เหตุผลของผู้ใหญ่

“มี๊ครับ มี๊ทำไมหน้าซีดๆ ไม่สบายหรือเปล่าครับ” รันเวย์ยืนขึ้นแล้วใช้หลังมืออังไปที่หน้าผากใบชา

“มี๊ไม่เป็นอะไรครับ...เอ่อ...งั้นเดี๋ยวมี๊ไปเปิดน้ำอุ่นให้แช่นะครับ วันนี้จะเอาฟองสีอะไร” ว่าแล้วก็เอ่ยถามลูกชาย เพราะปกติเขาจะชอบใช้บาธบอมม์ สบู่อโรม่าฟองฟู่ในอ่างทุกครั้งเวลาแช่น้ำ

“สีฟ้าครับมี๊”

“โอเคครับ เดี๋ยวมี๊ไปเตรียมให้นะ” พูดจบก็เดินไปเตรียมน้ำให้ลูกชาย พอเตรียมเสร็จ เธอก็ปล่อยให้รันเวย์เล่นน้ำไป ส่วนเธอก็ออกไปซื้อของมาทำมื้อเย็นให้เขา

ด้วยเพราะเธอหยุดหลายวัน และรันเวย์ก็จะได้นอนกับเธอสองคืน เธอจึงมีการเตรียมกิจกรรมต่างๆ ไว้ทำกับลูกชาย บวกกับต้องเจียดเวลาทำคุกกี้อีก จะหักโหมมากก็ไม่ได้ เพราะการเป็นนักบิน การนอนต้องเพียงพอ

“รันเวย์ครับ...เล่นพอหรือยังครับ...ข้าวผัดปูเสร็จแล้วน้า”

“โอเคครับมี๊...มี๊ช่วยมาถูหลังให้เวย์หน่อยได้ไหมครับ”

เมื่อเห็นว่าลูกเล่นจนพอใจแล้ว เธอก็ไปอาบน้ำล้างตัวให้ลูกเป็นขั้นตอนสุดท้าย แล้วเตรียมตัวกินข้าวต่อ แต่สักพักก็จามถี่ๆ ด้วยเพราะแช่น้ำนาน บวกกับอากาศในห้องค่อนข้างที่จะเย็น เลยมักจะเป็นหวัดแบบนี้อยู่บ่อยๆ หลังอาบน้ำ พอเห็นรันเวย์เป็นแบบนี้ก็อดคิดถึงสายหมอกไม่ได้ เพราะอาการนี้สายหมอกเองก็ชอบเป็น 

“น้องเวย์ชอบคอนโดมี๊ที่สุดเลย”

“เวย์ครับ...ต่อไปเวย์อาจจะไม่ได้มาที่คอนโดมี๊แล้วนะครับ”

“เอ้า...ทำไมละครับมี๊” เด็กน้อยหน้าหงอยไป เมื่อผู้เป็นแม่บอกแบบนั้น อดสงสารลูกชายอยู่ไม่น้อย แต่อีกไม่นานเขาก็ต้องไปมีครอบครัว จะให้ทั้งคู่เจอกันไม่ได้ ถ้าเกิดว่าสายหมอกรู้ คงไม่ดีแน่ เพราะงั้น เป็นแบบนี้ดีที่สุดแล้ว เธอไม่อยากเอาลูกมาเป็นข้ออ้างในการดึงเขากลับมา

“เพราะมี๊มีบินตรงกับเสาร์อาทิตย์ทั้งเดือนเลย...เวย์เข้าใจมี๊นะครับ”

“แบบนี้เวย์ก็อดมากินข้าวผัดปูของมี๊น่ะสิ อดแช่น้ำในอ่าง อดเล่นกับพี่ชาย เวย์ต้องคิดถึงแน่ๆ” เด็กน้อยทำหน้าหงอยๆ เมื่อคิดว่าต่อไปจะไม่ได้มาทำสิ่งที่มีความสุขที่สุด

“แค่เดือนเดียวครับ ไว้รอปิดเทอม ค่อยมาอยู่กับมี๊นะครับ” เอื้อมมือไปประคองใบหน้าลูกชายและลูบแก้มป่องๆนั่นเบาๆด้วยความเอ็นดู จริงๆ เธอเองก็ไม่ได้อยากขัดความสุขลูกแบบนี้หรอก แต่ถ้าหากว่าเขารู้เขาและครอบครัวอาจจะต้องแตกกันเพราะเธอเป็นต้นเหตุ

“จริงเหรอครับมี๊” ถึงกับตาลุกวาวเมื่อได้ยินเช่นนั้น

“เวย์ครับ...ถ้าเราย้ายคอนโด...เวย์จะโอเคไหม...”

