“ไม่ๆ....งั้นพาฉันไปบ้านคุณเดี๋ยวนี้เลย”
ชายหนุ่มเดินอุ้มหญิงสาวกลับมาที่เรือนไม้ที่อยู่ห่างจากน้ำตกไม่มากนักแต่ก็เป็นบ้านที่อยู่บนเนินสูงเป็นที่ที่ปลอดภัยจากภัยธรรมชาติเพราะก่อนที่จะสร้างเรือนหลังนี้เขาศึกษามาอย่างดีแล้วเมื่อมาถึงบ้านชายหนุ่มก็รีบอุ้มเธอเดินเข้าไปที่ห้องน้ำในห้องของเขาเพราะเรือนไม้ที่เขาสร้างมีแค่ห้องเดียวเอาไว้ใช้เวลาที่อยากจะมานอนพักผ่อน
“นี่บ้านคุณหรอน่ารักดีนะ...ฉันชอบ”
พาฝันเห็นบ้านหลังนี้ก็รู้สึกตกหลุมรักมันในทันทีเพราะที่นี่ถึงจะเป็นเรือนไม้เล็กๆแต่จากที่เธอมองผ่านๆมันน่าจะสามรถมองเหนวิวได้ทุกด้านอีกทั้งยังดูเล็กๆดูอบอุ่นมากๆอีกด้วย
“อืมมม...เดี๋ยวคุณนั่งอยู่ที่นี่ก่อนนะเดี๋ยวผมไปหาผ้าขนหนูกับเสื้อมาให้คุณเปลี่ยน”
หญิงสาวพยักหน้ารับเมื่อคนตัวโตอุ้มเธอมาวางนั่งอยู่ที่เก้าอีในห้องน้ำและเดินออกไปแล้วเธอจึงยื่นมือไปหยิบฝักบัวแล้วเปิดราดตัวเองทันทีเพราะเธอตอนนี้ทั้งตัวที่ยังเลอะโคลนที่ล้างยังไม่หมดแถมเปียกฝนอีกเธอจึงต้องรีบล้างตัวในทันที
“อะนี่คุณผมแขวนไว้ตรงนี้นะเสร็จแล้วก็เรียกผมนะเดี๋ยวมาอุ้มออกไป”
“โอเค”
อัคคีรีบไปหยิบผ้าขนหนูที่อยู่ในตู้ละเสื้อเชิ้ตของเขาที่ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอน่าจะใส่เป็นชุดได้พอดีเอามาแขวนไว้ให้เธอพร้อมปิดประตูห้องน้ำแล้วนั่งรออยู่ในห้องนอนของเขา
“คุณ...คุณ...ฉันแต่งตัวเสร็จแล้ว”
“โอเค”
ชายหนุ่มเปิดประตูเข้าไปอุ้มหญิงสาวที่อยู่ในห้องน้ำตอนนี้เขาเหลือบมองชุดที่เธอใส่เขาไม่รู้ว่าเสื้อของเขาที่เลือกมาให้เธอใส่มันจะทำร้ายตัวเขาเองขนาดนี้เพราะยัยตัวเล็กนี่พออยู่ในเสื้อของเขาแล้วมันดูเซ็กซี่ชะมัดจนเขาอดที่จะจินตนาการสิ่งที่อยู่ด้านในชุดไม่ได้แถมตอนนี้เขายังรู้ด้วยว่าเธอไม่ได้ใส่ฉันในเพราะสิ่งที่มันเด้งดึ๋งอยู่ตรงหน้าเขาตอนที่อุ้มเธอมามันเห็นชัดเหลือเกินเขารีบวางเธอไว้บนเตียงแล้วรีบเดินออกไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลมาทันที
“นี่ทำไมข้อเท้าคุณแดงขนาดนี้เนี่ย….นี่คงไม่ใช่เพราะวิ่งหนีตอนนั้นอย่างเดียวละมั้งคุณ”
ชายหนุ่มนั่งที่พื้นพร้อมพลิกข้อเท้าหญิงสาวที่นั่งอยู่บนเตียงดูเขาเองก็พึ่งสังเกตุว่าข้อเท้าเธอมันดูช้ำแล้วก็บวมแดงมากกะอีแค่การวิ่งแค่นั้นคงไม่ทำให้เธอเป็นขนาดนี้หรอกมั้ง
