พี่ชายขนสีขาว

แกร๊ก แอ๊ด!!

ใช้เวลาไม่นานก็ซื้อของเสร็จ พอเปิดประตูเข้ามาในห้องสายหมอกก็นอนหลับไปที่โซฟาเสียแล้ว ส่วนเธอก็ไปเตรียมของเพื่อทำข้าวผัดปูให้เขา ขณะที่ทำอาหารอยู่นั้น สายตาของเธอก็แอบลอบมองเขาเป็นระยะๆ เพราะกลัวว่าเสียงกระทะที่เธอเคาะนั้นจะรบกวนการนอนของเขา

จนในที่สุด ข้าวผัดปูหอมๆ ก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อย เธอจึงเอาจานข้าวมาวางไว้ที่โต๊ะ แล้วเดินไปปลุกเขาให้ลุกมากินข้าว

“หมอก...ข้าวเสร็จแล้วนะ” สะกิดเพียงเบาๆ เขาก็ค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา มองหน้าเธอเพียงครู่ ตามด้วยพยุงร่างกายเซไปนั่งยังโต๊ะอาหาร

ทั้งคู่นั่งกินเงียบๆ ไม่มีใครพูดอะไรออกมา เธอก็ไม่กล้าละลาบละล้วงถามว่าเป็นอะไร ส่วนเขาก็เอาแต่ตักอาหารที่แสนคิดถึงเข้าปากรัวๆ ไม่สนใจว่าร่างเล็กจะอึดอัดแค่ไหน

“นมสดไม่สบาย คุณหมอบอกว่านมสดแก่แล้ว หมอกกลัวว่านมสดจะเป็นอะไร” พอกินเสร็จเขาก็พูดสิ่งที่อยู่ในใจนั้นออกมา

“ถึงมือหมอแล้ว นมสดต้องไม่เป็นอะไร อย่าคิดมากนะ” เอ่ยปลอบใจเขาเพียงเท่านั้นก่อนที่จะก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ

“ปกติ หมอกนอนกอดนมสดทุกคืน...วันนี้...ไม่มีนมสดนอนด้วยเลย...หมอกขอนอนที่นี่ได้ไหม” เป็นคำถามที่สร้างความอึดอัดใจแก่เธออยู่ไม่น้อย

“ไม่ได้หรอก...หมอกมีแฟนแล้ว...หมอกควรกลับไปนอนที่ห้องกับแฟน” แม้จะรักและคิดถึงแค่ไหน แต่เธอก็ไม่คิดที่จะดึงเขามาอยู่กับเธอ เธอรักความถูกต้อง แล้วการที่เธอปล่อยให้เขาเข้าห้องเธอแบบนี้ มันก็รู้สึกแย่พอแล้ว จะให้มานอนด้วยเห็นทีคงไม่ได้

“ถ้าหมอกไม่มีใคร วันนี้หมอกจะสามารถนอนที่นี่ได้ไหม”

“ไม่ได้ เรื่องของเรามันจบไปนานแล้วหมอก หมอกควรไปใช้ชีวิตของหมอก” ใจจริงก็ไม่ได้อยากจะพูดคำนี้ออกไปหรอก แต่ถ้าเธอไม่พูด เขาก็อาจจะมาวนเวียนอยู่กับเธอไม่จบไม่สิ้น แล้วถ้าวันหนึ่งแฟนของเขารู้เข้า ว่าแฟนเก่าอย่างเธออยู่คอนโดเดียวกัน ชั้นเดียวกันแต่คนละฟากตึก มันต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ

“ทำไมพี่ถึงใจร้ายกับหมอกนัก” กล่าวตัดพ้อ ก่อนที่จะลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วมองหน้าเธอด้วยความเสียใจ ส่วนเธอก็ทำได้แค่เงียบ ทั้งที่ในใจก็สั่นไหวอยู่ไม่น้อย

“ขอโทษ...”