“อ้าว...ทำไมครับ...ที่นี่ไม่ดีเหรอ...แต่เวย์ชอบที่นี่มากๆ เลยนะครับ”

“คือ...มี๊แค่อยากจะย้ายไปที่มันใกล้ที่ทำงานกว่านี้ครับ”

“เวย์ก็อดเจอคุณลุงกับพี่ชายเลยน่ะสิ”

“เวย์ชอบพี่ชายกับคุณลุงขนาดนั้นเลยเหรอครับ” เลิกคิ้วแล้วถาม

“ครับ น้าหม่อนบอกว่าคุณลุงหน้าคล้ายๆ เวย์ งั้นแปลว่าโตมาเวย์ต้องหล่อแบบคุณลุงใช่ไหมครับ” ก็จะไม่คล้ายได้ไง ก็พ่อลูกกันใบชาคิด แต่ก็นะเรื่องนี้ใบหม่อนเองก็ไม่รู้ ก็ดีที่ตอนคบกัน เขาไม่เคยเจอคนในครอบครัวเธอ ไม่งั้นได้ซวยแน่

“งะ...งั้นเหรอครับ...ลูกชายมี๊ต้องหล่ออยู่แล้วครับ...มี๊ว่ารีบกินเถอะครับ...ข้าวผัดเย็นหมดแล้ว” รีบตัดบทไป กลัวใจตัวเอง กลัวว่าลูกจะเสียใจ หากรู้ว่าเธอเองเนี่ยแหละที่เป็นคนทำร้ายจิตใจพ่อแท้ๆ ของเขา

“หม่ามี๊ครับ...พ่อคืออะไรเหรอครับ” คำถามนี้มันทำให้ร่างเล็กพูดแทบไม่ออก ที่ผ่านมาเธอไม่เคยพูดเรื่องพ่อให้เขาได้รู้เลย เธอเลี้ยงลูกชายมาด้วยความรัก และคิดว่าการไม่มีพ่อก็คงไม่จำเป็นขนาดนั้น แม้จะรู้ว่าโตมาเขาต้องมาถามเรื่องนี้ แต่ก็ยังหาเหตุผลที่จะตอบเขาไม่ได้

“เอ่อ...”

“เพื่อนบอกครับ ทำไมเพื่อนถึงมีพ่อครับ ทำไมเวย์ไม่มี” เป็นคำพูดที่ไม่ได้น้อยเนื้อต่ำใจใดๆ แต่เพียงแค่สงสัยตามประสาเด็กน้อยที่ไร้เดียงสา และนั่นก็ยิ่งทำให้เธอจุกอกเข้าไปใหญ่

“พ่อก็คือ...คนที่ทำให้เวย์เกิดมาในท้องมี๊”

“แล้วตอนนี้ พ่ออยู่ไหนครับ” ร่างเล็กเม้มปากแน่น เพราะก็ไม่รู้ว่าจะสื่ออย่างไรให้ลูกเข้าใจ ให้ลูกไม่เกลียดพ่อ และให้ลูกเข้าใจเธอด้วย

“รันเวย์ครับ คุณพ่อไม่ได้อยู่กับเราครับ หม่ามี๊แยกทางกันกับคุณพ่อของน้องเวย์ เพราะเหตุผลของผู้ใหญ่”

“เหตุผลของผู้ใหญ่งั้นเหรอครับ” เอียงคอมองแล้วถามด้วยความสงสัย

“ครับ เป็นเด็กยังไม่เข้าใจ แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร หม่ามี๊ก็ตั้งใจที่จะเลี้ยงดูน้องเวย์ด้วยความรัก และหม่ามี๊เชื่อว่าถ้าเวย์โตไป เวย์จะเข้าใจเหตุผลของหม่ามี๊เองครับ”

“เหตุผลของผู้ใหญ่ ซับซ้อนจังเลย” เด็กน้อยกล่าว แล้วตั้งหน้าตั้งตาทานมื้อเย็นไปโดยที่ไม่คิดจะเซ้าซี้ ด้วยเพราะเขาเป็นเด็กที่ฉลาด น่ารัก และเชื่อฟัง ว่านอนสอนง่ายไม่เคยทำให้เธอปวดหัวเลย และเธอเชื่อว่าถ้าเขาสองคนเจอกันบ่อยๆ ต้องก่อเกิดเป็นความรักทางสายเลือดแน่นอน เธอเชื่อแบบนั้น ขนาดไม่รู้ว่าสายหมอกเป็นพ่อรันเวย์ยังชมไม่ขาดปาก ทุกครั้งที่พูดถึงจะมีรอยยิ้มแห่งความสุขปรากฏเสมอ

“ครับ รีบกินเถอะครับ เดี๋ยวมี๊จะได้พาไปทำการบ้าน วันนี้มีการบ้านวิชาอะไรครับ”

“ศิลปะครับ คุณครูให้วาดรูปครอบครัว” จุกอีกรอบ แต่ถึงแม้ว่าครอบครัวของเธอจะไม่สมบูรณ์ แต่เธอก็เชื่อว่าเธอเลี้ยงลูกให้มีความสุขด้วยความรักของเธอได้

“อ๋อ...แล้วน้องเวย์วาดหรือยังครับ”

“เวย์ทำเสร็จแล้วครับ มี๊เปิดดูในกระเป๋าเวย์ได้เลย”

“ไว้มี๊ดูนะ ตอนนี้เวย์รีบกินก่อน เดี๋ยวมี๊ต้องเตรียมตัวไปทำคุกกี้ไว้ขายและเตรียมไว้ให้เวย์เอากลับบ้านด้วย รอบนี้จะเอากี่กล่องครับ”

“เวย์ขอ5กล่องได้ไหมครับ เวย์อยากเอาไปให้คุณลุงด้วย” อีกแล้วนะ พูดถึงเขาอีกแล้ว นี่เจอกันแค่ไม่กี่ครั้ง ก็เอามาพูดขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย ใบชาคิด

“ครับ...งั้นรีบกินเถอะครับ” ระบายยิ้มแห้งๆ ให้เจ้าลูกชาย ก่อนที่จะตั้งหน้าตั้งตาทานมื้อค่ำต่อ

หลังจากกินข้าวเสร็จเธอก็ปล่อยให้รันเวย์เล่นตัวต่อ วาดรูปตามอัธยาศัยไป จากนั้นก็พาเข้านอน ส่วนเธอก็ลุกออกมาจัดเตรียมของทำคุกกี้ และเช่นเดิมกว่าจะเสร็จก็เกือบเช้า แต่ไม่ว่ายังไงเธอก็ใช้ทุกช่วงเวลา ที่อยู่กับลูกให้เป็นช่วงเวลาคุณภาพที่สุด ไม่อยากให้เขารู้สึกขาด

เช้าวันต่อมา...

“หม่ามี๊ครับ...วันนี้จะพาเวย์ไปว่ายน้ำใช่ไหมครับ”

“ครับ...อยากไปไหม”

“อยากไปครับ” ตอบกลับพร้อมกับตักโจ๊กหมูเด้งที่เธอทำเข้าปากไป

กิจกรรมวันนี้ที่เธอต้องทำกับลูกคือช่วงสายไปว่ายน้ำ ตามเดินซื้อของที่ห้าง และปิดจบด้วยการพาไปดูหนัง

“หม่ามี๊ครับ...น้องเวย์ปวดฉี่...” ขณะที่กำลังเดินเลือกของใช้กันอยู่นั้น รันเวย์ก็ทำตัวยุกยิกพร้อมกับเอ่ยบอกใบชา

“อ๋อ...ครับ...เดี๋ยวมี๊พาไป” วางของที่จับอยู่ลงในรถเข็น ก่อนที่จะพาลูกชายไปยังห้องน้ำ

แต่ระหว่างที่เธอกำลังยืนรอลูกชายอยู่นั้น สายตาของเธอก็ดันเหลือบไปเห็นสายหมอกพอดี ส่วนข้างกายเป็นสาวสวยตัวเล็กน่ารักที่สวมชุดนักศึกษา แถมสายหมอกก็ยังเดินมาทางห้องน้ำอีกด้วย

ด้านสายหมอก...

