บทที่ 9 วันเกิดที่ไร้ค่า

สองเดือนต่อมา...

พิมพ์ดาวยืนอยู่กลางห้องจัดเลี้ยงที่ตกแต่งด้วยแสงไฟสีอบอุ่น ธารินเป็นคนช่วยเธอจัดเตรียมทุกอย่างสำหรับเซอร์ไพรส์วันเกิดของธีรภัทร ตั้งแต่สถานที่ไปจนถึงลิสต์แขกที่ได้รับเชิญ

แต่เธอไม่รู้เลยว่าทั้งหมดนี้เป็นเพียงแผนการร้ายที่ซ่อนอยู่ภายใต้รอยยิ้มของธาริน

ภายในห้องโถงกว้าง แขกในงานเริ่มทยอยมาถึงกันเรื่อย ๆ ทุกคนแต่งตัวสวยหรู ดูมีระดับราวกับอยู่ในงานเลี้ยงของนักธุรกิจชั้นนำ พิมพ์ดาวรู้สึกประหม่าเล็กน้อย เธอเชื่อธารินจึงจัดออกมายิ่งใหญ่ แทนที่จะเป็นแบบครอบครัวที่เธออยากทำในตอนแรก

แต่เธอก็ปลอบตัวเองว่า คืนนี้เป็นคืนสำคัญของพี่ธีร์ เธออยากให้มันออกมาดีที่สุด

เสียงดนตรีคลอเบา ๆ ขับกล่อมบรรยากาศในงาน แต่แล้วเสียงของธารินก็ดังขึ้น พร้อมกับการปรากฏตัวของแขกพิเศษที่เธอไม่ได้เชิญ

"ทุกคนคะ! ขอแนะนำให้รู้จัก กานต์รวี! คนที่สนิทที่สุดของพี่ธีร์ค่ะ"

พิมพ์ดาวสะดุ้ง หัวใจของเธอเหมือนหยุดเต้นไปชั่วขณะ

กานต์รวีเดินเข้ามาอย่างสง่างาม ร่างสูงโปร่งในชุดเดรสสีแดงเพลิงที่ช่วยขับผิวขาวนวลของเธอให้โดดเด่นขึ้นไปอีก ริมฝีปากสีแดงสดของเธอยกยิ้มร้ายกาจ ขณะที่สายตาคมกริบของเธอกวาดมองรอบงานอย่างถือดี

"อ๊ะ... ดูเหมือนฉันจะมาช้าไปนิดนึงสินะคะ แต่ก็ดีกว่าพระเอกของเราที่ดูเหมือนจะยังมาไม่ถึง" เธอกล่าวพลางหัวเราะเบา ๆ

พิมพ์ดาวเม้มริมฝีปากแน่น เธอรู้เรื่องของกานต์รวีมาก่อน แฟนเก่าของธีรภัทร ผู้หญิงที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นเจ้าของหัวใจของเขา

"แต่ไม่เป็นไรค่ะ อย่างน้อยเราก็มากันครบแล้ว" กานต์รวีกล่าวต่อ พลางมองพิมพ์ดาวด้วยสายตาเหยียดหยาม

“อุ๊ย นี่คงเป็นคุณพิมพ์ดาว เห็นว่าคุณเป็นคนจัดงานนี้ให้ธีร์เองเลยเหรอ?”

พิมพ์ดาวพยักหน้าเล็กน้อย พยายามคงความสงบของตัวเอง

"ค่ะ ฉันเอง ฉันแค่อยากให้เขามีวันเกิดที่ดี"

เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นจากกลุ่มเพื่อนของกานต์รวี

"นี่ใช่ภรรยาคุณธีร์ที่ประกาศในงานแต่งว่าต้องรับผิดชอบ ไม่ได้รักใช่มั้ย?”

พิมพ์ดาวชะงัก ธารินที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ไม่ได้ช่วยเธอเลย กลับแสร้งทำเป็นหัวเราะไปกับพวกนั้น

กานต์รวียิ้มมุมปาก ก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงเรียบแต่แฝงความเย้ยหยัน

"พิมพ์ดาว เธอรู้ไหมว่าธีรภัทรไม่ชอบงานวันเกิด?"