“ก็ฉันเจ็บตั้งแต่ที่เดินเล่นแล้วนี่”
หญิงสาวสารภาพไปตามความจริงที่เธอเจ็บข้อเท้าแต่ก็ยังฝืนเดินเล่นต่อเพราะความรั้นอยากจะชื่นชมธรรมชาติของเธอนั่นเอง
“แล้วใครใช้ให้คุณใส่ส้นสูงมาเดินที่ป่าที่เขาแบบนี้เล่า”
ชายหนุ่มหยิบยามาทาที่ข้อเท้าของเธออย่างเบามือพร้อมตำหนิเธอเรื่องรองเท้าที่เธอใส่
“ก็ฉันลืมหยิบมาใส่กระเป๋ามานี่นา....ฉันอยู่ที่โน่นก็ใส่แต่ส้นสูงตลอด”
ชายหนุ่มแหงนมองหน้าเธอทันทีกับคำว่าอยู่ที่โน่นของเธอแสดงว่าเธอต้องมาที่นี่แค่ชั่วคราวแน่นอน
“คุณมาเที่ยวแถวนี้หรอ”
“ป่าวหรอกฉันมาอยู่เป็นเพื่อนกับเพื่อนสาวฉันอีกคนเพื่อนฉันอกหักก็เลยหนีมาย้อมใจที่นี่ฉันเองสงสารก็เลยมาอยู่เป็นเพื่อน”
“อืมม...งั้นหรอ”
ชายหนุ่มได้ฟังที่เธอพูดก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนักดีแล้วที่เธอไม่ได้อยู่ที่นี่ตลอดเพราะถ้าเขาเจอเธอบ่อยๆเขาคงประสาทกินในไม่ช้า
“นี่คุณ...แล้วตกลงคุณชื่ออะไรอะ..คุณยังไม่บอกฉันเลยนะ”
เมื่อหญิงสาวเห็นว่าชายหนุ่มเริ่มที่จะพูดคุยกับเธอมากขึ้นเลยถือโอกาสลองถามชื่อเขาดูอีกครั้ง
“ผมชื่อเพลิง”
ชายหนุ่มตอบทั้งที่ไม่มองหน้าหญิงสาวและมือของเขาก็ยังนวดที่ข้อเท้าของเธอต่อ
“แล้วคุณอายุเท่าไรหรอ...”
หญิงสาวยังยิงคำถามใส่เขาไม่เลิก
“อายุ 35 “
“อืมมมงั้นฉันก็ต้องเรียกคุณว่าพี่เพลิงน่ะสิ....แล้วคุณก็ต้องเรียกฉันว่าน้องฝันอิๆๆๆดีมั้ยยย”
หญิงสาวนั่งยิ้มอยู่กับคำพูดของตัวเองชายหนุ่มถึงกับต้องเงยหน้ามามองเธออีกรอบ
“น้องฝันหรอ....ฝันไปเถอะคุณผมไม่อยากมีน้องสาว”
ชายหนุ่มทำหน้านิ่งพร้อมหยิบกล่องยาแล้วจะเดินไปเก็บทันที
“อื้มมมหรอออ....ไม่ให้เป็นน้องสาวงั้นให้ฝันเป็นแฟนเลยละกันนนน”
เมื่อเห็นท่าทางไม่สบอารมณ์ของชายหนุ่มเธอจึงอยากแกล้งเขาต่อเธอชอบที่เขาพูดกับเธอแม้จะเป็นคำที่ต่อล้อต่อเถียงกันก็ตาม
“นี่คุณใช้มุขนี้จีบผู้ชายมากี่คนแล้วเนี่ยยย”
ชายหนุ่มต้องหยุดชะงักแล้วหันกลับไปมองเธออย่างรวดเร็วไม่คิดว่าคำพูดแบบนี้จะออกมาจากปากของเธอ
“หึ...ยัยบ๊องเอ้ยย”