“น้องดาวครับ...เดี๋ยวรออยู่ที่นี่ก่อนนะครับ...เฮียขอเข้าห้องน้ำก่อน” เอ่ยบอกน้องสาวแล้วเดินไปยังห้องน้ำ ทว่าเมื่อเดินมาทางโซนห้องน้ำ กลับเห็นใบชายืนอยู่เหมือนรอใครสักคน เขาตวัดสายตามองเธอเพียงเท่านั้น แล้วเดินผ่านไปด้วยความเย็นชา

ส่วนเธอก็หลบสายตาเขาแล้วเดินเลี่ยงไปรออีกด้าน แอบกังวลอยู่เหมือนกันว่าถ้าเขาไปเจอรันเวย์ในห้องน้ำ จะเป็นยังไงนะ และใช่เพราะพอสายหมอกเดินเข้าไปในห้องน้ำ ก็เป็นจังหวะเดียวกันกับรันเวย์ที่เปิดประตูออกมาล้างมือพอดี

“คุณลุงสุดหล่อ บังเอิญจังเลยครับ” รันเวย์เอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้ม

“เอ้าเจ้าเด็กน้อย...มาทำอะไรที่นี่ครับ”

“มาฉี่ครับ” ตอบด้วยความไร้เดียงสา ซึ่งความหมายที่สายหมอกหมายถึง ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น

“ไม่ใช่ ลุงหมายถึงว่ามาทำอะไรที่ห้าง”

“อะ...อ๋อ...มาดูหนังกับมี๊ครับ”

“งั้นเหรอ...”

“แล้วคุณลุงล่ะครับ”

“มาซื้อของกับน้องสาวครับ”

“น้องสาว? แมวอีกตัวเหรอครับ” ความซื่อของเด็กตัวน้อยเอ่ยถาม ทำเอาร่างสูงถึงกับหลุดขำออกมาทันที นี่ก็จะดึงไปหาแมวอย่างเดียวเลย

“ไม่ใช่ครับ หมายถึง เป็นน้องสาวของลุงครับ”

“อ๋อ...ดีจัง...เวย์ก็อยากมีน้องสาว...”

“หึหึ...ก็ไปบอกพ่อกับแม่นะ...บอกพ่อกับแม่ให้ทำให้”

“เอ๋...มีน้องสาว...ต้องใช้พ่อกับแม่เหรอครับ”

“ใช่ครับต้องมีพ่อกับแม่”

“อ๋อ...งั้นเวย์...คงจะไม่มีน้องสาวแล้วล่ะ” เด็กน้อยทำหน้ายู่ เมื่อสายหมอกอธิบาย แน่นอนว่าเขาเองก็ไม่เข้าใจ ว่าทำไมรันเวย์ถึงได้พูดแบบนั้น

“อ้าว...ทำไมล่ะ”

“มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ เวย์เป็นเด็ก...ไม่เข้าใจหรอกครับ...คุณลุงไปฉี่เถอะครับ...เวย์จะไปดูหนังกับคุณแม่แล้ว”

“อื้ม...ดูหนังให้สนุกนะครับ...”เอ่ยบอกพร้อมกับจับศีรษะของรันเวย์โยกเบาๆด้วยความเอ็นดู

“ขอบคุณครับคุณลุง” พูดจบเขาก็วิ่งออกไปหาแม่ที่หน้าห้องน้ำ ส่วนสายหมอกก็เข้าไปทำธุระส่วนตัว พอออกมาก็ไม่เจอรันเวย์แล้ว แม้จะแอบสงสัยกับสิ่งที่เด็กน้อยนั่นพูด แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไรมาก รีบพาน้องสาวกลับบ้าน ก่อนที่จะไปดูอาการของเจ้านมสดที่โรงพยาบาลสัตว์ต่อ