ลงทัณฑ์ : EP 1 จุดเริ่มต้น

บทที่ 1 

  รถยนต์คันหรูขับมาที่บ้านหลังหนึ่งซึ่งเป็นบ้านของเพื่อนสนิทตนเองเมื่อเขารู้ว่าน้องสาวนั้นหายไปและมั่นใจว่าต้องอยู่ที่บ้านของเพื่อนอย่างแน่นอนเขารีบเดินเข้าบ้านอย่างรีบร้อนสายตามกวาดมองรอบๆ ทั้งลูกน้องและแม่บ้านนั้นรู้จักเขาดีและต้องรีบทำความเคารพเมื่อเห็นเขาเดินเข้ามา

"คุณมาหาใครหรอคะ" สาวน้อยวัย 18 ปีที่เพิ่งเข้ามาทำงานแม่บ้านได้เพียงไม่ถึง 3 อาทิตย์ได้เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสดใส แววตาทั้งคู่บ่งบอกถึงความบริสุทธิ์ร่างบางตัวเล็กขาวอวบอิ่มดังลูกคุณหนูแต่สวมใส่ชุดแม่บ้านหน้าตาสะสวยผมดำยาวถูกมัดโบว์ด้วยริบบิ้นสีดำอย่างเรียบร้อย 

"พราวมุกอยู่ที่นี่ไหม" เขาจ้องมองเธอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงปกติไม่กระโชกโฮกฮากทั้งๆที่เขานั้นมาตามหาน้องสาวด้วยอารมณ์ที่โมโห

"มีอะไรหรอคะ" น้ำเสียงใสของคนตัวเล็กเดินลงมาจากบันไดเอ่ยถามชายหนุ่มที่ยืนอยู่ในบ้านของตน เพลงมีนามองหน้าของธารามด้วยแววตาเศร้าด้วยที่เธอเพิ่งหายจากการป่วย พร้อมกับความรู้สึกแย่ที่กระทำกับเพื่อนตัวเองไว้ สาวน้อยที่แต่งตัวในชุดแม่บ้านนั้นก้าวขาถอยหลังยืนกุมมือและก้มหน้าลง 

"หึ! คิดว่าตัวเองดีแล้วหรอเพลงมีนาที่ทำแบบนั้นกับพราวมุก คิดบ้างไหมว่าน้องสาวกูรักเพื่อนแค่ไหนยอมได้ทุกอย่างแต่นี่หรอสิ่งที่ทำกับน้องกู เจอก็ดีมานี่" เขานั้นรีบพุ่งตัวไปหาเธอที่ยืนอยู่บันไดบ้านยังไม่ทันจะถึงพื้นชั้นล่างด้วยซ้ำแขนขวาของเธอถูกเขาจับกระชากเข้าหาตนเองจนเสียหลัก เกือบที่จะล้มทันใดนั้นมือซ้ายอีกข้างของคนตัวใหญ่ได้คว้ากอดไว้ ใบหน้าและสายตาโหดร้ายจ้องมองเธออย่างน่ากลัวเหมือนกับเสือที่กำลังหิวโหยอยากจะขย่ำเหยื่อให้แหลกคามือ

"เฮียจะทำอะไรคะ" ทั้งตกใจแล้วก็กลัวจนเนื้อตัวสั่น เพลงมีนาถูกที่ชายเลี้ยงมาด้วยความทะนุถนอมไม่เคยถูกด่าไม่เคยถูกตีไม่เคยถูกตะคอกใส่อย่างมากก็แค่เสียงดังเท่านั้น แต่ในตอนนี้ถูกธารามนั้นกระทำใส่เธอจนกลายเป็นความกลัวที่ไม่กล้าแม้แต่จะเดิน

"ทำอะไรกับน้องสาวกูไว้ มันก็ต้องได้รับแบบนั้นแหละมานี่ ใครจะยอมก็ยอมแต่กูไม่มีวันยอมคนที่ทำกับครอบครัวกูหรอกคนที่รับกรรมต้องเป็นเธอเพลงมีนา" เขามองเธอด้วยแววตาที่โกรธบ่งบอกถึงความแค้นทั้งเรื่องในอดีตและปัจจุบันที่ทำร้ายน้องสาวของตน ร่างบางถูกกระชากขึ้นกลับไปยังห้องของตนเองถูกเหวี่ยงเข้าห้องโดยที่เขาไม่สนใจว่าเธอนั้นจะเจ็บหรือไม่ มือหนากดลูกบิดล็อคประตูทันทีเมื่อเข้ามา 

เขายืนกอดอกมองเธออยู่หน้าประตูโดยที่เธอนั้นล้มนั่งพับเพียบลงกับพื้นแววตาแดงก่ำเต็มไปด้วยน้ำตาคลอ 