พิมพ์ดาวขมวดคิ้ว "ฉันไม่รู้” พร้อมหันไปมองหน้าธาริน ...เพราะเธอคือคนที่บอกให้พิมพ์ดาวจัดงานวันเกิดนี่เพื่อให้ธีรภัทรดีใจ

"แล้วเธอรู้ไหมว่าทำไม?"

เสียงหัวเราะรอบตัวเงียบลงเล็กน้อย ทุกสายตาจับจ้องไปที่กานต์รวีที่ยกแก้วไวน์ขึ้นหมุนช้า ๆ พลางเอ่ยต่อ

"ก็เพราะวันเกิดตอนเขาอายุ 20 ปี เป็นวันที่บริษัทของครอบครัวเขาล้มละลาย และทำให้คุณพ่อเขาตายน่ะสิ"

พิมพ์ดาวเบิกตากว้าง หัวใจของเธอเหมือนหยุดเต้นไปชั่วขณะ เธอไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน

"พ่อของเขาทิ้งจดหมายไว้ให้ แล้วก็จากไปในคืนนั้น" กานต์รวีไหวไหล่อย่างไม่ยี่หระ

"ตั้งแต่นั้นมา เขาก็ไม่เคยเฉลิมฉลองวันเกิดอีกเลย เพราะมันมีแต่ความทรงจำที่เจ็บปวด"

พิมพ์ดาวรู้สึกเหมือนเลือดในกายเย็นเฉียบ หัวใจของเธอเต้นแรงด้วยความรู้สึกผิด เธอคิดว่าเธอแค่อยากให้เขามีความสุข แต่กลับไปแตะต้องบาดแผลที่ลึกที่สุดของเขาโดยไม่รู้ตัว

"เธอคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน ถึงได้กล้าจัดงานวันเกิดให้เขา?" กานต์รวีเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยาะ

"คิดว่าตัวเองสำคัญมากหรือไง?"

พิมพ์ดาวกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เธอไม่มั่นใจเลยว่าธีรภัทรจะมา หรือว่าเขาจะโกรธที่เธอจัดงานนี้ขึ้นมาโดยไม่รู้เรื่องในอดีตของเขา

ความกังวลทำให้เธอไม่ได้ระวังขณะที่เดินถอยหลังไปก้าวหนึ่ง

"ว้าย!"

เพล้ง!

“ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ” พิมพ์ดาวรีบกล่าวขอโทษกานต์รวี

เพี้ยะ!

ฝ่ามือของกานต์รวีฟาดเข้าที่แก้มของพิมพ์ดาวเสียงดังสนั่น

ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบงัน

พิมพ์ดาวยกมือขึ้นแตะแก้มที่ร้อนผ่าว ดวงตาเบิกกว้างอย่างตกตะลึง

"ไม่ได้ตั้งใจงั้นเหรอ?" กานต์รวีเชิดหน้า "เธอคิดว่าคำขอโทษของเธอจะทำให้ชุดของฉันกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม?"

พิมพ์ดาวอ้าปากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากประตูห้อง

"พอได้แล้ว"

เสียงทุ้มต่ำและเย็นเยียบที่เธอจำได้ดี

ธีรภัทรมายืนอยู่ตรงนั้น ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่กานต์รวีด้วยแววตาที่ไม่เคยเย็นชาเท่านี้มาก่อน

.

.

.

เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ที่ บริษัท อัครเดชากุล กรุ๊ป

ภายในห้องทำงานของธีรภัทร แสงไฟสีขาวนวลจากโคมไฟตั้งโต๊ะส่องกระทบเอกสารกองโตที่วางระเกะระกะอยู่บนโต๊ะทำงานของเขา เสียงปลายนิ้วกดลงบนแป้นพิมพ์แล็ปท็อปดังก้องในบรรยากาศอันเงียบเหงา เขายังคงจมอยู่กับงาน ไม่ได้สนใจว่าเวลาล่วงเลยมาถึงค่ำคืนของวันเกิดตัวเองแล้ว

จนกระทั่งเสียงเคาะประตูดังขึ้น

ธีรภัทรขมวดคิ้ว ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเลขาฯ ของเขาที่ก้าวเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าลังเล

