ตอนที่ 6 งานแต่งอันแสนเศร้า

ตอนที่ 6 งานแต่งอันแสนเศร้า

             

คิมหันต์พาตัวกุลนารีกลับมายังกรุงเทพฯ ชายหนุ่มมุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์เกษมมนตรีทันที

              “คุณจะทำอะไร คุณคิมหันต์” กุลนารีแหวใส่ชายหนุ่มทันที

              “ผมจะทำให้คุณรู้ไง ว่าการต่อต้านผมผลลัพธ์จะเป็นยังไง” คิมหันต์ตอบกลับอย่างท้าทาย

              “ฉันเกลียดคุณ” หญิงสาวรู้สึกเกลียดยิ่งนัก

              “คนที่คุณเกลียด กำลังจะเป็นผัวคุณในเร็ว ๆ นี้แหละ คุณหนูแอ้” ชายหนุ่มยียวนใส่หญิงสาวอย่างสาแก่ใจ

              เมื่อถึงบ้านหญิงสาว คุณอัศวินและคุณมาลารีบปรี่เข้ามาหาคนทั้งคู่

              “นี่ เกิดอะไรขึ้นลูก ทำไมหนูถึงมาอยู่กับ...เอ่อ...” คุณมาลากล่าวอย่างตกใจ เธอไม่คิดฝันว่าคิมหันต์จะตามตัวลูกสาวเธอกลับมาเร็วขนาดนี้

              “คุณพ่อ คุณแม่คงไม่ทราบเรื่องที่ แอ้...ไปพักผ่อนมา ใช่ไหมครับ” คิมหันต์เน้นคำถามอย่างไม่ต้องการคำตอบ

              “เรื่องนี้พ่อแม่ฉันไม่เกี่ยว คุณอย่ายุ่งกับพวกท่านนะ” กุลนารีโวยวายใส่

              “คุณคิมหันต์ ใจเย็น ๆ ก่อน เข้ามาในบ้านดื่มน้ำดื่มท่า ให้ใจเย็นดีกว่าไหม” คุณอัศวินพยายามแก้สถานการณ์

              “ไม่เป็นไรครับ ผมแค่แวะมาบอกคุณพ่อคุณแม่ ว่าแอ้จะเข้าไปอยู่กับผม จนกว่าจะแต่งงาน ส่วนข้อตกลงอื่น ๆ ยังคงเหมือนเดิม หวังว่าคงไม่ติดอะไรใช่ไหมครับ” คิมหันต์กล่าวเรียบ ๆ แต่แข็งกร้าว

              “ใครจะไปอยู่กับคุณ ฉันจะอยู่ที่นี่ ที่บ้านของฉัน” หญิงสาวแย้ง

              “บ้านคุณ...คุณคงเข้าใจอะไรผิด เพราะตราบที่คุณยังไม่ได้แต่งงานกับผม บ้านหลังนี้เป็นของผม และถ้ายังมีปัญหามากนัก พ่อแม่คุณคงต้องหาที่อยู่ใหม่กันแล้วละ” คิมหันต์กล่าวอย่างเยือกเย็น

              “คุณ...ฮึ” หญิงสาวสะกดกั้นอารมณ์โกรธ เธอรู้ดีว่าไม่อาจต่อกรชายหนุ่มได้ในเวลานี้

              “ถ้างั้น ผมขอตัวก่อน” คิมหันต์ลา ก่อนจะบีบแขนหญิงสาวให้ตามเขากลับไป

              คุณอัศวินและคุณมาลาได้แต่มองตามอย่างเป็นห่วงลูกสาว นี่มันเวรกรรมอะไรของพวกเขาหรือนี่

              ที่คฤหาสน์ชายหนุ่ม บ้านหลังใหญ่ในบริเวณที่ดินกว้างขวาง รายล้อมไปด้วยสวนดอกไม้และต้นไม้ใหญ่ แต่หญิงสาวกลับไม่ได้แยแสเท่าไหร่นัก

              “เตรียมห้องที่ติดกับฉันให้คุณกุลนารี ต่อไปเธอจะเข้ามาอยู่ที่นี่ในฐานะคุณผู้หญิงของบ้าน” คิมหันต์สั่งแม่บ้าน