"เพลงผิดไปแล้วเพลงขอโทษเพลงคิดได้แล้วว่าเพลงไม่ควรทำแบบนั้น ในตอนที่เพลงทำเพลงคิดแค่ว่าไม่อยากให้ใครมาแย่งความรักของพี่ชายของเพลงไป ตั้งแต่เล็กจนโตเพลงมีแค่พี่ชายคนเดียวขอโทษที่เพลงหวง" เธอพยายามที่จะอธิบายให้ธารามฟัง แต่คนตัวใหญ่ที่ยืนกอดอกอยู่ตรงหน้าก้าวเท้ายาวพุ่งเข้าหาเธออย่างกระชั้นชิด เขานั้นก้มลงนั่งยองๆอยู่ข้างหน้าเธอใช้มือขวาจับเข้าที่ปลายคางของเพลงมีนาออกแรงบีบจนเธอนั้นเจ็บจนต้องใช้มือทั้งสองข้างพยายามที่จะปัดมือหนาออกแต่ก็ไม่สำเร็จ 

"ขอโทษ ขอโทษแล้วมันทำให้ทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิมไหม ถ้าวันนั้นน้องกูโดนพวกมันทำร้ายหรือว่าโดนฆ่าตายเพียงคำขอโทษคำเดียวมันจะเอาทุกอย่างกลับคืนมาได้ไหมวะ!"

ร่างบางนั่งพับเพียบจับมือของเขาอยู่นั้นต้องสะดุ้งเฮือกหลับตาลงทันที เมื่อเขาตะเบ็งเสียงตะคอกใส่หน้าเธอ

"ฮื่อๆ เพลงไม่ได้ตั้งใจเฮีย เพลงไม่ได้ตั้งใจจริงๆถ้าเพลงย้อนเวลากลับไปได้เพลงจะไม่ทำแบบนั้นเลยเพลงจะใช้สติให้มากกว่านี้เพลงจะไม่ใช้อารมณ์ให้เรื่องทุกอย่างมันแย่ลงแบบนี้ไม่ใช่ว่าเพลงไม่เสียใจไม่ใช่ว่าเพลงไม่เจ็บนะ" แววตาคู่น้อยเงยมองเขาด้วยแรงบีบที่ดึงคางของเธอให้แหงนมองหน้าของคนตัวสูงเต็มไปด้วยน้ำตาที่เอ่อล้น ใบหน้ายังคงซีดและดูหมองคล้ำแตกต่างจากเพลงมีนาคนที่เคยสดใสและร่าเริง ตอนนี้ในหัวใจเธอนั้นบอบช้ำเสียใจกับสิ่งที่ตัวเองทำและกลับไปแก้ไขไม่ได้ถึงแม้ว่าเพื่อนรักจะให้อภัยแต่ก็ยังเป็นยังคงรอยแผลที่เธอนั้นนึกถึงและเกลียดการกระทำของตัวเองที่กีดกันไม่ให้พี่ชายกับเพื่อนได้คบกัน 

มือหนาของเขานั้นสะบัดปล่อยคางของเธอ แรงสะบัดผลักหน้าของเธอไปทางซ้ายเธอก้มหน้าลงด้วยความกลัวไม่กล้าแม้จะสบสายตาของคนตัวโตที่เขากำลังโกรธเนื้อตัวสั่นและในตอนนี้พี่ชายของเธอก็ไม่อยู่บ้าน

"ตอนนี้ทำท่าทีเหมือนไร้เดียงสาเหมือนคนสำนึกผิดคนแบบเธอมันไม่สำนึกผิดจริงๆหรอก ทำน้องสาวกูยังไงกูก็จะมอบบทเรียนคืนให้ มานี่!!"  

  มือหนา 2 ข้างของเขานั้นจับเข้าที่ไหล่ของเธอกระชากดึงให้ลุกขึ้นทันทีจ้องมองเธอด้วยแววตาโกรธแค้น แววตานั้นเหมือนกับไฟที่กำลังแผดเผา เธอใช้มือเรียวบางของเธอนั้นพยายามจับแขนของเขาเพื่อที่จะให้ปล่อยออกจากตัวเอง 

"อย่าทำเพลงนะ" เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือใบหน้าซีดลงเพราะรู้ว่าเขานั้นไม่มีท่าทีจะหยุดร่างบางถูกผลักให้ล้มลงหงายราบนอนไปกับเตียงอย่างแรงจนตัวเธอเด้งลอยขึ้นมาสายตาที่จ้องมองและร่างกายที่รวดเร็วดั่งเสือร้ายรีบพุ่งตัวขึ้นคร่อมยังร่างบางที่นอนหงายราบอยู่บนเตียง มือซ้ายและขวาของตัวเองคว้าเข้าที่ข้อมือของเธอทั้งสองข้างกดลงไม่ให้ขยับหนี 

"จริงๆบทเรียนนี้มันไม่น่ามีกูแค่คนเดียว หึ! มันน่าจะโดนทั้ง 3 คนเหมือนที่น้องกูกำลังจะโดนนะ" ไม่มีอะไรขวางเขาได้ต่อให้เธอร้องไห้เขาก็ไม่มีทางสงสารความคิดของธารามตอนนี้มีแต่ความแค้นต่อเพลงมีนาที่เคยทำร้ายน้องสาวตัวเองและเรื่องราวในอดีตที่พ่อและแม่ของเพลงมีนา ฆ่-าตายายของเขา 

"อย่า!! ฮื่อ"