"คุณธีรภัทรคะ มีเรื่องที่ฉันคิดว่าคุณควรทราบ"

เขาพยักหน้ารับเชิงอนุญาตให้พูดต่อ

"คุณธาริน...พาคุณพิมพ์ดาวไปจัดงานเลี้ยงวันเกิดให้คุณที่โรงแรมค่ะ เธอเชิญแขกหลายคนมาด้วย และ..." เลขาฯ ลังเลไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงเบา "ดูเหมือนคุณกานต์รวีก็มาด้วยค่ะ"

ชื่อของกานต์รวีทำให้มือของธีรภัทรที่จับปากกาชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนที่ดวงตาสีเข้มของเขาจะฉายแววเย็นชา "ธารินเป็นคนจัดงั้นเหรอ?"

"เอ่อ เธอเป็นคนแนะนำคุณพิมพ์ดาวให้จัดงานนี้ขึ้นมาค่ะ แต่เธอเป็นคนเชิญแขกค่ะ ฉันก็เลยคิดว่ามันอาจจะไม่ใช่งานเลี้ยงธรรมดา ฉันเกรงว่าคุณพิมพ์ดาวอาจจะถูกกลั่นแกล้งค่ะ"

เสียงของเลขาฯ หายไปในอากาศเมื่อธีรภัทรลุกขึ้นยืน ดวงตาของเขาฉายแววอันตราย

ชายหนุ่มหยิบกุญแจรถแล้วก้าวออกจากห้องไปอย่างเร่งรีบ ขณะที่หัวใจเต้นแรงด้วยความรู้สึกที่เขาเองก็ไม่อยากยอมรับ...

.

.

.

ในงานเลี้ยงที่โรงแรมห้าดาว

เสียงหัวเราะและเสียงพูดคุยดังระงมภายในห้องจัดเลี้ยงอันหรูหราของโรงแรม แขกที่ได้รับเชิญต่างอยู่ในชุดราตรีและสูทหรูหรา ท่ามกลางบรรยากาศที่ถูกจัดขึ้นอย่างประณีตด้วยแสงไฟสีอบอุ่นและการตกแต่งที่ดูแพงระยับ

แต่พิมพ์ดาวกลับรู้สึกเหมือนร่างกายเธอเย็นเฉียบ

สายตาของแขกบางคนที่มองมาที่เธอเต็มไปด้วยแววเยาะหยัน โดยเฉพาะเมื่อกานต์รวีและธารินเป็นศูนย์กลางของบทสนทนา

พิมพ์ดาวเม้มริมฝีปากแน่น ความอับอายแผ่ซ่านไปทั่วร่าง น้ำตาคลอหน่วย เธออยากจะก้าวออกจากตรงนี้ แต่ขาทั้งสองข้างเหมือนถูกตรึงไว้ เธอทำทุกอย่างด้วยความตั้งใจดี แต่กลับถูกมองว่าเป็นตัวตลก

เธอพยายามไม่สนใจและตั้งใจว่าจะทำให้คืนนี้ผ่านไปได้ด้วยดี ถึงแม้ว่าธีรภัทรอาจจะไม่มา แต่เธออยากให้เขาได้รับรู้ว่าเธอทำเพื่อเขาจริงๆ

แต่แล้ว...

"พอได้แล้ว"

เสียงทุ้มต่ำและเย็นเยียบที่เธอจำได้ดีดังขึ้นจากทางเข้าห้อง

ร่างสูงของธีรภัทรปรากฏตัวขึ้น ดวงตาคมดุจเหยี่ยวของเขากวาดมองทั่วห้อง ก่อนจะหยุดที่พิมพ์ดาว

เธอเบิกตากว้างเมื่อเห็นเขายืนอยู่ตรงนั้น ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความไม่พอใจ

"คุณธีร์..." เสียงของเธอแผ่วเบา

ทุกสายตาหันไปมองธีรภัทรด้วยความตกใจ ก่อนที่เขาจะเดินตรงเข้ามา ทุกก้าวย่างของเขาแฝงไปด้วยอำนาจและแรงกดดันที่ทำให้บรรยากาศรอบตัวเงียบกริบ

กานต์รวีและธารินต่างมีสีหน้าที่เปลี่ยนไปทันที กานต์รวีพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง

ธีรภัทรหันไปสบตากับกานต์รวี ดวงตาคมกริบของเขามองเธอราวกับเป็นคนแปลกหน้า

“เลิกเล่นเกมของเธอได้แล้วกานต์รวี” เสียงของเขานิ่งสงบแต่ทรงพลัง

กานต์รวีหัวเราะเบา ๆ “เกมเหรอ? ธีร์ ฉันแค่บอกความจริงกับเธอไม่ได้เหรอ?”