ต่อหน้าเธอเขาทำเป็นหน้าดุแต่พอออกจากห้องมาเขากลับนึกขำกับคำพูดคำจาของเธอแต่ละคำมันช่างเป็นคำที่เขาไม่คาดคิดว่าจะได้ยินจากเธอด้วยซ้ำเธอจัดว่าเป็นผู้หญิงที่น่ารักคนนึงเลยถ้าไม่ติดว่าเธอพูดมากใจกล้าเกินผู้หญิงและน่ารำคาญเกินไปหน่อยสำหรับเขา
“พี่เพลิงขาฝันขอยืมมือถือหน่อยจะโทรบอกเพื่อนว่าเดี๋ยวกลับพอดีมือถือฝันแบตหมดน่ะกลัวเพื่อนฝันเป็นห่วง...จะบอกนางว่าอีกสักพักเดี๋ยวก็กลับ”
เมื่อชายหนุ่มเดินเข้ามาในห้องเธอก็แบมือยื่นมาขอยืมมือถือของเขาทันทีเพราะป่านนี้เธอยังไม่ได้กลับไปคนที่บ้านนั้นต้องเป็นห่วงเธอแน่ๆแถมมือถือเธอก็แบตหมดนานแล้วด้วย
“แล้วคุณจะกลับยังไงนี่มันมืดแล้วนะคุณแล้วฝนก็ยังตกอยู่เลย...คุณนอนที่นี่ก่อนเดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าผมไปส่ง”
ชายหนุ่มคิดไว้แล้วเมื่อตอนที่ฝนเทลงมายังไงหญิงสาวก็ต้องพักที่นี่ก่อนเพราะออกไปกลางดึกว่าอันตรายแล้วยิ่งฝนตกหนักแบบนี้ยิ่งอันตรายมากกว่าสองเท่าเขาจึงต้องจำใจให้เธอพักที่นี่ไปก่อน
“หืมมมมพี่เพลิงชวนฝันนอนที่นี่หรอคะ..อืมมม....นอนก็ได้ค่ะ”
เมื่อหญิงสาวเห็นว่าถ้าเธอจะกลับไปตอนนี้แล้วมันคงจะอันตรายอย่างที่ชายหนุ่มบอกจริงๆเธอจึงยอมพักที่นี่ก่อนที่เธอยอมอยู่ที่เพราะเห็นว่าชายหนุ่มเป็นคนที่ไว้ใจได้เพราะเขาทั้งช่วยเธอและอีกอย่างก็ไม่มีทีท่าว่าจะทำมิดีมิร้ายเธอเลยสักนิดเพราะถ้าจะทำคงทำไปนานแล้วแถมเขายังดูว่าจะรำคาญเธออีกต่างหากเพราะฉนั้นเธอคิดไว้แล้วว่าผู้ชายตรงหน้าเธอไว้ใจได้แน่นอน
“นี่มันไม่ใช่ทางที่ไปงานนี่คะ...มาผิดทางหรือป่าวคะ”เพลงพิณนั่งเหม่อลอยมาตั้งแต่ขึ้นรถเธอนั่งมาได้สักระยะก็พึ่งจะสังเกตุเห็นว่าทางที่คนขับรถพาเธอมามันไม่ใช่ทางที่เธอคุ้นเคยอีกอย่างเธอก็จำได้ว่าทางนี้มันไม่ใช่ทางที่จะไปโรงแรมที่จัดงานอย่างแน่นอนเธอจึงถามชายหนุ่มคนขับรถขึ้นว่าเขาพาเธอมาผิดทางหรือป่าว“ไม่ผิดหรอกเพลง”“พ...พี่..ดิน”เมื่อชายหนุ่มคนที่ขับรถให้เธออยู่หันหน้ามาหาเธอพร้อมถอดหมวกที่เขาใส่อยู่หญิงสาวถึงกับต้องตะลึงไม่คิดว่าจะเป็นเขาคนที่เธอเฝ้าคิดถึงอยู่ตลอด“พาเพลงกลับไปที่งานเดี๋ยวนี้เลยนะคะ”หญิงสาวเองอยากจะกระโจนเข้าไปกอดชายหนุ่มตรงหน้านี้ด้วยซ้ำแต่ติดตรงที่เธอยังมีทิฐิอยู่ว่าชายหนุ่มหายไปอยู่กับแฟนเก่าแล้วไม่เคยติดต่อหาเธอเลยอันที่จริงที่ชายหนุ่มหายไปเขาไม่ได้หายไปไหนช่วงที่เขาต้องไปช่วยคนที่หมู่บ้านเขาเองร่วมมือกับตำรวจเพื่อเข้าจับกุมพวกกลุ่มอิทธิพลเขาจึงได้รับบาดเจ็บนอนป่วยอยู่ที่โรงพยาบาลนานเป็นเดือนโดยเรื่องนี้ทั้งพาฝันละอัคคีก็รู้แต่ดินแดนเองขอร้องทั้งสองว่าอย่าบอกหญิงสาวเพราะเขาไม่อยากทำให้หญิงสาวเป็นห่วงเขารับปากกับอัคคีละพาฝันไว้ว่าเขาใกล้ที่จะหายดีเมื่อไรเขาจะเป
“นี่ปล่อยฝันเดี๋ยวนี้เลยนะ”หญิงสาวเอาแต่ดิ้นแต่ก็ไม่มีแรงที่จะดิ้นให้หลุดพ้นพันธนาการของชายหนุ่มเพราะเธอยังรู้สึกเจ็บระบมจุดซ่อนเร้นของเธออยู่“อย่าดิ้นน่าฝันพี่ขอกอดเมียพี่สักพักนะ”ชายหนุ่มยังคงกอดหญิงสาวอยู่หน้าตาเฉย“ใครเมียพี่..มั่วแล้ว”ตอนนี้หน้าหญิงสาวแดงขึ้นมาเป็นลูกตำลึงเพราะเธอทั้งโกรธทั้งอาย“หรือจะให้พี่ฟื้นความจำว่าไอ้ที่ทำกันเมื่อคืนมันเรียกว่าอะไร”ชายหนุ่มรู้สึกหัวเสียขึ้นมาทันทีที่หญิงสาวไม่ยอมที่จะอ่อนลงให้เขาได้ง่ายๆ“หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ...ผู้ชายอะไรขี้โกหกแล้วยังจะเผด็จการอีก..ฝันเกลียดดดดด”หญิงสาวเริ่มหมดความอดทนกับการเผด็จการของชายหนุ่มเธอจึงขึ้นเสียงใส่เขาแบบฟิวขาด“อื้มมมมมม....”เมื่อจบคำพูดของหญิงสาวชายหนุ่มก็บดจูบเธอทันทีเป็นการลงโทษที่เธอแผดเสียงใสเขาชายหนุ่มบดจูบหญิงสาวอยู่เนิ่นนานจนเธอเริ่มที่จะไม่ต่อต้านเขาแล้วแต่สิ่งที่เธอกำลังเป็นอยู่ตอนนี้มันทำให้เขาต้องผละออกจากเธออย่างรวดเร็ว“ฝันพี่ขอโทษ”“ฮึกๆ...ฮือๆๆๆ...ฮืออออ..เอาสิอยากทำ..ฮือๆๆ..อะไรฝันก็ทำเลย..ฮึกๆ”เมื่อน้ำตาของหญิงสาวไหลรินลงมาแถมเธอยังไม่ต่อต้านเขาอีกแบบนี้เขารู้สึกว่าเขาเห็นแก่ตัวที่รังแ
“อื้มมมม”เมื่ออัคคีเห็นว่าหญิงสาวจะตะโกนให้คนช่วยเขาจึงรีบปิดประตูล็อคกลอนดันตัวเธอเข้ามาในห้องพร้อมประกบจูบหญิงสาวทันทีเพื่อไม่ให้เธอส่งเสียงดังโวยวายอีกต่อไปปั้กๆๆๆหญิงสาวตกใจอย่างมากที่จู่ๆร่างของเธอก็โดนเหวี่ยงมาในห้องของใครก็ไม่รู้เมื่อเห็นว่าคนที่ดึงเธอเข้ามาเป็นใครเธอก็รีบใช้สองมือทุบไปที่ตัวชายหนุ่มทันทีหญิงสาวเองไม่คิดว่าจะเจอเขาที่นี่ด้วยซ้ำปั้กกกก“โอ้ยยยย...