              แม่บ้านรับคำก่อนจะรีบไปจัดเตรียมตามคำสั่งนายใหญ่ของบ้าน

              “คุณคิมหันต์ เรามาคุยกันดี ๆ ดีกว่าไหม คุณปล่อยฉันไปเถอะ ฉันไม่ได้รักคุณ ฉันมีคนรักอยู่แล้ว คุณก็รู้ดี คุณคงไม่อยากแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักคุณหรอก จริงไหม” กุลนารีพยายามเกลี้ยกล่อมชายหนุ่มตรงหน้า

              ชายหนุ่มจับไหล่ทั้งสองข้างของหญิงสาวเข้าหาตัว

              “ไม่มีทาง คุณต้องเป็นของผม คุณเลิกทำให้ผมอารมณ์เสียได้แล้ว” คิมหันต์ตัดบท

              “แต่..” ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะแย้งอะไร ชายหนุ่มโน้มริมฝีปากบดเข้าหาริมฝีปากบางทันที

หญิงสาวที่ไม่ทันระวัง ลิ้นร้อนซุกไซ้เข้าโพรงปาก กวัดรัดลิ้นบางอย่างเร่งเร้า ทั้งเรียกร้อง ทั้งลงทัณฑ์

“อื้อ...อื้อ...” หญิงสาวพยายามผลักไส ประท้วงการกระทำอันน่ารังเกียจนี้

คิมหันต์กระชับร่างบางเข้าหาตัว ยิ่งหญิงสาวพยศมากเท่าไหร่ ยิ่งทำให้เขาอยากปราบพยศเธอมากเท่านั้น

หญิงสาวดิ้นรนจนไม่อาจต้าน ความซาบซ่านที่ได้รับทำให้หญิงสาวค่อยหยุดการขัดขืนใด ๆ ชายหนุ่มบดจูบ ดูดดื่มความหวานล้ำจากหญิงสาวจนพอใจ ลิ้นรื้นพันเกี่ยวลิ้นบาง ดึงดุนลิ้นบางเข้าหาปากหนาอย่างคนมีประสบการณ์

“อ่าาา....อ่าาา..” หญิงสาวรู้สึกรัญจวนจากสัมผัสที่ได้รับจนเผลอหลุดปากครางออกมา

ชายหนุ่มดูดดื่มความหวานจนพอใจ ก่อนจะผละปากหนาออกมา เขาจ้องตาเธอไม่กะพริบ สายตาที่ส่งไปบ่งบอกถึงความปรารถนาที่มากกว่านี้

“ปล่อยนะ” หญิงสาวที่ได้สติ รีบสะบัดตัว ถอยออกมาทันที ก่อนจะหันหลังหนีชายหนุ่มตรงหน้า

คิมหันต์ยกมือลูบริมฝีปากอย่างมีชัย ไม่นานหญิงสาวตรงหน้าตรงสยบแทบเท้าเขา ชายหนุ่มคิดอย่างมั่นใจ

ตลอดเวลาที่อยู่ในบ้านคิมหันต์ กุลนารีเอาแต่พยายามหมกตัวอยู่แต่ในห้องนอนใหญ่ที่จัดเตรียม และพยายามหลบหน้าชายหนุ่มอยู่ตลอดเวลา ยิ่งเวลาผ่านไปมากขึ้น ๆ หญิงสาวก็ยิ่งอับจนหนทางเข้าทุกที ในขณะที่คิมหันต์เอง ก็หาได้สนใจหญิงสาวไม่ ขอเพียงเธอยังอยู่ในบ้านเขา เขาเองไม่จำเป็นต้องรีบร้อนอะไรให้ไก่ตื่น

ผ่านไป 1 เดือน คิมหันต์เปิดประตูเข้ามาในห้องหญิงสาว

“คุณเข้ามาทำอะไร” หญิงสาวแหว พร้อมปาหมอนใส่ชายหนุ่มทันที อย่างระวังภัย

ชายหนุ่มปัดหมอนออกไปอย่างไม่แยแส

“อีกสามวันเตรียมตัวเข้าพิธีแต่งงานได้แล้ว ผมให้คนจัดเตรียมทุกอย่างที่จำเป็นสำหรับคุณทั้งหมด” ชายหนุ่มกล่าวเรียบ ๆ ก่อนจะเดินออกไป

หญิงสาวตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน ทำไมชายหนุ่มเร่งจัดงานเร็วขึ้นขนาดนี้ หญิงสาวได้แต่ฟุบหน้าลงบนหมอน ก่อนจะร้องไห้โฮออกมาอย่างสุดกลั้น