“เหอะ...คำขอโทษของพี่...มันไม่ได้ลบล้างความเจ็บของหมอกเลย” แค่นเสียงเย้ยหยันอย่างนึกสมเพชตัวเองที่ต้องมาขอร้องคนใจร้ายแบบเธอ ก่อนที่จะพยุงร่างของตัวเองเดินออกจากห้องของเธอไป

“ขอโทษนะหมอก พี่ขอโทษจริงๆ” เธอพูดกับตัวเองเสียงแผ่วเบา ให้หลังจากที่เขาเดินออกไปจากห้องของเธอแล้ว ภายในใจของเธอมันยังคงรู้สึกผิด กับสิ่งที่เธอได้ทำกับเขามาตลอด6ปี จนไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้เขารู้สึกดีขึ้น ทางเดียวที่จะทำได้คงจะเป็น ปล่อยให้เขาไปเจอคนที่ดี และต่างคนต่างอยู่ แต่จะต่างคนต่างอยู่ได้ยังไง ในเมื่ออยู่ใกล้กันขนาดนี้

หลายวันต่อมา...

ช่วงนี้เธอกับเขาก็ไม่ได้เจอกันเลย แถมผู้หญิงห้องนั้นที่เป็นแฟนเขา เธอก็ไม่เจอ แต่ก็ดีเหมือนกัน เพราะว่าวันนี้เป็นวันที่รันเวย์จะต้องมานอนกับเธอที่คอนโด หากมาเจอกัน ก็ไม่รู้จะตอบยังไง

ติ้ง!!

ครืด!!

“อ๊ะ...สวัสดีครับคุณลุง” เสียงเด็กชายเอ่ยทักทายสายหมอกทันทีเมื่อเห็นว่าเขาอยู่ในลิฟต์ และกำลังจะก้าวออกมา

“เจ้าเด็กน้อย...มาทำอะไรครับเนี่ย” เดินออกมาจากลิฟต์แล้วมาหยุดทักทายรันเวย์ ไม่วาย หันไปโค้งตัวทักทายใบหม่อนอีกด้วย

“มานอนกับคุณแม่ครับ คุณลุงจะไปไหนครับ...แล้วพี่ชายไปไหน” เอ่ยถามพร้อมกับมองหาเจ้าแมวอ้วนสีขาวอย่างมีความหวัง แต่ทว่ากลับหาไม่เจอ

“พี่ชายไม่สบายครับ พี่ชายไปหาหมอ...” ย่อตัวลงมานั่งคุกเข่า และมองหน้ารันเวย์พร้อมกับตอบด้วยความอ่อนโยน ไม่รู้ทำไมนับวันนับวันก็ยิ่งเอ็นดูเด็กคนนี้ ราวกับมีอะไรบางอย่างที่ทำให้เขาถูกชะตา

“อ้าว...งี้ก็อดเล่นกับพี่ชายน่ะสิ...งั้น...ขอให้พี่ชายหายป่วยไวๆ นะครับ”

“ครับ...งั้นลุงไปก่อนนะ...ลุงมีธุระ” ว่าแล้วก็เอ่ยลา ไม่วายก่อนจากกันก็ลูบศีรษะรันเวย์เบาๆ แล้วเดินจากไป ส่วนรันเวย์ก็เข้าไปใบลิฟต์กับใบหม่อนเพื่อขึ้นไปหาใบชาบนห้อง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!

แกร๊ก แอ๊ด!!

“สวัสดีครับมี๊” เด็กชายตัวน้อยยกมือไหว้ผู้เป็นแม่ด้วยความอ่อนน้อม หลังจากที่ใบชาเปิดประตูออกมารับเขา ส่วนใบหม่อนก็ต้องแยกตัวออกไป เพราะหมดหน้าที่ของเขาแล้ว

“หิวไหมครับ เดินทางมาเหนื่อยไหม”

“หิวครับมี๊...คุกกี้ของน้องเวย์หมดแล้วนะครับ...ก่อนกลับบ้าน...มี๊อย่าลืมทำให้เวย์ด้วยนะ”

