก็รีบลุกขึ้นนั่งทันที พร้อมกับมองหน้าคนที่จ้องหน้าเธอตาเป็นมันด้วยความไม่พอใจ "ตื่นแล้วเหรอ หิวไหมพี่ซื้อของมาแช่ไว้ในตู้เย็นเยอะแยะเลยนะ" พูดพลางยันตัวลุกขึ้นนั่ง "พี่เข้ามาทำไม มะลิบอกพี่แล้วใช่ไห
"แล้วหนูจะกลับบ้านเมื่อไหร่ล่ะ" "หนูยังไม่รู้เลยค่ะ อีกอย่างหนูยังไม่ได้ติดต่อพ่อกับแม่เลย" "ดูท่าทางของหนูจะยังโกรธเขาอยู่นะ" "ไม่รู้สิคะ ตอนนี้หนูยังไม่อยากจะกลับไปสนิทสนมกับเขาเหมือนเดิม" "แสดงยังไม่เชื่อใจเขาร้อยเปอร์เซนต์สินะ" "แต่พี่จะทำให้มะลิเชื่อใจพี่เหมือนเดิมเองคอยดู" ภาคินเดินกลับเ
"กลับบ้านกันนะ พี่จะดูแลมะลิกับลูกเอง" พูดพลางเดินเข้าใกล้ๆร่างบาง "ไม่กลับ อย่าเข้ามาใกล้นะ เหม็นสาบมากเลย" พูดพลางขยับตัวถอยห่าง "อย่าบอกนะว่ามะลิแพ้ท้องเหม็นกลิ่นตัวของพี่" "ใช่เหม็นมากเลย ไปไกลๆเลยนะ " "พี่ไม่ไปไหนทั้งนั้นแหละ จนกว่าจะคุยกันให้รู้เรื่อง" "พี่จะคุยอะไรอีก เอาเป็นว่ามะลิเ
วันต่อมา ภาคินตื่นแต่เช้าแล่นรถด้วยความเร็วสูงไปยังสนามบินเชียงใหม่พร้อมความร้อนใจ อยากจะไปให้ถึงบ้านเช่าหลังนั้นเร็วๆ ใช้เวลาไม่นานภาคินก็ไปถึงที่กรุงเทพโดยมีเจษฎาที่ขับรถมาจากบ้านแถวชานเมืองมารับถึงที่สนามบิน ระหว่างทางไปชานเมืองภาคินก็ถามถึงหญิงสาวที่เช่าบ้านเจษฎาและครอบครัวอยู่ ว่านายตำรวจหนุ่ม
"แม่บอกว่าชื่ออะไรนะครับ" เจษฎาถามขึ้นให้แน่ใจ "หนูมะลิจ้ะ เขากำลังท้องอยู่" "แม่หมายความว่าผู้หญิงที่มาเช่าบ้านเราชื่อมะลิ และกำลังท้องอยู่ใช่ไหมครับ" "ใช่จ้ะ มีอะไรหรือเปล่าลูก" "เปล่าครับ" หลังจากที่ทานข้าวเสร็จเจษฎาก็ออกมายืนอยู่ตรงหน้าบ้านเช่า เขาอยากจะเห็นหน้าคนที่อยู่ในบ้านแต่ก็ไม่มี
"คิดถึงมะลิอยู่ใช่ไหม" พูดพลางนั่งลงตรงข้ามร่างบาง "ใช่ค่ะ ป่านนี้ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้าง มินเป็นห่วงมะลิจังเลยค่ะ" "พี่ว่าอีกไม่นานก็คงจะได้เบาะแสอะไรบ้างล่ะ ถึงมือตำรวจแล้วนี่ อย่าคิดมากเลยนะ" มือหนายื่นไปจับมือบางไว้ "ค่ะ มินหวังว่าจะได้รับข่าวดีเร็วๆนี้ " "งั้นเราปิดร้านกันเถอะ จะได้ไปห