ในงานแต่งงานที่ถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ ภาพเจ้าบ่าวที่แต่งชุดสูทหรูสีขาว หน้าตาหล่อเหลา รูปร่างภูมิฐาน ในขณะที่เจ้าสาวเองที่อยู่ในชุดเจ้าสาวสีขาว ชุดยาวลากลงกับพื้น ทั้งคู่ดูเหมาะสมกันอย่างยิ่งในสายตาแขกเหรื่อที่มาร่วมแสดงความยินดี

ผิดกับหน้าเจ้าสาวที่เอาแต่ก้มหน้านิ่ง ใบหน้าเศร้าหมอง น้ำตาคลอเบ้าตลอดเวลา ไม่มีแม้แต่รอยยิ้มเฉกเช่นเจ้าสาวทั่วไป

“ทำหน้าให้มันดี ๆ หน่อย เดี๋ยวคนอื่นจะหาว่าผมรังแกเจ้าสาวตั้งแต่ยังไม่ทันเข้าหอหรอก” คิมหันต์กระซิบข้างหูหญิงสาวอย่างเสียอารมณ์

“ฉันจะเป็นอะไร จะทำอะไรก็เรื่องของฉัน อย่ามายุ่ง” หญิงสาวสะบัดเสียงใส่

“ก็ดี....แล้วจะได้เห็นดีกัน” คิมหันต์ขู่

ในระหว่างงานแต่ง เข็มทิศเดินเข้ามาในงานอย่างเศร้าสร้อย ภาพหญิงสาวคนรักกำลังจะแต่งงานกับชายอื่นยิ่งทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดหัวใจ ทำไมสวรรค์ต้องพรากหญิงสาวคนรักไปจากเขาด้วย ทำไมเขาไม่สามารถปกป้องหญิงสาวที่เขารักยิ่งได้ด้วยเล่า

ทันทีที่กุลนารีเห็นเข็มทิศ เธอรีบเดินเข้าไปหาเขาก่อนจะโผกอดชายหนุ่มทันที น้ำตาไหลรินออกมาอย่างไม่อาจกลั้น ภาพดังกล่าวทำให้แขกเหรื่อถึงกับงุนงง

คิมหันต์เห็นเข้ายิ่งบาดตาบาดใจ ชายหนุ่มปรับสีหน้าก่อนจะเดินเร่งฝีเท้าเข้าหาคนทั้งสอง แขกมากมายในงานต่างจับตามองภาพที่ไม่ค่อยพบเห็นบ่อยนัก ยิ่งทำให้เขาต้องสุขุมมากยิ่งขึ้น ไม่อย่างนั้นพรุ่งนี้คงขึ้นข่าวซุบซิบใหญ่โต

คิมหันต์เอื้อมมือไปจับไหล่บางทั้งสองก่อนจะดึงกลับเข้าหาตัวเขา

“สวัสดีครับ ดีใจที่คุณมาร่วมแสดงความยินดีกับเราทั้งคู่ จริงไหมที่รัก” คิมหันต์กดเสียงกระซิบหญิงสาวให้รักษาหน้าเขาไว้

เข็มทิศจ้องมองอย่างแค้นเคืองจนตาแทบจะถลนออกมาจากเบ้า กุลนารีส่งสายตาขอร้องแฟนหนุ่ม เธอไม่อยากให้มีเรื่องเกิดขึ้น

“ที่รัก แขกผู้ใหญ่รออยู่ด้านใน เราควรรีบเข้างานกันได้แล้ว เชิญตามสบายนะครับ” คิมหันต์ตัดบทคนทั้งคู่ ก่อนจะบีบต้นแขนหญิงสาวเบา ๆ ให้เดินตามเขาไปในงาน

“งามหน้าดีนะ ถึงขั้นชวนชายชู้เขามาในงานแต่งผม” คิมหันต์กระซิบข้างหูหญิงสาว ฟันกัดกันแน่นอย่างโกรธแค้นยิ่งนัก

กุลนารีได้แต่สะบัดหน้าหนีอย่างรู้สึกรังเกียจเจ้าบ่าวของตนเหลือเกิน

“คอยดูเถอะ กุลนารี สิ่งที่เธอทำ ผมจะเอาคืนให้คุณจำจนตาย” คิมหันต์คิดในใจ