ฝันหยุดเดี๋ยวนี้นะ”หญิงสาวเห็นว่าในเมื่อเธอทุบตีคนที่ประกบจูบเธออยู่อย่างนั้นแล้วเขาเองก็ยังไม่สะทกสะท้านต่อแรงเธอสักเล็กน้อยเธอจึงตัดสินใจใช้ขาของเธอถีบชายหนุ่มออกจากตัวของเธออย่างสุดแรงพร้อมวิ่งไปที่ประตูหมายจะเปิดออกแล้ววิ่งหนีไปแต่ก็ไม่ทันความไวของชายหนุ่มอยู่ดีชายหนุ่มที่กระเดนออกจากตัวหญิงสาวเพราะแรงถีบของเธอเขารีบลุกขึ้นวิ่งตามหญิงสาวพร้อมรวบกอดเธอจากข้างหลังได้ก่อนที่เธอจะถึงประตู“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะไอ้คนหลอกลวงอย่ามายุ่งกับฝันนะ”เมื่อหญิงสาวถูกชายหนุ่มรวบตัวได้จากด้านหลังเธอก็ดิ้นจนสุดแรงปากก็พร้อมว่าเขาต่างๆนาๆที่โกหกเธออีกด้วยตอนนี้เธอยังโกรธเขาไม่หายและโกรธมากขึ้นอีกด้วยที่เขาทำกับเธอแบบนี้ตุ้บบบ“โอ้ย
“ไม่เป็นไรหรอกลูกนอนพักอีกเดี๋ยวก็คงจะหายเดี๋ยวบ่ายพ่อมีคุยงานต่อพ่อมียาที่หมอให้ไว้อยู่....ฝันไม่ต้องห่วงพ่อหรอกลูก”“กินยาหรอคะ...คุณพ่อกินยามานานเท่าไรแล้วคะทำไมฝันถึงไม่เห็นรู้เรื่องแล้วนี่คุณพ่อนอนซมขนาดนี้ยังห่วงงานอีกหรอคะฝันอยากจะรู้จริงๆเลยว่าคุณพ่อจะบ้างานไปจนถึงเมื่อไร”เมื่อพาฝันได้ยินที่พ่อของเธอพูดขึ้นอารมณ์ของเธอตอนนี้ก็เริ่มเดือดประทุขึ้นทันทีเพราะเธอพ่อเธอป่วยขนาดนี้ยังจะบ้างานอยู่อีกเธอไม่ได้อยากจะใช้คำพูดแรงๆกับพ่อเธอนักหรอกแต่มันอดไม่ได้แล้วจริงๆเธอพูดไปพลางน้ำตาคลอไป“ที่พ่อทำไปทั้งหมดก็เพื่อหนูไงลูก”“แต่คุณพ่อเคยรู้มั้ยคะว่าฝันไม่ได้ต้องการเงินจากคุณพ่อเลยฝันต้องการแค่เวลาที่คุณพ่อจะมีให้ฝันก็เท่านั้นฝันเคยนั่งอิจฉาคนอื่นนะคะที่เค้านั่งกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาพ่อแม่ลูกทั้งที่กับข้าวนั้นมันก็ไม่ได้มีหลายอย่างแบบเราเลยแต่พวกเค้าก็นั่งกินกันอย่างมีความสุขฝันอยากเป็นแบบนั้นค่ะคุณพ่อ....ฝันอยากให้คุณพ่อนั่งกินข้าวกับฝันแบบนั้นฝันอยากคุณพ่อไปเที่ยวกับฝันแบบไม่ห่วงงาน...ฝันอยากให้คุณพ่อได้เห็นเวลาที่ฝันทำอะไรสำเร็จแต่ไม่เคยเลย...ฮือๆๆๆ”หญิงสาวพูดระบายสิ่งที่อัดอั้นตันใ