“อะไรกัน เพิ่งจะไม่กี่วัน ทำไมกินหมดเร็วขนาดนี้ล่ะครับ”

“ก็เพราะคุกกี้ของมี๊ มันอร่อยที่สุดในโลกยังไงล่ะครับ” ดูความปากหวานของเขาสิ ปากหวานแบบนี้จะไม่ให้หลงรักได้ยังไง

วันแรกที่รันเวย์ลืมตาดูโลก วินาทีนั้นเธอบอกกับตัวเองเลยว่า หลังจากนี้ลูกคือทุกลมหายใจของเธอ และยิ่งโตมานิสัย บุคลิกใดๆ ก็เหมือนสายหมอก เมื่อเป็นแบบนั้นแล้ว ก็ยิ่งทำให้เธอยิ่งรักเข้าไปใหญ่

“มี๊ครับ...วันนี้เวย์ขอกินข้าวผัดปูได้ไหมครับ”

“หืม...วันนี้เหรอครับ”

“ครับ เวย์คิดถึงฝีมือของมี๊ที่สุดเลย”

“ได้สิครับ” ด้วยเพราะนานๆ ครั้งเธอจะได้นอนกับลูกชายทีหนึ่ง วันนี้ก็เลยถือโอกาสตามในเขาหน่อย จะได้มีแรงกลับไปเรียนต่อ

“อยากให้โรงเรียนเวย์ปิดเทอมเร็วๆจัง เวย์จะได้มานอนกับมี๊ที่นี่ทุกวัน เวย์อยากแช่อ่างของมี๊ แล้วเวย์ก็จะได้เจอคุณลุงกับพี่ชายขนสีขาวด้วย” คำพูดยาวเหยียดของรันเวย์ประโยคหลังทำให้ร่างเล็กชะงักไปนิด

“คุณลุงเหรอ? พี่ชายขนสีขาว?”

“ครับ คุณลุงสุดหล่อที่ให้คุกกี้เวย์บนรถเมล์ แล้วก็เลี้ยงแมวอ้วนๆ ขนฟูๆ ตัวสีขาว” คำตอบของลูกชายเธอทำให้เธอหน้าชาไปนิด หัวใจดวงน้อยสั่นไหวระรัว แอบตกใจอยู่ไม่น้อย ว่าเขากับลูกเจอกันแล้วงั้นเหรอ

“มี๊ครับ...”

“...”

“มี๊”

“...”

“มี๊ครับ...มี๊เป็นอะไรครับ” มือเล็กเขย่าแขนแม่เพื่อเรียกสติ ก่อนที่ใบชาจะสะดุ้งแล้วรีบตั้งสติของตัวเองทันที

“อะ...อ๋อ...มี๊แค่กำลังคิดอะไรเพลินๆ” ตอบลูกไปแบบนั้น แต่ภายในใจก็แอบกังวล

“เวย์ครับ...แล้ว...คุณลุงที่เวย์ว่าเนี่ย...เขาน่ารักกับเวย์ไหม” ว่าแล้วก็เอ่ยถามลูกชายเพราะความอยากรู้ แอบหวังว่าเขาจะดีกับลูก เพราะหากวันหนึ่งเรื่องแดงขึ้นมา ก็ไม่อยากให้ทั้งคู่มีภาพจำต่อกันที่ไม่ดี

“คุณลุงใจดีมากครับ ให้เวย์เล่นกับพี่ชายตั้งนาน แต่ไม่ใช่วันนี้นะครับ เพราะวันนี้คุณลุงบอกว่าพี่ชายไปหาหมอ” ยิ่งชัดเจนเข้าไปใหญ่ว่าเป็นเขา เพราะก่อนหน้านี้เขาก็ร้องไห้เรื่องแมวเพราะกลัวว่าเจ้านมสดจะเป็นอะไรไป และยิ่งรันเวย์เล่ามาแบบนี้ก็ยิ่งมั่นใจว่าเขากับลูกได้เจอกันแล้วจริงๆ ทำไมโลกถึงได้กลมขนาดนี้นะ เธอคิด