“ไม่ เธอแค่ต้องการทำร้ายพิมพ์ดาว แต่เธอทำไม่ได้ เพราะฉันไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว”

เขากลับหันไปจ้องพิมพ์ดาวแทน "พิมพ์ดาว... งานนี่มันอะไร?"

พิมพ์ดาวรู้สึกว่าคำพูดของเขาเย็นเยียบและเต็มไปด้วยความไม่พอใจ เธอกลืนน้ำลายลงคอและก้าวไปข้างหน้าอย่างกล้าๆ กลัวๆ ก่อนจะยกเค้กวันเกิดที่เธอเตรียมไว้มาตรงหน้าเขา

"ฉัน... ฉันแค่อยากให้คุณมีวันเกิดที่ดีค่ะ พี่ธีร์... คุณมางานนี้แล้ว เพราะฉะนั้นช่วยเป่าเทียนหน่อยได้ไหมคะ?"

ธีรภัทรสบตากับพิมพ์ดาว ดวงตาของเขาเย็นชา แต่ลึกลงไปในแววตานั้นมีบางสิ่งที่อ่านไม่ออก… เป็นความโกรธปนความสับสน ความผิดหวังปนความเจ็บปวด เขาไม่ต้องการฉลองวันเกิด ไม่ต้องการให้ใครมาขุดคุ้ยอดีต แต่เมื่อเห็นพิมพ์ดาวในสภาพนี้... เขากลับรู้สึกเจ็บปวดไปด้วย

ก่อนที่ริมฝีปากของเขาจะกระตุกเป็นรอยยิ้มเย็นชา

"เธอคิดว่าฉันมาเพราะอยากฉลองวันเกิดกับเธอจริงๆ งั้นเหรอ?"

พิมพ์ดาวชะงัก ดวงตาของเธอเริ่มสั่นไหว

"ฉันมาที่นี่เพราะรู้ว่าพวกนั้นจะกลั่นแกล้งเธอ เพราะฉันกลัวว่าเธอจะโดนทำร้ายถึงขั้นไม่เหลือศักดิ์ศรีอะไรเลย อย่างน้อยเธอก็คือเมียฉัน ถึงแม้ไม่เต็มใจก็ตาม ไม่ใช่เพราะฉันอยากฉลองวันเกิด"

เสียงของเขาคมกริบและราวกับเป็นมีดที่กรีดลึกลงไปในใจของเธอ

"เธอคิดจริงๆ หรือว่าฉันจะลืมอดีตได้ง่ายๆ? วันนี้ไม่ใช่วันเกิดที่ฉันอยากจำ แต่มันคือวันที่ครอบครัวของเธอเคยทำลายครอบครัวของฉันต่างหาก!"

พิมพ์ดาวหน้าซีดเผือด มือที่ถือเค้กสั่นระริก

เสียงกระซิบจากแขกในงานเริ่มดังขึ้น ธารินและกานต์รวียิ้มพอใจที่ได้เห็นพิมพ์ดาวในสภาพนี้

"อย่าคิดว่าความใจดีของเธอจะทำให้ฉันลืมทุกอย่างได้"

น้ำตาของพิมพ์ดาวไหลรินลงมาโดยไม่อาจห้ามได้ เธอพยายามกลั้นมันเอาไว้ แต่ก็ล้มเหลว ความเจ็บปวดที่แล่นเข้าสู่หัวใจทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกผลักออกไปจากโลกของเขา

“ถ้าอย่างนั้น... ฉันขอโทษ” เธอพูดเสียงเบา ก่อนจะวางเค้กลงบนโต๊ะ

แล้วเดินจากไป… โดยไม่หันกลับมา