บ้านเดชณรงค์“โถ่เอ้ยไอ้ผู้ชายขึ้โกหก..หึ.”พาฝันวิ่งกลับมาเก็บของที่บ้านเดชณรงค์เตรียมตัวกลับทันทีเธอเก็บเสื้อผ้าไปด้วยบ่นไปด้วยด้วยความโมโหไม่คิดว่าจะโดนคนที่เธอรักโกหกกันมานานขนาดนี้“ลุงคะ..คือพอดีว่าหนูจะเข้าไปในตัวเมืองค่ะลุงไปส่งหนูได้มั้ยคะเดี๋ยวหนูให้ค่ารถ 2000”“อ๋อ..ได้เลยหนูขึ้นมาเลย”พาฝันรีบเก็บกระเป๋าแล้วเดินออกจากบ้านนั้นมาอย่างรวดเร็วคิดว่าถ้าเธอเดินออกมายืนรอที่หน้าถนนคงจะมีรถผ่านมาสักคันให้เธอพอได้อาศัยเข้าเมืองพลันสายตาก็เห็นลุงที่เธอเคยเจอที่ไร่ขับรถกระบะเก่าๆผ่านมาพอดีเธอจึงโบกมือเรียกพร้อมให้ลุงไปส่งเธอที่ตัวเมืองเพื่อที่เธอจะไปสนามบินและกลับกรุงเทพทันทีก๊อกๆๆ“ฝันอยู่มั้ย..เปิดประตูให้พี่หน่อยฝัน”อัคคีเดินกลับมาที่บ้นพร้อมดินแดนเมื่อมาถึงดินแดนจึงให้ชายหนุ่มรีบขึ้นไปหาหญิงสาวที่ห้องโดยทันทีแอ้ดดดดด“ฝัน!!!”อัคคียืนเคาะประตูห้องอยู่ครู่หนึ่งแต่ก็ไม่ยักเห็นว่าจะมีใครมาเปิดเขาจึงลองบิดลูกบิดที่ประตูดูปรากฏว่าห้องของหญิงสาวไม่ได้ล็อคเขาจึงรีบพุ่งตัวเข้าไปที่ด้านในห้องของเธอทันที“ฉันไม่ฝันอยู่บนห้องเลย”เมื่อเข้ามาในห้องไม่เห็นมีใครอยู่เข้าจึงเดินสำรวจทั่วห้อง
“ตอนนี้ยัยฝันกำลังโกรธอยู่ใครก็ห้ามขัดฝันว่าคงต้องรอให้นางอารมณ์ดีกว่านี้อีกนิดคงจะติดต่อฝันกลับมาเองได้เรื่องยังไงเดี๋ยวฝันจะบอกคุณเองตอนนี้คุณไปเคลียกับแม่ผู้หญิงคนนั้นให้จบก่อนเถอะ”พาฝันเห็นว่าคู่นี้ต่างไม่มีสติพอกันแล้วจึงรีบเสนอแนวทางการแก้ไขให้เพื่อที่จะได้จัดการตัวปัญหาได้รวดเร็วชายหนุ่มเองก็ถึงกับโมโหหัวเสียอย่างมากที่แพทตี้ทำให้เขาและเพลงพิณต้องเข้าใจผิดกันเขาถึงกับต้องยื่นคำขาดว่าถ้าเธอมายุ่งกับเขาและเพลงพิณอีกเรื่องราวสุดฉาวของเธอตอนที่คบกับเขาอยู่ตอนนั้นโดนแฉว่อนแน่เขาจำต้องใช้วิธีนี้ขู่เธอเพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่เธอกลัวเพราะหญิงสาวกลัวเรื่องที่เธอจะเสียชื่อเสียงเป็นที่สุดติ้ดๆ“คุณดินยัยฝันส่งข้อความมาบอกว่าจะกลับไปที่บ้านแล้วค่ะ”เมื่อพาฝันได้ยินเสียงข้อความเข้าในมือถือหญิงสาวรีบเปิดอ่านทันทีมันเป็นข้อความของเพื่อนสาวของเธอที่ส่งมาบอกเธอว่านั่งเครื่องกลับมาบ้านนที่กรุงเทพแล้วและก็ขอโทษเธอด้วยที่ออกมาโดยไม่บอกไม่กล่าวซึ่งข้อนี้พาฝันเข้าใจเพื่อนสาวของเธอดี“งั้นเดี๋ยวผมตามไปแต่ตอนนี้ผมคงต้องไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนของผมเรื่องรถก่อน”“โอเคค่ะงั้นฝันไปด้วย”ชายหนุ่มจำต้